Αναζητείται παιδική λογοτεχνία

[SBE]

Το καλοκαίρι που ήμουνα στην Ελλάδα η εντεκάχρονη ανηψιά μου είδε στο Κιντλ την οθόνη με τον Μαρκ Τουέιν και ρώτησε ποιος είναι αυτός. Της είπα ο συγγραφέας του Τομ Σόγιερ και με ρώτησε τι είναι αυτό.
Πέρα από την πρώτη απογοήτευση, γιατί εγώ στην ηλικία της είχα διαβάσει όλες τις εκδόσεις Άγκυρα και όλο τον Ιούλιο Βερν που είχαν τα βιβλιοπωλεία των Πατρών, σκέφτηκα ότι α, νά ιδέες για δώρα. Δεν ήξερα όμως ότι εκεί έξω είναι χάος. Διότι κοιτάζω π.χ. στην Πρωτοπορία τι έχει από Βερν π.χ. και βλέπω πεντακόσεις εκδόσεις το κάθε έργο.
Οπότε είπα να ρωτήσω τη Λεξιλογία για προτάσεις. Προς τα πού να κοιτάξω;

Υ.Γ. Υπάρχει πάντα η σκέψη ότι ίσως απλά να πρέπει να τα ξεχάσω όλα αυτά και να της πάρω το Χάρι Πότερ και τη Νάρνια, γιατί με αυτά ασχολείται η νεολαία σήμερα, αλλά γιατί να στερηθεί το παιδί τον Ευτυχισμένο πρίγκιπα ή τον Τρελλαντώνη; Και γιατί να μην ξέρει για τι μιλάμε όταν κάνουμε αναφορές στη λογοτεχνία; Και όχι, δεν αρκεί το σινεμά, γιατί όλα έχουν ντισνεοποιηθεί.

 

[Themis†]

Η συμβουλή μου είναι να της πάρεις τα δίτομα Διηγήματα του Μαρκ Τουέν των εκδόσεων Γράμματα. Είναι απίστευτα πνευματώδη και διασκεδαστικά. Χάρι Πότερ και Νάρνια δεν χρειάζεται να της πάρεις εσύ, ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα τα διαβάσει.

 

[Zazula]

Για παιδική λογοτεχνία προσωπικά μου αρέσει η σειρά των Ερευνητών· π.χ. Τομ Σόγιερ εδώ: http://www.erevnites.gr/greek/productitem.aspx?id=122
Η πρωτότυπη (γαλλική) έκδοση είναι αυτή: http://www.amazon.fr/Les-Aventures-Sawyer-Mark-Twain/dp/2070583015 αλλά δυστυχώς δεν έχει "look inside" — και, πίστεψέ με, στην εν λόγω σειρά αξίζει και με το παραπάνω.
Βέβαια στο συγκεκριμένο βιβλίο της σειράς διάλεξαν μάλλον το χειρότερο εξώφυλλο.

 

[AoratiMelani]

Πάρε της Κίρα Σίνου. Συστήνω ανεπιφύλακτα το Στη χώρα των μαμούθ.

Τα παρακάτω είναι για παιδιά ίσως λίίίίγο μικρότερα, αλλά θα τα διαβάσει με απόλαυση αν δεν τα γνωρίζει ήδη.

Από Μίχαελ Έντε το Ο Τζιμ Κουμπής και ο μηχανοδηγός Λουκάς καθώς και το Ο Τζιμ Κουμπής και το Άγριο 13. Η Μόμο είναι αρκετά καλή, αλλά η Ατελείωτη Ιστορία είναι τόσο ατελείωτη που κοιμάσαι από τη νύστα (πάντως δεν έχει άλλο ψεγάδι).

Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας είναι πολύ καλός, άντε και ο Μεγάλος γυάλινος ανελκυστήρας, αλλά από Ρόαλντ Νταλ τίποτε άλλο: παραείναι αρρωστημένος, κατά τη γνώμη μου.

Ο Μικρός Νικόλας του Ρενέ Γκοσινί είναι must για παιδιά όλων των ηλικιών, η σειρά έχει πεντ' έξι βιβλία.

Και φυσικά η Πίπη Φακιδομύτη, και πάλι για μικρότερα παιδιά, αλλά πάντα διασκεδαστική.

