Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Σωστά όλα αυτά για τη σύγχρονη τέχνη. Ωστόσο, άλλο το ένα και άλλο το άλλο.

Ο Παρθενώνας είναι το σύμβολο της Αθήνας, όπως είναι και το Μπιγκ Μπεν για το Λονδίνο, ο Πύργος του Άιφελ για το Παρίσι, το Κολοσαίο για τη Ρώμη, κτλ κτλ. Πρέπει να είναι εδώ και να είναι ολόκληρος. Στο κάτω κάτω, γιατί να χρησιμοποιεί τα μάρμαρα ως ατραξιόν το Βρετανικό Μουσείο, κάνοντας μνημόσυνο με ξένα κόλυβα; Μπορεί η είσοδος να είναι δωρεάν, ωστόσο το μουσείο αποτελεί τουριστικό πόλο έλξης στο Λονδίνο γενικότερα.

Τέλος, δε νομίζω ότι μεγάλη μερίδα όσων ζητούν την επιστροφή τη θεωρούν πανάκεια για την ανάπτυξη της Ελλάδας. Μην τρελαθούμε.
 

curry

New member
Από πού κι ως πού το να υποστηρίζουμε το ένα σημαίνει ότι δεν υποστηρίζουμε το άλλο; Μεταξύ των υπερμάχων της επιστροφής των μαρμάρων είναι φτασμένοι (και μη) εικαστικοί και λοιποί καλλιτέχνες. Τόσο ανόητοι είναι που έχουν γραμμένο τον κλάδο τους και κοιτάνε τα μάρμαρα;
Και, εν πάση περιπτώσει, για το όργιο χρόνων και χρόνων στο υπουργείο πολιτισμού ποιος φταίει; Για τα σκάνδαλα που το μαστίζουν, ποιος φταίει; Για τα χρήματα που κατασπαταλώνται π.χ. σε μη κερδοσκοπικές/κυβερνητικές οργανώσεις-φαντάσματα, ποιος φταίει; Και ένα σωρό άλλα αίσχη γνωστά στο πανελλήνιο. Και εντέλει, αν φταίει η διεκδίκηση των μαρμάρων επειδή τρώει ας πούμε ανθρώπινους πόρους και χρήμα το οποίο θα μπορούσε να διατεθεί αλλιώς, σε τι βαθμό μπορεί να συγκριθεί με το παραπάνω πάρτι δισεκατομμυρίων;
 
Η διεκδίκηση των μαρμάρων δεν φταίει (μόνο) στο ότι τρώει πόρους και χρήματα, αλλά στο ότι μας δίνει μια ψευδή αίσθηση πολιτισμού και ανάπτυξης (και την ακηδία που αυτό συνεπάγεται). Και αυτό που είπε τόσο εύγλωττα ο Ζάζουλα.
 

curry

New member
Ναι αλλά, αυτή την ψευδαίσθηση την δίνει σε ανθρώπους που έτσι κι αλλιώς δεν το πάνε παραπέρα το πράγμα και αρκούνται σε ό,τι τους σερβίρεται. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι και δεν είναι λίγοι. Και πολλοί τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται παράλληλα για ένα σωρό άλλα πράγματα κι είναι κρίμα να ακυρώνουμε τις προσπάθειές τους.
 
Μόλις ανακάλυψα κι αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ακριβές, αλλά είναι σίγουρα ενδιαφέρον.
 
Μόλις ανακάλυψα κι αυτό. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ακριβές, αλλά είναι σίγουρα ενδιαφέρον.

