Το νήμα της ποίησης

[Costas]

Με δισταγμό το ονόμασα έτσι, λόγω κακού προηγούμενου... Τέλος πάντων, εμένα μ' αρέσει η ποίηση (με μέτρο). Iδού ένα δείγμα (γυναικείας) στο διαδίκτυο:

[15 Μαΐου]
γλάροι

παράξενο που δεν μαράθηκαν ακόμα
οι παπαρούνες στα νησιά
ίσως
να τις ποτίζει το αλμυρό νερό που κυλάει στα αυλάκια
τα αρχαία νερά τα κόκκινα κάτω από τη γη χίλια χιλιόμετρα
πώς βρέθηκε τόσο αίμα σε ένα βράχο
πώς βρέθηκε στα μαραμένα μου χείλια τόσος πόθος λέει η γη
χρόνια βγάζω μάραθο, αγριόχορτα, αγκάθια
πονάω στη γέννα σαν τις γυναίκες τις παλιές
και πάλι γόνιμη δεν είμαι μα κάθε μήνα παλεύω
με τα ωάριά μου τα ζαρωμένα τα μέλη μου τα γερασμένα
να ποτίσω τους ανθρώπους
κι ας με γεμίζουν με το σάλιο τους το δηλητηριασμένο τα ζώα
κι ας χαράζουν πάνω μου γραμμές με καυτή πίσσα
τα φώτα κάθε βράδυ τώρα ανάβουν.
τα απογεύματα οι γλάροι
ψάχνοντας για ψάρια
μου φιλούν τα πόδια
που καμιά φορά
τους αφήνω να ξεκουράζονται.

Έχει κι άλλα, πολύ ωραία, από την ίδια CHERRYFAIRY.

 

[Count Baltar]

Άντε, με το καλό να φτάσει η ποίηση το 99% του υλικού στο φόρουμ.

 

[Costas]

Το παραπάνω ποίημα ταιριάζει κατά σύμπτωση, νομίζω, και με τις σημερινές εκδηλώσεις γύρω από τη συνδιάσκεψη της Κοπεγχάγης...

 

[Costas]

«Μια πασπάλη χιόνι…»

Έχει μια πασπάλη χιόνι· έφτασα στην άκρη αυτής της πόλης…
το ποτάμι κάλμαρε μεμιάς, ανάμεσα απ’ τα ξερόχορτα
και τις διχάλες των δέντρων ο ήλιος
ταλαιπωριέται απ’ τον δριμύ χειμώνα
μια πέτσα χέρσα γη, σκυλιά
λαμαρινοπαράγκες, ένα παιδί
μες στην γκρίζα θολούρα παίζει
σ’ ένα βαλτότοπο…βλέπω
έναν φρέσκο τάφο…σα
μαστό παρθένας, λίγο χιόνι
τον σκεπάζει…στη φαγωμένη στήλη απάνω γράφει
«μνήμα τ…»
μια εργάτρια απ’ το χωριό στην πόλη πέθανε άκλαυτη, κείτεται ήσυχη
στη μέση στα νερά
θαρρώ κάτω απ’ τη γη ακούω την ανάσα της
να διαπερνά της πόλης το θόρυβο που ξεκουφαίνει…

Duǒ Yú (*1973)


“有一点薄薄的小雪……”

有一点薄薄的小雪，我来到这城市的
边缘…河流顿时安静下来，枯草
和树杈间的太阳
被冬天的严厉折磨着
一片荒废的土地，几只狗
铁皮房，一个孩子
在灰色的烟雾里玩耍
在一片沼泽地……我看到
一座新坟……像一只
处女的乳房，一点小雪
覆盖其上……残缺的墓碑上写着
“暧昧某某之墓”
城市的打工者，死无葬身之地，静静躺在
水中央
我仿佛听到她在地下的呼吸
透过城市那震耳欲聋的喧嚣……

朵渔 (*1973)

Το ποίημα το βρήκα στο Poetry International Web, όπου υπάρχει και αγγλική του μετάφραση. Ευχαριστώ τον καθηγητή Nick Kaldis για την πολύτιμη βοήθειά του.

 

[azimuthios]

Έξοχο! Μα έξοχο! Και φυσικά Κώστα με πρόλαβες, αφού εδώ και μέρες σκεφτόμουν να το ανοίξω εγώ το νήμα ετούτο!

محمود درويش (MΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ)

Να σκέφτεσαι τους άλλους


Καθώς ετοιμάζεις το πρωινό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς να ταΐζεις τα περιστέρια.
Οταν πολέμους ξεκινάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους λαχταρούν την ειρήνη.
Οταν πληρώνεις το νερό, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που μόνο τα σύννεφα έχουν να τους θηλάσουν.
Οταν γυρνάς στο σπιτικό σου, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Μην ξεχνάς όσους ζουν σε αντίσκηνα.
Οταν τα αστέρια μετράς πριν κοιμηθείς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν έχουνε πού να πλαγιάσουν.
Οταν ελεύθερα μιλάς, να σκέφτεσαι τους άλλους.
Εκείνους που δεν τους αφήνουν να μιλήσουν.
Και καθώς σκέφτεσαι εκείνους τους άλλους,
στον εαυτό σου γύρισε και πες:
«Αχ και να ήμουν ένα κερί στο σκοτάδι».