Τον Τομ Σόγερ δεν τον θεωρώ παιδικό ανάγνωσμα, μάλλον προς το εφηβικό μου κάνει. Το ίδιο και οι Θαλασσόλυκοι και άλλα τέτοια. Κάτι πρίγκηπες και φτωχούς και μικρούς λόρδους τα αντιπαθώ τελείως: θεωρώ ότι ίσως έχει κάποιο νόημα να τα γνωρίσει κανείς για να έχει μια γενική λογοτεχνική παιδεία, αλλά ας τα γνωρίσει όταν θα είναι ενήλικας, αν θέλει. Το ότι κάποτε αυτά θεωρούνταν παιδικά ή το ότι οι κεντρικοί ήρωες είναι παιδιά ή έφηβοι για μένα δεν σημαίνει ότι είναι και κατάλληλα για τα σημερινά παιδιά ή για οποιαδήποτε παιδιά.

Γενικά τα κλασσικά παιδικά μόνο παιδικά δεν είναι, κατά τη γνώμη μου. Ο Ιούλιος Βερν σίγουρα δεν είναι διόλου παιδικός, μεγαλίστικος τελείως είναι. Για όλα αυτά, από δεκατριών χρονών και πάνω κάτι μπορεί να γίνει, νωρίτερα εγώ δεν θα τα έδινα: και έχουν σκηνές και περιστατικά που εγώ τα θεωρώ σκληρά για τα σημερινά παιδιά (πεθαμένους, κρεμασμένους, φαντάσματα, σωματικές τιμωρίες, έτσι πρόχειρα που σκέφτομαι) και δεν θα μπορέσει να τα καταλάβει και να τα εκτιμήσει πλήρως.

Η κόρη μου είναι ακριβώς 11 χρονών. :)

 

[SBE]

Ευχαριστώ για τις προτάσεις. Για πιο μικρά έχουμε και τη μικρότερη αδερφούλα που διαβάζει πολύ περισσότερο.
Απλά τα βιβλία που έχει διαβάσει απ'ο,τι κατάλαβα μετριούνται στα δάχτυλα, και σοκαρίστηκα.
Εγώ από τη β' δημοτικού παράτησα τα βιβλία με εικόνες και στα 11-12 τα καλοκαίρια διάβαζα από τη βιβλιοθήκη των διπλανών μας, που μας είχαν αφήσει τα κλειδιά για να τους ποτίζουμε τα λουλούδια. Τώρα θα μου πεις τι κατάλαβα από την Άννα Καρένινα στη δευτέρα γυμνασίου; Ή από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη; Ε, ό,τι κατάλαβα. Άλλωστε δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να διαβάσει κανείς τα πάντα και ό,τι και να διαβάσεις, μετά από 10 χρόνια σου έχει μείνει μόνο μια γενική ιδέα.
Παρεμπιπτόντως, τους άγγλους παιδικούς συγγραφείς δεν τους έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Μάλιστα τον Νταλ ούτε που τον ήξερα όταν πρωτοήρθα στο ΗΒ. Άλλωστε όλος ο κόσμος είναι δικός μας, γιατί να περιοριστούμε σε μία χώρα; Τα εγγλεζάκια που διαβάζουν μόνο Άγγλους (ούτε αμερικανούς καν), τα έχετε δει τι τούβλα είναι;

ΥΓ Για την έλλειψη αναγνωσμάτων οι γονείς φταίνε βεβαίως. Όχι η μικρή. Της έκανα δώρο το Πειραχτήρι των Μαθηματικών, πιστεύοντας ότι θα μου το φέρει καπέλο και διαπίστωσα ότι το διαβάζει.

 

[nickel]

Για παιδική λογοτεχνία προσωπικά μου αρέσει η σειρά των Ερευνητών· π.χ. Τομ Σόγιερ εδώ: http://www.erevnites.gr/greek/productitem.aspx?id=122

Ενδιαφέρουσα συλλογή. Έχουν κάπου 56 τίτλους σε τρεις σελίδες:
http://www.erevnites.gr/greek/productlist.aspx?ka=506&il=-1&sec=101&ser=-1

Το κακό είναι ότι δεν δίνουν δείγμα του κάθε βιβλίου. Βρήκα ένα μόνο στην τύχη:
http://www.erevnites.gr/greek/productitem.aspx?id=530

(Πατάς το «Ξεφυλλίστε το βιβλίο». Λίγα τέτοια: https://www.google.gr/search?q="Ξεφυλλίστε+το+βιβλίο"+site:http://www.erevnites.gr/ )

 

[SBE]

E, λοιπόν, με βλέπω να αγοράζω κάτι από αυτές τις εκδόσεις. Αν είναι να μάθουν και τίποτα και να μην τρομάξουν με την έλλειψη εικόνας.

