Στο Eurovoc αποδιδόταν με το «πολιτιστική αφομοίωση». Ακολούθησαν τα εξής σχόλια στο σχετικό νήμα:
nickel: Πρέπει να δούμε και την πολιτιστική επαγωγή και κυρίως τα μονολεκτικά επιπολιτισμός και προσπολιτισμός.
Rogerios: Παρακαλώ επειγόντως νήμα για την acculturation! Αφομοίωση φοβάμαι ότι δεν είναι ούτε με σφαίρες (βλ. http://fr.wikipedia.org/wiki/Acculturation, όπου: "Il faut bien distinguer « acculturation » et « assimilation »"). Η πολιτιστική διάδραση/ αλληλεπίδραση είναι πολύ πιο κοντά, αν και όχι απολύτως ακριβείς, οπότε και οι νεολογισμοί πρέπει να μπουν στη συζήτηση.
earion: Acculturation = πολιτιστική διαπίδυση
Συμφωνώ ότι δεν πρόκειται για αφομοίωση, άλλωστε θα πρέπει να αφήσουμε το cultural assimilation να ακολουθήσει το δικό του δρόμο. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο, με τον επιπολιτισμό να επικρατεί ως μονολεκτική απόδοση (και τον προσπολιτισμό να αποδίδει το enculturation), με ρήμα (για το acculturate) επιπολιτίζω (π.χ. Το άγχος είναι μεγαλύτερο μεταξύ όσων επιπολιτίζονται — αποπειρώνται, δηλαδή, να ενταχθούν στην νέα κοινωνία όπου διαβιώνουν) και παθητική μετοχή επιπολιτισμένος (π.χ. Οι λιγότερο επιπολιτισμένοι Ελληνοκύπριοι στο Λονδίνο είχαν ψηλότερα επίπεδα άγχους). Και επίθετο επιπολιτιστικός, π.χ. Το επιπολιτιστικό άγχος αφορά στην ψυχολογική πίεση που ασκεί το περιβάλλον προκειμένου οι μετανάστες που εισέρχονται να αφομοιώσουν την κουλτούρα της χώρας υποδοχής
Εκεί που δεν επιβάλλεται να χρησιμοποιηθεί νεολογισμός, πιστεύω ότι μας καλύπτουν η πολιτιστική αλληλεπίδραση ή διαπίδυση (η ταλαίπωρη).
Διαβάζω στο λήμμα της W:
Μπορούμε δηλαδή να έχουμε τον επιπολιτισμό σαν όρο για μια αμφίδρομη διαδικασία, για την ανταλλαγή και αλληλο-υιοθέτηση πολιτιστικών στοιχείων, που όμως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι αμφίδρομη, πράγμα που ίσως ξεκαθαρίζει στο ρήμα, όπου στην ενεργητική φωνή κάποιος επιβάλλει τα δικά του και στην παθητική ο άλλος υιοθετεί. Είναι απρέπεια να πω ότι χρησιμοποιούνται όπως οι λέξεις εκπολιτισμός και εκπολιτίζω; :)
Αποσπώ τρεις προτάσεις από το καινούργιο βιβλίο του Πίτερ Μάκριτζ Language and National Identity in Greece, 1766-1976:
Με άλλα λόγια, τους επιπολιτίσαμε...
nickel: Πρέπει να δούμε και την πολιτιστική επαγωγή και κυρίως τα μονολεκτικά επιπολιτισμός και προσπολιτισμός.
Rogerios: Παρακαλώ επειγόντως νήμα για την acculturation! Αφομοίωση φοβάμαι ότι δεν είναι ούτε με σφαίρες (βλ. http://fr.wikipedia.org/wiki/Acculturation, όπου: "Il faut bien distinguer « acculturation » et « assimilation »"). Η πολιτιστική διάδραση/ αλληλεπίδραση είναι πολύ πιο κοντά, αν και όχι απολύτως ακριβείς, οπότε και οι νεολογισμοί πρέπει να μπουν στη συζήτηση.
earion: Acculturation = πολιτιστική διαπίδυση
Συμφωνώ ότι δεν πρόκειται για αφομοίωση, άλλωστε θα πρέπει να αφήσουμε το cultural assimilation να ακολουθήσει το δικό του δρόμο. Ωστόσο, θεωρώ ότι έχει αρχίσει να ξεκαθαρίζει το τοπίο, με τον επιπολιτισμό να επικρατεί ως μονολεκτική απόδοση (και τον προσπολιτισμό να αποδίδει το enculturation), με ρήμα (για το acculturate) επιπολιτίζω (π.χ. Το άγχος είναι μεγαλύτερο μεταξύ όσων επιπολιτίζονται — αποπειρώνται, δηλαδή, να ενταχθούν στην νέα κοινωνία όπου διαβιώνουν) και παθητική μετοχή επιπολιτισμένος (π.χ. Οι λιγότερο επιπολιτισμένοι Ελληνοκύπριοι στο Λονδίνο είχαν ψηλότερα επίπεδα άγχους). Και επίθετο επιπολιτιστικός, π.χ. Το επιπολιτιστικό άγχος αφορά στην ψυχολογική πίεση που ασκεί το περιβάλλον προκειμένου οι μετανάστες που εισέρχονται να αφομοιώσουν την κουλτούρα της χώρας υποδοχής
Εκεί που δεν επιβάλλεται να χρησιμοποιηθεί νεολογισμός, πιστεύω ότι μας καλύπτουν η πολιτιστική αλληλεπίδραση ή διαπίδυση (η ταλαίπωρη).
Διαβάζω στο λήμμα της W:
Acculturation is the exchange of cultural features that results when groups of individuals having different cultures come into continuous first hand contact; the original cultural patterns of either or both groups may be altered, but the groups remain distinct. Despite definitions and evidence that acculturation entails two-way processes of change, research and theory have continued with a focus on the adjustments and changes experienced by minorities in response to their contact with the dominant majority. [...]
Πρέπει να ομολογήσω ότι το επι— με βοηθά περισσότερο στο να αντιληφθώ προς τα πού τείνει η σημασία του όρου, από τα αλληλ- και διαπίδυση, που δίνουν έμφαση στο αμφίδρομο.Μπορούμε δηλαδή να έχουμε τον επιπολιτισμό σαν όρο για μια αμφίδρομη διαδικασία, για την ανταλλαγή και αλληλο-υιοθέτηση πολιτιστικών στοιχείων, που όμως στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι αμφίδρομη, πράγμα που ίσως ξεκαθαρίζει στο ρήμα, όπου στην ενεργητική φωνή κάποιος επιβάλλει τα δικά του και στην παθητική ο άλλος υιοθετεί. Είναι απρέπεια να πω ότι χρησιμοποιούνται όπως οι λέξεις εκπολιτισμός και εκπολιτίζω; :)
Αποσπώ τρεις προτάσεις από το καινούργιο βιβλίο του Πίτερ Μάκριτζ Language and National Identity in Greece, 1766-1976:
Equally, identities are subject to manipulation. One is not born with a Greek (or any other) identity; one becomes a Greek through a complex process of acculturation, which normally includes one’s own desire to espouse the dominant national identity. In some cases, however, to parody Shakespeare’s Malvolio, ‘some have Greekness thrust upon them’: this applies particularly to non-Greek-speaking communities who found themselves, willy-nilly, living on Greek national territory as a result of the revolution of 1821 or later territorial wars.
Με άλλα λόγια, τους επιπολιτίσαμε...
