...
Του ράγκμπι μπάλα βρήκανε και ψηλαφούν πεπόνι
το μακρουλό τ' αργίτικο, όχι το σαν μπαλόνι
Την άτρακτο σκεφτήκανε, τ' αδράχτι της γιαγιάς τους
την έλλειψη και το οβάλ κι άλλα της πεθυμιάς τους
Κι εγώ θωρώ τα κι απορώ προς τι η απορία;
Γιατί σ' εμέ δε φαίνεται πού 'ναι η δυσκολία;
Μπορεί πεπόνια στρογγυλά να 'χομε πλημμυρίσει
μα το μυαλό τα μακρουλά έχει καταχωρήσει
Κι όταν το σχήμα θα μου πουν πως είναι σαν πεπόνι
στο μακρουλό θα πάει ο νους, η σκέψη από μόνη
προτού τη λεπτομέρεια αρχίσει να ψειρίζει
και άλλες, εναλλακτικές να τις κλωθογυρίζει
Μα για να μη μου σκοτιστεί και μου το βασανίσει
γιατί επίσης σφαιρικά πεπόνια έχει η φύση
κι εγώ το συμμερίζομαι και το καταλαβαίνω
και τ' αναγνώστη σύγχυση θέλω να την προφταίνω
Αφού το σχήμα ψάχνομε να το εξομοιώνει
δεν είναι λύση άραγε να πούμε «σαν λεμόνι»;
Των κοριτσώ πώς τα μεμέ τα λέμε και μπαλκόνια;
μην τάχα κάγκελα 'χουνε; ή φταίει το στηθαίο;
Κι αν είν' σαν της Ιπανεμιάς τον κόρφο το μοιραίο
το λατρευτό, λαχταριστό, δε λέμε «σαν λεμόνια»;
Κι αν είναι κιόλας τροφαντά, δε λέμε «σαν πεπόνια»;
«Μήλα καρηβαρέοντα», αχλάδες και κοντούλες
της σάρκας φρούτα ζουμερά, ζωής χυμοί με βούλες