Μήπως να κάψουμε και ομοίωμα της Μέρκελ μπροστά στη γερμανική πρεσβεία;

[nickel]

Η ανακοίνωση, με αναγνωριστικό ΔΤ 235, βρίσκεται στην αρχική σελίδα του www.inka.gr (του Ινστιτούτου Καταναλωτών):

To INKA, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πρωτοφανή στην μεταπολεμική περίοδο της Ευρώπης που φροντίσαμε όλοι να ξεχάσουμε τις θηριωδίες και τις εκατόμβες 100δων εκατομμυρίων νεκρών από την λαίλαπα της Γερμανικής σβάστικας που ήθελε να ενώσει τον κόσμο με την βία, για το δημοσίευμα του Focus με όρθιο το δάκτυλο της Αφροδίτης και υπότιτλοι Έλληνες κλέφτες, επειδή δεν είναι οι Έλληνες κλέφτες, αλλά μόνο μια συγκεκριμένη γνωστή ομάδα,

ΚΑΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΩΝ,
ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΑΝ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΣΥΓΝΩΜΗ ΜΙΚΡΗ Η ΜΕΓΑΛΗ.

Η παραποίηση μορφής αγάλματος Ελληνικής ιστορίας κάλλους και πολιτισμού, της περιόδου που εκεί τρώγανε μπανάνες πάνω στα δέντρα, είναι ανεπίτρεπτο και ασυγχώρητο από τους μετά εξανθρωπισμένους.

Από σήμερα 25.02.10
ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΡΜΑΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ & ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ
ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.
Τα γερμανικά προϊόντα έχουν barcode που αρχίζει με 40,41,42,43,44.​

Σήμερα είδα την ανακοίνωση στο Έθνος. Όταν την πρωτοδιάβασα σε κάποια επαρχιακή εφημερίδα, θεώρησα ότι είναι φάρσα, τόσο που έγραψα για «πάτο της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας».

Δεν έβρισκα τίποτα που να είναι σωστό: Εκτός από την απύθμενη (ή δυσθεώρητη) βλακεία ενός παρόμοιου μποϊκοτάζ και εκτός από τον ταλιμπανισμό τού να στρέφεσαι εναντίον μιας χώρας επειδή ένα περιοδικό τους έγραψε κάτι που δεν σου αρέσει, εκείνο που μου θύμιζε σαλεμένο μυαλό ήταν τα κωμικά ελληνικά («μετά εξανθρωπισμένους» και άλλα πολλά) και τα τετριμμένα μέχρι αηδίας επιχειρήματα του είδους «εκεί τρώγανε μπανάνες». Αν η ηγεσία ή οι δημοσιοσχεσίτες του Ινστιτούτου Καταναλωτών κουβαλούν τέτοια μυαλά, εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί το κίνημα καταναλωτών στην Ελλάδα δεν παρουσιάζει καμιά κίνηση.

 

[nickel]

Το σημερινό άρθρο του Περικλή Μπουκάλα στην Καθημερινή:

Ο Νταλί και ο Μπελ

Κι αν οι Γερμανοί παραγωγοί του περιοδικού «Φόκους» είχαν επιλέξει για το εξώφυλλό τους την κατά Σαλβαντόρ Νταλί παραλλαγή της Αφροδίτης της Μήλου (με το σώμα της θεάς να αναλύεται σε συρτάρια), και σημείωναν απλώς ότι τα συρτάρια αυτά, σαν μεταφορά του ελληνικού κρατικού κορβανά, είναι άδεια, μολονότι πολύ ρευστό πέρασε από μέσα τους, δανεικό και δικό μας, του ιδρώτα μας, πώς θα αντιδρούσαμε; Πώς θα αντιδρούσαν προπάντων οι πολιτικοί μας, ορισμένοι από τους οποίους (ξανα) βρήκαν σαν ευκολότερη λύση απ’ όλες τη ναρκισσιστική πατριωτικολογία και την αχαλίνωτη συνωμοσιολογία, παραβλέποντας ότι η ελευθερία του Τύπου πρέπει να γίνεται σεβαστή κυρίως όταν μας ενοχλεί; Μήπως και στα δικά μας μέρη δεν περιποιούμαστε κάποιες ξένες χώρες ή λαούς προσβλητικά, σεξιστικά ή και ρατσιστικά, δηλαδή με τις μεθόδους και τον τρόπο για τα οποία καταγγέλλουμε τώρα τους Γερμανούς; Ακόμα και με τον Νταλί θα κυριεύονταν (ή θα έδειχναν στην τηλεόραση ότι κυριεύτηκαν) από ηθικοεθνικό πανικό, όπως τώρα, που αντιμετωπίζουν μια παραποίηση της Αφροδίτης προσβλητική και για τους ίδιους τους επινοητές της λες και πρόκειται για τα δικά μας «σκίτσα του Μωάμεθ»;

