Είχε να συναγωνιστεί Τζόυς Κάρολ Όουτς, Αν Κάρσον, Άδωνη, Φίλιπ Ροθ, Μουρακάμι, Τζων Μπάνβιλ, Ντον Ντελίλο, Ισμαήλ Κανταρέ (μπλιαχ). Ελπίζω να είναι φανερά ανώτερή τους.
Εκ των υστέρων: Καταπίνω κάθε υποψία υποτίμησης. Τη Σβετλάνα Αλεξίεβιτς τη γνωρίζουμε στην Ελλάδα από δύο μεταφρασμένα βιβλία της, τους
Μολυβένιους στρατιώτες και το
Τσέρνομπιλ: ένα χρονικό του μέλλοντος. Πρόκειται για αυθεντικές μαρτυρίες απλών ανθρώπων, τις οποίες έχει επιμεληθεί. Το πρώτο είναι αναμνήσεις Ρώσων φαντάρων από το Αφγανιστάν, το δεύτερο είναι συλλογή από ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν μπλεγμένοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο ατύχημα του Τσέρνομπιλ. Ειδικά από το δεύτερο, σας συστήνω ανεπιφύλακτα ένα σπαρακτικό κείμενο, αυτό τη
Γυναίκας του πυροσβέστη, που έχει διασκευστεί σε θεατρικό μονόλογο.
— Άξια!
Το βιβλίο της —εν τέλει το βιβλίο των μαρτύρων μιας αθέατης φρίκης— δεν είναι απλά ένα ακόμη βιβλίο για το Τσέρνομπιλ’ είναι ένα από τα σημαντικότερα βιβλία μαρτυριών του 20ου αιώνα, όμορο και ισάξιο του Ημερολογίου της Άννας Φρανκ και του Εάν αυτός είναι ο άνθρωπος του Πρίμο Λέβι. Τι είναι αυτό που κάνει τα τρία βιβλία τόσο γειτονικά: και στα τρία ο Άνθρωπος είναι αντιμέτωπος με την Φρίκη ολομόναχος’ ο πολιτισμός γυρίζει αλλού το βλέμμα, η επιστήμη υπηρετεί το Κακό, ο Θεός απουσιάζει. «Εφόσον υπήρξε το Άουσβιτς, δεν υπάρχει Θεός» γράφει ο Πρίμο Λέβι. «Η γη αυτή δεν ανήκει πια σε κανέναν. Την πήρε πίσω ο Θεός» λεει μια μητέρα του Τσέρνομπιλ. Πού διαφοροποιείται το παρόν βιβλίο από τα άλλα δύο: σε εκείνα το Κακό προσωποποιείται στους εκφραστές μιας ιδεολογίας, τους ναζί. Στο «Τσέρνομπιλ, ένα χρονικό του Μέλλοντος» το Κακό δεν έχει υποκείμενο, είναι απρόσωπο, διάφανο, αιώνιο και συνεχές: αν ο αναγνώστης προσπαθήσει να βρει ενόχους για την καταστροφή, σύντομα θα αντικρίσει και το δικό του είδωλο στον καθρέφτη.
Θανάσης Τριαρίδης. «Η αγάπη μετά το Τσέρνομπιλ»
Ladbrokes.JPG
