Themis†
¥
Εμένα με κάλυψε ο Πιδύος (το εξελληνίζω και το κάνω και κλιτό γιατί έτσι μ' αρέσει!). Οι εμπειρίες επί του θέματος διαφέρουν πολύ, αλλά θα ήθελα απλώς να τονίσω κάποια σημεία που θεωρώ σημαντικά.
Πρώτον, το παιδί τελικά, αν διαβάσει, θα διαβάσει κάτι που του αρέσει. Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται.
Δεύτερον, στο τί ενδεχομένως θα του αρέσει παίζουν ρόλο και οι γονείς. Αν ασχολούνται με το σπορ, θα πρέπει να προωθούν κάτι που ταιριάζει και στους ίδιους, κάτι που γουστάρουν. Το παιδί δεν είναι χαϊβάνι, καταλαβαίνει τί εμπίπτει στο "πρέπει" και τί εμπίπτει στο "γουστάρουμε, γι' αυτό το κάνουμε", και δεν χρειάζεται να πω πού θα κάτσει η μπίλια του. Όταν ο γονιός προωθεί κάτι που θεωρεί χρήσιμο αλλά ο ίδιος είναι τραβάτε με κι ας κλαίω, θα αποτύχει.
Τρίτον, το παιδί των 11 χρονών είναι μεγάλο, δεν είναι μωρό. Ας μην το υποτιμάμε. Στην ηλικία αυτή πολλά απ' όσα αναφέρθηκαν θα μπορούσαν απλώς να είναι ένα ευχάριστο διασκεδαστικό διαλειμματάκι, όχι το διάβασμα - αν υπάρχει διάβασμα. Τα έντεκα χρόνια είναι η ηλικία της λογοτεχνίας, η ηλικία στην αρχή ενός τούνελ όπου στην άκρη προβάλλουν οι Ντοστογιέφσκηδες.
Τέταρτον, το παιδί δεν πρέπει να καταλαβαίνει όλα όσα διαβάζει, γιατί έτσι το τραβάμε προς τα πίσω. Το παιδί είναι καλό να μην τα καταλαβαίνει όλα, να παρακινείται να τα ανακαλύψει, έστω κι αν κάνει υποθέσεις που θα αποδειχτούν τελικά αστήριχτες. Αν τα καταλαβαίνει όλα, θα βαρεθεί. Το ζητούμενο είναι να το ωθήσουμε να ενδιαφερθεί για πράγματα που δεν καταλαβαίνει πλήρως, να έχει κίνητρο να χτίσει τα συμφραζόμενα που νοηματοδοτούν, διαθέτοντας βέβαια κάποια απαραίτητα δομικά στοιχεία.
Πέμπτον, ο γονιός δεν πρέπει να έχει το άγχος της προφύλαξης του παιδιού από τα οδυνηρά του κόσμου τούτου. Αν διακατέχεται από τέτοιο άγχος, δεν έχει καταλάβει τίποτα από το τί προσλαμβάνει το παιδί από τον συγχρωτισμό με τους συνομηλίκους του στο σχολείο και αλλού. Θα βρεθεί πολλά μέτρα οφσάιντ.
Έκτον, δεν έχω χρόνο να πω τα σημεία από το έβδομο μέχρι το χιλιοστό εικοστό τέταρτο (που, παρεμπιπτόντως, μπορούν οι μαθηματικοστρεφείς γονείς ευκολότατα να εξηγήσουν σε ένα παιδί 11 χρονών ότι είναι δύναμη του δύο, ενώ οι άλλοι θα έκαναν καλά να ασχοληθούν με τα δημοτικά τραγούδια).
Υ.Γ. Ένας εξυπνάκιας γονιός, που αδημονούσε να απλώσει το χέρι του πέρα απ' όσο έφτανε, θέλησε κάποτε να κοκορευτεί ότι είχε μάθει στον ηλικίας δημοτικού γιο του τους αρνητικούς αριθμούς και επιχείρησε να κάνει τον έξυπνο στην κόρη μου, που είχε στο σχολείο τη φήμη της διάνοιας με την οποία έπρεπε να αναμετρηθούν όλοι όσοι γύρευαν τα πρωτεία. Η κόρη μου (σίγουρα κάμποσο λιγότερο από 11 χρονών) ήξερε μια χαρά τους αρνητικούς αριθμούς, επειδή, για να ανταπεξέλθω (συγγνώμη που δεν λέω "αντεπεξέλθω") στην αριθμητική του δημοτικού που διδασκόταν από άσχετους δασκάλους, είχα αναγκαστεί να καταφύγω σε δύο θεμελιώδεις ευκολίες: στον άγνωστο Χ και στους αρνητικούς αριθμούς. Ο λεγάμενος ρώτησε σπουδαιοφανώς: "Έχω τρία ευρώ και δίνω εφτά. Πόσα μου μένουν;". Και η κόρη μου τού απάντησε: " Αφού έχεις μόνο τρία ευρώ, πώς δίνεις εφτά;". Ένιωσα εντελώς χαζομπαμπάς. Ήταν πολύ συγκινητικό να έχει μπει στο νόημα της μαθηματικής αφαίρεσης και ταυτόχρονα στη διάκριση από το νόημα της γειωμένης πραγματικής ζωής. Εκείνη ήταν δεν ήταν 9 χρονών, νομίζω ότι αυτό δεν είναι δύσκολο για ένα παιδί 11 χρονών. Parents, beware!
