Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)
- Thread starter Alexandra
- Start date
SBE
¥
Μία διευκρίνιση, Αλεξάνδρα: οι χώρες που πουλάνε τη σημαία τους μπορούν να βάλουν τέτοιους κανόνες. Δηλαδή μπορεί η Ελλάδα να πει ότι για να έχει ένα πλοίο την ελληνική σημαία θα πρέπει να έχει και Χ ποσοστό Έλληνες πλήρωμα. Αυτό το ζητάνε πολλές χώρες, υποθέτω όχι ο Παναμάς (όλοι με παναμαϊκή σημαία είναι). Και εννοείται ότι αφορά το πλήρωμα, όχι το προσωπικό του κρουαζιερόπλοιου. Έχει σημασία για την Ελλάδα γιατί οι εργοδότες πληρώνουν μετά εισφορές στο ανάλογο ταμείο της Ελλάδας.
Αλλά αφήνοντας αυτό, να πω ότι μια που πιάσαμε τον τουρισμό, εγώ δεν θελω να πέσουν οι τιμές αναγκαστικά, θέλω να βελτιωθουν οι υπηρεσίες. Δεν θέλω να γεμίσουμε αλητοτουρίστες, αλλά να έχουμε λιγότερους και καλούς, που να έρχονται για τα αρχαία, για την ορειβασία και την πεζοπορία, για τα πεντάστερα ξενοδοχεία και για τις ωραίες τοποθεσίες, όχι αυτούς που έρχονται για να γίνουν τύφλα στο μεθύσι και να μετατρέπουν οι καταστηματάρχες για χάρη τους σε γκέτο ολόκληρες περιοχές της χώρας.
Ambrose
¥
Μαθαίνω από κόσμο που συναλλάσσεται πολύ με δημόσιες υπηρεσίες κι άλλο ένα επακόλουθο της κρίσης: πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, μετά το πλήγμα που δέχτηκαν στα εισοδήματά τους, έχουν κηρύξει ουσιαστικά λευκή απεργία. Δηλαδή, δουλεύουν ...χωρίς να δουλεύουν. Το ξέρω, ακούγεται αστείο... εσείς έχετε παρατηρήσει τίποτα;
Κι εδώ μια σχετική είδηση.
Κι εδώ μια σχετική είδηση.
Τελευταία αργεί το ταχυδρομείο να μου φέρει πράγματα που έχω παραγγείλει, αλλά το απέδωσα στον φόρτο εργασίας και στην (πιθανή) μείωση του έκτακτου προσωπικού. Αλλά αν οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν λευκή απεργία, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι νιώθουν αμετακίνητοι στη θέση τους. Αλλά τι περιμένεις; Μήπως και πριν είχαν τη φήμη ότι εξυπηρετούν τον πολίτη και κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Δεν αποδεικνύουν τίποτε άλλο από τη γνωστή δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, ότι ο φορολογούμενος οφείλει να τους πληρώνει είτε δουλεύουν είτε όχι.
Οι δημόσιοι που πριν δεν εργάζονταν, τώρα μπορεί να μην-εργάζονται λιγότερες ώρες... Ίσως η κρατική μηχανή να κάνει κι άλλες κόνξες όταν δεν λαδώνεται σωστά. Στην κρίση ο καθένας θα αντιδρά με τον τρόπο του. Και δεν έχουμε αρχίσει ακόμα να συνθέτουμε ολοκληρωμένες εικόνες. Μόνο υποψίες έχουμε. Όπως:
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_18/05/2010_401360
...
Κι όμως, γνωρίζουμε καλά ότι υπάρχει συναυτουργία σε αυτό το έγκλημα: το θύμα που είναι σχεδόν πρόθυμο να κάνει τα πάντα σε συνθήκες κρίσης και υποχωρεί ακόμη και από την αυτοπροστασία του. Ο εργοδότης που, ακόμη κι όταν δεν πιέζει για περισσότερη και φτηνότερη εργασία, ίσως και να θεωρεί πολυτέλεια κάποια πρόσθετη προστασία. Aλλά και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, του Εργασίας, φαίνεται ότι έχουν παραιτηθεί από το στοιχειώδες, να περιφρουρούν τη ζωή. Γι’ αυτούς, ακόμα κι όταν αυξάνονται τόσο δραματικά τα εργατικά δυστυχήματα, φαίνεται πως δεν υπάρχει έγκλημα, ούτε ιδιώνυμο ούτε διαρκές. Είναι η λογική φορά των πραγμάτων σε συνθήκες κρίσης... όπως θα έλεγε και ο υπουργός.
