the Inns of Court = οι σχολές και σύλλογοι των μπάριστερ

[nickel]

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αποδώσουμε τα αγγλικά Inns of Court; Μήπως «Οι Νομικές Σχολές του Λονδίνου»; Όχι, πάντως, «οι Δικηγορικοί Σύλλογοι του Λονδίνου», και όχι βέβαια ένα κατά λέξη «Πανδοχεία ή Ξενώνες της (Βασιλικής) Αυλής». Αυτό το τελευταίο έχει να κάνει με την ιστορία των Σχολών, αλλά είναι μια εντελώς παραπλανητική απόδοση.

Ξέρετε τη διαφορά ανάμεσα σε barristers (τους δικηγόρους που παρίστανται σε ακροατήρια ) και solicitors (τους δικηγόρους που κάνουν συμβουλευτική δικηγορία). Βρήκα μια λεπτομερή περιγραφή στα ελληνικά εδώ:
https://e-justice.europa.eu/content_legal_professions-29-ew-el.do

Spoiler

Barrister
Οι barrister είναι ειδικευμένοι νομικοί σύμβουλοι και παρίστανται ως συνήγοροι στο δικαστήριο. Γενικά, είναι αυτοαπασχολούμενοι και εργάζονται σε ομάδες σε γραφεία, τα λεγόμενα chambers, όπου είναι γνωστοί ως tenants. Οι barrister έχουν ειδική κατάρτιση για τη συνηγορία· με άλλα λόγια, έχουν εκπαιδευτεί για να αντιπροσωπεύουν τους πελάτες τους στα ανώτερα δικαστήρια. Οι barrister αφιερώνουν επίσης μεγάλο μέρος του χρόνου τους στην παροχή συμβουλών στους πελάτες τους και στην έρευνα υποθέσεων, καθώς και στην ενημέρωσή τους στον τομέα που έχουν επιλέξει ως ειδικότητα. Το 10% περίπου των barrister που ασκούν το επάγγελμα είναι «Queen’s Counsel» (QCs), οι οποίοι αναλαμβάνουν τις σημαντικότερες και πλέον σύνθετες υποθέσεις.

Solicitor (νομικοί σύμβουλοι)
Το έργο του solicitor είναι να προσφέρει σε πελάτες (φυσικά πρόσωπα, επιχειρήσεις, εθελοντικές οργανώσεις, φιλανθρωπικές οργανώσεις κ.λπ.) αξιόπιστες νομικές συμβουλές και εκπροσώπηση, συμπεριλαμβανομένης της εκπροσώπησής τους στο δικαστήριο. Η εργασία τους εμφανίζει πολύ μεγάλη ποικιλία. Οι περισσότεροι solicitor εργάζονται σε ιδιωτικό γραφείο, το οποίο είναι σύμπραξη solicitor για την παροχή υπηρεσιών σε πελάτες. Μπορεί να έχουν γενικό γραφείο και να καλύπτουν πολλούς τομείς του δικαίου ή να ειδικεύονται σε συγκεκριμένο τομέα. Άλλοι εργάζονται ως μισθωτοί για την κεντρική κυβέρνηση ή οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης, την εισαγγελική υπηρεσία (Crown Prosecution Service), τα Magistrates’ Courts, εμπορικές ή βιομηχανικές εταιρείες ή άλλους οργανισμούς. Ο solicitor μπορεί να επιλέξει το είδος περιβάλλοντος που του ταιριάζει καλύτερα.

Οι solicitor κατά κανόνα παρέχουν νομικές συμβουλές στους πελάτες τους. Εάν ο πελάτης ζητήσει στη συνέχεια εκπροσώπηση στα ανώτερου βαθμού δικαστήρια της Αγγλίας και Ουαλίας, ο solicitor μπορεί να αναθέσει σε barrister να διεκπεραιώσει την υπόθεση ενώπιον του δικαστηρίου. Εντούτοις, δεν απαιτείται πάντοτε barrister, δεδομένου ότι οι solicitor με τα κατάλληλα προσόντα δικαιούνται να παρίστανται (δηλαδή να εκπροσωπούν πελάτες) στα ανώτερα δικαστήρια.