Υ.Γ.2 Αν το παιδί προσφέρεται για υιοθεσία, είμαι κι εγώ υποψήφιος. Τί διάολο, μας πήραν οι Γερμανοί τα σώβρακα και θα 'ρθουν και οι Άγγλοι να μας πάρουν τις φανέλες, γαμώ την Αμφίπολή μου μέσα;
Πρώτον, το παιδί τελικά, αν διαβάσει, θα διαβάσει κάτι που του αρέσει. Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται.
Δεύτερον, στο τί ενδεχομένως θα του αρέσει παίζουν ρόλο και οι γονείς. Αν ασχολούνται με το σπορ, θα πρέπει να προωθούν κάτι που ταιριάζει και στους ίδιους, κάτι που γουστάρουν. Το παιδί δεν είναι χαϊβάνι, καταλαβαίνει τί εμπίπτει στο "πρέπει" και τί εμπίπτει στο "γουστάρουμε, γι' αυτό το κάνουμε", και δεν χρειάζεται να πω πού θα κάτσει η μπίλια του. Όταν ο γονιός προωθεί κάτι που θεωρεί χρήσιμο αλλά ο ίδιος είναι τραβάτε με κι ας κλαίω, θα αποτύχει.
Τρίτον, το παιδί των 11 χρονών είναι μεγάλο, δεν είναι μωρό. Ας μην το υποτιμάμε. Στην ηλικία αυτή πολλά απ' όσα αναφέρθηκαν θα μπορούσαν απλώς να είναι ένα ευχάριστο διασκεδαστικό διαλειμματάκι, όχι το διάβασμα - αν υπάρχει διάβασμα. Τα έντεκα χρόνια είναι η ηλικία της λογοτεχνίας, η ηλικία στην αρχή ενός τούνελ όπου στην άκρη προβάλλουν οι Ντοστογιέφσκηδες.
Τέταρτον, το παιδί δεν πρέπει να καταλαβαίνει όλα όσα διαβάζει, γιατί έτσι το τραβάμε προς τα πίσω. Το παιδί είναι καλό να μην τα καταλαβαίνει όλα, να παρακινείται να τα ανακαλύψει, έστω κι αν κάνει υποθέσεις που θα αποδειχτούν τελικά αστήριχτες. Αν τα καταλαβαίνει όλα, θα βαρεθεί. Το ζητούμενο είναι να το ωθήσουμε να ενδιαφερθεί για πράγματα που δεν καταλαβαίνει πλήρως, να έχει κίνητρο να χτίσει τα συμφραζόμενα που νοηματοδοτούν, διαθέτοντας βέβαια κάποια απαραίτητα δομικά στοιχεία.
Πέμπτον, ο γονιός δεν πρέπει να έχει το άγχος της προφύλαξης του παιδιού από τα οδυνηρά του κόσμου τούτου. Αν διακατέχεται από τέτοιο άγχος, δεν έχει καταλάβει τίποτα από το τί προσλαμβάνει το παιδί από τον συγχρωτισμό με τους συνομηλίκους του στο σχολείο και αλλού. Θα βρεθεί πολλά μέτρα οφσάιντ.
Έκτον, δεν έχω χρόνο να πω τα σημεία από το έβδομο μέχρι το χιλιοστό εικοστό τέταρτο (που, παρεμπιπτόντως, μπορούν οι μαθηματικοστρεφείς γονείς ευκολότατα να εξηγήσουν σε ένα παιδί 11 χρονών ότι είναι δύναμη του δύο, ενώ οι άλλοι θα έκαναν καλά να ασχοληθούν με τα δημοτικά τραγούδια).
Υ.Γ. Ένας εξυπνάκιας γονιός, που αδημονούσε να απλώσει το χέρι του πέρα απ' όσο έφτανε, θέλησε κάποτε να κοκορευτεί ότι είχε μάθει στον ηλικίας δημοτικού γιο του τους αρνητικούς αριθμούς και επιχείρησε να κάνει τον έξυπνο στην κόρη μου, που είχε στο σχολείο τη φήμη της διάνοιας με την οποία έπρεπε να αναμετρηθούν όλοι όσοι γύρευαν τα πρωτεία. Η κόρη μου (σίγουρα κάμποσο λιγότερο από 11 χρονών) ήξερε μια χαρά τους αρνητικούς αριθμούς, επειδή, για να ανταπεξέλθω (συγγνώμη που δεν λέω "αντεπεξέλθω") στην αριθμητική του δημοτικού που διδασκόταν από άσχετους δασκάλους, είχα αναγκαστεί να καταφύγω σε δύο θεμελιώδεις ευκολίες: στον άγνωστο Χ και στους αρνητικούς αριθμούς. Ο λεγάμενος ρώτησε σπουδαιοφανώς: "Έχω τρία ευρώ και δίνω εφτά. Πόσα μου μένουν;". Και η κόρη μου τού απάντησε: " Αφού έχεις μόνο τρία ευρώ, πώς δίνεις εφτά;". Ένιωσα εντελώς χαζομπαμπάς. Ήταν πολύ συγκινητικό να έχει μπει στο νόημα της μαθηματικής αφαίρεσης και ταυτόχρονα στη διάκριση από το νόημα της γειωμένης πραγματικής ζωής. Εκείνη ήταν δεν ήταν 9 χρονών, νομίζω ότι αυτό δεν είναι δύσκολο για ένα παιδί 11 χρονών. Parents, beware!
Υ.Γ.2 Αν το παιδί προσφέρεται για υιοθεσία, είμαι κι εγώ υποψήφιος. Τί διάολο, μας πήραν οι Γερμανοί τα σώβρακα και θα 'ρθουν και οι Άγγλοι να μας πάρουν τις φανέλες, γαμώ την Αμφίπολή μου μέσα;