Ποίημα από την έκδοση «Μαχμούντ Νταρουΐς...να σκέφτεσαι τους άλλους
- 12 ποιήματα του Παλαιστίνιου ποιητή», μτφρ.: Τζένη Καραβίτη, Νήσος, 2009

 

[Costas]

ΖΗΛΕΙΑ

Απέραντα βλέπω κάτι πράματα
τον ουρανό, τον ωκεανό, λιβάδια, μηρυκαστικά
με την αγάπη σχέση καμιά δεν έχουν
Απέραντη αθωότητα και όρεξη γερή
γι’ αυτό ραγίσματα καρδιάς δεν τα προσέχουν

Shuǐjīng Zhūliàn (♀, *1981), 2003


羡慕

我看到一些无边无际的东西
天空、海洋、草场、吃草的牛羊
它们跟爱一点关系也没有
无边无际的天真与好胃口
让它们顾不上心碎

水晶珠链 (*1981), 2003年


Το ποίημα το βρήκα στο Poetry International Web, όπου υπάρχει και αγγλική του μετάφραση.

 

[Costas]

ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Εγώ κι εκείνος κεραυνοβόλος έρωτας
λόγω υπέρμετρης λαχτάρας
η αγάπη αυτή κράτησε μια μέρα κι ένα σούρουπο
η αγάπη αυτή μπήκε μου ‘βγαλε τη μέση
κι έφυγε
Σήμερα πια δε θυμάμαι τίποτα
σήμερα είμαι τριζάτη καθαρή σαν την που δεν αγάπησε ποτέ

Shuǐjīng Zhūliàn (*1981)


一见钟情

我与他一见钟情
由于过度思念
这段爱情只持续了一天零一个黄昏
这段爱情只闪了个小腰进来
就走了
我今天什么也想不起来了
我今天像个从没爱过的人一样干干净净

水晶珠链 (*1981)

Το ποίημα το βρήκα στο Poetry International Web, όπου υπάρχει και αγγλική του μετάφραση.

 

[azimuthios]

Κάθε δεύτερη Πέμπτη στο βιβλιοπωλείο Λεμόνι (Ηρακλειδών 22, Θησείο) συντονίζω μια Λέσχη Ανάγνωσης ποίησης, μέσω του περιοδικού (.poema..). Αυτή την Πέμπτη 4 Μαρτίου το θέμα μας είναι: Ο ποιητής και ο Τόπος - Ταξίδια μέσα από την ποίηση.

Όσοι πιστοί προσέλθετε. Θα χαρώ να σας γνωρίσω κιόλας.

 

[azimuthios]

Καλημέρα με ένα ανέκδοτο ποίημα της Σύλβια Πλαθ...

Ennui

Tea leaves thwart those who court catastrophe,
designing futures where nothing will occur:
cross the gypsy’s palm and yawning she
will still predict no perils left to conquer.
Jeopardy is jejune now: naïve knight
finds ogres out-of-date and dragons unheard
of, while blasé princesses indict
tilts at terror as downright absurd.
The beast in Jamesian grove will never jump,
compelling hero’s dull career to crisis;
and when insouciant angels play God’s trump,
while bored arena crowds for once look eager,
hoping toward havoc, neither pleas nor prizes
shall coax from doom’s blank door lady or tiger.

ΠΛΗΞΗ

Φύλλα τσαγιού αντιμάχονται όσους ερωτοτροπούν με την καταστροφή
σχεδιάζοντας ένα μέλλον, όπου τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί:
η παλάμη της τσιγγάνας μάγισσας θα εξακολουθεί με ανία
να προβλέπει την έλλειψη απειλών για μια ηρωική μάχη.
Ο κίνδυνος είναι παιδαριώδης τώρα: ο αφελής ιππότης
βρίσκει ξεπερασμένα τέρατα και ανήκουστους δράκους,
ενώ οι ασυγκίνητες πριγκίπισσες κονταροχτυπιούνται με τον τρόμο
κατηγορώντας τον απόλυτο παραλογισμό του.

Το θηρίο του Τζέιμς δεν θα ξεμυτίσει ποτέ από τη φωλιά του,
καταδικάζοντας σε αποτυχία την ανιαρή εφόρμηση του ήρωα•
κι όταν οι άγγελοι παιανίσουν ανέμελα τις σάλπιγγες του Θεού,
την ώρα που τα βυθισμένα στην πλήξη πλήθη ξυπνήσουν
για μια μοναδική φορά από το λήθαργο ελπίζοντας να αντικρίσουν τον όλεθρο,
οι ικεσίες και οι ανταμοιβές
δεν θα εμποδίσουν τη λευκή πόρτα του θανάτου να ανοίξει
είτε για την κυρά είτε για την τίγρη.

