Από έκθεση των παρατηρητών των εκλογών που έγιναν στο Αφγανιστάν τον περασμένο Αύγουστο:
According to FEFA’s observers, Taliban in one district of Nangarhar province went door to door threatening that anyone caught with a voter registration card would have her or his right hand cut off.
Αν πραγματοποιούσαν την απειλή τους, οι υποψήφιοι ψηφοφόροι θα καταντούσαν κουλοχέρηδες. Εμείς έχουμε τους κοψοχέρηδες, όσους μετανιώνουν τόσο πολύ για την ψήφο που έριξαν, που απειλούν να κόψουν το χέρι τους για να μην επαναλάβουν το λάθος τους ή που θα προτιμούσαν να το είχαν κόψει παρά να είχαν κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή.
Δεν ξέρω αν το τεράστιο ποσοστό της αποχής είχε να κάνει με κομμένα χέρια ή κομμένα πόδια ή κομμένα ήπατα… Ο Παντελής Μπουκάλας γράφει σήμερα στην Καθημερινή, κάτω από τον τίτλο Οι κοψοχέρηδες του δεύτερου γύρου: «…αν είναι σαραντάρηδες και μεγαλύτεροι, ξέρουν ότι η δημοκρατία, όση διασώζεται, επικυρώνεται από τον ενσώματο χαρακτήρα της».
Μου άρεσε και το «Πρόκειται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, για πολίτες του χώρου της Αριστεράς, ενός χώρου που όσο περισσότερα μηνύματα ενότητας εκπέμπει τόσο περισσότερο κερματίζεται».
Όχι όμως το «οι δε εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ […] καταπονήθηκαν να υποκρίνονται τους ταπεινούς, τους ανοιχτούς και τους μεταμελημένους για την έπαρσή τους, και πια επιστρέφουν στην οικεία τους αλαζονεία, στη συνήθη τους υπεροψία, στο ήθος του ηγεμονισμού που είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους». Μα με ελάχιστες γνωστές εξαιρέσεις (και άντε να χαρούν λιγάκι τη δεύτερη Κυριακή) περιφέρονται πια σαν βρεγμένες γάτες. Αλαζονεία και υπεροψία διακρίνω περισσότερο στην Αριστερά, αδοκίμαστη στην εξουσία, άμωμη και άσπιλη, σφιχταγκαλιασμένη με τη μοναδική αλήθεια. Όσο για την αλαζονεία και υπεροψία του κύριου Σαμαρά και των εκπροσώπων του, αυτήν την κόβουν πια σε φέτες και την πουλάνε και στη λαϊκή. Με λίγα λόγια, ενώ πάνω απ’ όλα η ταπεινότητα θα ταίριαζε στον πολιτικό αφού ασκεί την τέχνη του ανέφικτου και έχει μόνιμα λερωμένη τη φωλιά του, ταυτόχρονα πρέπει να μας πείσει ότι είναι θαυματοποιός. Ο Σαμαράς και η Αριστερά κοντεύουν να το πιστέψουν κιόλας. Το έχει αυτό η αντιπολίτευση (το σημείο του πολιτικού φάσματος από το οποίο πιστεύεις ότι βλέπεις ότι υπάρχουν λεφτά).
Για τους κοψοχέρηδες το Κοραής έχει «δυσαρεστημένους ψηφοφόρους», disaffected voters. Πολύ κομιλφό, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αργκοτικό.
According to FEFA’s observers, Taliban in one district of Nangarhar province went door to door threatening that anyone caught with a voter registration card would have her or his right hand cut off.
Αν πραγματοποιούσαν την απειλή τους, οι υποψήφιοι ψηφοφόροι θα καταντούσαν κουλοχέρηδες. Εμείς έχουμε τους κοψοχέρηδες, όσους μετανιώνουν τόσο πολύ για την ψήφο που έριξαν, που απειλούν να κόψουν το χέρι τους για να μην επαναλάβουν το λάθος τους ή που θα προτιμούσαν να το είχαν κόψει παρά να είχαν κάνει τη συγκεκριμένη επιλογή.
Δεν ξέρω αν το τεράστιο ποσοστό της αποχής είχε να κάνει με κομμένα χέρια ή κομμένα πόδια ή κομμένα ήπατα… Ο Παντελής Μπουκάλας γράφει σήμερα στην Καθημερινή, κάτω από τον τίτλο Οι κοψοχέρηδες του δεύτερου γύρου: «…αν είναι σαραντάρηδες και μεγαλύτεροι, ξέρουν ότι η δημοκρατία, όση διασώζεται, επικυρώνεται από τον ενσώματο χαρακτήρα της».
Μου άρεσε και το «Πρόκειται, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, για πολίτες του χώρου της Αριστεράς, ενός χώρου που όσο περισσότερα μηνύματα ενότητας εκπέμπει τόσο περισσότερο κερματίζεται».
Όχι όμως το «οι δε εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ […] καταπονήθηκαν να υποκρίνονται τους ταπεινούς, τους ανοιχτούς και τους μεταμελημένους για την έπαρσή τους, και πια επιστρέφουν στην οικεία τους αλαζονεία, στη συνήθη τους υπεροψία, στο ήθος του ηγεμονισμού που είναι βαθιά ριζωμένο μέσα τους». Μα με ελάχιστες γνωστές εξαιρέσεις (και άντε να χαρούν λιγάκι τη δεύτερη Κυριακή) περιφέρονται πια σαν βρεγμένες γάτες. Αλαζονεία και υπεροψία διακρίνω περισσότερο στην Αριστερά, αδοκίμαστη στην εξουσία, άμωμη και άσπιλη, σφιχταγκαλιασμένη με τη μοναδική αλήθεια. Όσο για την αλαζονεία και υπεροψία του κύριου Σαμαρά και των εκπροσώπων του, αυτήν την κόβουν πια σε φέτες και την πουλάνε και στη λαϊκή. Με λίγα λόγια, ενώ πάνω απ’ όλα η ταπεινότητα θα ταίριαζε στον πολιτικό αφού ασκεί την τέχνη του ανέφικτου και έχει μόνιμα λερωμένη τη φωλιά του, ταυτόχρονα πρέπει να μας πείσει ότι είναι θαυματοποιός. Ο Σαμαράς και η Αριστερά κοντεύουν να το πιστέψουν κιόλας. Το έχει αυτό η αντιπολίτευση (το σημείο του πολιτικού φάσματος από το οποίο πιστεύεις ότι βλέπεις ότι υπάρχουν λεφτά).
Για τους κοψοχέρηδες το Κοραής έχει «δυσαρεστημένους ψηφοφόρους», disaffected voters. Πολύ κομιλφό, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι αργκοτικό.