 

[Lina]

Τριβιζάς, υπέροχος. Τα παιδιά τον λατρεύουν. Σουρεαλιστικές συζεύξεις, χιούμορ, γλυκύτητα, καταπληκτική γλώσσα. Για την ηλικία της ανηψιάς σου, Τα μαγικά μαξιλάρια.

Χρήσιμο και αυτό το μπλογκ: http://paidiki-logotexnia.blogspot.gr/

Υπέροχο το Ιστορίες αγάπης και φιλίας. Και όλα τα παιδικά του Όσκαρ Ουάιλντ.

 

[AoratiMelani]

Τον Τριβιζά εγώ προσωπικά τον έχω λατρέψει - αλλά ως ενήλικας που είναι σε θέση να κατανοήσει πληρως το αλλόκοτο χιούμορ του.

Όμως τα περισσότερα βιβλία του απευθύνονται σε μικρές έως πολύ μικρές ηλικίες. Για 11χρονα το πολύ Οι πειρατές της καμινάδας, ίσως και η Φρουτοπία που είναι και κόμικ, δεν ξέρω άλλο κατάλληλο. Πιο πολύ είναι για νήπια και μικρές τάξεις του δημοτικού. Αλλά έχει κι άλλα θεματάκια.

Spoiler

Τα πολύ μικρά παιδιά (κάτω από 4 χρονών) δεν νομίζω ότι μπορούν να εκτιμήσουν τα λογοπαίγνια και το τρελό χιούμορ του: απλώς οι ενήλικες νομίζουμε ότι τους αρέσουν τα βιβλία του, επειδή ξεφεύγουν τόσο πολύ από το κλασσικό, είναι τόσο παλαβά και ανατρεπτικά, και επειδή αρέσουν σε εμάς. Από 7χρονα και πάνω κάτι γίνεται, αλλά θέλει μεγάλη προσοχή στην επιλογή βιβλίου.

Διαλέξτε συγκεκριμένα βιβλία ΑΦΟΥ τα διαβάσετε προσεκτικά ή αγοράστε όποια σας συστήσει άτομο που εμπιστεύεστε. Λόγου χάρη Τα 88 ντολμαδάκια είναι καλά, Η Φιφή και η Φωφώ οι φαντασμένες φάλαινες, Ο ναυαγός κοκκινοτρίχης αν δε με απατά η μνήμη μου. Υποθέτω και τα Μαγικά μαξιλάρια που συστήνει η Λίνα παραπάνω καλά θα είναι. Έχω ακούσει καλά λόγια για τη Χαρά και το Γκουντούν αλλά δεν το έχω διαβάσει.

Ο Τριβιζάς, όπως και ο Νταλ, έχει μια δόση από κάποιου είδους διαστροφή, που μου φαίνεται πιο επικίνδυνη σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είναι ταλαντούχοι, γιατί επηρεάζουν περισσότερο με τη γραφή τους. Οι ήρωες κάποιες φορές πεθαίνουν τραγικά (Οι δραπέτες της σκακιέρας, πήγα δυο πεντάχρονα να το δούμε στο θέατρο και δεν ήξερα πώ να τα μπαλώσω όταν με ρωτούσαν φρικαρισμένα "και τώρα που έπεσαν στη φωτιά, πέθαναν;" "Όχι, πέρασαν μέσα από τη φωτιά, από ένα τούνελ μαγικό, σε έναν τόπο όπου ζουν ευτυχισμένοι", τι αναγκάστηκα να πω η γυναίκα), υποφέρουν από λίγο (είναι ο Λούκουλος το ελεφαντάκι που στο Ο Λούκουλος τρώει βότσαλα ο κακός γίγαντας τον απαγάγει και τον αναγκάζει να κάνει το πρες-παπιέ, απειλώντας τον ότι θα τον ξυλοφορτώσει, και που όταν ελευθερώνεται απειλεί ο ίδιος τον γίγαντα ότι θα τον δείρει στον πισινό με το χάρακα - τελικά δεν δέρνει κανείς κανέναν, αλλά υπάρχει ψυχολογική βία και αγωνία που για ένα μικρό παιδί είναι αφύσικη, ιδίως για ένα παιδί σημερινό που δεν ξέρει καν τι θα πει "τρώω ξύλο") έως πολύ (ο Βλαδίμηρος, αν θυμάμαι καλά, στο Παραπονεμένο ελεφαντάκι που η μαμά του το εγκαταλείπει για τιμωρία - σιγά μην δημιουργήσω στο παιδί μου τέτοια αγωνία, κύριε ελέησον, για ποιο λόγο; ) έως φρικτά (σε ένα βιβλίο που γράφτηκε κατά παραγγελία για να θίξει το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας παρακολουθούμε ένα παιδάκι που είναι ντροπαλό και κλειστό, οι συμμαθητές του το απομονώνουν, λείπει απ' το σχολείο μέρες και κανείς δε νοιάζεται, και τελικά ο δάσκαλος τους λέει ότι πέθανε, και το ηθικό δίδαγμα είναι όταν βλέπουμε ένα συμμαθητή μας να φέρεται παράξενα, να μην τον απομονώνουμε αλλά να τον πλησιάζουμε ή/και να μιλάμε στο δάσκαλο - σώπα καλέ, ο δάσκαλος μόνος το στραβομάρα είχε; και θα χρεώσεις στο παιδί μου την ευθύνη να εντοπίσει το πρόβλημα; και θα του χαρίσεις κι εφιάλτες με παιδάκια που τα σαπίζουν στο ξύλο; ευχαριστώ). Από ό,τι θυμάμαι προχείρως αυτά.