 

[azimuthios]

«Εβδομάδα Ποίησης» στο BACARO
ποίηση και τζαζ στον γνωστό πολυχώρο, στην οδό Σοφοκλέους 1
15 έως 21 Μαρτίου 2010, κάθε βράδυ στις 8.00

:::

Για δεύτερη φορά στην Ελλάδα οργανώνεται «Εβδομάδα Ποίησης», βασισμένη στην ιδέα και την πρωτοβουλία του ποιητή κι εκδότη των περιοδικών (δε)κατα & Poetix, Ντίνου Σιώτη.

Η ελκυστική πρόταση προς το κοινό περιλαμβάνει τη συμμετοχή 12 εκδοτικών οίκων, 2 έντυπων και 3 ηλεκτρονικών περιοδικών λογοτεχνίας, υποδεικνύοντας ποιητές και ποιήτριες με την απαγγελία ποιημάτων.

Για μία εβδομάδα, περίπου 100 δημιουργοί θα παρουσιαστούν στο Bacaro με συνοδεία ήχων της τζαζ, ενώ παράλληλα θα ακουστεί μεταφρασμένη στα ελληνικά ποίηση 10 ξένων ποιητών.

Το (.poema..) συμμετέχει με τρεις ποιητές, συνεργάτες και φίλους του περιοδικού, την Τετάρτη 17 Μαρτίου: Ανέστης Μεληδώνης, Τάνια Σκραπαλιώρη, Ειρήνη Σουργιαδάκη.

:::

Το πρόγραμμα αναλυτικά:

Δευτέρα 15/3: ποιητές από τα περιοδικά Κουκούτσι, Μανδραγόρας και το Ρoetry Νow
-Κουκούτσι: Αντώνης Γκάντζης, Στάθης Κομνηνός, Ελσα Κορνέτη
-Μανδραγόρας: Αλέξανδρος Αραμπατζής, Χάρης Μιχαλόπουλος, Θοδωρής Ρακόπουλος, Λάμπρος Σπυριούνης
-Poetry Νow: Δούκας Καπάνταης, Πατρίσια Κολαΐτη, Δήμητρα Κωτούλα, Γιώργος Χαντζής, Γιώργης Γιατρομανωλάκης, Κλεοπάτρα Λυμπέρη, Τηλέμαχος Χυτήρης
[Παρουσιάζει η Τιτίκα Δημητρούλια]

Τρίτη 16/3: ποιητές από τους οίκους Ικαρος, Κέδρος, Οδός Πανός, Ροές
-Ικαρος: Λέλη Μπέη, Γιάνα Μπούκοβα, Γιάννης Καλπούζος
-Κέδρος: Φοίβη Γιαννίση, Κώστας Παπαγεωργίου, Γιάννης Στίγκας
-Οδός Πανός: Ραλλού Γιαννουσοπούλου, Λουκάς Κωνσταντίνου, Σταμάτης Πολενάκης
-Ρoές: Νίκος Ερινάκης, Δήμητρα Κατιώνη, Ιορδάνης Παπαδόπουλος
Πάνος Καπώνης, Μανώλης Πρατικάκης
[Παρουσιάζει ο Ντίνος Σιώτης]

Τετάρτη 17/3: Η ποίηση στο Διαδίκτυο - τρία ηλεκτρονικά περιοδικά
(.poema..), poeticanet, poiein, με ποιητές τους
-(.poema..): Ανέστης Μελιδώνης, Τάνια Σκραπαλιώρη, Ειρήνη Σουργιαδάκη
-poeticanet: Γιώργος Βαρθαλίτης, Νίκος Βιολάρης, Θεώνη Κοτίνη, Αριστέα Παπαλεξάνδρου
-poiein: Μαρία Ανδρεαδέλλη, Χρήστος Μιχαήλ, Παναγιώτης Πάκος, Παναγιώτης Χαχής
[Παρουσιάζει η Ρίβα Λάββα]

Πέμπτη 18/3: Athens Poetry Slam - Ημιτελικός με δώδεκα σλάμερ που προκρίθηκαν από τους δύο κύκλους του σλαμ στα έξι καφέ της Αθήνας
[Παρουσιάζουν: Κώστας Κατσουλάρης & Σώτη Τριανταφύλλου]

Παρασκευή 19/3: Ποιητές και ποιήτριες διαβάζουν ξένη ποίηση
O Γιάννης Αντιόχου διαβάζει Σίλβια Πλαθ και Τεντ Χιουζ
Η Κατερίνα Ηλιοπούλου διαβάζει Μίνα Λόι
Ο Αντώνης Μακρυδημήτρης διαβάζει Τσέσουαβ Μίους
Ο Γιώργος Μπλάνας διαβάζει Εζρα Πάουντ
O Ανδρέας Παγουλάτος διαβάζει Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράδε
και Φερνάντο Πεσσόα
Η Ευτυχία Παναγιώτου διαβάζει Αν Κάρσον και Αν Σέξτον
Μιχάλης Γκανάς, Αντώνης Φωστιέρης
[Παρουσιάζει ο Ντίνος Σιώτης]