Μονάχα τη Βαυαροκρατία, μονάχα την τριανδρία του Αρμανσπεργκ, του Μάουρερ και του Χάιντεκ δεν θυμήθηκαν οι ξιφουλκήσαντες, για να τη βάλουν κι αυτή στη ζυγαριά και να απαιτήσουν επανόρθωση. Και μέσα στον θυμό τους (κι αφού, όπως λογικά μπορεί να υποθέσει κανείς, είπαν ιδιωτικά όσα απέφυγαν δημοσίως, για «Γερμαναράδες», «ναζήδες» και «εγγονούς των ναζήδων»), βιάστηκαν να βάλουν στη ζυγαριά ό,τι ξεπερνάει κάθε ζύγι και μέτρημα, ό,τι είναι άπρεπο και αστόχαστο να ζυγιστεί και να μετρηθεί με τους όρους της αγοράς: το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, τις βαθιές πληγές της μνήμης και της Ιστορίας. Να τιμάμε τους νεκρούς μας, μ’ αυτό είμαστε χρεωμένοι, όχι να τους τιμολογούμε.

«Εμείς τα τελευταία σαράντα χρόνια πήραμε δύο Νομπέλ Λογοτεχνίας. Αυτοί, μια χώρα 85 εκατομμυρίων, τι έχουν να επιδείξουν;» δήλωσε, θυμωμένος επίσης, ο πρόεδρος της Βουλής Φίλιππος Πετσάλνικος, επιλέγοντας άλλη ζυγαριά αυτός, του πολιτισμού· και κρατώντας την στο χέρι του κάλεσε τον Γερμανό πρέσβη για να τον επιτιμήσει και, πιθανόν, να του υπενθυμίσει πως «όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί ζούσαν ακόμα σε σπηλιές». Αν η λογοτεχνική μαεστρία ζυγιζόταν ασφαλώς με το Νομπέλ, τότε θα οδηγούμασταν στο βλακώδες συμπέρασμα ότι ο Τζόις, ο Προυστ, ο Μπρεχτ, ο Καβάφης, ο Καζαντζάκης, ο Μούζιλ, ο Μπόρχες, ο Πεσόα, ο Τσέλαν ήταν μέτριοι ή και κακοί υπηρέτες των Μουσών, ενώ ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, που βραβεύτηκε από τη Σουηδική Ακαδημία το 1953, υπήρξε ένας θαυμάσιος λογοτέχνης. Αλλά κι αν η «αξιοσύνη στα έθνη», για να θυμηθούμε τον Παλαμά, μετριόταν με τα Νομπέλ, τότε ο κ. Πετσάλνικος σαν γερμανοσπουδαγμένος, έπρεπε να θυμάται ότι, στα χρόνια των δύο δικών μας Νομπέλ, τα γερμανικά ήταν τέσσερα, με τη Νέλι Ζαχς, τον Χάινριχ Μπελ, τον Γκίντερ Γκρας και, μόλις πέρυσι, τη Χέρτα Μίλερ. Δηλαδή;​

 

[drsiebenmal]

Τα γερμανικά Νόμπελ μετά το 1960 (και δεν υπάρχουν μόνο Νόμπελ λογοτεχνίας). Με αστεράκι, οι γερμανικής καταγωγής --ναι, μετράνε και τον Χένρι Κίσινγκερ, πώς μας ξέφυγε αυτός στην κριτική μας;

Ειρήνης:
Willy Brandt 1971
Henry Kissinger* 1973

Λογοτεχνίας:
Nelly Sachs* 1966
Heinrich Böll 1972
Günter Grass 1999
Herta Müller 2009

Χημείας:
Karl Ziegler 1963
Manfred Eigen 1967
Gerhard Herzberg* 1971
Ernst Otto Fischer 1973
Georg Wittig 1979
Johann Deisenhofer 1988
Robert Huber 1988
Hartmut Michel 1988
Gerhard Ertl 2007