Μην με παρεξηγείτε, είπαμε, τον λατρεύω για το στυλ του, για το ταλέντο του, για τη φαντασία του. Έχω ταξιδέψει πολλές φορές στο Νησί των πυροτεχνημάτων και τους άλλους μαγικούς τόπους του, έχω αγαπήσει τους πειρατές της καμινάδας από τη μετάφραση της Διάπλασης των παίδων στα παλιά τεύχη που είχε η αδελφή μου. Αλλά έχω και τις επιφυλάξεις μου ως μαμά, και πείτε με υπερβολική αν θέλετε: θέλει λιγάκι προσοχή ο Ευγένιος. :)

 

[Lina]

Σχετικά με τον Τριβιζά και τις ηλικίες των παιδιών, πρώτα. Δεν περίμενα να αρέσει στην κόρη μου όταν ήταν μικρότερη, καθώς ήμουν σίγουρη ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό λέξεων και πραγματολογικών αναφορών δεν θα τα καταλάβαινε. Όμως με διέψευσε και τον λάτρεψε, ολοκληρωτικά και κατηγορηματικά. Τώρα που είναι 10 διάβασε τη Ζωγραφιά της Χριστίνας και της άρεσε πολύ.

Θέματα με βία και τα παρόμοια δεν αντιμετώπισα ποτέ. Στα βιβλία του αυτό που κυριαρχεί είναι η χαρά, η ελαφρότητα, τα θετικά συναισθήματα. Άλλο η θεατρική απόδοση και άλλο το βιβλίο, εξάλλου.

Βεβαίως, ούτε όλα τα βιβλία του έχω διαβάσει ούτε ξέρω πώς τον προσλαμβάνουν όλα τα παιδιά.

 

[azimuthios]

Τη Φρουτοπία την έχουμε διαβάσει ήδη τρεις φορές ολόκληρη. Σουρεαλισμός, αλλά πάρα πολλά λόγια μερικές φορές σε όλα τα βιβλία του Τριβιζά. Τα παιδιά όμως τον λατρεύουν. Ωραία και τα βιβλία που αποφασίζεις εσύ τι θα γίνει μετά. 88 ντολμαδάκια και 33 ρουμπίνια, λέγονται.

Για πιο μικρά, σειρά Μικρός Φιλόσοφος από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Μικρός Νικόλας σίγουρα. Και ωραία μεταφορά και στην οθόνη σε ανιμέισιον/κινούμενα σχέδια.

Ο Τζερόνιμο Στίλτον είναι καλός και έχει πολλά βιβλία. (για μικρότερα παιδιά)

Και ο ντετέκτιβ Κλουζ είναι επίσης καλός, πάλι από το Μεταίχμιο. Και έχει και 16 βιβλία.

Από εκεί και μετά υπάρχουν τα μπεστ σέλερ: Σπασίκλας, Ξενέρωτη και δεν συμμαζεύεται... Δεν τρελαίνομαι, αλλά έχουν την πλάκα τους.