Σε κάποια λεξικά η απόδοση του Inns of Court είναι οι (τέσσερις) νομικές σχολές του Λονδίνου. Για την ακρίβεια, είναι οι νομικές σχολές για μπάριστερ. Ταυτόχρονα, είναι τα τέσσερα κτιριακά συγκροτήματα των σχολών που έχουν μείνει (the Inner Temple, the Middle Temple, Lincoln's Inn και Gray's Inn) και οι σύλλογοι των μπάριστερ, οι σύλλογοι που εκπροσωπούν τους απόφοιτους των σχολών (θεωρούνται voluntary societies, εθελοντικές εταιρείες) — κάθε μπάριστερ πρέπει να ανήκει σε κάποιο Inn of Court. Π.χ. το Gray’s Inn έχει κάπου 5.500 μέλη και τα 300 απ’ αυτά είναι φοιτητές. Τα Inns of Court εξελίχθηκαν παράλληλα με τα Inns of Chancery, που ήταν οι σχολές για solicitors.

Η ιστορία τους ξεκίνησε κάπου στον 14ο αιώνα, όταν τα μη εκκλησιαστικά δικαστήρια, που δημιουργήθηκαν για να δικάζουν σύμφωνα με το κοινοδίκαιο (common law) και όχι το Ρωμαϊκό, θεωρήθηκε σκόπιμο από την Αυλή να εγκατασταθούν έξω από το Σίτι του Λονδίνου. Χρειάζονταν χώροι για τους φοιτητές και τους καθηγητές τους, οπότε εκεί στήθηκαν τα κτίρια (ξενώνες ή οικοτροφεία και όχι πανδοχεία) που παρείχαν στέγη και τροφή στους φοιτητές, διέθεταν χώρους για τη διδασκαλία και έγιναν η έδρα τους για τις εξορμήσεις στα δικαστήρια. Από εκείνες τις σχολές, σήμερα έχουν μείνει τα τέσσερα Inns of Court και δεν έχει μείνει κανένα Inn of Chancery (το τελευταίο κατεδαφίστηκε το 1934).

---

Από την πλούσια διαδικτυογραφία, νομίζω ότι αρκετά ενημερωτικό είναι το άρθρο της Wikipedia:
https://en.wikipedia.org/wiki/Inns_of_Court
ή η ιστορία του Lincoln’s Inn στις σελίδες του:
https://www.lincolnsinn.org.uk/about-us/the-history-of-the-inn/

 

[nickel]

Στο ιστορικό δράμα του Σέξπιρ Βασιλιάς Ερρίκος Δ΄ Δεύτερο Μέρος (III, 2) υπάρχει η συνομιλία ανάμεσα σε δυο ειρηνοδίκες, τον Shallow και τον Silence. (Το Clement’s Inn ήταν ένα από τα Inns of Chancery, τις σχολές για solicitors.)

SHALLOW: By yea and no, sir. I dare say my cousin William is become a good scholar. He is at Oxford still, is he not?
SILENCE: Indeed, sir, to my cost.
SHALLOW: He must then to the Inns o’ Court shortly. I was once of Clement’s Inn, where I think they will talk of mad Shallow yet.

Με έπιασε η περιέργεια για τον τρόπο που αποδόθηκε το Inns of Court. Στη μετάφραση του Βασίλη Ρώτα:

ΣΑΛΟΣ: Μα το ναι και τ’ όχι, το λέω, ο ξάδερφός μου ο Βίλης έγινε καλός γραμματιζούμενος. Είν’ ακόμη στην Οξφόρδη ή όχι;
ΑΛΑΛΟΣ: Αμ εκεί ’ναι και μ’ έξοδά μου.
ΣΑΛΟΣ: Εμ θα μπει στα δικαστήρια σύντομα. Έκαμα κι εγώ κάποτε στην πανσιόνα του Κλέμενς, όπου θαρρώ ακόμα θα μιλάνε για τον τρελό-Σαλό.