Φυσικής:
Rudolf Mößbauer 1961
J. Hans D. Jensen 1963
Maria Goeppert-Mayer* 1963
Klaus von Klitzing 1985
Gerd Binnig 1986
Ernst Ruska 1986
Johannes Georg Bednorz 1987
Jack Steinberger* 1988
Wolfgang Paul 1989
Hans Georg Dehmelt* 1989
Horst L. Störmer 1998
Herbert Kroemer 2000
Wolfgang Ketterle 2001
Theodor W. Hänsch 2005
Peter Grünberg 2007

Ιατρικής:
Feodor Lynen 1964
Konrad Bloch* 1964
Bernard Katz* 1970
Karl von Frisch 1973
Georges J. F. Köhler 1984
Erwin Neher 1991
Bert Sakmann 1991
Christiane Nüsslein-Volhard 1995
Günter Blobel* 1999
Harald zur Hausen 2008

Οικονομικών:
Reinhard Selten 1994

Είναι ολοφάνερο ότι οι άνθρωποι δεν τα πάνε και τόσο καλά στα λόγια και στη λογοτεχνία όσο τα πάμε εμείς με τα 2 λογοτεχνικά και τα ...πόσα είπαμε στις υπόλοιπες κατηγορίες;

 

[SBE]

Τα έγραψα και στου 40ακου το μαγαζί και θα είμαι επομένως περιληπτική εδώ. Οι αντιδράσεις είναι υπερβολικές όχι γιατί λένε χαζομάρες (που λένε), αλλά γιατί είναι άστοχες. Κανονικά στέλνεις ένα γράμμα στο περιοδικό, ψύχραιμα, και τους λες ότι δεν περίμενες σοβαρό έντυπο να δημοσιεύει τόσο προχειροφτιαγμένα άρθρα. Το ότι είναι προχειροφτιαγμένο φαίνεται από το ότι απλά αναδημοσιεύει συρραφή των διάφορων προκαταλήψεων που κυκλοφορούν για τους Έλληνες, που όσοι έχουμε βρεθεί εκτός Ελλάδας τα έχουμε ακούσει εκατό φορές από αλλοδαπούς που νόμιζαν κι όλας ότι μας ενημέρωναν για κάτι που μας διέφευγε.
Αυτές τις μέρες με αφορμή τα περι κρίσης εχω διαβασει διάφορα όχι και τόσο κολακευτικά, από τα σοβαρά μέχρι τα τελείως αβάσιμα κι άσχετα, και για μας και για τους λοιπούς νοτίους, κι αναρωτιεσαι διαβάζοντάς τα που κρυβόταν τόσος ρατσισμός.

 

[Ambrose]

Είναι ολοφάνερο ότι οι άνθρωποι δεν τα πάνε και τόσο καλά στα λόγια και στη λογοτεχνία όσο τα πάμε εμείς με τα 2 λογοτεχνικά και τα ...πόσα είπαμε στις υπόλοιπες κατηγορίες;

Όταν είσαι φτωχός, αναγκαστικά θα παινευτείς για τα λίγα που έχεις. Αλλά όταν χρησιμοποιείς τα λίγα που έχεις ως μέσο στρουθοκαμηλισμού, αντί να κοιτάξεις να βελτιώσεις τη θέση σου, ε, εκεί δημιουργείται πρόβλημα.

 

[nickel]

Ε ναι, και οι άλλοι απλώς γελάνε με τους φανφαρονισμούς σου.

Μια μεταφραστική και μια πραγματολογική λεπτομέρεια, με την ευκαιρία. Λέει η ανακοίνωση:

Τα γερμανικά προϊόντα έχουν barcode που αρχίζει με 40,41,42,43,44.

Ο barcode έχει ελληνική απόδοση, π.χ. γραμμοκωδικός. Ο οποίος έχει γραμμούλες και δεν μπορεί να τον διαβάσει το ανθρώπινο μάτι. Αυτό που διαβάζουμε εμείς είναι ο κωδικός αριθμός GS1 κάτω από τις γραμμούλες του ραβδοκωδικού.

 

[tsioutsiou†]

Λίγο απ' όλα, άρα η θέση της χώρας είναι πάνω απ' όλα να τους (ξε)πληρώσουμε.

