Καλά το λες. Εγώ πάντως, το Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει, το έχω παραφράσει πολλές φορές: Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με ανταμώνει. Σχεδόν παντού όπου πήγα (μόνο στη Σκωτία δεν βρήκα), έπεφτα πάνω σε Έλληνες ή ελληνικά εστιατόρια. Συνήθως ψιλοχάλια (και οι μεν και τα δε), αλλά βρήκα και καλούς/καλά. Το κλισέ δαιμόνιο της φυλής, να τρυπώνουν παντού και να βρίσκουν τη γωνίτσα τους, συνήθως εστίαση και διασκέδαση τώρα πια. Θυμάμαι μια φορά στην Οαχάκα που πεινούσα και μου μύρισε κάτι γνώριμο. Στρίβω στη γωνία και βλέπω ξαφνικά ένα γυράδικο, τραντίσιοναλ γκρικ γκύρος. Δεν έφαγα εκεί, βέβαια· θα ήταν σαν τους Αμερικανούς που ψάχνουν Μακνόναλντς όπου πάνε. Εξάλλου στο Μεξικό βρίσκεις σε κάθε γωνιά πολλά καλούδια, καυτερά που μ' αρέσουν. Αλλά το φοβερό ήταν ότι ο ιδιοκτήτης είχε καταγωγή από τα Τρίκαλα, όπως είδα από τις φωτογραφίες στο μαγαζί! Παύω εδώ, περισσότερα στο νήμα των ταξιδιωτικών αφηγήσεων που θα φτιάξω μόλις ευκαιρήσω...