Κι όμως, γνωρίζουμε καλά ότι υπάρχει συναυτουργία σε αυτό το έγκλημα: το θύμα που είναι σχεδόν πρόθυμο να κάνει τα πάντα σε συνθήκες κρίσης και υποχωρεί ακόμη και από την αυτοπροστασία του. Ο εργοδότης που, ακόμη κι όταν δεν πιέζει για περισσότερη και φτηνότερη εργασία, ίσως και να θεωρεί πολυτέλεια κάποια πρόσθετη προστασία. Aλλά και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, του Εργασίας, φαίνεται ότι έχουν παραιτηθεί από το στοιχειώδες, να περιφρουρούν τη ζωή. Γι’ αυτούς, ακόμα κι όταν αυξάνονται τόσο δραματικά τα εργατικά δυστυχήματα, φαίνεται πως δεν υπάρχει έγκλημα, ούτε ιδιώνυμο ούτε διαρκές. Είναι η λογική φορά των πραγμάτων σε συνθήκες κρίσης... όπως θα έλεγε και ο υπουργός.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_18/05/2010_401360
Φαίνεται πως οι δημόσιοι υπάλληλοι θεωρούσαν ότι εργάζονταν επαρκώς για τα χρήματα που έπαιρναν, οπότε μετά από τη μείωση των επιδομάτων, θα πρέπει να μειώσουν αναλόγως και την υψηλή αποδοτικότητά τους. Πάντως, αν κάποιος πηγαίνει στη δουλειά του στις 10 αντί για τις 7, είναι πρόβλημα που λύνεται εύκολα, δεν χρειάζεται μεγάλη διαδικασία.
Ambrose
¥
Κι ένα άλλο σχετικό άρθρο:
Οι πολλές άδειες του Δημοσίου
Της Μαριλης Mαργωμενου
Αν δεν είστε δημόσιος υπάλληλος το πιθανότερο είναι να θεωρείτε πως εκείνοι που εργάζονται στο Δημόσιο δικαιούνται τόση άδεια, όση και οι υπάλληλοι στη δική σας εργασία – δηλαδή ένα μήνα το χρόνο. Αν πάλι είστε δημόσιος υπάλληλος, προφανώς χαμογελάτε ήδη διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, όπως και κάθε φορά που κάποιος απ’ την παρέα σας ανοίγει το θέμα «άδεια» εν όψει καλοκαιριού. Διότι γνωρίζετε ήδη πως με την τρέχουσα κατάσταση ο δημόσιος υπάλληλος δεν παίρνει απλώς την άδειά του κάθε καλοκαίρι. Παίρνει άδεια όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!
Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά είναι απολύτως αληθές: ένας δημόσιος υπάλληλος που θα το επιδιώξει μπορεί νομότυπα να εξασφαλίσει άδεια η οποία να διαρκεί μέχρι και… τρεισήμισι μήνες! Ως βάση, βεβαίως, ο υπάλληλος έχει την κανονική του άδεια, η οποία ύστερα από κάποια χρόνια εργασίας φθάνει τις 25 εργάσιμες ημέρες. Οσο για τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου… κατά τη διάρκειά τους, η απόδοση του υπαλλήλου βασίζεται στην παράφραση του άρθρου 114 του συντάγματος: το πόσες απ’ αυτές θα δουλέψει επαφίεται στον πατριωτισμό του υπαλλήλου! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Της Μαριλης Mαργωμενου
Αν δεν είστε δημόσιος υπάλληλος το πιθανότερο είναι να θεωρείτε πως εκείνοι που εργάζονται στο Δημόσιο δικαιούνται τόση άδεια, όση και οι υπάλληλοι στη δική σας εργασία – δηλαδή ένα μήνα το χρόνο. Αν πάλι είστε δημόσιος υπάλληλος, προφανώς χαμογελάτε ήδη διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, όπως και κάθε φορά που κάποιος απ’ την παρέα σας ανοίγει το θέμα «άδεια» εν όψει καλοκαιριού. Διότι γνωρίζετε ήδη πως με την τρέχουσα κατάσταση ο δημόσιος υπάλληλος δεν παίρνει απλώς την άδειά του κάθε καλοκαίρι. Παίρνει άδεια όλο το καλοκαίρι, και λίγο απ’ το φθινόπωρο!
Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά είναι απολύτως αληθές: ένας δημόσιος υπάλληλος που θα το επιδιώξει μπορεί νομότυπα να εξασφαλίσει άδεια η οποία να διαρκεί μέχρι και… τρεισήμισι μήνες! Ως βάση, βεβαίως, ο υπάλληλος έχει την κανονική του άδεια, η οποία ύστερα από κάποια χρόνια εργασίας φθάνει τις 25 εργάσιμες ημέρες. Οσο για τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου… κατά τη διάρκειά τους, η απόδοση του υπαλλήλου βασίζεται στην παράφραση του άρθρου 114 του συντάγματος: το πόσες απ’ αυτές θα δουλέψει επαφίεται στον πατριωτισμό του υπαλλήλου! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Σωστό· από την άλλη, είναι μάλλον μία περίπτωση όπου (με πολύ ευρεία έννοια) δεν έγινε update στη μετωνυμία σε περιπτώσεις μετεγκατάστασης του δηλούμενου.
Εννοείται, αλλά από την άλλη θα περίμενα ή την προσθήκη τού προσδιορισμού «πάλαι ποτέ» (ή κάτι αντίστοιχο) για την αναφορά στο Άρθρο 114 τού Συντάγματος, ή τη χρήση (με διαφοροποίηση στη σύνταξη, όπου απαιτούνταν) της γραφής 1-1-4 που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεις. :)
Κάπου είχα θυμηθεί, σε σχέση με τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό, την περίπτωση που στη δίκη του Αλ Καπόνε ο δικαστής αναγκάστηκε να αλλάξει τους ενόρκους (που πίστευαν ότι είχαν «διαφθαρεί») με τους ενόρκους άλλης αίθουσας. Συχνά λέμε να υπάρξει δικαιοσύνη και να μη φορολογούνται μόνο οι μισθωτοί που αναγκάζονται να δηλώνουν τα εισοδήματά τους (αν και είδαμε ότι ακόμα κι εκεί γίνονται χιλιάδες λαθροχειρίες). Ταυτόχρονα ξεχνάμε ότι, ακόμα κι όταν με το καλό υπάρξει αυτή η δικαιοσύνη, δεν σημαίνει ότι θα γεμίσουν από τη μια μέρα στην άλλη τα ταμεία του κράτους. Γιατί...
Η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά τρικ
[...]Κάποια στιγμή, το Δημόσιο θα τη βγάλει στο σφυρί και θα την αγοράσουν κοψοχρονιά τα κυκλώματα που λυμαίνονται αυτούς τους πλειστηριασμούς. [...] Θα χρειαστεί έναν άλλο φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Αν ελπίζατε ότι θα πληρώσουν τα 135 δις οι φοροκλέφτες, ξανασκεφτείτε το. Στο μεταξύ, διαβάστε το άρθρο.
Η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά τρικ
[...]Κάποια στιγμή, το Δημόσιο θα τη βγάλει στο σφυρί και θα την αγοράσουν κοψοχρονιά τα κυκλώματα που λυμαίνονται αυτούς τους πλειστηριασμούς. [...] Θα χρειαστεί έναν άλλο φοροεισπρακτικό μηχανισμό.
Αν ελπίζατε ότι θα πληρώσουν τα 135 δις οι φοροκλέφτες, ξανασκεφτείτε το. Στο μεταξύ, διαβάστε το άρθρο.
Η κλασική δικαιολογία του φοροκλέφτη είναι «σιγά μη δώσω τους καρπούς των κόπων μου να τους φάνε αυτοί οι χαραμοφάηδες», και εννοεί το σύνολο της κρατικής μηχανής. Όσο υφίσταται αυτή η σχέση, αυτή η ψυχολογία, μεγάλη προκοπή δεν πρόκειται να δούμε.