 

[Costas]

Εμένα πάντως το εξώφυλλο δεν με ενόχλησε, ίσως γιατί εστίασα λίγο πιο κάτω: το εθνικό μας σύμβολο τυλίγει αγαπητικά τις πιο κρίσιμες καμπύλες της θεάς του Έρωτα, και αφήνει τις ίνες του να ποτιστούν απ' τους χυμούς της. Δεύτερον, σε μια τέτοια περίπτυξη --επιτέλους!-- με το εξόριστο άγαλμα, ενοχλεί το δάχτυλό της; ;)

 

[Alexandra]

Ούτε εμένα με ενόχλησε το εξώφυλλο. Διαπίστωσα πάντως από πρώτο χέρι ότι πάρα πολλοί το ερμηνεύουν αντίστροφα, δηλαδή ότι η Ευρώπη δείχνει το δάχτυλο σε εμάς, ενώ προφανέστατα το νόημά του είναι ότι η Ελλάδα δείχνει (ή τόσον καιρό έδειχνε) το δάχτυλο στην Ευρώπη. Ίσως δυσκολεύονται να ταυτίσουν την Αφροδίτη της Μήλου με την Ελλάδα. Υπό αυτό το πρίσμα, μάλλον απέτυχε η επιλογή του συμβολισμού: έπρεπε να λάβουν υπόψη τους και το IQ του μέσου Έλληνα που άλλα τού λένε κι άλλα καταλαβαίνει.

 

[Ambrose]

Από αυτά που διαβάζω σε blogs και στο FB, το πρόβλημά τους δεν ήταν τόσο πολύ ποιος δείχνει το δάχτυλο σε ποιον, αλλά "ότι τολμήσανε και αγγίξανε τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων". Δεν λέω, καλή η Αφροδίτη, αλλά τι είδους ειδωλολατρεία είναι αυτή που έχει ξεπεταχτεί τον τελευταίο καιρό; Πού πήγε το χιούμορ μας;

 

[SBE]

Αυτο μου φάνηκε κι εμένα παράδοξο. Τους ενόχλησε που ήταν η Αφροδίτη της Μήλου, ενώ αν είχε π.χ. έναν τύπο ντυμένο τσολιά ή ξερω γω την Πετρούλα, δεν θα τους ενοχλουσε;

 

[drsiebenmal]

Ούτε εμένα με ενόχλησε το εξώφυλλο. Διαπίστωσα πάντως από πρώτο χέρι ότι πάρα πολλοί το ερμηνεύουν αντίστροφα, δηλαδή ότι η Ευρώπη δείχνει το δάχτυλο σε εμάς, ενώ προφανέστατα το νόημά του είναι ότι η Ελλάδα δείχνει (ή τόσον καιρό έδειχνε) το δάχτυλο στην Ευρώπη. Ίσως δυσκολεύονται να ταυτίσουν την Αφροδίτη της Μήλου με την Ελλάδα. Υπό αυτό το πρίσμα, μάλλον απέτυχε η επιλογή του συμβολισμού: έπρεπε να λάβουν υπόψη τους και το IQ του μέσου Έλληνα που άλλα τού λένε κι άλλα καταλαβαίνει.

Νομίζω ότι ο εκδότης του συγκεκριμένου υπερσυντηρητικού περιοδικού είχε συγκεκριμένο στόχο --και τον πέτυχε: Να αισθανθεί ο αναγνώστης ότι κάποιος του κάνει τη συγκεκριμένη χειρονομία. Σωστά λοιπόν το ερμήνευσαν και οι Γερμανοί, και οι Έλληνες αναγνώστες, ασχέτως IQ. Όμως το περιοδικό δεν εκδόθηκε για το ελληνικό κοινό και σωστά κτγμ κρίνει το ελληνικό κοινό ότι είναι ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Δεν θέλω καθόλου, μα καθόλου να μπω στην ουσία των επιχειρημάτων του άρθρου. Έχουν σωστά σημεία, υπερβολές, και βολικές παραλείψεις.

 

[nickel]

Η προσωπική μου έκρηξη —είναι σαφές, νομίζω— δεν έχει να κάνει με το αν πρέπει να νιώθει κανείς αδικημένος ή όχι από το δημοσίευμα ή τα πολλά άσχημα δημοσιεύματα αυτού του χειμώνα. (Είναι το δικό μας annus horribilis — ή μήπως η αρχή μιας decas horribilis;) Άλλωστε, κάθε γενίκευση είναι ένας μικρός φασισμός. Όσο αντικειμενικό κι αν είναι το άρθρο στις μέσα σελίδες, το εξώφυλλο σαν να έχει το δάχτυλο στραμμένο επάνω στον Έλληνα, σε κάθε Έλληνα, και να του λέει «I do not want you» ή κάτι σαν της αφίσας που αντέγραψα.

