Στα τραγούδια που μου άρεσαν στους δυο ημιτελικούς ήταν: Ιρλανδία (ναι, ντε), Ουκρανία, Κροατία, Ελλάδα, Ελβετία, Λετονία. Μου άρεσαν και δυο-τρία που έμειναν εκτός. Και είναι πιθανό να μη σημείωσα και κάποια του δεύτερου ημιτελικού, γιατί παρακολουθούσα και τον αγώνα του Ολυμπιακού την ίδια ώρα. Πάντως δεν είναι προβλέψεις για τον νικητή αυτά, κι εγώ δεν έχω ψηφίσει ποτέ στη Eurovision, οπότε δεν σπαζοκεφαλιάζω για ποιο τραγούδι μού αρέσει περισσότερο αν δεν υπάρχει κάποιο που να μου κάνει αμέσως κλικ. Φέτος είναι από τις χρονιές που δεν θα με εκπλήξει αν κερδίσει ένα οποιοδήποτε από πεντέξι διαφορετικά τραγούδια. Και προσωπικά είμαι κουλ είτε η Ελλάδα κερδίσει είτε το Ισραήλ. Πρόβλημα της EBU που δεν θέλησε να κρατήσει τις πολιτικές κόντρες εκτός διοργάνωσης. (Η Κροατία, αυτή θα ήταν μια κάποια λύση…)
Με την οξύτητα που έχει δημιουργηθεί, τα στοιχηματικά προγνωστικά (μολονότι δεν είναι αξιόπιστα ως προς το τελικό αποτέλεσμα) φέρνουν αυτή τη στιγμή το Ισραήλ στη δεύτερη θέση (από όγδοο που ήταν προχτές). Η Κροατία διατηρεί την πρώτη θέση. Είμαι πολύ περίεργος να δω τις διαφορές ανάμεσα στις ψήφους των επιτροπών και στις ψήφους του κοινού απόψε.
Διαβάζω ότι την Πέμπτη οι διοργανωτές έριξαν φίλτρο για να σκεπάσουν τα γιουχαΐσματα του κοινού την ώρα της εκτέλεσης του τραγουδιού του Ισραήλ, αλλά απόψε λέει δεν θα το κάνουν. Έτσι, για ποικιλία, υποθέτω.
Η Μαρίνα Σάττι σε μια στιγμή τουλάχιστον απροσεξίας και επιπολαιότητας ή τεράστιας πολιτικής ευήθειας, και οπωσδήποτε με συμπεριφορά που κρίθηκε προσβλητική και παιδιάστικη, δέχεται τώρα κανονικότατες επιθέσεις δολοφονίας χαρακτήρα από εκείνους που από την αρχή την είχαν βάλει στο στόχαστρο. Ας πρόσεχε: δεν αντιπροσώπευε απλώς την ΕΡΤ, εκπροσωπούσε τη χώρα. Όταν επικρατεί φανατισμός και διχασμός, ακόμα κι ένα χασμουρητό πληρώνεται ακριβά.