Ambrose
¥
Την φοβόμουνα αυτή την απάντηση, αλλά δεν αναφερόμουν σ' αυτό. Θα έπρεπε να το είχα ξεκαθαρίσει εξ αρχής για να μην γίνουν οι συνήθεις παρανοήσεις. Αναφερόμουν σε κρατικές φοροεισπρακτικές τακτικές του τύπου να κλείνουν τα βιβλία των επιχειρήσεων όποτε τα ταμεία είναι άδεια, να ξανακλείνουν ξανά όποτε τα ταμεία είναι άδεια και να πληρώνεις πρόστιμο για το κόμμα που δήθεν έλειπε (αν έλειπε) και για το οποίο είχες ήδη πληρώσει την προηγούμενη φορά, σε τακτικές του τύπου "αντικειμενικά κριτήρια" και σε τακτικές τύπου φόρου ακίνητης περιουσίας που θα δημιουργήσουν ακόμα πιο έντονα ταξικά φαινόμενα. Τι κι αν ο πατέρας σου αγόρασε πριν από 20-30 χρόνια ένα οικόπεδο στην Εκάλη ή τη Βούλα όταν ήταν ακόμα ανύπαρκτες αυτές οι περιοχές; Θα πληρώσεις! Σαν να ήσουν εκατομμυριούχος. Ή μάζευτα και δρόμο για την Τρούμπα σε δυαράκι το πολύ (τα ημιυπόγεια τα έχουμε για τους μετανάστες). Και άλλα πολλά που δεν τα ξέρουμε κι ούτε τα φανταζόμαστε.
Υ.Γ. Να προσθέσω εδώ και τις φοβερές διευκολύνσεις που προσφέρει σε νέους ελεύθερους επαγγελματίες να ξεκινήσουν να δουλεύουν;
Κάποιοι θα πουν ότι η επιχειρηματικότητα διώκεται στην Ελλάδα από το ξεκίνημά της (βλέπε συζήτηση για το πόσα πράγματα πρέπει να αλλάξουν για να γίνουμε πιο «ανταγωνιστικοί» αν θέλουμε να δούμε επενδύσεις) και ότι υπάρχει μια διάχυτη αριστερογενής απέχθεια για τον θεσμό του κέρδους. Από την άλλη, η συμπεριφορά των επιχειρηματιών δίνει λαβή για να τους τα σούρνεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Φαύλος κύκλος. Η χώρα έχει ξεπεράσει το στάδιο που είχε ανάγκη από επιστήμονες και πλέον χρειάζεται θαυματοποιούς.
Δυο συνεντεύξεις: Κατάθλιψη ή εξέγερση (από σοσιαλδημοκρατική μπάντα), με τον Νίκο Κοτζιά. Εντύπωση μου έκανε ένα στοιχείο που δίνει, πως δηλ. «ακόμα και χθες τα spread και τα ασφάλιστρα των ομόλογων της Ταϊλάνδης ήταν πιο χαμηλά από τα δικά μας ακόμα και τώρα που περνάει εμφύλιο πόλεμο».
Με τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου (από την μπάντα της αντισυστημικής αριστεράς) - είναι κάπως μεγάλη σε διάρκεια αλλά, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς με το διά ταύτα, είναι διαφωτιστική ως προς την ανάλυση της κατάστασης. Ένα στοιχείο που αφορά την ελληνική πραγματικότητα: λέει πως αυτές τις μέρες πήγε σε μια συνάντηση αριστερών του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη, και η οργή που συνάντησε εκεί ήταν μεγαλύτερη κι από αυτήν στις συναντήσεις των αριστερών (περνάνε, λέει, το δικό τους '89 -να τους ευχηθώ καλή κατάθλιψη, τότε :))
Με τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου (από την μπάντα της αντισυστημικής αριστεράς) - είναι κάπως μεγάλη σε διάρκεια αλλά, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς με το διά ταύτα, είναι διαφωτιστική ως προς την ανάλυση της κατάστασης. Ένα στοιχείο που αφορά την ελληνική πραγματικότητα: λέει πως αυτές τις μέρες πήγε σε μια συνάντηση αριστερών του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη, και η οργή που συνάντησε εκεί ήταν μεγαλύτερη κι από αυτήν στις συναντήσεις των αριστερών (περνάνε, λέει, το δικό τους '89 -να τους ευχηθώ καλή κατάθλιψη, τότε :))
Ευχαριστούμε, anef.