Αλλά αυτά είναι γαϊδουριές και ατοπήματα των ξένων δημοσιογράφων. Είναι δουλειά των πρεσβειών μας στο εξωτερικό και κάποιων δημόσιων προσώπων στη χώρα μας να κάνουν τους δημοσιογράφους να δουν τα προβλήματά μας με συμπάθεια. Οι αντιδράσεις διάφορων φορέων θα περίμενες να διακρίνονται από περισσότερη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα σε σχέση με την προχειρότητα ή τον παρορμητισμό του μέσου μπλόγκερ. Όταν αρχίζουμε να ζητάμε από κυβερνήσεις να μαλώσουν τα έντυπά τους, ανησυχώ. Όταν πιπιλίζουμε το «εσείς ήσασταν σκαρφαλωμένοι στα δέντρα», σκέφτομαι πόσο μακριά στο παρελθόν πρέπει να καταφύγουμε για να νιώσουμε καλά για τον εαυτό μας. Όταν μετράμε νόμπελ, σκέφτομαι: «Κάποιος να τους βγάλει τα ροζ γυαλιά!». Και όταν κείμενο που συσκευάζει όλο αυτό το πακέτο μέσα σε άθλια ελληνικά αναδημοσιεύεται χωρίς κανένα σχόλιο, σαν κανένας να μην έχει παραξενευτεί και όλοι να βρίσκουν φυσιολογική αυτή την ασχήμια, φρικάρω λίγο παραπάνω, ίσως επειδή έχουν ήδη προηγηθεί όλα τ’ άλλα.

 

[tsioutsiou†]

Με εκφράζουν οι από πάνω, nickel και dr, ας πω λοιπόν κάτι κάπως άσχετο που έχει και την πλάκα του. Μου έλεγαν μια ιστορία από τα πρωτάκια δημοτικού σχολείου, προτού διαμορφωθεί το ελληνογερμανικό κλίμα των τελευταίων μηνών. Η Γερμανίδα μαμά, μόνιμη κάτοικος, παραπονέθηκε στη δασκάλα ότι το ξανθόμαλλο αγοράκι της παρενοχλείται στην τάξη από τα ἀλλα παιδάκια (ελληνοαλβανική γαλαρία :)) την ώρα του μαθήματος, που του φωνάζουν «ψιτ, ψιτ, χάιλ Χίτλερ».

 

[drsiebenmal]

Στα μάτια μου, το πιο θλιβερό από όλη τη συζήτηση των τελευταίων μηνών, είναι ότι εξακολουθούμε να μην κατανοούμε ότι χρωστάμε, απόγονοι του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ή όχι, να δουλεύουμε όλοι μας σκλάβοι με νερό και ξεροκόμματο τρία χρόνια για να ξεχρεώσουμε το μαγαζί. Και δεν λέω ότι «φταίμε όλοι το ίδιο» ή όχι· κάθε άλλο. Όσο και αν πρέπει, δεν εξετάζω αυτή την ώρα ποιος έφαγε και ποιος όχι (αν και είμαι βέβαιος ότι αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, όλοι μας κάποιο, μικρότερο ή μεγαλύτερο, λιθαράκι στην ιστορία αυτή το έχουμε βάλει). Επίσης είναι ολοφάνερο ότι κάποιοι έχουν φάει πολύ πολύ πολύ καλύτερα και κάποιοι δεν πρόλαβαν παρά να γλείψουν κάποια κοκαλάκια. Απλώς συνειδητοποιώ το χρέος και με τρομάζει το συγκεκριμένο γεγονός.

