Το γκράφιτι προσωπικά μού αρέσει -όταν έχει φυσικά κόνσεπτ και δεν είναι μια κακοψεκασμένη τζίφρα σε μέχρι πρότινος πεντακάθαρο τοίχο, just because.
(Στη γειτονιά μου στην Αθήνα, κοντά στη φοιτητική εστία, έχει έναν τοίχο με πανέμορφα γκράφιτι, σωστά έργα τέχνης -κρίμα που δεν μένουν για πολύ. Πρέπει να έχουν πάρει κάποια άδεια, φαντάζομαι, γιατί έχω δει τους γκραφιτάδες επί τω έργω μέρα μεσημέρι και κάποιες φορές έχουν και κοινό που παρακολουθεί.)
Πάντως, Αλεξάνδρα, τα βρώμικα πεζοδρόμια, τα σκουπίδια και τα ...έργα τέχνης που οι ιδιοκτήτες σκύλων αφήνουν επιδεικτικά να κοσμούν τα πάρκα, τα πεζοδρόμια και τις εισόδους κτιρίων δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των μεσογειακών. Η "καρδιά της Ευρώπης" να δεις πώς είναι, μέσα στη βρώμα. Βλέπεις την κυρία να βάζει το σκυλάκι της να κάνει την ανάγκη του μπροστά σου και, όταν της τη λες αρπαγμένη, σου απαντά "και τι θα κάνεις, θα με συλλάβεις;"...
Από την άλλη, υπάρχουν πόλεις όπως η Βιέννη και το Μόναχο που ναι, λάμπουν από πάστρα. Αλλά η εκεί νοοτροπία είναι τελείως διαφορετική από "το σπίτι μου τελειώνει εκεί που κλείνει η πόρτα μου, τα άλλα ας τα φροντίσει το κράτος με τους φόρους που πληρώνω".
Και μια ευχάριστη ανάμνηση: Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Κέρκυρα, έμενα σε ένα κτίριο όπου η γειτόνισσα άφηνε τα σκουπίδια της στην εξώπορτα με ανοιχτή σακούλα. Ούτε τον άνθρωπο που τα μάζευε σεβόταν ούτε εμάς που έπρεπε να υποστούμε τη μπόχα. Και, εννοείται, δεν έπαιρνε από λόγια, παρά μόνο όταν βρήκε τη σακούλα αδειασμένη στο χαλάκι της... δυστυχώς στους κάφρους μόνο η καφρίλα πιάνει και λυπάμαι πολύ που το λέω...
(Στη γειτονιά μου στην Αθήνα, κοντά στη φοιτητική εστία, έχει έναν τοίχο με πανέμορφα γκράφιτι, σωστά έργα τέχνης -κρίμα που δεν μένουν για πολύ. Πρέπει να έχουν πάρει κάποια άδεια, φαντάζομαι, γιατί έχω δει τους γκραφιτάδες επί τω έργω μέρα μεσημέρι και κάποιες φορές έχουν και κοινό που παρακολουθεί.)
Πάντως, Αλεξάνδρα, τα βρώμικα πεζοδρόμια, τα σκουπίδια και τα ...έργα τέχνης που οι ιδιοκτήτες σκύλων αφήνουν επιδεικτικά να κοσμούν τα πάρκα, τα πεζοδρόμια και τις εισόδους κτιρίων δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των μεσογειακών. Η "καρδιά της Ευρώπης" να δεις πώς είναι, μέσα στη βρώμα. Βλέπεις την κυρία να βάζει το σκυλάκι της να κάνει την ανάγκη του μπροστά σου και, όταν της τη λες αρπαγμένη, σου απαντά "και τι θα κάνεις, θα με συλλάβεις;"...
Από την άλλη, υπάρχουν πόλεις όπως η Βιέννη και το Μόναχο που ναι, λάμπουν από πάστρα. Αλλά η εκεί νοοτροπία είναι τελείως διαφορετική από "το σπίτι μου τελειώνει εκεί που κλείνει η πόρτα μου, τα άλλα ας τα φροντίσει το κράτος με τους φόρους που πληρώνω".
Και μια ευχάριστη ανάμνηση: Όταν ήμουν φοιτήτρια στην Κέρκυρα, έμενα σε ένα κτίριο όπου η γειτόνισσα άφηνε τα σκουπίδια της στην εξώπορτα με ανοιχτή σακούλα. Ούτε τον άνθρωπο που τα μάζευε σεβόταν ούτε εμάς που έπρεπε να υποστούμε τη μπόχα. Και, εννοείται, δεν έπαιρνε από λόγια, παρά μόνο όταν βρήκε τη σακούλα αδειασμένη στο χαλάκι της... δυστυχώς στους κάφρους μόνο η καφρίλα πιάνει και λυπάμαι πολύ που το λέω...