Κι εγώ το ίδιο έπαθα, Ζαζ! :)
Είστε όλοι σας ο λόγος που η Λεξιλογία είναι το πρώτο πράγμα το πρωί και το τελευταίο το βράδυ!
[...] Γι’ αυτό, όταν λέμε την κοινότοπη και υπερβολική ευχή, «Χιλιόχρονη!», ο δαίμονας, το δαιμόνιο που διατρέχει τις σελίδες της, ανασηκώνει το κεφάλι του, γουρλώνει τα μάτια του και με τη βραχνή του φωνή φωνάζει, διαμαρτύρεται: «Μόνο;»
Μιας και οι περιστάσεις πλέον το επιτρέπουν, εύχομαι η Λεξιλογία να μην τα χιλιάσει. Εύχομαι να ζήσει για πάντα, στα αποθηκευτικά μέσα του μέλλοντος. Να έχει πάντα ενεργά μέλη, όποια μορφή κι αν έχει, και να συνεχίσει να προσφέρει το έργο της.