Ο Κοτζιάς κάνει ένα λάθος, που κάνουν και πολιτικοί και αναλυτές, συχνά και επιχειρηματίες: ότι η διεύθυνση μπορεί να κάνει «πολιτική» χωρίς να ρωτάει κάθε τόσο το λογιστήριο. Ε, όταν το κάνει αυτό, το ρίχνει έξω το μαγαζί, θέλει πολλή σκέψη;
Το θέμα της επιλογής «Ευρώπη–ΔΝΤ ή παιχνίδι με Ανατολή και Άραβες» θα το ακούσουμε πολλές φορές και μάλλον θα μείνει στα «what if» σενάρια της ιστορίας, που δεν θα ξέρουμε αν κάναμε τη σωστή επιλογή.
Επισημαίνει πάντως ο Κ. ότι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους «δεν είναι ζήτημα της στιγμής, γιατί όποιος το ανοίγει κάνει ακόμα πιο δύσπιστες τις αγορές. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται η ελληνική οικονομία είναι να σταθεροποιηθεί σε ένα βαθμό, που για να γίνει αυτό χρειάζεται κοινωνική συναίνεση, και κατόπιν να ξαναβγεί στις αγορές και να δανειστεί με χαμηλά spread».
Οι δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να ξαναδανειστεί φτηνά θα αργήσουν πολύ να φανούν (όσο δεν αλλάζει το διεθνές πιστωτικό σύστημα, που τιμωρεί τον σπάταλο, έτσι που να κάνει πιο δύσκολη την επάνοδο σε ομαλότητα). Δεν έχει σημασία που πήραμε την προσωρινή ανάσα, των δανεικών για να έχουμε να καλύψουμε τις τρέχουσες υποχρεώσεις και να μετακυλίσουμε το βάρος στο αύριο. Σημασία έχει τι και τι θα κάνουμε αποδώ και πέρα, για την ανάπτυξη που λέει κι ο Κοτζιάς κι όλος ο κόσμος.
Αλλά η ανάπτυξη δεν πάει χέρι χέρι με μια γενική και αόριστη κεϊνσιανή απλοχεριά. Δεν είχε λείψει η απλοχεριά από την Ελλάδα. Η αξιοποίησή της μας είχε λείψει. Υπήρχαν λεφτά και πήγαιναν στα στραβά μέρη. Τώρα θα πρέπει να μάθουμε να παράγουμε έξυπνες λύσεις με ελάχιστους πόρους. Ώστε, όταν θα ξανάρθουν οι πόροι, να βρουν τις έξυπνες λύσεις να λειτουργούν.
Για το ωριαίο πρόγραμμα με το διδυμάκι μου να παριστάνει τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου :) :
Πολύ ενδιαφέρον, πολύ πράγμα για συζήτηση — όπως λέει: «το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε».
Το κομμάτι για το ΠΑΣΟΚ που αναφέρεις κι εσύ μού χάλασε την εικόνα της συνέντευξης. Θα έλεγα ότι εγώ δεν βλέπω πώς μπορεί να συστεγάζονται ο υπουργός οικονομικών Παπακωνσταντίνου (ο Γιώργος) με τον Παναγιωτακόπουλο και τον Τζουμάκα. Βεβαίως, δεν μπορώ να καταλάβω και πώς συστεγάζεται ο Κουβέλης με τον Χελάκη. Αλλά θα περνούσαμε σε προσωπικές εκτιμήσεις για άτομα, που δεν χρειάζονται εδώ.
Πρέπει πάντως να πω ότι συμφωνώ με πολλά κομμάτια της ανάλυσης του Π.Π. αν και ίσως επηρεάζομαι θετικά από άσχετους παράγοντες. (Ξανά γελαστή φατσούλα.)
Ο Κοτζιάς κάνει ένα λάθος, που κάνουν και πολιτικοί και αναλυτές, συχνά και επιχειρηματίες: ότι η διεύθυνση μπορεί να κάνει «πολιτική» χωρίς να ρωτάει κάθε τόσο το λογιστήριο. Ε, όταν το κάνει αυτό, το ρίχνει έξω το μαγαζί, θέλει πολλή σκέψη;
Το θέμα της επιλογής «Ευρώπη–ΔΝΤ ή παιχνίδι με Ανατολή και Άραβες» θα το ακούσουμε πολλές φορές και μάλλον θα μείνει στα «what if» σενάρια της ιστορίας, που δεν θα ξέρουμε αν κάναμε τη σωστή επιλογή.