Εδώ δεν υπάρχει τίποτε το πρωτότυπο. Αναφερόμαστε σε μια παγκόσμια, πανανθρώπινη, διαχρονική και βάλτε ό,τι άλλο θέλετε πρακτική. Η έννοια του ιστορικού μνημείου είναι υπόθεση των δύο-τριών (και πολύ βάζω) τελευταίων αιώνων. Παλαιότερα, για να επιβιώσει ένα οικοδόμημα θα έπρεπε να συνεχίζει να χρησιμοποιείται: ειδάλλως, ή αντιμετωπιζόταν με αδιαφορία και έκανε τη δουλειά της η φθορά του χρόνου, ή (το συνηθέστερο για κτίρια που βρίσκονταν σε πόλεις που εξακολουθούσαν να κατοικούνται) ήταν χρησιμότατο ως πηγή οικοδομικών υλικών. Να πούμε, λ.χ (και για να μην αναφερόμαστε μόνο σε "επιτεύγματα" δυτικών πολιτισμών και κοινωνιών) ότι το μεγάλο μουσουλμανικό τέμενος της Κορδούης είναι γεμάτο από κίονες προερχόμενους από ρωμαϊκά μνημεία; Κι έπειτα, πώς νομίζετε ότι τη γλύτωσε η Ακρόπολη; Χάρη στο ότι εξακολούθησε να χρησιμοποιείται: στα βυζαντινά χρόνια ο Παρθενώνας ήταν η χριστιανική μητρόπολη των Αθηνών, ενώ γενικά ο "ιερός βράχος" ήταν έδρα του μητροπολίτη Αθηνών. Στα χρόνια της φραγκοκρατίας, εκεί ήταν η έδρα του εκάστοτε φεουδάρχη, κύριου της πόλης: κι αν οι Βουργουνδοί ντε λα Ρος δεν συνήθιζαν να κατοικούν στην Αθήνα (η Θήβα ήταν ουσιαστικά η πρωτεύουσα του δουκάτου τους), τουλάχιστον οι Φλωρεντινοί Ατσαγιόλι ως κύριοι των Αθηνών τίμησαν τον χώρο με το παραπάνω, χτίζοντας και ένα εξαίρετο μεσαιωνικό πύργο (ο οποίος σωζόταν μέχρι τα τέλη του 19ου αι., όταν κατεδαφίστηκε προκειμένου να αναδειχτούν καλύτερα τα κλασσικά μνημεία - να κι ένα ακόμη ζήτημα για προβληματισμό). Άρα, το να ξεκινήσουμε την αποκατάσταση των μνημείων της αρχαιότητας αποσπώντας τμήματα που ενσωματώθηκαν σε μνημεία μεταγενέστερων εποχών μου φαίνεται ανεδαφικό (λαϊκισμός; άγνοια ιστορικών δεδομένων;). Αφενός αγνοεί ποιά ήταν η πρακτική διαχρονικά, αφετέρου μοιάζει να έχει ως σημείο εκκίνησης την παραδοχή ότι υπάρχουν ευγενή και παρακατιανά ιστορικά μνημεία. Είχα την εντύπωση ότι η εποχή μας είχε ξεπεράσει κάτι τέτοιο.
 
Καλά, δεν φαντάζομαι κι εγώ ότι το λέει στα σοβαρά (γιατί πώς θα ήταν δυνατό άλλωστε). Μάλλον ρητορικά το θέτει.
 
Το ζήτημα είναι ότι αντί να ενισχύσουν σήμερα την τέχνη, τους 'Ελληνες καλλιτέχνες και τον πολιτισμό εν γένει κάθονται και ασχολούνται με αυτά που έχουν περάσει και με τα μεγαλεία περασμένων εποχών. Για παράδειγμα: το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας σήμερα δεν έχει λεφτά ούτε για τα στοιχειώδη (ένα παράδειγμα, φέρνω). Εμάς, ως κράτος σήμερα, τι μας εξυπηρετεί να ρίχνουμε τόσους πόρους, δημοσιότητα και ενέργεια σε μια τέτοια επιχείρηση; Πού είναι η σύγχρονη Ελληνική τέχνη;
Η διαφορά σε αυτό το εγχείρημα ήταν ότι δεν εξαντλήθηκε σε μια διεκδίκηση εκ του ασφαλούς - ζητάω από τα έτοιμα των άλλων. Συνοδεύτηκε και εκφράσθηκε από το νέο μουσείο, δηλαδή από τη χειροπιαστή μέριμνα για την ιστορική μας κληρονομιά. Και αυτό αποτελεί και το ηχηρό επιχείρημα της Ελλάδας. Και κρατική πολιτική στον πολιτισμό, αντίθετα από ό,τι έχουν επιβάλει τα συμφέροντα των δημιουργών σε κάθε τομέα (η περίφημη τρύπα του πολιτισμού), δεν είναι το κράτος να γυρίζει ταινίες, να ζωγραφίζει πίνακες και να γράφει μουσική, αλλά πρωτίστως να διαμορφώνει το κοινό που απαιτεί και χαίρεται την καλλιτεχνική δημιουργία. Γι αυτό φτιάχνει και μουσεία.
 
