Με φτιάχνει, με χαλάει

[andy]

Με φτιάχνει που φεύγω για τριήμερο. Καλό καλοκαίρι!

Με χαλάει ... που θα επιστρέψω.

 

[nickel]

Γιατί θέλει 10 χαρακτήρες μίνιμουμ;

Γιατί το φόρουμ δέχεται τα χαζά μηνύματα, αλλά όχι τα βουβά μηνύματα.

 

[anna]

Με φτιάχνει που όλα τα παιδιά στο φεστιβάλ τζαζ μαζεύουν φεύγοντας μπουκάλια, κουτάκια αλουμινίου και φυλλάδια. Βλέπεις γεμάτο το γρασίδι με κόσμο και όταν αδειάζει βλέπεις πάλι γρασίδι, όχι σκουπιδότοπο. Μέχρι και φορητό τασάκι με καπάκι είδα χτες.
Με χαλάει που η Τεχνόπολη, μετά από τόσες εκδηλώσεις και φεστιβάλ όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει τοποθετήσει κάδους διαχωρισμού και ανακύκλωσης απορριμάτων. Γενικότερα στο Γκάζι, που είναι μια περιοχή με μεγάλο όγκο απορριμάτων που θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν, ψάχνεις τους κάδους ανακύκλωσης με το τουφέκι - με εξαίρεση τους νέους, αποκλειστικά για γυαλί.

 

[cythere]

Με φτιάχνει: να βλέπω ζευγάρια από γεροντάκια να πηγαίνουν βόλτα πιασμένα χέρι-χέρι.

Με χαλάει: που οι άνθρωποι φωνάζουν στα κινητά σε δημόσιους χώρους. Δεν μ' ενδιαφέρει να μάθω τι έκανε ο άνδρας σας χθες, μαντάμ.

 

[Count Baltar]

Με φτιάχνει: το μουστάκι του Νικ Κέιβ.

Με χαλάει: που 46 χρονώνε μαντράχαλος το μουστάκι μου είναι ακόμα σαν αποτυχημένη διαδήλωση, και πρέπει να το υποστηρίζω με μούσι αποκάτου.

 

[cythere]

Με χαλάει: το ύφος των (περισσότερων) γιατρών στα νοσοκομεία. Σκυθρωποί, απάνθρωποι, μουρμουρίζουν μέσα από τα δόντια τους, και τσαντίζονται όταν ζητάς (ευγενικά κι ελαφρώς φοβισμένα) να επαναλάβουν την "ετυμηγορία" τους. Ένα σεμινάριο ψυχολογίας ίσως να μην ήταν κακή ιδέα.

Με φτιάχνει: η παρουσία των μεσήλικων γυναικών γενικών καθηκόντων (καθαρίστριες, βοηθοί νοσοκόμων) στα νοσοκομεία. Το πρότυπο της Ελληνίδας μάνας που νοιάζεται για σένα σαν να 'σουν παιδί της.

 

[Palavra]

Με χαλάει: οι δημόσιοι υπάλληλοι που κοιτούν τα χαρτιά που υποβάλλεις σαν να ήταν πυρηνικοί φυσικοί που εκείνη τη στιγμή αναλογίζονται τη σχάση του ατόμου αλλά στην πραγματικότητα σκέφτονται με ποιο τρόπο να σου δημιουργήσουν μεγαλύτερο πρόβλημα για να δικαιολογήσουν τα λεφτά που παίρνουν.

Με φτιάχνει: οι λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, κυρίως οι νεότεροι, που ξέρουν τι τους γίνεται και σε εξυπηρετούν, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι μήπως τηλεμεταφέρθηκες ξαφνικά στην Ελβετία και αποδεικνύοντάς σου ότι όχι, δεν είναι όλοι στο δημόσιο λοβοτομημένοι.

 

[Alexandra]

Με φτιάχνει που ενώ είμαστε μέσα στον Ιούνιο δεν έχουν πιάσει ακόμα οι κολασμένες περσινές ζέστες (φτου,φτου, φτου).

Με χαλάει που κάποιοι ανεγκέφαλοι εξακολουθούν να "σκουπίζουν" τα πεζοδρόμια με το λάστιχο σπαταλώντας εκατοντάδες λίτρα νερού, αντί να πιάσουν μια σκούπα για να σπρώξουν μερικά φύλλα.

 

[curry]

Με χαλάει που κάποιοι ανεγκέφαλοι εξακολουθούν να "σκουπίζουν" τα πεζοδρόμια με το λάστιχο σπαταλώντας εκατοντάδες λίτρα νερού, αντί να πιάσουν μια σκούπα για να σπρώξουν μερικά φύλλα.

Και δεν τους φτάνει αυτό (το οποίο είναι απερίγραπτο από κάθε άποψη), ρίχνουν και χλωρίνη και διάφορα σαπουνοειδή από πάνω! Έχω πάει να κατασκοτωθώ από τότε που έφτιαξε ο καιρός!

 

[danae]

Με φτιάχνει: η βροχή σαν τη χθεσινή.

Με χαλάει: δεν θα γράψω τίποτα, γιατί είναι πολλά αυτά που με χαλάνε και προτιμώ να μην τα σκέφτομαι για λίγο.