Στη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ:

ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΟΣ: Ε, σ’ αυτά κάνει ό,τι θέλει ο Θεός. Και τολμώ να πω ότι κι ο γιος σου, άρα και συγγενής μου, Γουίλλιαμ, έμαθε γράμματα καλά. Είναι ακόμα στην Οξφόρδη;
ΑΣΗΜΑΝΤΟΣ: Και βέβαια είναι, κύριε, όσο πληρώνω εγώ.
ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΟΣ: Άρα σε λίγο θα είναι και δικηγόρος με άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Κάποτε ήμουνα κι εγώ μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου και πιστεύω πως πολλοί ακόμα θα θυμούνται τις παλαβομάρες του Απερίσκεπτου.

Θα έλεγα κάτι πιο απλό: Πάει σίγουρα για μεγαλοδικηγόρος. Πέρασα κάποτε κι εγώ από τη Σχολή του Κλέμενς, όπου νομίζω ακόμα θα μιλάνε για τον [τρελό-Σαλό].

 

[nickel]

Από τα Inns of Court έχουν περάσει πολλά μεγάλα ονόματα, ανάμεσά τους και ο Γκάντι. Βρήκα ενδιαφέρουσα την ιστορία του Μοχάμεντ Αλί Τζίνα, του ιδρυτή του σύγχρονου Πακιστάν. Στα 17 του πήγε στο Λονδίνο να μαθητεύσει σε ναυτιλιακό γραφείο, αλλά αυτός γοητεύτηκε από τη νομική επιστήμη. Αντιγράφω από τη βιογραφία του, όπως την έγραψε ο Stanley Wolpert.

Μr. M. A. Jinnah did not take long to abandon the drudgery of his Graham’s apprenticeship. He arrived in London in February 1893 and on April 25 of that year “petitioned” London’s Inn and was “granted” permission “to be excused the Latin portion of the Preliminary Examination.” The grand and petty lures of London dislodged him from his musty desk in the old city. Walking toward the spires of Westminster, Jinnah sauntered down Fleet Street, past Chancery Lane and the old Temple Bar, into the spacious fields of Lincoln’s Inn, then still bared by winter’s bite but having the promise of forsythia, lilac, and wisteria. Half a century later, addressing Karachi’s Bar he recalled, "I joined Lincoln’s Inn because there, on the main entrance, the name of the Prophet was included in the list of the great lawgivers of the world.” It was a fascinating trick of memory he played on himself, for no such inscription exists over the main, or indeed any other entrance of Lincoln’s Inn, nor did it then. What Jinnah recalled seeing, however, was G. F. Watts’ fresco in Lincoln’s New Hall called “The Law Givers,” depicting the Prophet with Moses, Jesus, and other great spiritual leaders of civilization, A London tour guide or Inn guard must have pointed out Muhammad’s visage within earshot of young Jinnah, who possibly decided then that this was the Inn he would like most to attend. For orthodox (Sunni) Muslims, of course, any human depiction of the Prophet was an anathema, heresy to iconoclastic Islam. Jinnah’s message to Pakistan’s young Sunni barristers was naturally meant to be inspirational, yet how could he admit to them that the holy Prophet’s image had early inspired him? Subconsciously, therefore, he deleted the face from memory, “inscribing” Muhammad’s “name” over Lincoln’s “main entrance" instead.

Ορίστε και ο ασεβής πίνακας, με περιγραφή των Lincoln’s Inn:



Justice: A Hemicycle of Law-Givers, George Frederick Watts, 1853-1859

In the Great Hall, the whole of the upper part of the plaster of the north wall is occupied by an extensive fresco by G F Watts, O.M., R.A. The painting, some 45 feet wide by 40 feet high, is entitled Justice, A Hemicycle of Lawgivers. It includes some two dozen named figures (including Solon, Draco, Moses, Ptah, Confucius, Alfred, Justinian, Manu, and Mahomet), and ten others, including monks, scribes, and a druid. For some of the figures, Watts made studies from his friends. Justinian was drawn from Sir William Vernon Harcourt, Alfred from Emma, Lady Lilford, and Minos from Lord Tennyson. The fresco took several years to paint, and was completed in 1859. It is a true fresco, painted on freshly laid plaster while it was still moist, and its maintenance has proved an on-going conservation concern. In the last hundred years it has had to be treated on a number of occasions, most recently in 1986.

