Τεράστιο, πράγματι, το θέμα και πολύπλευρο, αλλά έχω και στο παρελθόν διατυπώσει την προσωπική μου άποψη-ομπρέλα. Βασίζεται στην αρχή ότι η γλώσσα είναι εργαλείο επικοινωνίας. Λάθος είναι οτιδήποτε γράφουμε ή λέμε το οποίο, ως μορφή επικοινωνίας, παράγει αποτέλεσμα διαφορετικό από το αποτέλεσμα που επιδιώκουμε.
Όταν ο sarant γράφει, ας πούμε, ισουχριστοσνικά, ξέρει γιατί το κάνει, έχει το λόγο του. Όταν ο Dr Moshe γράφει «σαν ατόφυα ελληνική φωνή», έχει κι αυτός το λόγο του. Αλλά αν εγώ γράψω «μην επιμένεται», δεν έχω προφανή λόγο και μάλλον έκανα το λάθος που με κυνηγάει σαν κατάρα (μου φεύγουν -έτε αντί για -έται και το αντίστροφο).
Έχω πει λοιπόν ότι, όταν γράφουμε κάτι που ξενίζει τον άλλο —είτε είναι μια ανορθογραφία ή μια προκλητική ορθογραφία, είτε είναι η ποιγιότητα του Σημίτη, είτε είναι κάτι που ο άλλος μπορεί να θεωρήσει υβριστικό, είτε είναι ένα «αποθανατίζω» ή ένα «από ανέκαθεν» σε παρέα λογίων ή λαθοθηρών, είτε είναι μια μακρά απαρίθμηση παραδειγμάτων που καταντά να κουράσει τον αναγνώστη— και δεν έχουμε σκοπό να τον ξενίσουμε και να τον κάνουμε να κοντοσταθεί, ε τότε κάνουμε λάθος.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την παροιμία; Εγώ δεν θα τη χρησιμοποιούσα έτσι, θα την έβαζα κάπως αλλιώς. Αφού με ενοχλεί και δεν μπορώ να το ξεπεράσω, να το κρύψω; Όσο πιο ευαίσθητοι γινόμαστε σ' αυτά που ενοχλούν εμάς, τόσο πιο πολύ προσέχουμε να μην ενοχλήσουμε και τους άλλους. Εκτός αν κάποια πράγματα δεν ενοχλούν εμάς και θέλουμε να μάθουμε και τους άλλους να μην ενοχλούνται: μπορεί, ας πούμε, να άρχιζα να διανθίζω το λόγο μου με «γαλλικά» αν κύριος σκοπός μου ήταν να πείσω τους άλλους ότι δεν κάνει κακό και λίγη βωμολοχία στο λόγο. Αλλά δεν περνάω τέτοια φάση.
Αν, τέλος, ρωτάς «τι θεωρείται "επισήμως" λάθος», φαντάζομαι οτιδήποτε θα σου διόρθωναν στις εισαγωγικές (ανάλογα με τον διορθωτή).