Σάββατο 20/3: ποιητές από τους οίκους Αγρα, Νεφέλη, Μελάνι, Μεταίχμιο
-Αγρα: Γιάννης Ζέρβας, Στάθης Καββαδάς, Γεωργία Τριανταφυλλίδου
-Νεφέλη: Σωτήρης Σαράκης, Σωτήρης Σελαβής, Δήμητρα Χριστοδούλου
-Μελάνι: Δημήτρης Ανανιάδης, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Σωτήρης Παστάκας, Ελένη Τζατζιμάκη
-Μεταίχμιο: Γιώτα Αργυροπούλου, Στάθης Κουτσούνης, Σταύρος Σταυρόπουλος, Γιώργος Βέης, Αθηνά Παπαδάκη, Θανάσης Χατζόπουλος
[Παρουσιάζει η Ειρήνη Δάγλα]

Κυριακή 21/3: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης - Ποιητές από τους οίκους Kαστανιώτης, Το Ροδακιό, Πλανόδιον, Τυπωθήτω - Λάλον ύδωρ
-Καστανιώτης: Παναγιώτης Ιωαννίδης, Ναταλία Κατσού, Μάνος Λουκάκης, Γιώργος Μοράρης
-Το Ροδακιό: Δημήτρης Καρακίτσος, Γιώργος Μπρουνιάς, Όλγα Ντέλλα, Δημήτρης Χουλιαράκης
-Πλανόδιον: Σπύρος Θεριανός, Θεοδόσης Κοντάκης, Θοδωρής Μπασιάκος, Ιωάννης Σεβαστιανός Ρώσσης
-Τυπωθήτω: Γιώργος Αλισάνογλου, Γιάννης Ζαρκάδης, Θεοφάνης Τάσης, Χριστίνα Οικονομίδου, Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, Γιάννης Υφαντής
[Παρουσιάζει η Ρίβα Λάββα]


:::
Οργάνωση: Bacaro, περιοδικά (δε)κατα και Poetix
Χορηγοί επικοινωνίας: BookPress, Index, (.poema..)

www.e-poema.eu

 

[Earion]

That day

That day,
..........stuck as I was
....................in the town,
watching my feet
..........slide on the snow
....................on the slope,
I came upon the thing
..........that I was;
....................a gull, speckled,
brown, juvenile,
..........facing the closed door
....................of the bingo hall,
turning
..........occasionally
....................to glance
at the people
..........walking past
....................as I was.

του IAN POPLE
το βρήκα στο TLS 12 Μαρτίου 2010

Το αναρτώ για δύο λόγους: 1) Επειδή κάπου εκφράστηκε η ευχή να φτάσει η ποιήση στο 99% του περιεχομένου του φόρουμ, και 2) Επειδή το νήμα της ποίησης εγκαινιάστηκε με γλάρους. Καλή σας μέρα.

 

[nickel]

Νίκου Φωκά: Κώδικας

Σημαίνει επίσημα η νεκρώσιμη καμπάνα
Μες στην πρωινή κοινή ησυχία — μέσα καλοκαιριού·
Απλή επισήμανση κάθε σαράντα δευτερόλεπτα,
Συνοπτική αγγελία: Πέθανε άνθρωπος!
Ενδιάμεσα, κελαηδισμοί πουλιών·
Η απόμακρη φωνή παιδιού ή μεγάλου·
Αναμονή για επιβεβαίωση, δυσπιστία·
Κι ύστερα ο χτύπος να επαναλαμβάνεται.

Είναι ένας κώδικας κι αυτός, μια συνεννόηση.
Αλάθευτα ερμηνεύεται απ’ το ντόπιο αυτί
Το μαθημένο στον παλιό αυτόν ήχο
Απ’ τις καταβολές του ακόμα μέσα στην κοιλιά
Πριν πρωτακούσει καν τη γλώσσα των ανθρώπων, έτσι που
Να τον θεωρεί από τότε κώδικα ζωής.
Κι ωστόσο είναι ένας κώδικας λειψός,
Ως προς τη γλώσσα των ανθρώπων ψέλλισμα.

Γι’ αυτό έλα τώρα γλώσσα των ανθρώπων,
Όριο της γνώσης όπως έχεις ειπωθεί,
Με την ακρίβεια, την πληρότητα, το κύρος σου
Τεκμήρια με τα οποία υπερτερείς, ω γλώσσα,
Συντριπτικά από ’να αραιό μονότονο καμπάνισμα,
Έλα και πες μας όνομα, πατρώνυμο,
Επάγγελμα, ηλικία, οικογενειακή κατάσταση,
Αίτια, τόπο, χρόνο…

(1990)​

Ένα ποίημα κατάλληλο για γλωσσικό φόρουμ. Μια στιγμή που ο άνθρωπος της γλώσσας αμφισβητεί και ειρωνεύεται το αγαπημένο του εργαλείο.
Ευχαριστώ τον Άρη Μπερλή που μου το έστειλε.