Και τέλος φυσικά τα κλασικά.


Υ.Γ. Για την έλλειψη κεφιού των παιδιών για ανάγνωση βιβλίων, δεν φταίνε μόνο οι γονείς, αλλά και το σχολείο πάρα πολύ ή κυρίως το σχολείο, θα έλεγα, που δεν ενισχύει τη φιλαναγνωσία. Και φυσικά και το παραφορτωμένο πρόγραμμά τους, αλλά και το πρόγραμμα των γονιών τους σήμερα.

 

[Lina]

+1 για τον Τζερόνιμο. Και ο Επιθεωρητής Κλουζ είχε μεγάλο σουξέ στην κατασκήνωση της κόρης μου (όπως και τα πλέξι-φλέξι, άσχετο). Τελευταία ανακαλύψαμε την Τέα Στίλτον και η κόρη μου έμεινε ξύπνια μέχρι τις 11.30 για να το τελειώσει. Είχε σχολείο την άλλη μέρα, αλλά τι να κάνω, είπα είναι για καλό σκοπό και την άφησα.

 

[SBE]

Μελ, από τις επιφυλάξεις σου για το πώς θα πεις στα παιδιά ότι υπάρχουν και δυσάρεστα έχω εγώ κάποιες επιφυλάξεις. Νομίζω ότι τα μικρά παιδιά δεν τα επηρεάζουν τόσο πολύ τα δυσάρεστα, γιατί δεν τα καταλαβαίνουν. Βέβαια αυτό είναι από παρατηρήσεις, δεν είμαι εξπέρ.

Άζι, αυτά τα μπεστσέλερ που λες τα είδα κι εγώ σε κάποιο βιβλιοπωλείο και δε μου άρεσαν καθόλου, αν και ίσως φταίει το ότι δεν είμαι στην ηλικία που απευθύνονται.
Όσο για το διάβασμα γενικότερα, εμείς στο δημοτικό είχαμε ανθολόγια που απλώς τα είχαμε, δεν τα χρησιμοποιούσαμε ιδιαίτερα. Αλλά κινούσαν το ενδιαφέρον. Πρόσφατα είχα μια συζήτηση σε πολυεθνική παρέα και όσοι προέρχονταν από την αγγλοαμερικανική παράδοση έφριτταν στην ιδέα ότι θα κάνεις στο σχολείο λίγο απ'όλα κείμενα αντί να μελετάς π.χ. τον Μόμπυ Ντικ τρεις μήνες. Οι προερχόμενοι από την ευρωπαϊκή παράδοση θεωρούσαν ότι αυτός είναι ένας καλός τρόπος να δεις τί σου αρέσει και να το ερευνήσεις μόνος σου.

Τώρα, σχετικά με τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών, εμένα το πρόγραμμά μου στο δημοτικό ήταν:
επιστροφή στο σπίτι κατά τις μιάμισι, ανάγνωση εφημερίδας όσο περίμενα να καθίσουμε να φάμε, μετά διάβασμα τα μαθήματα μέχρι τις τέσσερεις, μετά αγγλικά κλπ μέχρι τις εφτά-εφτάμισι και μετά τηλεόραση και χαζολόγημα μέχρι τις εννιάμισι. Στο γυμνάσιο τα αγγλικά κλπ είχαν μετακινηθεί πιο αργά και ο ύπνος στις έντεκα περίπου. Και τα μαθήματα της Δευτέρας τα έκανα την Παρασκευή ή το Σάββατο το πρωί, αν δεν είχα πρωινές δραστηριότητες. Η Κυριακή ελεύθερη. Έτσι με έμαθε να διαβάζω η γιαγιά μου και είχε δίκιο.
ΑΛΛΑ σε αντίθεση με τα παιδιά των γνωστών μου που τα παρατηρώ σήμερα, τις ώρες του διαβάσματος δεν υπήρχε χάζεμα. Θυμάμαι π.χ. το γιο μιας φίλης μου που είχε να κάνει στα Γαλλικά μία άσκηση όλη κι όλη, να συμπληρώσει το σωστό χρόνο του ρήματος σε δέκα προτάσεις. Την κάθε πρόταση έπρεπε να την σκεφτεί δέκα λεπτά και μετά να γράψει την απάντηση με πολλή προσοχή και να κάνει κι ένα μικρό διάλειμμα πριν πάει στην επόμενη. Ξεκίναγε στις τέσσερεις το απόγευμα και τελείωνε στις έντεκα το βράδυ, αν τελείωνε. Και την Κυριακή το βράδυ, πανικός για τα μαθήματα της Δευτέρας.
Τα ίδια βλέπω και στις ανιψιές μου και στο βαφτιστήρι μου. Και νομίζω ότι ένα μέρος του προβλήματος είναι η γενικότερη ανοργανωσιά της καθημερινότητας (από την οποία πάσχω κι εγώ, αλλά εγώ δεν έχω παιδιά να τα επηρεάζει).