Η διαφορά σε αυτό το εγχείρημα ήταν ότι δεν εξαντήθηκε σε μια διεκδίκηση εκ του ασφαλούς - ζητάω από τα έτοιμα των άλλων.

Δεν σε καταλαβαίνω εδώ, Ποια έτοιμα των άλλων; Θα ήθελες να το εξηγήσεις λίγο;

Συνοδεύτηκε και εκφράσθηκε από το νεό μουσείο, δηλαδή από τη χειροπιαστή μέριμνα για την ιστορική μας κληρονομιά. Και αυτό αποτελεί και το ηχηρό επιχείρημα της Ελλάδας.

Τα μάρμαρα και το μουσείο νομίζω ότι ήταν η αρχική ιδέα του ατόμου που εμπνεύστηκε αυτό το εγχείρημα. Αλλά αυτό δεν απαντάει στην ουσία του προβλήματος, ούτε στην ουσία αυτών που λέω εγώ. Απαντάει; Δεν μας ενδιαφέρει εδώ δηλαδή αν ένα κομμάτι του υπουργείου πολιτισμού, για μια φορά ενδιαφέρθηκε και υλοποίησε κάτι. Μας ενδιαφέρει η ουσία, η λογική και η υπόσταση του εγχειρήματος, των επιχειρημάτων που το συνοδεύουν και του σκοπού τον οποίο επιτελεί. Γιατί, ειλικρινά, ποιον σκοπό επιτελεί όλη αυτή η ιστορία; Ρωτάω και ξαναρωτάω και απάντηση δεν παίρνω.

Και κρατική πολιτική στον πολιτισμό, αντίθετα από ό,τι έχουν επιβάλει τα συμφέροντα των δημιουργών σε κάθε τομέα (η περίφημη τρύπα του πολιτισμού), δεν είναι το κράτος να γυρίζει ταινίες, να ζωγραφίζει πίνακες και να γράφει μουσική, αλλά πρωτίστως να διαμορφώνει το κοινό που απαιτεί και χαίρεται την καλλιτεχνική δημιουργία. Γι αυτό φτιάχνει και μουσεία.

Δεν αναφέρθηκα αναγκαστικά σε κρατικές επιχορηγήσεις και στον πόνο του κάθε ζωγράφου ή σκηνοθέτη. Αναφέρθηκα και αναφερόμουν πρωτίστως στη νοοτροπία και στις προτεραιότητες Ελλήνων και κράτους. Γιατί για να αλλάξουν όλα τα άλλα, πρώτα πρέπει να αλλάξουν τα μυαλά.

Αλλά μια και το έθεσες σε αυτό το επίπεδο, σου απαντώ: σε όλες τις χώρες υπάρχουν κρατικές επιχορηγήσεις (σκέφτομαι π.χ. το αγγλικό Arts Council). Αυτό δε, ανά τους αιώνες. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Πάντα υπάρχει ένας πάτρονας. Αλλιώς, δεν γίνεται. Η Ευρώπη δεν είναι Αμερική. Οπότε, καλό θα ήταν να πέφτει κανά φράγκο στους δημιουργούς, μπας και γίνει τίποτα (και γίνεται).