 

[stathis]

Με φτιάχνει η πνιγμένη στον κισσό πολυκατοικία στη Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από τη Μαβίλη (δίπλα στον Κυανού Σταυρό).

Με χαλάει που κάθε χρόνο τέτοια εποχή η Αθήνα γεμίζει αφίσες με φωτογραφία του Ανδρέα Παπανδρέου και διάφορα λαϊκίστικα συνθήματα, του στυλ "περήφανη πατρίδα" και "κοινωνικό κράτος".

(Τώρα που το ξαναβλέπω, κοινός παρονομαστής είναι το πράσινο χρώμα. :))

 

[Zazula]

(Τώρα που το ξαναβλέπω, κοινός παρονομαστής είναι το πράσινο χρώμα. :))

Δεν ήξερα ότι το πράσινο σε κάνει διπολικό...

 

[Kat]

Με χαλάει που πρέπει να βιώνω από πρώτο χέρι κάθε είδους συναίσθημα (χαρά, λύπη, νταλκά) του "διακριτικού" γείτονά μου και της πολυπληθέστατης οικογένειάς του, πάντα με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση

Με φτιάχνει που ακόμα και έτσι παρατημένη και βρώμικη, η Αθήνα ενδείκνυται για πολύ ενδιαφέρουσες βόλτες αρκεί να έχεις όρεξη

 

[Ambrose]

Με φτιάχνουν οι θερινοί κινηματογράφοι της Αθήνας ό,τι κι αν παίζουν, όπου κι αν είναι χωμένοι.

Με χαλάνε οι πλανόδιοι πωλητές που έχουν κάνει το ιστορικό κέντρο της πόλης την αγορά του Αλ-Χαλίλι.

 

[Count Baltar]

Με φτιάχνουν οι θερινοί κινηματογράφοι της Αθήνας ό,τι κι αν παίζουν, όπου κι αν είναι χωμένοι.

Ας γίνει κάτι με το ΒΟΞ, όμως, ειδάλλως ας κλείσει. Δεν ζητάω χαϊλίκια... Έναν στοιχειώδη ευπρεπισμό.

 

[cythere]

Με φτιάχνει: η ησυχία της άδειας Αθήνα του τριημέρου!

Με χαλάει: που για να πας π.χ. στις Σπέτσες σού ράβουν κουστουμάκι ~80 ευρώ aller-retour.

 

[Count Baltar]

Με χαλάει: που για να πας π.χ. στις Σπέτσες σού ράβουν κουστουμάκι ~80 ευρώ aller-retour.

Εμ, δεν το ψάχνεις, ούτε είσαι της περιπέτειας: με το πρωινό ΚΤΕΛ για Κρανίδι αλέ ρετούρ (25 ευρώπουλα), από κει με το τοπικό για Κόστα (2-3 ευρώ το πολύ) και με το φέρι μποτ των 1 για Σπέτσες (80 λεπτά). Βέβαια, το πρωινό ΚΤΕΛ φεύγει εννιά παρά τέταρτο από Κηφισσό, αλλά αντέχεις, δεν αντέχεις;

 

[cythere]

Εμ, δεν το ψάχνεις, ούτε είσαι της περιπέτειας: με το πρωινό ΚΤΕΛ για Κρανίδι αλέ ρετούρ (25 ευρώπουλα), από κει με το τοπικό για Κόστα (2-3 ευρώ το πολύ) και με το φέρι μποτ των 1 για Σπέτσες (80 λεπτά). Βέβαια, το πρωινό ΚΤΕΛ φεύγει εννιά παρά τέταρτο από Κηφισσό, αλλά αντέχεις, δεν αντέχεις;

Ε, ναι, έτσι είναι πιο ωραία γιατί έχει σασπένς η ιστορία: "Θα χάσω, άραγε, το ΚΤΕΛ/το τοπικό/το φέρι μποτ;" :)

 

[Count Baltar]

Ε, ναι, έτσι είναι πιο ωραία γιατί έχει σασπένς η ιστορία: "Θα χάσω, άραγε, το ΚΤΕΛ/το τοπικό/το φέρι μποτ;" :)

Δεν έχει σασπένς, επειδή στην πραγματικότητα you have someone to bail you out ("Μπαλταράκο, κόλλησα στο Κρανίδι, με πετάς μέχρι την Κόστα;" "Αμέ, και θα πιούμε και καμιά μπιρίτσα στου Δρούζα")

 

[cythere]

Με φτιάχνει: που οι διακοπές πλησιάζουν με βήμα ταχύ και ελαφρύ!

Με χαλάει: που ο κάθε έξυπνος βαφτίζει το αυθαίρετο παράπηγμά του DiplaStoKyma Resort/Boutique Hotel (με τα δύο μονά "ρουστίκ" κρεβάτια που τρίζουν, τα βλαχομπαρόκ σεμεδάκια και τις καδραρισμένες αφίσες Άι Λόουβ Γκρις), και, χωρίς ίχνος αυτογνωσίας, τιμολογεί το δίκλινο 100 ευρώ (+12 ευρώ το άτομο για μια φρυγανιά και προκάτ μαρμελάδα). Τουλάχιστον, στα 80s και 90s, τα λέγαμε Ρουμ Του Λετ και ξέραμε για τι πράγμα μιλούσαμε.