Δεν λέω ότι δεν χρωστάνε κι άλλες χώρες, μεγαλύτερες, δυνατότερες. Λέω ότι είμαστε οι μόνοι που δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι για να το πουλήσουμε για αντάλλαγμα. Πουλήσαμε τα χρυσαφικά, τα ασημικά, τώρα αρχίσαμε να πουλάμε τα σπίτια και τα χωράφια μας. Δεν έβαλα τυχαία τη λίστα με τα γερμανικά Νόμπελ. Πού είναι οι κορυφαίοι επιστήμονες, γιατροί, φυσικοί, χημικοί, οικονομολόγοι μας; Και άντε, δεν τα καταφέρναμε ποτέ στα τεχνικά. Πού είναι, τότε, τα διεθνή πανεπιστήμιά μας στις θεωρητικές σπουδές; Πού είναι τα αρχαιολογικά πανεπιστήμια, που θα μπορούσαν να είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο σε ένα από τα σπουδαιότερα περιβάλλοντα για τέτοιες μελέτες;

Όσο όμως επιμένουμε να μη βλέπουμε το φεγγάρι αλλά το δάχτυλο, να ομφαλοσκοπούμε αντί να αναλύουμε, να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε, να εαυτουλίζουμε αντί να συνεργαζόμαστε, τόσο πιο βαθιά φοβάμαι ότι θα παραχώνουμε αυτή την πατρίδα μας.

Και θλίβομαι ακόμη βαθύτερα που, σε μεγάλο βαθμό, υπεύθυνη γι΄αυτή την κατάσταση, αυτή τη νοοτροπία, είναι η γενιά μου. Που εξαργύρωσε το όραμα και τους αγώνες της με αντάλλαγμα μια θεσούλα χαλαρών απαιτήσεων με πρόωρη σύνταξη, ένα δασκαλίκι με μπόνους τα ιδιαίτερα, μια κομπίνα με τα μικροέργα της αυτοδιοίκησης, μια επιχειρησούλα που ζει φοροκλέβοντας, ένα παράνομο εξοχικό, όλα όσα επιδιδόμαστε σκάβοντας το λάκκο μας με επιτυχία τα τελευταία τριάντα χρόνια.

 

[Alexandra]

Εύγε, Δόκτωρ! Δεν μπορούσες να τα έχεις πει καλύτερα.

 

[Porkcastle]

Η προσωπική μου έκρηξη....
Όσο αντικειμενικό κι αν είναι το άρθρο στις μέσα σελίδες, το εξώφυλλο σαν να έχει το δάχτυλο στραμμένο επάνω στον Έλληνα, σε κάθε Έλληνα, και να του λέει «I do not want you»

Το περιοδικό αυτό (που είναι όχι μόνο υπερσυντηρητικό αλλά και υπερλαϊκίστικο, μισό σκαλί πάνω από την Bildzeitung) δεν είναι τίποτα.

Αλλά αυτά είναι γαϊδουριές και ατοπήματα των ξένων δημοσιογράφων.

Οι αντιδράσεις διάφορων φορέων θα περίμενες να διακρίνονται από περισσότερη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα σε σχέση με την προχειρότητα ή τον παρορμητισμό του μέσου μπλόγκερ.

Προχθές το βράδυ σε εκπομπή τύπου Αλ Τσαντίρι που μεταδίδεται από το ARD (το μεγαλύτερο γερμανικό κρατικό κανάλι -με τη διαφορά όμως ότι ο παρουσιαστής Harald Schmidt θεωρεί εαυτόν βασιλικότερο του βασιλέως), είπαν πως "το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους πετάξουμε από την Ευρωζώνη και να τους πουλήσουμε στην Τουρκία, που ξέρει τι να κάνει". Και εκείνη τη στιγμή έδειξαν κολάζ της γνωστής αρχαιοελληνικής αναπαράστασης ομοφυλοφυλικού σεξ μεταξύ ανδρών με Τούρκο φεσοφόρο στον ...ενεργητικό ρόλο. (κοινώς, τους αξίζει σεξ δίχως σάλιο από τους Τούρκους κλπ κλπ).

Δεν βρίσκω καθόλου τραβηγμένη την αντίδραση της ελληνικής μπλογκόσφαιρας, δεδομένου του περιστατικού που μόλις περιέγραψα. Εδώ η κρατική τηλεόρασή τους μας ξεφτιλίζει πατόκορφα χωρίς ίχνος πολιτικής ορθότητας* και τα ρίχνουμε στον "Ελληνάρα" που δεν γυρίζει το άλλο μάγουλο -ή, στην περίπτωση του ηλίθιου αστείου του Harald Schmidt, που δεν στήνει κ*λο;
Αυτά τα ολίγα από το Βερολίνο.