Επισημαίνει πάντως ο Κ. ότι η αναδιαπραγμάτευση του χρέους «δεν είναι ζήτημα της στιγμής, γιατί όποιος το ανοίγει κάνει ακόμα πιο δύσπιστες τις αγορές. Νομίζω ότι αυτό που χρειάζεται η ελληνική οικονομία είναι να σταθεροποιηθεί σε ένα βαθμό, που για να γίνει αυτό χρειάζεται κοινωνική συναίνεση, και κατόπιν να ξαναβγεί στις αγορές και να δανειστεί με χαμηλά spread».
Οι δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας να ξαναδανειστεί φτηνά θα αργήσουν πολύ να φανούν (όσο δεν αλλάζει το διεθνές πιστωτικό σύστημα, που τιμωρεί τον σπάταλο, έτσι που να κάνει πιο δύσκολη την επάνοδο σε ομαλότητα). Δεν έχει σημασία που πήραμε την προσωρινή ανάσα, των δανεικών για να έχουμε να καλύψουμε τις τρέχουσες υποχρεώσεις και να μετακυλίσουμε το βάρος στο αύριο. Σημασία έχει τι και τι θα κάνουμε αποδώ και πέρα, για την ανάπτυξη που λέει κι ο Κοτζιάς κι όλος ο κόσμος.
Αλλά η ανάπτυξη δεν πάει χέρι χέρι με μια γενική και αόριστη κεϊνσιανή απλοχεριά. Δεν είχε λείψει η απλοχεριά από την Ελλάδα. Η αξιοποίησή της μας είχε λείψει. Υπήρχαν λεφτά και πήγαιναν στα στραβά μέρη. Τώρα θα πρέπει να μάθουμε να παράγουμε έξυπνες λύσεις με ελάχιστους πόρους. Ώστε, όταν θα ξανάρθουν οι πόροι, να βρουν τις έξυπνες λύσεις να λειτουργούν.
Για το ωριαίο πρόγραμμα με το διδυμάκι μου να παριστάνει τον Πέτρο Παπακωνσταντίνου :) :
Πολύ ενδιαφέρον, πολύ πράγμα για συζήτηση — όπως λέει: «το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε».
Το κομμάτι για το ΠΑΣΟΚ που αναφέρεις κι εσύ μού χάλασε την εικόνα της συνέντευξης. Θα έλεγα ότι εγώ δεν βλέπω πώς μπορεί να συστεγάζονται ο υπουργός οικονομικών Παπακωνσταντίνου (ο Γιώργος) με τον Παναγιωτακόπουλο και τον Τζουμάκα. Βεβαίως, δεν μπορώ να καταλάβω και πώς συστεγάζεται ο Κουβέλης με τον Χελάκη. Αλλά θα περνούσαμε σε προσωπικές εκτιμήσεις για άτομα, που δεν χρειάζονται εδώ.
Πρέπει πάντως να πω ότι συμφωνώ με πολλά κομμάτια της ανάλυσης του Π.Π. αν και ίσως επηρεάζομαι θετικά από άσχετους παράγοντες. (Ξανά γελαστή φατσούλα.)
Ambrose
¥
Μία διευκρίνηση: όταν οι οικονομολόγοι μιλούν για κεϋνσιανά μέτρα δεν μιλούν για "απλοχεριά" και μέτρα τύπου "Τσοβόλα, δώστα όλα". Λεφτά υπάρχουν στις τραπεζικές καταθέσεις, αλλά κανείς δεν ξοδεύει. Γιατί; Κι επίσης, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει αυτό το χρυσωμένο χάπι της "εμπιστοσύνης των αγορών". Οι αγορές δεν βασίζονται σε συναισθηματικές ή ψυχολογικές έννοιες. Τουλάχιστον, όχι το μεγάλο κεφάλαιο που δανείζει (εικονικό χρήμα). Εμπιστοσύνη εδώ σημαίνει μόνο ένα πράγμα: κέρδος. Θα μας "εμπιστευθούν" όταν δουν ότι μπορούν να απομυζήσουν κι άλλο. Επίσης, αν πρέπει να αναφερθούμε σε "απλοχεριά", η μόνη απλοχεριά που είδαμε ήταν ο δανεισμός εκ μέρους των τραπεζών (σε ιδιωτικό και εθνικό επίπεδο), οι οποίες δανείζοντας πάνω από το μέτρο των δυνατοτήτων μας (κι εμείς αποδεχόμενοι αυτό τον δανεισμό), εξασφαλίζουν την σταθερή και μόνιμη αφαίμαξη του "ηλιθίου".