Η φωτογραφία από:
https://www.flickr.com/photos/kotomi-jewelry/6953219891

 

[Duke_of_Waltham]

Σε απλές αναφορές όπου δεν θέλουμε να εξηγούμε, όπως στον διάλογο του δεύτερου σχολίου, υποθέτω ότι το «σχολή» είναι η πιο απλή απόδοση, αν και το σκέτο «νομικές σχολές» παραπέμπει στο πανεπιστημιακό law school και μπορεί να μπερδέψει. Άραγε το «νομικά σχολεία» θα αρκούσε ως μικροδιαφοροποίηση; Θα ακουγόταν πολύ περίεργο;

Το κακό είναι ότι πρόκειται για τόσο ιδιαίτερους θεσμούς που δεν ταιριάζει τίποτα από μόνο του. Διαθέτουν βιβλιοθήκες, παρεκκλήσια και κήπους, όπως τα παλιά κολέγια, όμως ο εκπαιδευτικός τους ρόλος περιορίζεται κυρίως στα τελικά στάδια πριν την εξέταση για την άδεια άσκησης επαγγέλματος. Έχουν και ρόλο συλλόγου, όμως αρκετές αρμοδιότητες ανήκουν στο Bar Council και το Bar Standards Board. Παρέχουν επίσης χώρο για συστεγασμένα γραφεία δικηγόρων (chambers), που ιστορικά εξυπηρετούσε και ως χώρος διαμονής (εξ ου και το Inns).

Αν δεν χρησιμοποιούσαν ήδη το «νομικός οίκος» (στην Κύπρο αν όχι εδώ) για να αποδώσουν το chambers με την έννοια της νομικής εταιρείας, θα έκλινα ίσως προς τα εκεί για να περιγράψω τους πολλαπλούς ρόλους ενός Inn of Court. Ο οίκος έχει πολλούς συνειρμούς που μπορεί κανείς να αξιοποιήσει εδώ: παραπέμπει στα «πανδοχεία» του τίτλου και σε κατοικία γενικότερα, και παράλληλα πιάνει τις έννοιες της ιστορικής διαδοχής, των δεσμών μεταξύ ανθρώπων και του κοινού τους σκοπού. Επιπλέον, θυμίζει λίγο οικοτροφείο (αν και το σχολείο ταιριάζει περισσότερο μ' αυτό), και οι τέσσερις μαζί ίσως τους κοιτώνες των οικοτροφείων, όπως τους έμαθε σημαντική μερίδα του πληθυσμού χάρις στο Χόγκουαρτς της Ρόουλινγκ.

Χμμμ... Το «δικηγορικοί κοιτώνες» ως ψευδοϊστορικό αντίστοιχο έχει την πλάκα του· σίγουρα μου κάνει καλύτερο από πανδοχεία, πανσιόν και ξενώνες. (Ευρήματα στο Γκουγκλ: 0.)

Και τώρα που το σκέφτομαι, το «δικηγορικές εστίες» δεν είναι και τόσο κακό... Θυμίζει εστία φοιτητική, όπου μένεις και τρως, αλλά και πνευματική, της γνώσης. «Εστία του Λίνκολν», «Εστία του Κλέμενς»... Λέτε;


(Εν τω μεταξύ, όσο το ψάχνεις το θέμα, τόσο πιο παράξενα πράγματα βρίσκεις. Οι συμβολαιογράφοι στην Αγγλία φαίνεται πως διορίζονται από... ένα γραφείο της αρχιεπισκοπής του Καντέρμπουρι, που υπάγεται στον πρόεδρο των εκκλησιαστικών εφετείων.)

 

[nickel]

(Εν τω μεταξύ, όσο το ψάχνεις το θέμα, τόσο πιο παράξενα πράγματα βρίσκεις. Οι συμβολαιογράφοι στην Αγγλία φαίνεται πως διορίζονται από... ένα γραφείο της αρχιεπισκοπής του Καντέρμπουρι, που υπάγεται στον πρόεδρο των εκκλησιαστικών εφετείων.)

