Σήμερα πληροφορηθήκαμε τον θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου, του Βαγγέλη Καργούδη (γεν. 1951), του συντρόφου της ακόμη πιο δικής μας Μπερναρντίνας. Ο Βαγγέλης, που συμμετείχε συχνά στις συνάξεις μας, ήταν από τους ανθρώπους που άμεσα ή έμμεσα γνώρισα χάρη στη Λεξιλογία και πλούτισαν τη ζωή μου.
Ήταν άνθρωπος έντιμος, μορφωμένος, ακέραιος. Ήταν από τους δημοσιογράφους που τιμούσαν τη δουλειά που έκαναν. Ελαφρό θα είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Λίγα βιογραφικά του από τον ιστότοπο Μεταρρύθμιση:
Πέθανε σήμερα, Σάββατο 7 Μαίου, σε ηλικία 65 ετών, ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Καργούδης, από γαστρορραγία.
Ο Βαγγέλης Καργούδης γεννήθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ήταν από τους σημαντικότερους συντελεστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη, όπου ίδρυσε στη διάρκεια της δικτατορίας κινηματογραφική λέσχη, την οποία έκλεισε η χούντα. Διώχθηκε και βασανίστηκε από τη δικτατορία.
Μετά τη δικτατορία ήταν στέλεχος των φοιτητικών παρατάξεων ΔΗΣΥΚ και Δημοκρατική Ενότητα και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΕΔΑ.
Ασχολήθηκε με τις εκδόσεις και το θέατρο.
Το τελευταίο διάστημα ήταν δημοσιογράφος στον δημοτικό ραδιοσταθμό «Αθήνα 9,84», στην πρωινή εκπομπή «Χωρίς ζάχαρη» .
Ήταν ένας από τους δημοσιογράφους που είχε υπογράψει το κείμενο «Νέα αρχή με ανοιχτά ΜΜΕ».
Ένας αποχαιρετισμός από τον παλιό του φίλο Πάνο Θεοδωρίδη:
Βαγγέλης Καργούδης
Αληθινός έρως είναι όταν, καιρό μετά την κλινοπάλη, σε τσιγκλάει που η παινεμένη εγάμουνε άλλους.
Αληθινή φιλία είναι όταν, ο νεκρός φίλος σου γίνεται καθημερινός σύντροφος, ομοτράπεζος και συνομιλητής σου.Άλλες αλήθειες δεν ξέρω, πάρεξ την ώσμωση της ζωής στο πνίγος του θανάτου και ανάποδα.
Ο Βαγγέλης Καργούδης είναι νεκρός.
Αποβραδής κατάπινα ό,τι χάπι τύχαινε στα χέρια μου, μήπως και γλυτώσω έναν απίστευτο ντουβρουτζά στο κεφάλι.
Διαβάζοντας το πρωί από την αδερφή του ότι εχάθη, ο πόνος χάθηκε.
Και αναδύθηκε ένας νέος συγκάτοικος στο δώμα μου, ο μετέφηβος μακρυμάλλης με τα διάφανα μάτια, ο επινοητής της λέξης «κουλτουριάρης», ο ντράμερ και σαρκαστής, ο επιμένων πως αγαπούσε την ΕΔΑ, περιφρονώντας τα ακραία και δεσποτικά των φίλων του, ο κινηματογραφιστής της περιοδείας στον Αλιάκμονα του 1972, ο πρώτος που τονε βάρεσε ο ήλιος και η αφυδάτωση στα στενά της Χάδοβας και με ένα «δε γαμιέται» βρόντηξε την κάμερα καταγής και μάργωσε δίπλα της, χαύνος.
Μετά τη μεταπολίτευση, τρεις φορές τον είδα όλες κι όλες.
Ενα απόγεμα ήδη ετών σαράντα,που ακούσαμε το κοντσέρτο της Κολωνίας παρέα με τον Παπαντίνα, μια φορά, ετών τριάντα, που παιδευότανε με κάτι κερκίδες και προσφάτως, πριν κλείσει η Μπρασερί Βαλαωρίτου, που ήρθε και τρόμαξα να τον γνωρίσω.
Υπέφερε προφανώς και ήταν όμοιος με γηρασμένο σολομό, όλος γωνίες, γαμψός και καντζός, σε ένα περιβάλλον που τον ξεπερνούσε με κυνισμό.Αλλά η φωνή του, τα λόγια του και το γέλιο του, αμάραντα.
Καλό ταξίδι, Βαγγέλη και καλοσώρισες στο δωμάτιο του Άιδη. Να προλάβω να σε συστήσω στους άλλους ζώντες νεκρούς της μνήμης μου, και να τα λέμε κάθε μέρα, όλο και πιό σπαστά, όλο και πιό κοντά στον λήθαργο που μας περιμένει.
