Όμως όταν διορθώνουμε το κείμενο ενός άλλου, πρέπει να υπάρχει ένα επιχείρημα πίσω από τη διόρθωση. Διορθώνεις κάτι επειδή είναι λάθος. Αλλιώς, αν ο άλλος έτσι θέλει να το γράψει και αντικειμενικά είναι σωστό, τι επιχείρημα θα είχα για να τον πείσω; Αντίθετα, αν ήθελε να γράψει *διεγραμμένη πορεία (που βλέπω ότι γίνεται κι αυτό το λάθος), θα του εξηγούσα ακριβώς αυτό, ότι είναι λάθος. Δε βρίσκω καθόλου απίθανο να έγραφαν τη φράση "διαγραμμένη πορεία" νεότεροι συγγραφείς, π.χ. μέχρι 30-35 χρονών, που ούτως ή άλλως τις λόγιες μετοχές δεν τις έχουν χρησιμοποιήσει και τόσο στη ζωή τους.
Ο προβληματισμός γεννιέται από το ότι στα λεξικά δε γίνεται διάκριση της χρήσης των δύο μετοχών (το δε ΛΚΝ δίνει μόνο το διαγραμμένος). Άρα επαφίεται στο "γλωσσικό ένστικτο" του καθενός, σωστά;