 

[LostVerse]

Το απλό παιδί που εγώ αγαπώ
Λαπαθιώτης Ναπολέων

Τ᾿ ἁπλὸ παιδί, ποὺ ἐγὼ ἀγαπῶ, δὲν ἔζησε στὰ πλούτη,
δὲν ἔχει τρόπους νὰ φερθεῖ καὶ μήτε νὰ ντυθεῖ,
-μά ῾ναι τὸ πιὸ καλὸ παιδί, ποὺ μὲς στὴν πλάση τούτη
μπορεῖ ν᾿ ἀπαντηθεῖ!

Δὲν ξέρει γράμματα πολλά, δὲν κάνει γιὰ σαλόνι,
τὰ ροῦχα του εἶναι τῆς δουλειᾶς, τριμμένα καὶ παλιά,
-μὰ τὸ μεγάλωσε τὸ φῶς, αὐτὸ ποὺ μεγαλώνει
τὰ ξένοιαστα πουλιά...

Κι ἄλλοτε μοῦ ῾τυχε ξανά, -στὸ διάβα κάποιου δρόμου,
νὰ περπατήσω συντροφιὰ μὲ διάφορα παιδιά,
-μ᾿ αὐτό, σεμνὸ καὶ ταπεινό, βαδίζει στὸ πλευρό μου,
σὰ μιὰ μικρὴ καρδιά...

Κι ὅταν τῶν ἄλλων τῶν παιδιῶν τὰ λοῦσα βλέπει πλάι
κι αὐτὸ δὲν ἔχει πιὸ καλὸ κοστούμι νὰ ντυθεῖ,
τότε γυρίζει τὴ ματιά -καὶ μοῦ χαμογελάει,
νὰ παρηγορηθεῖ...

 

[LostVerse]

Τα γράμματά σου (Κώστας Καρυωτάκης)

Τα γράμματά σου τα 'χω, Αγάπη πρώτη,
σε ατίμητο κουτί, μες στην καρδιά μου.
Τα γράμματά σου πνέουνε τη νιότη
κι ανθίζουνε την όψιμη χαρά μου.

Τα γράμματά σου, πόσα μου μιλούνε
με τις στραβές γραμμές και τα λαθάκια!
Τρέμουν, γελάνε, κλαίνε, ανιστορούνε
παιχνίδισμα τη ζούλια και την κάκια...

Το μύρο στους φακέλους που είχες ραντίσει,
του Καιρού δεν το σβήσανε τα χνότα.
Παρόμοια ας ήταν να μην είχε σβήσει
η απονιά σου τα ονείρατα τα πρώτα

Τα γράμματά σου πάνε, Αγάπη μόνη,

βάρκες λευκές, τη σκέψη μου εκεί κάτου.
Τα γράμματά σου τάφοι· δεν τελειώνει
απάνω τους η λέξη του Θανάτου.

 

[LostVerse]

London (William Blake)

I wander thro' each charter'd street,
Near where the charter'd Thames does flow,
And mark in every face I meet,
Marks of weakness, marks of woe.

In every cry of every Man,
In every Infant’s cry of fear,
In every voice, in every ban,
The mind-forg'd manacles I hear.

How the Chimney-sweeper’s cry
Every black'ning Church appalls;
And the hapless Soldier’s sigh
Runs in blood down Palace walls.

But most, thro' midnight streets I hear
How the youthful Harlot’s curse
Blasts the new born Infant’s tear,
And blights with plagues the Marriage hearse.

 

[LostVerse]