 

[azimuthios]

Όχι, SBE, δεν είναι θέμα ανοργανωσιάς κατά τη γνώμη μου. Είναι θέμα ότι στο πρόγραμμα που εσύ περιγράφεις έχουν προστεθεί τρεις ώρες σχολείο, καθώς και άλλες δραστηριότητες, με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι ρομποτάκια και να δουλεύουν οκτάωρα και δεκάωρα από το δημοτικό.

Ένα τυπικό πρόγραμμα της σημερινής εποχής:

Σχολείο 8:10-16:15
Αγγλικά: 17:00-19:00
19:30 με ...: Μελέτη επόμενης μέρας

Βάλε και αθλητισμό ή/και μουσική ή/και δεύτερη γλώσσα. Πότε ακριβώς θα διαβάσει εξωσχολικό βιβλίο το παιδί; Με υπνοπαιδεία; Και πότε θα παίξει ως παιδί; Και πότε θα κοιμηθεί για να αντέξει το ίδιο ωράριο την άλλη μέρα;

Έχω γεμάτες βιβλιοθήκες και από μικρά που ήταν έχουμε κάνει και οι δύο γονείς χωρίστρα στη μέση της γλώσσας μας από το διάβασμα βιβλίων. Αμφιβάλλω πολύ αν όμως βρουν χρόνο τα παιδιά να διαβάσουν μόνα τους. Με άλλα λόγια, μια χαρά κίνητρα τους έχω δώσει, αλλά ό,τι και να κάνει ο γονιός, δεν παύει να είναι γονιός και ο δάσκαλος να έχει άλλο κύρος και πειθώ. Και άλλο ρόλο από μένα. Εγώ θα περίμενα να διαβάζουν ένα τουλάχιστον βιβλίο το δεκαπενθήμερο ή έστω τον μήνα με προτροπή του δασκάλου και αντί να κλείνει το ΕΚΕΒΙ, να ενισχύεται το πρόγραμμα φιλαναγνωσίας που έτρεχε και να γίνεται υποχρεωτικό στα σχολεία και μετά να έρχομαι εγώ ο γονιός να προσθέτω στη γνώση και στο κίνητρο που έχει δοθεί από το σχολείο.

Επίσης, θα περίμενα η γυμνάστρια να μην καπνίζει στο παγκάκι για να μη συμπληρώνω εγώ τον αθλητισμό του παιδιού με πολλές ώρες προπόνησης σε ομάδα (παρά μόνο αν το ήθελε και το ζητούσε), η μουσικός να μη βάζει ταινίες στα παιδιά, αλλά να τους μαθαίνει όργανα και θεωρία, ώστε να μη συμπληρώνω πάλι εγώ με ώρες μουσικής το πρόγραμμά τους. Θα περίμενα και να γίνεται μελέτη σωστή στο πρόσθετο δίωρο-τρίωρο που κάθονται τα παιδιά στα σχολεία και όχι ο γονιός να θεωρείται πανεπιστήμονας και να διαβάζει μαζί με τα παιδιά άλλες δυο τρεις ώρες στο σπίτι. Θα περίμενα και τα παιδιά να παίρνουν το πρώτο πτυχίο αγγλικών από το σχολείο, εφόσον κάνουν 3-4 ώρες την εβδομάδα και όχι να πηγαίνουν και άλλες 4 ώρες αγγλικά σε φροντιστήριο. Και τέλος, μετά από όλα αυτά και άλλα ακόμα, θα περίμενα να έχουν τον χρόνο να φέρονται σαν παιδιά και να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, δίχως να τα θεωρούν αγγαρεία.

Βάλε σε όλα τα παραπάνω και τους ηλεκτρονικούς πειρασμούς και έδεσε το γλυκό...

Αλλά δυστυχώς, κάποια από αυτά γίνονται μόνο αν πληρώσεις αδρά τα ιδιωτικά και πάλι όχι ακριβώς ή όχι σωστά.

