sarant
¥
Με ενοχλεί που μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι το "λεφτά υπάρχουν" με το "μηδέν εις το πηλίκιο". Το πρώτο είναι πολιτική άποψη (ή σκόπιμη κοροϊδία, το πιθανότερο) και δικαίως έμεινε στην ιστορία και στιγματίζει τον ΓΑΠ που την ξεστόμισε. Είναι αντίστοιχο του "ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό".
Το δεύτερο όμως είναι καθαρό σαρδάμ. Τι να κάνουμε, δεν έχουμε όλη την άνεση να ρητορεύουμε δημοσίως και μερικές φορές μας ξεφεύγουν και ακυρολεξίες και λάθη προφοράς.
Αντιθέτως, φαίνεται ότι κανείς δεν θυμάται τον πρωτεργάτη της ρητορικής σαπουνόφουσκας, τον άνθρωπο που τα λεκτικά λάθη του έδειχναν το επίπεδο της πολιτικής σκέψης του, τον πολιτικό που για χάρη του γράφτηκαν βιβλία για τις ρήσεις του: τον Μιλτιάδη Έβερτ. Ένας βουλευτής της ΝΔ μάλιστα είχε αγανακτήσει τόσο πολύ που είχε στείλει επιστολή σε όλους τους συναδέλφους του στο κόμμα διαμαρτυρόμενος για τον αρχηγό τους που τους εξέθετε. Κι όμως, όλα ξεχασμένα, ποιος ξέρει γιατί.
Μια κι εγώ τα έγραψα, να εξηγηθώ: Δεν μπαίνουν εντελώς στο ίδιο τσουβάλι, αφού γράφω το Χ και τα Ψ1, Ψ2, Ψ3. Ο προσεχτικός αναγνώστης βλέπει τον διαχωρισμό, η οικονομία της πρότασης δεν επιτρέπει σαφέστερη διάκριση. Προσωπικά, και το έχω γράψει στο ιστολόγιομ, θεωρώ πως τα σαρδάμ δεν δείχνουν τίποτε. Όμως και τα σαρδάμ έχουν γίνει παροιμιώδη, αν και με πολύ μικρότερο χρόνο ημιζωής. Γιαυτό και δεν έβαλα τα σημιτικά (μακέτο κτλ.) διότι θεωρώ ότι δικαίως ξεχάστηκαν.
Τον Έβερτ έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούσα να τον βάλω. Όχι επειδή θεωρώ αθλιότητα το βιβλίο που γράφτηκε, αλλά απλώς (και ευτυχώς) επειδή δεν πληρεί (σικ) το κριτήριο της ανθολόγησης, που δεν το ονομάτισα αλλά είναι θαρρώ φανερό: να έχει εκλεγεί πρωθυπουργός.