She walks in beauty (Lord Byron) | Με ομορφάδα περπατεί (του Λόρδου Βύρωνα)
|
SHE walks in beauty, like the night|Με ομορφάδα περπατεί σαν μια νύχτα αιθέρια
Of cloudless climes and starry skies,|μιας χώρας ασυννέφιαστης και με αστροφεγγιά.
And all that's best of dark and bright|Ό,τι το ωραιότερο λαμπρό ή σκούρο, πλέρια
Meets in her aspect and her eyes;|επανωθέ της βρίσκεται, στην όψη στη ματιά:
Thus mellow'd to that tender light |έτσι γαλήνιο στ' απαλό φως απ' τα καντηλέρια
Which Heaven to gaudy day denies.|που ουρανοί αποστερούν στης μέρας την φωτιά.
|
One shade the more, one ray the less,|Μια ακόμα περισσή σκιά, μια λιγοστή αχτίδα,
Had half impair'd the nameless grace|θα 'χε μειώσει αισθητά την ονομαστή χάρη
Which waves in every raven tress|που πάλλεται στην κάθε της κατάμαυρη πλεξίδα
Or softly lightens o'er her face,|ή που τ' ωραίο πρόσωπο φωτίζει με καμάρι
Where thoughts serenely sweet express|Όπου γαλήνιοι στοχασμοί με δίχως καταιγίδα
How pure, how dear their dwelling-place.|αγάπης κι αθωότητας έκφραση έχουν πάρει.
|
And on that cheek and o'er that brow|Σε φρύδια και σε μάγουλα πάνω που ξεχωρίζουν
So soft, so calm, yet eloquent,|-τι τρυφερά και ήρεμα μα πόσο εκφραστικά-
The smiles that win, the tints that glow,|ελκυστικά χαμόγελα, χρώματα που ιριδίζουν
But tell of days in goodness spent,—|μιλούν για μέρες που 'φυγαν κι άλλα περαστικά
A mind at peace with all below,|για ένα πνεύμα που απ' τη γη έριδες δεν χωρίζουν,
A heart whose love is innocent.|για μια καρδιά που η αγάπη της δεν ξέρει μυστικά.

(Μετάφραση: Μάριος Βύρων Ραΐζης)

Note in Youtube:
On the evening of June 11, 1814, Byron attended a party with his friend, James Wedderburn Webster, at the London home of Lady Sarah Caroline Sitwell. Among the other guests was the beautiful Mrs. Anne Beatrix Wilmot-Horton, the wife of Byron's first cousin, Sir Robert Wilmot-Horton. Her exquisite good looks dazzled Byron and inspired him to write She Walks in Beauty. She was apparently in mourning and wearing black with silver accoutrements (like a starry night).
In Wikipedia:
Isaac Nathan, in his reminiscences of Byron, indicates that the subject of the poem may have been Byron's half-sister, Augusta.

 

[Costas]

KARFREITAG

Prolog

Als sie aber hinuntergingen in diesen Tagen
Zu ihren Graebern, jeder zum Seinen, ganz aufrecht nicht durch den Schmerz —
Denn sie hatten allzuviel schon ertragen —
Da sahen einige von ihnen himmelwaerts.
Und der Himmel war trueb und grau und bedrueckt.
Sieh, da geschah es, dass eine Stimme wie Erz
Wild auf sie fiel, von oben herabfiel, und einige hoerten die Stimme fragen:
Wo sind eure Helden? Ihr geht sehr gebueckt! —
Da bog sich einer zurueck und fasste sich muehsam und hatte das Herz
Und hoerte sich sagen:
Unsere Sieger liegen erschlagen.
Und siehe, da war es, als waere allen
Goettlich aufstrahlend, auf ihre trueben Stirnen gefallen.
Gingen nun aufrecht und muehlos wie trotzige Krieger
Als waeren sie alle wie jene Sieger —
Und stolz und befreit ihrer Trauer entrueckt.


Epilog

Abermals gingen einige ueber sein Feld zur Abendzeit.
Der Himmel war dunkel. Wind ging. Das Korn bluehte weit.
Sie gingen gebeugt und schwer im letzten Licht.
Ein fremder Mann ging mit ihnen. Sie kannten ihn nicht.
Sie waren traurig, weil Jesus gestorben war.
Aber einmal sagte einer: Es ist sonderbar.
Er starb fuer sich. Und starb ohne Sinn und Gewinn.
Dass ich auch nicht leben mag: dass ich einsam bin.
Sagte ein anderer: Er wusste wohl nicht, was uns frommt.
Sagte ein dritter: Ich glaube nicht, dass er wiederkommt.
Sie gingen gebeugt und schwer im letzten Licht.
Ein fremder Mann ging mit ihnen. Sie kannten ihn nicht.
Und einer sah uebers Aehrenfeld und fuehlte seine Augen brennen.
Und sprach: Dass es Menschen gibt, die fuer Menschen sterben koennen!
Und er fuehlte Staunen in sich (als er weiterspann):
Und dass es Dinge gibt, fuer die man sterben kann.
Und jeder hat sie, und er hat sie nicht
Wiel er's nicht weiss. — Das sagte er im allerletzten Licht.
Es war ein junger Mensch. Es ging um die Abendzeit.
Der Himmel war dunkel. Wind ging. Das Korn bluehte weit.
Sie gingen gebeugt und schwer im letzten Licht.
Ein fremder Mann ging mit ihnen. Sie kannten ihn nicht.

Bertolt Brecht

 

[drsiebenmal]

Να 'σαι καλά, Κώστα! Χρόνια Πολλά!