Αλλά πέρα από κρατικές επιχορηγήσεις, υπάρχει και η σαφέστατη ανάγκη για τη διαμόρφωση ή καλλιέργεια του κοινού όπως λες εσύ. Και αυτό με το νέο μουσείο της Ακρόπολης, εγώ δεν βλέπω πώς επιτυγχάνεται. Εκτός κι αν θέλουμε, να βάζουμε συνέχεια τους γλύπτες και τους ζωγράφους να φτιάχνουν έργα σε παραδοσιακό ή μικρομέγαλο νέο Greek Style, βλ. μελανόμορφα κ.ο.κ. ad nauseam και να φιλοσοφούμε ατερμόνως για τον Αλκιβιάδη και την Αθήνα του 5ου, όπως άλλωστε γίνεται εδώ και δεκαετίες σε αυτή τη χώρα με όλα τα ψευδή κατασκευάσματα της ελληνικότητας. Τα οποία όταν δε βρίσκουν έρεισμα στην αρχαιοπρέπεια, το ρίχνουν στο ρεμπέτικο, τον τούρκικο καφέ (που μετονομάστηκε ελληνικός) και τα κομπολόγια. Κι όταν ούτε εκεί βρίσκουν, έχουμε τους πιθηκισμούς της Δύσης.

Οπότε, πού κύριοι είναι η κρατική πολιτική σας για τον πολιτισμό; Στο να βάζετε στους σταθμούς του Μετρό φωτό της Μαρίας Κάλλας και της Μελίνας; Οποία ένδεια!
 

Palavra

Mod Almighty
Staff member
Εσύ ρωτάς γιατί ναι ωστόσο πολλοί, μεταξύ των οποίων και εγώ, ρωτούν εσένα γιατί όχι και η απάντηση που παίρνουν είναι τουλάχιστον ασαφής. Γιατί όχι μουσείο της Ακρόπολης; Γιατί όχι επιστροφή των μαρμάρων; Γιατί όχι ενασχόληση με την αρχαία ελληνική κληρονομιά υπό την προϋπόθεση ότι η ενασχόλησή μας με την τέχνη δε θα εξαντλείται εκεί; Γιατί είσαι τόσο αντίθετος;
 

curry

New member
τον τούρκικο καφέ (που μετονομάστηκε ελληνικός)

:D Μην γίνεσαι άδικος τώρα, αυτός ο καφές αν ήταν άνθρωπος, θα είχε πάθει κρίση προσωπικότητας: για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι τον λένε αιγυπτιακό, οι Τούρκοι, τούρκικο, οι Έλληνες, ελληνικό, οι Άραβες, αραβικό κ.ο.κ. Βασικά, αραβικός είναι.

In the Arab world, "Turkish" coffee is the most common kind of coffee, where it is called Arabic coffee (qahwa `arabiyah, قهوة ﻋﺮﺑﻴﺔ ) or Shāmi (Levantine) coffee, as the Turks learned this method of making coffee from the Arabs of the Bilad al-Sham.


Και γενικότερα άσε, μπέρδεμα η ιστορία, δεν είναι μόνο ένας καφές, έχει να κάνει και με τις παραλλαγές, δηλαδή, αν βάζεις μέσα μπαχάρια ή όχι και διάφορα τέτοια τοπικά. Γι' αυτό και η κρίση προσωπικότητας του καφέ. Και καθόλου δεν στράβωσαν οι Αιγύπτιοι όταν τους είπα ότι εμείς τον λέμε ελληνικό. Εκείνοι με πληροφόρησαν πρώτη φορά για τα παραπάνω, κάπου στα 1999, στο Παρίσι. Και κέρασαν και μπακλαβά, οι μερακλήδες (λουκουμάκι δεν είχαν).
:D
 
:D Μην γίνεσαι άδικος τώρα, αυτός ο καφές αν ήταν άνθρωπος, θα είχε πάθει κρίση προσωπικότητας: για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι τον λένε αιγυπτιακό, οι Τούρκοι, τούρκικο, οι Έλληνες, ελληνικό, οι Άραβες, αραβικό κ.ο.κ. Βασικά, αραβικός είναι.

LOL. Εγώ όταν ήμουν παιδάκι, θυμάμαι ότι τον έλεγαν τούρκικο. Ε, σιγά-σιγά έγινε ελληνικός. Αλλά εκεί θα κολλήσουμε; Ελληνικός; Ελληνικός! :)

(εγώ πίνω καπουτσίνο):cool:
 

nickel

Administrator
Staff member
(εγώ πίνω καπουτσίνο):cool:
Τώρα κατάλαβα πώς μπερδεύτηκε ο καφές με μέλη του σώματος...

