1964: Πάμε επίσκεψη στο σπίτι του θείου μου του Μηνά, που θεωρείται από τους λόγιους της πόλης, δραστηριοποιείται σε ό,τι όμορφο συμβαίνει εκεί και δεν κρύβει ότι είναι κομουνιστής. Κάθε φορά που θα ανταμώσουμε βιαστικά στο δρόμο, θα έχει να μου πει δυο-τρία πράγματα που θα με γεμίσουν πολιτισμό. Όταν τους επισκεπτόμαστε, κατεβάζει συνωμοτικά μερικούς τόμους από την τεράστια βιβλιοθήκη του και με απαλλάσσει από την ελαφρότητα των οικογενειακών κοινοτοπιών. Τούτη τη φορά, δεν μου κατέβασε βιβλία. Με έβαλε να καθίσω δίπλα στο πικάπ του και να ακούσω το Άξιον εστί του Θεοδωράκη. Είχε πρόσφατα κυκλοφορήσει και το άκουγα για πρώτη φορά. Είχα ήδη καλές γνώσεις για όλα τα είδη της μουσικής και μπορούσα να καταλάβω το μεγαλείο του δίσκου. Με μάγεψε.
1968: Είναι η πρώτη χρονιά που μένω στην Πλάκα. Με παρέα πηγαίνουμε για Ανάσταση στη Μητρόπολη, όπου έχουν μαζευτεί όλοι οι χουνταίοι και όλο το ταρατατζούμ. Γυρνάμε στο σπίτι μου και βάζουμε, όχι πολύ δυνατά, για το φόβο των χουνταίων, να ακούσουμε, με κατάνυξη, το Άξιον εστί, σαν να θέλαμε να ξεπλυθούμε από τη χυδαιότητα και τη βαρβαρότητα της επαφής με το νέο καθεστώς.
Αυτές τις δυο από τις δεκάδες φορές που έχω ακούσει το έργο τις θυμάμαι ακόμα. Όταν ο φίλος ο Μάκης με ειδοποίησε πριν από λίγο ότι το σύνολο του μουσικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη έχει ανέβει στον ιστότοπο της Σπίθας [εδώ], για να δοκιμάσω τη λειτουργικότητα του τόπου δεν πήγα να δοκιμάσω κάτι που δεν έχω ξανακούσει, αλλά ντουγρού στο Άξιον εστί. Εξακολουθώ να το θεωρώ ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά έργα όλων των εποχών, διεθνώς.
Για το ανέβασμα του συνόλου του έργου του Θεοδωράκη εκεί, καμιά γκρίνια. Μόνο δοξαστικό.
1968: Είναι η πρώτη χρονιά που μένω στην Πλάκα. Με παρέα πηγαίνουμε για Ανάσταση στη Μητρόπολη, όπου έχουν μαζευτεί όλοι οι χουνταίοι και όλο το ταρατατζούμ. Γυρνάμε στο σπίτι μου και βάζουμε, όχι πολύ δυνατά, για το φόβο των χουνταίων, να ακούσουμε, με κατάνυξη, το Άξιον εστί, σαν να θέλαμε να ξεπλυθούμε από τη χυδαιότητα και τη βαρβαρότητα της επαφής με το νέο καθεστώς.
Αυτές τις δυο από τις δεκάδες φορές που έχω ακούσει το έργο τις θυμάμαι ακόμα. Όταν ο φίλος ο Μάκης με ειδοποίησε πριν από λίγο ότι το σύνολο του μουσικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη έχει ανέβει στον ιστότοπο της Σπίθας [εδώ], για να δοκιμάσω τη λειτουργικότητα του τόπου δεν πήγα να δοκιμάσω κάτι που δεν έχω ξανακούσει, αλλά ντουγρού στο Άξιον εστί. Εξακολουθώ να το θεωρώ ένα από τα σπουδαιότερα μουσικά έργα όλων των εποχών, διεθνώς.
Για το ανέβασμα του συνόλου του έργου του Θεοδωράκη εκεί, καμιά γκρίνια. Μόνο δοξαστικό.