*Όλο αυτό το τσίρκο με ενοχλεί, με προσβάλλει και με ανησυχεί, ακριβώς επειδή καταφεύγουν/-ουμε στις γενικεύσεις, στα στερεότυπα, στο ρατσισμό και στις προσβολές όταν η δική τους/μας φωλιά είναι χεσμένη για να στραφεί το βλέμμα των μαζών αλλού. Και αυτή η χειραγώγηση πυροδοτεί μίσος, το οποίο με τη σειρά του δημιουργεί βία κλπ κλπ...



[joke]...Η μόνη μου ένσταση είναι για τις μπανάνες. Στη Γερμανία δεν φύτρωναν ποτέ μπανάνες, ας έλεγαν ραπανάκια γμτ...[/joke]

 

[Ambrose]

Το ζήτημα όμως είναι γιατί οι Γερμανοί τα έχουν πάρει τόσο άσχημα μαζί μας. Η προσωπική μου εμπειρία και η λογική λένε ότι τα έχουν πάρει γιατί αισθάνονται και πιστεύουν ότι εδώ και δεκαετίες μας τα σκάνε κι εμείς τους κοροϊδεύουμε. Προσοχή, δεν λέω ότι είναι έτσι, αλλά ότι έτσι το βλέπουν αυτοί (και πολλοί άλλοι Ευρωπαίοι). Αν σκεφτεί κανείς ότι τα πράγματα στη Γερμανία και παντού, δεν είναι και τόσο καλά από οικονομικής άποψης, αντιλαμβανόμαστε γιατί. Γιατί θεωρούν ότι σε μια περίοδο στέρησης και κρίσης, πρέπει να χώσουν το χέρι στην τσέπη για άλλη μια φορά για χάρη μας. Κι αυτό είναι όλο το νόημα της Αφροδίτης που πάει να μεταμορφωθεί σε Νέμεσι και Ερινύα.

 

[nickel]

Το βιντεάκι της γερμανικής εκπομπής του ARD βρίσκεται σ’ αυτή τη σελίδα του Star, δυστυχώς χωρίς υποτιτλισμό.

Εκτός από την όποια διαμαρτυρία θα έπρεπε να συντάξουν η Ένωση Συντακτών και το ΕΣΡ μας και να τη στείλουν στα αντίστοιχα γερμανικά όργανα, να ρωτήσουν μέχρι πού είναι σοφό να συνεχιστεί ο αβγοπόλεμος με τα αβγά του φιδιού, πολύ θα ήθελα να μάθω για γερμανικά ιστολόγια, όπου οι ίδιοι οι Γερμανοί, κάποιοι Γερμανοί, έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της δικής τους, της ντόπιας βλακείας. Ένας Ντάμπο, ένα ελεφαντάκι που του λύθηκαν τα αφτιά, δεν μπορεί να ρίξει μια πυραμίδα με ελέφαντες αν αυτοί ξέρουν να στηριχτούν καλά στα πόδια τους. Αλλά έτσι που πάμε, η βλακεία των ισχυρών θα ρίξει κάτω όλο το οικοδόμημα.

 

[daeman]

Το ζήτημα όμως είναι γιατί οι Γερμανοί τα έχουν πάρει τόσο άσχημα μαζί μας. [...] Αν σκεφτεί κανείς ότι τα πράγματα στη Γερμανία και παντού, δεν είναι και τόσο καλά από οικονομικής άποψης, αντιλαμβανόμαστε γιατί. Γιατί θεωρούν ότι σε μια περίοδο στέρησης και κρίσης, πρέπει να χώσουν το χέρι στην τσέπη για άλλη μια φορά για χάρη μας. [...]

Ίσως να φταίει και αυτό που ανέφερες εκεί, Αμβρόσιε.
Δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που ο τύπος εξυπηρετεί τέτοιες σκοπιμότητες.

[...]*Όλο αυτό το τσίρκο με ενοχλεί, με προσβάλλει και με ανησυχεί, ακριβώς επειδή καταφεύγουν/-ουμε στις γενικεύσεις, στα στερεότυπα, στο ρατσισμό και στις προσβολές όταν η δική τους/μας φωλιά είναι χεσμένη για να στραφεί το βλέμμα των μαζών αλλού. Και αυτή η χειραγώγηση πυροδοτεί μίσος, το οποίο με τη σειρά του δημιουργεί βία κλπ κλπ...
[...]