Παράκληση: ας κρατηθεί το επίπεδο της συζήτησης στο ύψος των αετωμάτων, μην αλλάξουμε τον τίτλο «Σε τούτα εδώ τα βάρβαρα». Επιτρέπονται μόνο οι παρεκτροπές πριν από την πόση του πρώτου πρωινού (ελληνικού, τούρκικου, καπουτσίνου κ.λπ.).
 

nickel

Administrator
Staff member
Βεβαίως και αυτό θα έπρεπε να αλλάξει. Να γίνει «μπερδεύουμε την πούτσα με τη βούρτσα». Αλλά προφανώς το λένε έτσι οι Ροδίτες. :)
 
Σωστά. Ζητάω ταπεινά συγγνώμη και παύω να ανακατεύομαι με τα πίττουρα:

(δεν θα τα αποκαλέσω πούτσες αφενός μεν γιατί δεν θέλω να βγάλω τον καφέ που πίνω πρωινιάτικα, αφετέρου δε γιατί με τα πίττουρα δεν θα ανακατευτώ άλλο).
 
ΑΞΙΟΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΕΛΙΓΜΟΙ ΣΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ
Η πολιτική της καρέκλας
Γιώργος Κύρτσος
22-06-2009

Το γεγονός ότι ο υπουργός Πολιτισμού κ. Σαμαράς με τίμησε προσκαλώντας με στα επίσημα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης μου έδωσε την ευκαιρία να παρατηρήσω πώς λειτουργεί η ελληνική κυβέρνηση μέσα από την κατανομή των θέσεων για τους επίσημους προσκεκλημένους, στην αίθουσα όπου έγιναν οι ομιλίες των ηγετών.

Αναντιστοιχία

Οι πρώην υπουργοί Πολιτισμού, οι περισσότεροι από αυτούς του ΠΑΣΟΚ, (Βενιζέλος, Πάγκαλος, Μικρούτσικος) ήταν τοποθετημένοι σε μία από τις τελευταίες σειρές, στο βάθος της αίθουσας. Τόσο ο πρωθυπουργός κ. Καραμανλής όσο και ο υπουργός Πολιτισμού κ. Σαμαράς έδωσαν έμφαση στη συνέχεια μιας πολιτικής που είχε πρωταγωνιστές τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τη Μελίνα Μερκούρη, τον Κώστα Σημίτη αλλά και τη σημερινή ηγεσία και οδήγησε στην κατασκευή του υπερσύγχρονου και πανέμορφου νέου Μουσείου της Ακρόπολης. Οι κυβερνητικοί παράγοντες θα υποστήριζαν καλύτερα την επιχειρηματολογία τους εάν δεν είχαν υποβαθμίσει τους πρώην υπουργούς Πολιτισμού, δίνοντάς τους θέση στο βάθος της αίθουσας.

Πρώτα τα συμφέροντα

Αξιοπερίεργη κρίνουμε και την επιλογή της κυβέρνησης υπέρ των εκπροσώπων μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων -κυρίως του τραπεζικού και άλλων κλάδων- στους οποίους δόθηκαν οι πρώτες θέσεις, παράλληλες με εκείνες πολιτικών ηγετών και υψηλών προσκεκλημένων. Οι τιμητικές θέσεις δεν θα έπρεπε να πάνε σε εκπροσώπους του κεφαλαίου -οι περισσότεροι από τους οποίους, μάλιστα, στηρίζονται σε αυτήν τη φάση στο δημόσιο χρήμα για να ξεπεράσουν τις συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης- αλλά σε κορυφαίους εκπροσώπους της τέχνης και του πολιτισμού -δεν πρέπει να ξεχνάμε τη λειτουργία και την αποστολή του νέου Μουσείου-, προκειμένου να αποκτήσουν τα εγκαίνια διεθνή ακτινοβολία.

