Η σύζήτηση περί "υπεράκτιων" και "εξωχώριων" είναι μεγάλη ιστορία και μάλλον επιβάλλει το άνοιγμα χωριστού νήματος.
Αισθητικά, ο όρος εξωχώρια με παραπέμπει σε ελληνικά που μιλιούνται και γράφονται "πέρα από τα Φράατα":). Εύλογα, όμως, θα μου αντιτάξετε ότι αδιαφορείτε παντάπασι για τις αισθητικές προτιμήσεις μου:).
Η "εξωχώρια εταιρία" υπάρχει σε ελληνικά νομοθετήματα (λ.χ. στον εκ των προτέρων καταδικασμένο νόμο περί βασικού μετόχου κατά Ρουσόπουλο). Αποτελεί επίσης επιλογή του φίλτατου sarant, κυρίως (όπως πιστεύω, αλλά θα μας το εξηγήσει κι ο ίδιος) γιατί βοηθά να αποφεύγονται γκάφες του τύπου "παράκτιες"
εταιρίες.
Πιστεύω, όμως, ότι η λέξη είναι σημασιολογικά προβληματική: τί σημαίνει "εξωχώρια"; Και σε σχέση με τί; Προφανώς ως προς τη χώρα του νομοθέτη. Τότε, όμως, είναι απλώς αλλοδαπή εταιρία. Θα μου απαντήσετε ότι η διαφοροποίηση έχει να κάνει με το ότι η εταιρία επέλεξε έδρα για λόγους καταχρηστικούς (για να εκμεταλλευθεί ευνοϊκές φορολογικές και άλλες διατάξεις, ενώ η έδρα αυτή δεν ανταποκρίνεται στο κέντρο των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της). Σε αυτήν την περίπτωση το "εξωχώριος" δεν αρκεί, γιατί η "κατάχρηση" δεν αφορά μόνο τη χώρα του νομοθέτη, αλλά οποιαδήποτε. Μπορεί να είναι και μια εταιρία με εμπορική δραστηριότητα στις Κάτω Χώρες και έδρα στη Βρετανία.
Για όλους αυτούς τους λόγους (και για άλλους που αν είχα χρόνο θα προσπαθούσα να εξηγήσω με επιχειρήματα και παραδείγματα) πιστεύω ότι προτιμότερες λύσεις εν προκειμένω είναι οι εξής:
1. ή διατήρηση του παραδοσιακού και εδραιωμένου όρου "υπεράκτια εταιρία".
2. ή χρήση του νεολογισμού "ψευδοαλλαδοπή" που εξηγεί επακριβώς την έννοια (και έχει χρησιμοποιηθεί στην επιστημονική αρθρογραφία του νυν Υπουργού Επικρατείας, καθηγητή Χ. Παμπούκη).