Καλή η παρατήρησή σου για τους σουρεαλιστές / υπερρεαλιστές. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε την τύχη σε πάρα πολλές περιπτώσεις να παίζουμε με δύο όρους, τον ξένο ή εξελληνισμένο και το μεταφραστικό δάνειο. Π.χ. μόντεμ / διαποδιαμορφωτής (OK, ξεκίνησα με το χειρότερο παράδειγμα), τατουάζ / δερματοστιξία (δεν το βελτίωσα πολύ), ρεσεψιόν / υποδοχή [αυτό δεν είναι μετ. δάνειο, αλλά ξέρετε τι εννοώ] κ.ά. Και μια και το έθιξε ο κύριος Τσίρος, με κάποιες σαν τον σουρεαλισμό θα μπορούσαμε να έχουμε τέσσερις επιλογές: *υπερπραγματισμός / υπερρεαλισμός / σουρεαλισμός / *σουρπραγματισμός (άμα θέλω να φτιάξω τέρατα...:)).Και εμένα με χαροποιεί που, μια φορά κι εμείς, μπορούμε και χρησιμοποιούμε δύο διαφορετικά λεξίδια
Διαβάζω τώρα εντός υποσημείωσης της σύγχρονης έκδοσης της διάλεξης του Εμπειρίκου περί της εγκατάλειψης του γαλλικού όρου υπό των Ελλήνων σουρεαλιστών κατόπιν της σκωπτικής μετατροπής του όρου λόγω των αντιδράσεων περί των εκδόσεων των πρώτων των ποιητικών συλλογών, και των περί «Μπιρμπιρίκων» και «Δισεγγονόπουλων».(πόσες πια γενικές...)
Το βέβαιο πάντως είναι ότι ήξερα κάποια λίγα γαλλικά όταν βρήκα στο δρόμο μου το δίδυμο υπερρεαλισμός – σουρεαλισμός (τότε ήταν σουρρεαλισμός). Και σκέφτηκα τότε: «Μα γιατί υπερρεαλισμός αφού είναι “sous”;» Όταν το είδα γραμμένο στα γαλλικά, μου λύθηκε η απορία.
Την είχα κι εγώ την απορία. Στα εννιά.