Τα υπόλοιπα, τα ύφυγρα και ηδονικά, το γέλιο και τη ζωή σου, άς τα μασήσει η σιωπή.
Σε νοσταλγούσα διότι.
Ήταν άνθρωπος έντιμος, μορφωμένος, ακέραιος. Ήταν από τους δημοσιογράφους που τιμούσαν τη δουλειά που έκαναν. Ελαφρό θα είναι το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Λίγα βιογραφικά του από τον ιστότοπο Μεταρρύθμιση:
Πέθανε σήμερα, Σάββατο 7 Μαίου, σε ηλικία 65 ετών, ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Καργούδης, από γαστρορραγία.
Ο Βαγγέλης Καργούδης γεννήθηκε το 1951 στη Θεσσαλονίκη. Απόφοιτος του Πειραματικού Σχολείου Θεσσαλονίκης.
Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Ήταν από τους σημαντικότερους συντελεστές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος στη Θεσσαλονίκη, όπου ίδρυσε στη διάρκεια της δικτατορίας κινηματογραφική λέσχη, την οποία έκλεισε η χούντα. Διώχθηκε και βασανίστηκε από τη δικτατορία.
Μετά τη δικτατορία ήταν στέλεχος των φοιτητικών παρατάξεων ΔΗΣΥΚ και Δημοκρατική Ενότητα και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΕΔΑ.
Ασχολήθηκε με τις εκδόσεις και το θέατρο.
Το τελευταίο διάστημα ήταν δημοσιογράφος στον δημοτικό ραδιοσταθμό «Αθήνα 9,84», στην πρωινή εκπομπή «Χωρίς ζάχαρη» .
Ήταν ένας από τους δημοσιογράφους που είχε υπογράψει το κείμενο «Νέα αρχή με ανοιχτά ΜΜΕ».
Ένας αποχαιρετισμός από τον παλιό του φίλο Πάνο Θεοδωρίδη:
Βαγγέλης Καργούδης
Αληθινός έρως είναι όταν, καιρό μετά την κλινοπάλη, σε τσιγκλάει που η παινεμένη εγάμουνε άλλους.
Αληθινή φιλία είναι όταν, ο νεκρός φίλος σου γίνεται καθημερινός σύντροφος, ομοτράπεζος και συνομιλητής σου.Άλλες αλήθειες δεν ξέρω, πάρεξ την ώσμωση της ζωής στο πνίγος του θανάτου και ανάποδα.
Ο Βαγγέλης Καργούδης είναι νεκρός.
Αποβραδής κατάπινα ό,τι χάπι τύχαινε στα χέρια μου, μήπως και γλυτώσω έναν απίστευτο ντουβρουτζά στο κεφάλι.
Διαβάζοντας το πρωί από την αδερφή του ότι εχάθη, ο πόνος χάθηκε.
Και αναδύθηκε ένας νέος συγκάτοικος στο δώμα μου, ο μετέφηβος μακρυμάλλης με τα διάφανα μάτια, ο επινοητής της λέξης «κουλτουριάρης», ο ντράμερ και σαρκαστής, ο επιμένων πως αγαπούσε την ΕΔΑ, περιφρονώντας τα ακραία και δεσποτικά των φίλων του, ο κινηματογραφιστής της περιοδείας στον Αλιάκμονα του 1972, ο πρώτος που τονε βάρεσε ο ήλιος και η αφυδάτωση στα στενά της Χάδοβας και με ένα «δε γαμιέται» βρόντηξε την κάμερα καταγής και μάργωσε δίπλα της, χαύνος.
Μετά τη μεταπολίτευση, τρεις φορές τον είδα όλες κι όλες.
Ενα απόγεμα ήδη ετών σαράντα,που ακούσαμε το κοντσέρτο της Κολωνίας παρέα με τον Παπαντίνα, μια φορά, ετών τριάντα, που παιδευότανε με κάτι κερκίδες και προσφάτως, πριν κλείσει η Μπρασερί Βαλαωρίτου, που ήρθε και τρόμαξα να τον γνωρίσω.
Υπέφερε προφανώς και ήταν όμοιος με γηρασμένο σολομό, όλος γωνίες, γαμψός και καντζός, σε ένα περιβάλλον που τον ξεπερνούσε με κυνισμό.Αλλά η φωνή του, τα λόγια του και το γέλιο του, αμάραντα.
Καλό ταξίδι, Βαγγέλη και καλοσώρισες στο δωμάτιο του Άιδη. Να προλάβω να σε συστήσω στους άλλους ζώντες νεκρούς της μνήμης μου, και να τα λέμε κάθε μέρα, όλο και πιό σπαστά, όλο και πιό κοντά στον λήθαργο που μας περιμένει.
Τα υπόλοιπα, τα ύφυγρα και ηδονικά, το γέλιο και τη ζωή σου, άς τα μασήσει η σιωπή.
Σε νοσταλγούσα διότι.