Συγγνώμη για το οφτόπικ, αλλά νομίζω σε ένα θέμα για παιδικά βιβλία μπορούμε να πούμε και γιατί τα παιδιά δεν διαβάζουν παιδικά βιβλία. Αν είναι πολύ εκτός, ας μεταφερθεί στο Η Εκπαίδευση νοσεί...

Υ.Γ. Μια λύση που βρήκα εγώ είναι η ομαδική ανάγνωση το βράδυ 15 λεπτά ή 30 πριν τον ύπνο (ο καθένας το βιβλίο του) ή η ανάγνωση από εμάς ως οικογενειακή δραστηριότητα και απόλαυση.

 

[Gizem]

Στην ηλικία της κοπέλας, που αναφέρεις, είχα ξεκινήσει και διάβαζα ήδη τα πολυσέλιδα βιβλία του René Goscinny (κάποιος απ'ότι είδα το αναφέρει σαν πρόταση). (π.χ.Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες 2)
Επειδή, τα παιδιά πρέπει να δέχονται ερεθίσματα, αλλά και να έχουν γνώση επί πολλών θεμάτων, όμως πρωτίστως για το περιβάλλον, είναι μία πρόταση αυτό. Πιστεύω θα την κάνει να σκεφτεί και να ευαισθητοποιηθεί.
Επιπλέον, δεν θυμάμαι αν το ανέφερε κάποιος παραπάνω, αλλά έχεις σκεφτεί να της πάρεις βιβλία σχετικά με την μυθολογία; Ή έστω βιβλιαράκια που αποτελούν βιογραφίες σημαντικών προσωπικοτήτων (της αρχαίας Ελλάδας κ.ά.), αλλά με πιο προσιτό και κατανοητό λεξιλόγιο για την ηλικία της;

 

[SBE]

Άζι, οι ανιψιές μου απ'όσο ξέρω πέρσι ήταν στο σπίτι πριν τις δύο κάθε μεσημέρι. Σε δημόσιο δημοτικό. Πώς γίνεται τα δικά σου να τελειώνουν στις τέσσερεις; Δεν είναι όλα τα σχολεία το ίδιο;
Επί τη ευκαιρία, τα Σάββατα πηγαίνανε πάλι στο σχολείο γιατί ο σύλλογος γονέων είχε οργανώσει μαθήματα και εκδηλώσεις για τα παιδιά. Έκαναν τένις, ταεκβοντό, θεατρικά, σκίτσο και μπαλέτο. Προσφέρανε επίσης μουσική, άλλα σπορ, άλλα χορευτικά κλπ. Με δέκα ευρώ το μήνα για το κάθε παιδί. Ο δήμος πρόσφερε το σχολικό κτίριο, ο σύλλογος γονέων αποφάσιζε για την οργάνωση και τις προσλήψεις. Το αναφέρω σαν ιδέα για όσους έχουν παιδιά και διάθεση, αν και είμαι σίγουρη ότι γίνεται κι αλλού.

Την ανάγνωση κάθε βράδυ πριν τον ύπνο την συνιστούν οι περισσότεροι παιδαγωγοί. Όσο για τους γυμναστές, ακόμα κι όταν δεν κάπνιζαν στο παγκάκι ήταν πονεμένη ιστορία (βλ. παλιότερο δικό μου με τις αναμνήσεις από τη γυμνάστρια στο σχολείο). Ίσως θα έπρεπε να διευκρινίσω ότι εγώ δεν διάβαζα εξωσχολικά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, μόνο στις διακοπές- έτσι κάπως είχε ανασάνει το πορτοφόλι των γονιών μου. Τα μόνα που διάβαζα εξωσχολικά ήταν κανένα παιδικό περιοδικό, που το ξεσκόνιζα σε μισή ώρα, κι η ημερήσια εφημερίδα- που σήμερα οι γονείς θα την απαγόρευαν, ενώ εγώ θυμάμαι ότι διάβαζα για φρικτά εγκλήματα (με φωτογραφίες), για ληστείες, απαγωγές, βιασμούς, σκάνδαλα, αυτοκτονίες κλπ και τους έλεγα και περίληψη με σχολιασμό γιατί με ρώταγαν τί διαβάζω.

Σας ευχαριστώ όλους για τις προτάσεις, ίσως θα πρέπει να αναφέρω ότι η μικρή πάει πρώτη γυμνασίου φέτος.