Να κάτι που περιέργως είχα ήδη μάθει.

https://www.proz.com/kudoz/english-to-greek/law-general/6643769

 

[Earion]

Χμ... ας επιστρατεύσω τις ιστορικές μου γνώσεις: Είμαστε συνηθισμένοι στο να διορίζουν και να ελέγχουν τους συμβολαιογράφους οι πολιτικές αρχές. Πολύ σωστά σε ένα κοσμικό κράτος. Στο Μεσαίωνα όμως η Εκκλησία είχε δικό της δίκαιο, δικαιοδοσία, δικαστήρια, διαδικασίες και βεβαίως συμβολαιογράφους. Στη Δύση όλα αυτά υπήρχαν παράλληλα με τα αντίστοιχα των πολιτικών αρχών (άλλωστε ο πάπας και πολλοί εκκλησιαστικοί αξιωματούχοι ήταν και κοσμικοί ηγεμόνες). Στο Βυζάντιο πάλι το σύστημα υπαγόταν στον αυτοκράτορα και λειτουργούσε κατά παραχώρηση της πολιτικής εξουσίας. Στον ελληνικό χώρο, όταν ήρθαν οι Δυτικοί, διόριζαν συμβολαιογράφους (νοταρίους) τόσο οι πολιτικές όσο και οι εκκλησιαστικές αρχές, γι' αυτό και συναντάμε συχνά τον τίτλο: νοτάριος αποστολικής και βασιλικής εξουσίας (= ο νοτάριος μπορεί να συντάξει πράξεις και στους δύο τομείς).

 

[Duke_of_Waltham]

Μα φυσικά, έχουν τη λογική τους όλα αυτά αν τα δει κανείς στην ιστορική τους διάσταση. Θέματα γάμων και διαθηκών στην Αγγλία τα αναλάμβαναν τα εκκλησιαστικά δικαστήρια μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, η τοπική αυτοδιοίκηση στο χαμηλότερο επίπεδό της ήταν συνυφασμένη με τις εκκλησιαστικές ενορίες μέχρι την ίδια περίοδο, και τότε ήταν που διαλύθηκε το Doctors' Commons, στο οποίο άρθρο πέτυχα τον Dean of the Arches και το οποίο δίνει μια ιδέα για την εξέλιξη του ρωμαϊκού δικαίου στην Αγγλία μέσω του κανονικού δικαίου.

(Γενικώς καταργήθηκαν πολλοί απηρχαιωμένοι μεσαιωνικοί θεσμοί εκείνη την περίοδο...)

Άλλωστε είναι σημαντικός ο ρόλος που είχαν οι κληρικοί στη μεσαιωνική γραφειοκρατία της δυτικής Ευρώπης χάρη στη μόρφωσή τους (η λέξη clerk, «γραμματέας», ως γνωστόν ανάγεται στον δικό μας κληρικό), κάτι που εκτεινόταν και στην απονομή της δικαιοσύνης. Το αξίωμα του Λόρδου Καγκελαρίου, η πάλαι ποτέ κεφαλή του αγγλικού δικαστικού συστήματος, όχι μόνο το κατείχαν επί αιώνες επίσκοποι (ο πιο διάσημος των οποίων θα πρέπει να ήταν ο καρδινάλιος Γούλζι) αλλά συνδέθηκε με τον τίτλο του «φύλακα της συνείδησης του βασιλιά», ο οποίος παρενέβαινε για να μετριάσει τις συνέπειες από την αυστηρή εφαρμογή του κοινοδικαίου.

Και τέλος πάντων, αξίζει να έχει κανείς υπ' όψιν ότι τα δικαστήρια της Εκκλησίας της Αγγλίας λειτουργούν υπό την εξουσία του βρετανικού στέμματος και όχι αυτή του πάπα, οπότε ο συντονισμός τους με τα κοσμικά όργανα του κράτους είχε λογική βάση και πρακτικά οφέλη σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι σε πολλά κράτη της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Απλώς δεν περίμενα ότι η αρχιεπισκοπή θα είχε ακόμα διατηρήσει τη συγκεκριμένη αρμοδιότητα. Αλλά γνωρίζοντας το πώς λειτουργούν οι συνταγματικές μεταρρυθμίσεις στη Βρετανία... γιατί όχι;