Είχα διαβάσει προ καιρού ένα πολύ πικρό κείμενο μιας κοπέλας, δεν θυμάμαι πού, σε κάποιο μπλογκ νομίζω, που έλεγε (περίπου) ότι τα μεγάλα τζάκια, επέτρεψαν για κάποια χρόνια σ' εμάς τους πληβείους να ζήσουμε στον κόσμο τους, να σπουδάσουμε στα ίδια θρανία μαζί τους, να φάμε στα ίδια εστιατόρια...