 

[Palavra]

Μην τον σνομπάρεις το Χάρι Πότερ, πάντως, δεν είναι κακό για παιδικό βιβλίο. Δεν έχει σχέση με τις ταινίες και έχει κάποια νοήματα που περνούν ωραία για τα παιδιά, όπως π.χ. για τη φιλία, για το ρατσισμό κτλ.

Ο δήμος πρόσφερε το σχολικό κτίριο, ο σύλλογος γονέων αποφάσιζε για την οργάνωση και τις προσλήψεις. Το αναφέρω σαν ιδέα για όσους έχουν παιδιά και διάθεση, αν και είμαι σίγουρη ότι γίνεται κι αλλού.

Νομίζω ότι πολλά σχετικά προγράμματα έχουν και οι δήμοι.

 

[azimuthios]

Όχι, SBE, το δικό μας είναι ακόμα ολοήμερο. Σιγά σιγά όμως θα καταργηθεί και αυτό. Το τι θα κάνουν, βέβαια, οι γονείς τα παιδιά που θα τελειώνουν στις 2 ενώ οι ίδιοι σχολάνε από τη δουλειά στις 4, 5 ή αργότερα, είναι άλλη ιστορία, ε;

Και ναι, και με δική μου πρωτοβουλία, κάναμε δραστηριότητες στο σχολείο.

 

[pidyo]

Μην τον σνομπάρεις το Χάρι Πότερ, πάντως, δεν είναι κακό για παιδικό βιβλίο.

Δεν είμαι καλός στα παιδαγωγικά οπότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καταθέσω την προσωπική μου πείρα. Ο γιος μου (11 τώρα) διαβάζει μανιωδώς λογοτεχνία (για την οικονομία της συζήτησης λογοτεχνία θεωρώ λογοτεχνικά βιβλία χωρίς εικόνες) από τη δευτέρα δημοτικού, κι άρχισε με τον Χάρι Πότερ. Άρχισε όμως με μανία: ένα παιδί σβούρα που δεν καθόταν ακίνητο ούτε όταν έτρωγε ήταν ικανό να διαβάζει με τις ώρες στο κρεβάτι, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να τον σταματάμε εμείς, επειδή είχε περάσει η ώρα του ύπνου.

Με τα χρόνια δοκιμάσαμε να τον στρέψουμε σε παιδικά βιβλία που θεωρούσαμε ότι θα του άρεσαν ή, ξέρω γω, πιο «ποιοτικά». Εις μάτην. Ο Ιούλιος Βερν, που νομίζαμε σχεδόν αξιωματικά ότι θα άρεσε σε ένα μικρό αγόρι, δεν του άρεσε καθόλου (τώρα τον ανακάλυψε). Κάποια πιο fantasy που υποθέσαμε ότι θα του άρεσαν λόγω Χάρι Πότερ, τα παράτησε. Άλλα, πιο δύσπεπτα βιβλία, τα ρούφηξε σαν σφουγγάρι. Διαβάζει από μικρός Ρόαλντ Νταλ στα αγγλικά, κάτι που μου φαίνεται παράδοξο. Έχει πάρει βιβλία από τη βιβλιοθήκη του σχολείου που τα διαβάζει ψυχαναγκαστικά και τα ξεχνάει την επόμενη μέρα, κι άλλα που δεν τα ξέρουμε και του αρέσουν πολύ. Δεν έχει νόημα να μπω σε λεπτομέρειες. Είναι πιο σημαντικό να βρει μόνο του το παιδί τα βιβλία που του αρέσουν και οι ενήλικες απλώς να φροντίσουν να μην έχει πολλά σκουπίδια να επιλέξει.

Το πότε θα διαβάσει το παιδί μαθαίνεται. Ξαναλέω, υπερκινητικός, ποδόσφαιρο, παιχνίδι στη γειτονιά, τηλεόραση, playstation, με χίλια ζόρια τα μαθήματα, αλλά επειδή έχει συνηθίσει από μικρός το διάβασμα, την ώρα λίγο πριν από τον ύπνο την έχει συνδυάσει ευλαβικά με το διάβασμα. Χρόνος πάντοτε βρίσκεται, μόνο όμως υπό τον όρο ότι το παιδί θα διαβάζει κάτι που πραγματικά του αρέσει.

 

[SBE]

Pidyo, το δίνετε για υιοθεσία το παιδί;