Ήταν τέτοια η υποβάθμιση των δημιουργών στα εγκαίνια, ώστε δεν προσκλήθηκαν ή τουλάχιστον δεν εμφανίστηκαν κορυφαίες διεθνείς προσωπικότητες της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού και κανένας επίσημος ομιλητής δεν βρήκε δύο καλά λόγια να πει για τον Ελβετό αρχιτέκτονα κ. Τσούμι, ο οποίος έκανε πραγματικά εντυπωσιακή και πρωτοποριακή δουλειά.

Σοβαρό λάθος θεωρούμε και την «υποβάθμιση» των Ευρωπαίων επιτρόπων στη 12η, 13η σειρά των θέσεων. Όπως τόνισε και ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Μπαρόζο στην ομιλία του, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στήριξε την προσπάθεια της Ελλάδας να αποκτήσει το νέο Μουσείο της Ακρόπολης και θα έπρεπε να ανταποδώσουμε, δείχνοντας μεγαλύτερο σεβασμό στα μέλη της Eυρωπαϊκής Επιτροπής.

Η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι μας λείπει πάντα η δυνατότητα άσκησης ευρύτερης πολιτικής και περιοριζόμαστε στην προβολή της εκάστοτε κυβέρνησης και του πάρε-δώσε που έχουν εκπρόσωποί της με διάφορα επιχειρηματικά ή και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Τα εγκαίνια του νέου Μουσείου έδωσαν την ευκαιρία για την επικράτηση νέων αντιλήψεων στο συγκεκριμένο θέμα, που δυστυχώς έμεινε ανεκμετάλλευτη.
 
Προκειμένου να κρίνουν οι τυχόν ενδιαφερόμενοι αν το άρθρο του Eakin είναι ή όχι επικριτικό των απόψεων Cuno, χωρίς να χρειαστεί να διαβάσουν όλο το άρθρο από το λινκ που έδωσε ο Agezerlis, βάζω εδώ τα παραθέματα που αποδεικνύουν κατά τη γνώμη μου του λόγου το αληθές:

(…) These are large and provocative claims, and despite Cuno's protestations to the contrary, seem designed less to forge common cause with archaeologists than to accuse them of "allying with the nationalistic programs of many of these nations" in order to gain access to sites. He also expends little effort confronting unscrupulous behavior by museums that has helped give the recent restitution claims such force. As a result, some critics have viewed Who Owns Antiquity? as so partisan that they have not bothered to scrutinize its arguments. This is a pity, because whatever one makes of Cuno's thesis, it brings into focus some urgent questions—for museums and for archaeology—that have yet to be given much attention.

(…) Cuno's Manichaean view of cultural property—with national laws facing off against cosmopolitan museums—

(…) Various objections can be raised about this story. To associate encyclopedic museums with the Enlightenment rather than with the rise of the nation-state ignores, for example, the extent to which such museums —in France, Germany, and Britain—were themselves essential (and sometimes rapacious) instruments of late-eighteenth- or nineteenth-century nationalism; they often served to project imperial ambitions and create aesthetic links between their nations and the great civilizations of antiquity. Also, the influence of partage was never as great as Cuno would like us to believe. While there were some exceptional archaeology expeditions by the large collecting museums, they relied heavily on the art market throughout the early twentieth century. Nor is it clear that the UNESCO convention has been much of a factor in recent repatriation efforts.

(…) Still, an overtly nationalist approach to cultural property may not be the worst fate for a country's ancient sites. In a discussion of twentieth-century Iraq, for example, Cuno recounts how the successful system of partage established by Gertrude Bell under the British Mandate broke down in the 1930s when Iraqi leaders—in particular the Iraqi nationalist Sat'i al-Husri, who became director of antiquities in 1934—began to see control and ownership of the Mesopotamian heritage as a crucial dimension of nation-building. By the time of Saddam Hussein, archaeological finds had become subject to what Cuno describes as "political manipulation" aimed at serving "the ends of the Ba'thist Party." Yet he does not mention that such state interest—however questionable its aims—also meant that, until the economic crisis of the 1990s, Iraq had almost no looting, and foreign archaeologists considered its antiquities administration one of the best-funded and most professional in the Middle East.