Προσπάθησα να βρω να ανεβάσω και μια μετάφραση αυτού του ποιήματος, αλλά δεν τα κατάφερα. Οπότε, μέχρι να βρεθεί μια καλύτερη, ορίστε μια βιαστική δική μου, χωρίς ρίμες, χωρίς την απαραίτητη έρευνα, χωρίς τις ευαγγελικές αναφορές -απλώς ένα πρόχειρο σκίτσο.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Πρόλογος

Όταν κατέβαιναν εκείνες τις ημέρες
στους τάφους τους, καθένας στου δικού του, σκυφτοί ακόμα από τον πόνο—
γιατί είχαν κιόλας πολλά υποφέρει —
κάποιοι σήκωσαν τα μάτια στον ουρανό.
Κι ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και γκρίζος και βασανισμένος.
Και ιδού, συνέβη, και ακούστηκε φωνή μετάλλου
τους ρίχτηκε άγρια, τους έπεσε από πάνω, και κάποιοι άκουσαν τη φωνή να ρωτάει:
Πού είναι οι ήρωές σας; Πολύ σκυφτοί βαδίζετε!—
Κι ένας ορθώθηκε και στάθηκε με κόπο και βρήκε το κουράγιο
κι άκουσε από το στόμα του να λέει:
Οι νικητές μας νικημένοι κείτονται.
Και ιδού, και έγινε, σαν όλων τους
τα συννεφιασμένα μέτωπα να φώτισε θεία ακτίνα.
Κι όρθιοι πια βάδιζαν και ακούραστοι, σαν πεισμωμένοι μαχητές
σαν να ήταν όλοι τους όπως οι νικητές εκείνοι —
περήφανοι κι ελεύθεροι από το πένθος τους αλαργεμένοι.

Επίλογος

Και πάλι περνούσαν το απόγευμα κάποιοι από το χωράφι του.
Ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Φυσούσε άνεμος. Πέρα άνθιζε το αραποσίτι.
Βάδιζαν σκυφτοί κι ασήκωτοι στο τελευταίο φως.
Μαζί τους πήγαινε ένας ξένος. Δεν τον γνώριζαν.
Ήταν θλιμμένοι γιατί είχε πεθάνει ο Ιησούς.
Άξαφνα μίλησε ο ένας: Είναι περίεργο.
Πέθανε με απόφασή του. Πέθανε χωρίς κέρδος στο μυαλό του.
Και δεν θέλω πια να ζω· ότι είμαι μοναχός μου.
Είπε ένας άλλος: Σίγουρα δεν ήξερε τι μας συμφέρει.
Και είπε ο τρίτος: Δεν πιστεύω πως θα ξαναγυρίσει.
Βάδιζαν σκυφτοί κι ασήκωτοι στο τελευταίο φως.
Μαζί τους πήγαινε ένας ξένος. Δεν τον γνώριζαν.
Και ένας κοίταξε πέρα πάνω από τα στάχυα και ένιωσε τα μάτια του να καίνε.
Και μίλησε: Μα να υπάρχουν άνθρωποι που γι’ άλλους άνθρωπους πεθαίνουν!
και μέσα του την απορία ένιωσε (των λόγων του πλέκοντας το νήμα):
Και να υπάρχουν πράγματα, που χάρη τους άνθρωπος να πεθαίνει.
Κι όλοι τα έχουν κι εκείνος όχι
για δεν το ξέρει — Κι αυτά τα είπε στο έσχατο το φως.
Ήταν νέος άνθρωπος. Όταν πια σουρουπώνει.
Ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Φυσούσε άνεμος. Πέρα άνθιζε το αραποσίτι.
Βάδιζαν σκυφτοί κι ασήκωτοι στο τελευταίο φως.
Μαζί τους πήγαινε ένας ξένος. Δεν τον γνώριζαν.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

 

[LostVerse]

Να 'σαι καλά, Κώστα! Χρόνια Πολλά!

Προσπάθησα να βρω να ανεβάσω και μια μετάφραση αυτού του ποιήματος, αλλά δεν τα κατάφερα. Οπότε, μέχρι να βρεθεί μια καλύτερη, ορίστε μια βιαστική δική μου, χωρίς ρίμες, χωρίς την απαραίτητη έρευνα, χωρίς τις ευαγγελικές αναφορές -απλώς ένα πρόχειρο σκίτσο.

Δεν πειράζει, είναι υπεραρκετό για να πάρει τουλάχιστον μια ιδέα κάποιος άσχετος με τα γερμανικά (όπως εγώ ). Να 'σαι καλά.

Correspondances, του Charles Baudelaire | Αντιμιλήματα

La nature est un temple où de vivants piliers | Ένας ναός με ζωντανές κολόνες ειν’η Πλάση,
Laissent parfois sortir de confuses paroles; | που λόγια ανεξιχνίαστα κάποτε ψιθυρίζουν·
L'homme y passe à travers des forêts de symboles | ο άνθρωπος περνά απ’αυτά των συμβόλων τα δάση,
Qui l'observent avec des regards familiers. | που τον κοιτάζουν φιλικά σάμπως να τον γνωρίζουν.

