Στους αυτομαστιγωνόμενους αντιεθνικιστές απάντησε άψογα η curry, και επιμένω πως μεγαλύτεροι εθνικιστές απ' όλους είναι οι ιμπεριαλιστές.
Θα επισημάνω τα εξής:
1) το άρθρο του Hugh Eakin είναι κατ' ουσίαν επικριτικό των απόψεων του Cuno. Το να λες ότι το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον και μετά να διαλέγεις να παραθέσεις τις απόψεις του Cuno σαν αυτές να είναι η θέση του άρθρου, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι θέσεις στις οποίες ασκεί σαφώς κριτική το άρθρο, δίνει λάθος εντύπωση σε όσους τυχόν αρκεστούν να διαβάσουν την ανάρτησή σου, αντί να διαβάσουν όλο το άρθρο. Ο Hugh Eakin λοιπόν, που δεν είναι εθνικιστής των 5 εκατομμ. λέξεων, είναι παρ' όλα αυτά κατά βάσιν κατά των θέσεων του Cuno.
2) υπάρχουν άνθρωποι στην Αγγλία που είναι υπέρ της επιστροφής των Ελγινείων, και είναι Άγγλοι. Αυτοί τι είναι; Έλληνες εθνικιστές; Ή μήπως "ενοχικοί αριστεροκουλτουριάρηδες;"
3) το άρθρο του Hugh Eakin δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα Ελγίνεια. Αφορά το συνεχιζόμενο όργιο αρχαιοκαπηλείας και τη θεμιτοποίηση ως και νομιμοποίησή του. Μπορεί σήμερα να κυριαρχεί, λόγω επικαιρότητας, το θέμα των Ελγινείων, αλλά το κρινόμενο θέμα στο άρθρο αφορά τις πρόσφατες αγορές των μουσείων των πλούσιων χωρών από τη μαύρη αγορά. Γιατί "μπερδεύουμε την πούτσα με τη βρούτσα", που λένε και οι Ροδίτες;
4) Η συλλήβδην ελεεινολογία εναντίον των πάντων, ότι εδώ κανείς μας δεν αγαπά την κληρονομιά μας, ότι απλώς νοιαζόμαστε να βγάλουμε κάνα φράγκο, ότι είμαστε όλοι τενεκέδες ξεγάνωτοι και θυμόμαστε την ιστορία μας μόνο για ρατσιστικούς ή για φτηνά οικονομικούς λόγους, κλπ. κλπ. αποτελεί θλιβερή αμετροέπεια και προσβάλλει βάναυσα τόσους και τόσους ανθρώπους, επιστήμονες και απλούς ανθρώπους, που αφιέρωσαν τη ζωή τους σε αυτή την κληρονομιά και στον πολιτισμό γενικότερα, και που είναι περήφανοι που είναι Έλληνες, όπως περήφανοι είναι οι Βρετανοί που είναι Βρετανοί, οι Εσκιμώοι που είναι Εσκιμώοι, και πολύ καλά κάνουν όλοι αυτοί που είναι περήφανοι, όπως όλοι αυτοί και όλοι εμείς ντρεπόμαστε, για άλλα πράγματα, που είμαστε Έλληνες, οι Βρετανοί που είναι Βρετανοί, οι Εσκιμώοι που είναι Εσκιμώοι, για τα κακώς κείμενα δηλαδή. Αλλά η ντροπή μου για τα κακώς κείμενα της χώρας μου, ή της οικογένειάς μου, ή του εαυτού μου, δεν θα με κάνει ποτέ να μην είμαι ταυτόχρονα περήφανος για τα καλά όλων αυτών των συλλογικοτήτων στις οποίες νιώθω ότι ανήκω και πράγματι ανήκω. Η ντροπή μου για τις ατομικές μου ανεπάρκειες, τα ατομικά μου ψεγάδια, ελαττώματα, ακόμα και ατοπήματα ή και εγκλήματα, δεν θα με κάνει ποτέ να απαρνηθώ τον εαυτό μου, γιατί αυτό είναι παρά φύσιν. Η ντροπή, λοιπόν, δεν αποκλείει την περηφάνια, την αυτοαγάπη. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Φτάνει λοιπόν αυτή η αντίδραση, όταν μιλάμε για την εθνική μας κληρονομιά, που λέει ότι στην πραγματικότητα αυτή δεν μας ανήκει, ούτε έχουμε σχέση μαζί της άλλη από την ρατσιστικοεθνικιστική και την οικονομικοτουριστική. Είναι ψέμα. Και περαιτέρω, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Αν δεν υπερασπιστείς τη φαμίλια σου, όχι επειδή πιστεύεις ντελιριακά πως είναι η καλύτερη του κόσμου αλλά γιατί αυτή είναι η ταυτότητά σου, τότε ποιος θα το κάνει; Και ναι, βρίσκω τη Ρωμιοσύνη του Ρίτσου ένα πολύ ωραίο έργο.