(…) Indeed, the recent emphasis on repatriation as a solution to antiquities disputes is unfortunate: tracking down unprovenanced artifacts that may have left a country years earlier does little to address contemporary looting problems, and it rarely makes the objects in question more meaningful to archaeologists or accessible to the public than they were in a foreign museum. But are concerns such as these grounds for doing away with cultural property laws entirely?

(…) The stark reality facing art museums today is that the era of large-scale collecting of antiquities has come to a close. In the United States, the situation is further complicated by the dependency of large museums on wealthy private donors and patrons, whose contributions have often related to their own interests as collectors.

(…) Of course the extent to which modern peoples are connected to their ancient territorial forebears can be debated—as Ingrid Rowland has argued, the link in the Italian case is much stronger than Cuno allows. But the larger problem with Cuno's argument is the assumption that the legitimacy of a country's laws depends on the veracity of the claims it makes about its origins, rather than on a more basic principle of sovereign power.

(…) Yet as other museum directors have demonstrated (…) the divide between collecting museums and foreign governments is already a good deal less wide than Cuno suggests. One of the last exhibitions organized by Philippe de Montebello at the Met before his retirement, for example, was "Beyond Babylon: Art, Trade, and Diplomacy in the Second Millennium BC." (...) the exhibition was a loan show based on extensive contributions from supposedly "nationalist" archaeological countries—including Turkey, Greece, and Egypt, as well as Georgia, Armenia, and Lebanon. (Remarkably, Syria also agreed to send over fifty works, but was discouraged from doing so by recent US legislation concerning countries designated as state sponsors of terrorism.) While, as Cuno stresses, the range of antiquities museums can acquire has been severely limited by national cultural property laws, "Beyond Babylon" suggests that there are many ways besides collecting for cosmopolitanism to flourish.
Indeed, the easing of restrictions on international loans—encouraged, in part, by innovative restitution agreements such as that between the Met and Italy—is already doing much to reconcile collecting museums and archaeological nations. (...) Past experience has shown that permanent acquisitions may do little to encourage cosmopolitanism in the countries from which the objects derive while increasing the threat to archaeological sites.
In contrast, lending can work both ways: the rich diversity of American, British, French, and German museums can be seen in countries that do not have international art of their own, even as loans from archaeological countries, like those in the Babylon show, provide Western museums with what can no longer be acquired outright. Rather than a threat to the cosmopolitan ideal, then, the new détente between foreign governments and American museums should be seen as an essential step in confronting the urgent problem of the destruction of archaeological sites.


Υ.Γ. 1: Βεβαίως και υπάρχουν εραστές της αρχαίας Ελλάδας στις ΗΠΑ. Από πού κι ως πού όμως ταυτίζονται με τις απόψεις Cuno;
Υ.Γ. 2: Το θέμα μικρή μόνο, μακρινή και έμμεση σχέση έχει με τα Ελγίνεια. Θα άξιζε ένα ξεχωριστό νήμα, αλλά αφού αποτελεί πια, ως μη ώφειλε, αναπόσπαστο τμήμα του παρόντος νήματος, το συνεχίζω εδώ.
 
Μα τι σημασία έχει αν το άρθρο του Eaking είναι επικριτικό των απόψεων Cuno ή όχι. Γι' αυτό κάναμε όλη αυτή τη συζήτηση;
 
Ποια συζήτηση: τη συζήτηση για τα Ελγίνεια (υπόθεση του 1800), ή τη συζήτηση για το σε ποιον (πρέπει να) ανήκουν σήμερα οι αρχαιότητες που βρίσκονται στο έδαφος του κάθε κράτους; Γιατί εγώ δεν συμμετείχα καθόλου σχεδόν στην πρώτη. Αν μιλάμε ωστόσο για τη δεύτερη, τότε έχει σημασία. Και εν πάση περιπτώσει, όπως εσύ παρέθεσες τις απόψεις Cuno δια στόματος Eakin, έτσι κι εγώ παρέθεσα τώρα την ανταπάντηση του Eakin δια στόματος Eakin. For fairness' sake.
 
Top