Το χαρακτηριστικό των προμς είναι ο λαϊκός χαρακτήρας τους. Οι θέσεις της πλατείας φεύγουν και οι θεατές κάθονται στο πάτωμα (έτσι χωράνε περισσότεροι). Επιτρέπονται διάφορες λαϊκούρες που κανονικά τις σνομπάρουν οι οπαδοί της κλασσικής μουσικής, π.χ το να έχεις σημαία στο χέρι και να την ανεμίζεις (κλασσικό παράδειγμα κάποιοι με σημαία της ΠΓΔΜ πριν μερικά χρόνια). Επιτρέπεται να τραγουδάς (σε ορισμένα σημεία, δεν το κάναμε αμέρικαν μπαρ ακόμα). Επιτρέπεται ο πατριωτισμός όταν παίζεται το Land of Hope and Glory (τς, τς, τς! στην Ελλάδα θα τους έβριζαν σύσσωμα τα ΜΜΕ κι οι μπλογκαδόροι). Το εισιτήριο για την πλατεία είναι φτηνό κλπκλπ.
Αν χρειάζεται να αποδοθεί ο λαϊκός χαρακτήρας του θεάματος δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω από Φεστιβάλ; Γιατί φεστιβάλ είναι και το Μπαϊρόιτ.