πικνίκ ή πικ νικ; (ή μήπως πικ-νικ;)
- Thread starter stathis
- Start date
Ασφαλέστερο θεωρώ το πικ-νικ, από το γαλλικό pique-nique. Από εκεί το πήραμε.
Μπορούμε να κάνουμε μια ωραία συζήτηση για το πώς είναι σωστό, έξυπνο, σκόπιμο, γλωσσολογικά ακριβές κλπ να γράφουμε αυτές τις ξένες λέξεις. Στις διάφορες σκοπιμότητες που θα μας κατεύθυναν προς τη μια ή την άλλη επιλογή δεν θα έβαζα ποτέ το ενωτικό που τυχαίνει να υπάρχει στη γλώσσα προέλευσης. Υπάρχουν, νομίζω, πιο χρήσιμα πράγματα να σκεφτούμε. Από την άλλη, ποιος θα μπορούσε να πει ότι το πικ-νικ ή το πικ-νίκ ή το πικνίκ ή το πικ νικ είναι λάθος;
stathis
¥
Κατά κανόνα αποφεύγω τα μονολεκτικά, αλλά ψηφίζω κι εγώ το πικνίκ, ίσως γιατί είναι πολύ μικρό για να είναι δύο λέξεις. :)
Αναρωτιέμαι πάντως αν παίζεις πινγκπόνγκ, χορεύεις χαλιγκάλι και κάνεις χουλαχούπ...
Έπαιζα (καλούτσικο) πινγκ πονγκ (αλλά τώρα το έχω κόψει, γιατί δεν ξέρω πώς να το γράψω...), δεν χόρεψα ποτέ χάλι γκάλι (μα ήταν σκέτο «χάλι» — ούτε χορευόταν ούτε ακουγόταν) και στο χούλα χουπ (ή χουλαχούπ) μου έπεφτε πάντα (το χουπ) αμέσως μετά τον πρώτο γύρο.
Αλλά να την κάνουμε την προσπάθεια αναζήτησης κάποιας λογικής στον τρόπο που θα θέλαμε να τα γράφουμε.
σουπερμάρκετ και πικνίκ (για να μην μπερδευόμαστε με το πού να βάλουμε τόνο), αλλά πινγκ πονγκ (δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί δύο παίζουν αντιμέτωποι! :lol:)
Πάντως, για το ιστορικόν του πράγματος, το πικ νικ το έμαθε η κοσμική Αθήνα κοντά στα 1915 και το έγραψε με δύο λέξεις. Η μετάφρασή του στα ελληνικά, με αρκετή δόση ανατρεπτικής ευθυμίας, ήταν ... «εξοχικόν δείπνον εκ συμβολής»!
Θεόφραστος Σακελλαρίδης. Πικ νικ (Οπερέτα, 1915)
Πάντως, για το ιστορικόν του πράγματος, το πικ νικ το έμαθε η κοσμική Αθήνα κοντά στα 1915 και το έγραψε με δύο λέξεις. Η μετάφρασή του στα ελληνικά, με αρκετή δόση ανατρεπτικής ευθυμίας, ήταν ... «εξοχικόν δείπνον εκ συμβολής»!
Θεόφραστος Σακελλαρίδης. Πικ νικ (Οπερέτα, 1915)
Έτσι ακριβώς. Και για να μη χρειάζεται να μπει τόνος στη μία ή την άλλη συλλαβή, αλλά να τονίζονται και οι δύο, σαν να χτυπά το μπαλάκι και στα δύο μισά του τραπεζιού. Πίνγκ... Πόνγκ... Πίνγκ... Πόνγκ...
Αυτή ακριβώς ήταν η σκέψη μου, βασικά... Στο πικνίκ, ακόμα κι αν το γράψω «πικ νικ», μάλλον θα τονίσω περισσότερο τη δεύτερη συλλαβή, ίσως λόγω συντομίας. Στο χούλα χουπ και στο πινγκ πονγκ θα τις τονίσω μάλλον εξίσου, οπότε μου φαίνεται πιο λογικό να τις κρατήσω ξεχωριστές. Στο σουπερμάρκετ διχάζομαι, αν και κλίνω προς ισχυρότερο τόνο στη δεύτερη λέξη (και επομένως στην ορθογραφία που προτίμησα εδώ).
Δεν ξέρω πόσο αυθαίρετα είναι αυτά όλα, όμως στον βαθμό που υπάρχουν γενικότερες τάσεις στην προφορά, μπορεί να επηρεάσουν και τη γραφή.
Δεν ξέρω πόσο αυθαίρετα είναι αυτά όλα, όμως στον βαθμό που υπάρχουν γενικότερες τάσεις στην προφορά, μπορεί να επηρεάσουν και τη γραφή.