Comme de longs échos qui de loin se confondent | Όπως οι μακραντίλαλοι από πέρα σαν κυλούνε,
Dans une ténébreuse et profonde unité, | γίνονται μόνο μια βουή βαθιά και σκοτεινή,
Vaste comme la nuit et comme la clarté, | πλατιά σα νύχτα και σα μια φεγγοβολή ορθρινή,
Les parfums, les couleurs et les sons se répondent. | χρώματα κ’ήχοι κ’ευωδιές αντάμα τους μιλούνε.

Il est des parfums frais comme des chairs d'enfants, | Ειν’ευωδιές ολόδροσες σαν σάρκες παιδικές,
Doux comme les hautbois, verts comme les prairies, | σαν τα λιβάδια πράσινες, σαν τους αυλούς γλυκές·
- Et d'autres, corrompus, riches et triomphants, | -κ’ειν’άλλες θριαμβευτικές, πλούσιες κ’εκφυλισμένες,

Ayant l'expansion des choses infinies, | που όμοια με τα πράγματα τ’ατέρμονα απλωμένες,
Comme l'ambre, le musc, le benjoin et l'encens, | -όπως του μόσχου, του αμπάρου, του λίβανου τα μύρα,-
Qui chantent les transports de l'esprit et des sens. | του νου και των αισθήσεων μας τραγουδούν την κύρα.

Μετάφραση: Γεώργιος Σημηριώτης

Και μια ακόμα εκδοχή, αρκετά διαφορετική προσέγγιση:

Correspondances | Ανταποκρίσεις

La nature est un temple où de vivants piliers | Η Πλάση είναι ένας ναός, όπου συγκεχυμένα
Laissent parfois sortir de confuses paroles; | Κάποτε λόγια βγάζουνε κολόνες ζωντανές·
L'homme y passe à travers des forêts de symboles | Δάση από σύμβολα, όπου περνάς, κατοικημένα,
Qui l'observent avec des regards familiers. | Που σε κοιτάν με γνώριμες ματιές.

Comme de longs échos qui de loin se confondent | Σαν τους μακρούς αντίλαλους που πέραθε ανταμώνουν
Dans une ténébreuse et profonde unité, | Μέσα σε μιαν ενότητα βαθιά και μυστικιά,
Vaste comme la nuit et comme la clarté, | Ωσάν τη νύχτ’απέραντη, ωσάν το φως πλατιά,
Les parfums, les couleurs et les sons se répondent. | Μύρα κι αχούς και χρώματα κρύφιοι δεσμοί τα ενώνουν.

Il est des parfums frais comme des chairs d'enfants, | Ξέρω δροσάτες σαν κορμιά παιδιάστικα ευωδιές,
Doux comme les hautbois, verts comme les prairies, | Γλυκές σαν φλάουτα, πράσινες σαν τα χλοερά λιβάδια,
- Et d'autres, corrompus, riches et triomphants, | -Κι άλλες, μαυλιστικές, μεθυστικές, θριαμβευτικές,

Ayant l'expansion des choses infinies, | Των δίχως τέλος που έχουνε την απλωσιά πραγμάτων,
Comme l'ambre, le musc, le benjoin et l'encens, | Όπως του λιβανιού, του μόσχου, του κεχριμπαριού,
Qui chantent les transports de l'esprit et des sens. | Που των αισθήσεων τραγουδούν τις τρέλες και του νου.

[FONT=&quot]Μετάφραση: Κλέων Παράσχος[/FONT]

Για το ποίημα:

In Paris 1857, Baudelaire wrote "Correspondances", arguably his best-known poem. This work beautifully introduced Baudelaire's theory of *Synaesthesia: the idea that the senses can and should intermingle was enjoying a brief vogue, but its deeper significance was its prioritizing of symbol over symbolized. Inspired by the mystical theory of "Correspondences", a Swedenborgian term referring to the idea that every form in Heaven "corresponds" to a form on Earth, Baudelaire had come to believe that the artist's unique ability to represent truth un-didactically, through symbols and metaphors, was of immense importance.

http://www.doctorhugo.org/synaesthesia/baudelaire.html

Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να πετύχω τις παραγράφους στον πρώτο πίνακα...

 

[LostVerse]

Ένα ποιήμα για πολλούς από απλά ακατανόητο έως βλάσφημο. Για μένα, από αγαπημένο έως αντιπροσωπευτικό. Δυστυχώς για αυτό δεν έχω κάποια μετάφραση αυτή τη στιγμή.
[SIZE=+2]
When I heard the Learn’d Astronomer (του Ουώλτ Ουίτμαν)[/SIZE]

W[SIZE=-1]HEN[/SIZE] I heard the learn’d astronomer;
When the proofs, the figures, were ranged in columns before me;
When I was shown the charts and the diagrams, to add, divide, and measure them;
When I, sitting, heard the astronomer, where he lectured with much applause in the lecture-room,

How soon, unaccountable, I became tired and sick;
Till rising and gliding out, I wander’d off by myself,
In the mystical moist night-air, and from time to time,
Look’d up in perfect silence at the stars.