Ενδεικτικό παράδειγμα "διαμαρτυρίας": μέσα σε τρία χρόνια το μίνιμουμ δικαιωμάτων αναπαραγωγής προς μεταφραστές έπεσε στο ένα τέταρτο (από 200 ευρώ στα 50), όπου και φαίνεται να σταθεροποιείται (προς το παρόν), αναρωτιόμαστε αν το ίδιο συνέβη και με τους εκδότες-συμβασιούχους του ΟΣΔΕΛ, και εν πάση περιπτώσει (λέω εγώ τώρα) γιατί να μη φτιαχνόταν στην τελική ένας οργανισμός συλλογικής διαχείρισης μόνο για καθαυτό πνευματικούς δημιουργούς έργων λόγου (συγγραφείς και μεταφραστές), αντί να στριμωχνόμαστε "όλοι μαζί" και να καταλήγουμε με κάτι γελοία ψίχουλα.
ΥΓ. Καμιά φορά ευκολότερα μαζεύονται 500 νοματαίοι για επουσιώδη και "τεχνικά" θέματα, παρά για μείζονα, που είναι όμως φορτισμένα, πολιτικά, συγκρουσιακά, "πάνω απ' τις δυνάμεις μας" κλπ.