SBE
¥
Μου φαίνεται ότι και οι δύο υπερβάλλετε σε αισιοδοξία/ απαισιοδοξία.
Από τη μια το φιάσκο με το Ομπάμακερ είναι απόδειξη ότι όσα λάθη και να έχει το σύστημα υγείας, όσο και να το πολέμησαν όταν ψηφίστηκε, τελικά είναι καλύτερο από τις εναλλακτικές λύσεις και ήταν απαραίτητο.
Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα μας έδειξε ότι δεν μπορείς να κάνεις παράλογη αντιπολίτευση και να αντιτίθεσαι σε κάτι που το θέλει κι ο κόσμος και οι ίδιοι σου οι εκπρόσωποι, γιατί αυτό ήταν στην ουσία αυτό που είδαμε: ο μέσος βουλευτής όσο ήξερε ότι θα περάσει ο νόμος παρά την ψήφο του, ψήφιζε κατά και εξασφάλιζε την ησυχία του στις σχέσεις του με το κόμμα. Τώρα που είδε ότι χρειάζεται η ψήφος του την έδωσε, είτε για λόγους συνείδησης είτε γιατί είχε πιέσεις από τους ψηφοφόρους του.
Φταίνε βέβαια γιατί στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τους Δημοκρατικούς υιοθέτησαν και ενθάρρυναν ακραίες φωνές, αντί να τις βάλουν στη θέση τους όταν πρωτοεμφανίστηκαν, όπως έπρεπε να έχουν κάνει. Μπορεί τώρα να το κάνουν, αν υπάρχει θέληση.
Το αν θα χάσουνε εκατό ή χίλιους γιατρούς από τη Νιγηρία ή το Μαρόκο δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Άλλωστε, οι σχέσεις με την Κούβα έχουν βελτιωθεί. Και αν πιστέψουμε και τα ελληνικά δημοσιεύματα κατά καιρούς, όλοι οι Έλληνες γιατροί θέλουν να μεταναστεύσουν, ορίστε επομένως και μερικές ακόμα εκατοντάδες λευκοί και χριστιανοί πρόθυμοι να φτιάξουν τις βαλίτσες τους.
Το πρόβλημα όμως δεν τελείωσε. Η υγεία ήταν ένα από τα πολλά ζητήματα που υποσχέθηκε να αλλάξει ο Τραμπ και καίει τους πάντες και είναι πολλά τα λεφτά, Άρη. Υπάρχουν άλλα ζητήματα στα οποία υποσχέθηκαν αλλαγές και παρόλο που αφορούν πολύ κόσμο, δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει παρόμοια αντίδραση . Θεωρώ εξίσου πιθανά τα δύο σενάρια:
α. να πάρει θάρρος ο επαναστάτης βουλευτής και να συνεχίσει να ψηφίζει κατά συνείδηση (ή όπως επιβάλλουν οι ψηφοφόροι του)
β. να επιστρέψει ο "επαναστάτης" βουλευτής στη θεσούλα του και να μην επιχειρήσει κι άλλη διάσπαση με τη γραμμή του κόμματος
Βέβαια υπάρχει κι η περίπτωση να αλλάξει η γραμμή του κόμματος. Είναι γνωστό ότι πολλοί Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί δεν γουστάρουν Τραμπ γιατί είναι εξωπολιτικός καρνάβαλος και γιατί έχει τοποθετήσει σε καίριες θέσεις μη πολιτικούς, αλλά τον στήριξαν για να βγει το κόμμα με το σκεπτικό ας πάρουμε την καρέκλα και μετά τον ελέγχουμε.
Τώρα, είχα ένα καθηγητή (Άγγλο) που είχε ζήσει ΗΠΑ όλη τη δεκαετία του '90, σαν μεταπτυχιακός φοιτητής και μετά σαν εργαζόμενος και μου έλεγε ότι αυτό που τον είχε εκπλήξει ήταν το ότι στις ΗΠΑ αυτά που λένε για την πολιτική τα εννοούν και τα εφαρμόζουν και τα απαιτούν από τους πολιτικούς τους, ενώ στην Ευρώπη ο κόσμος θεωρεί δεδομένο ότι θα υπάρχει υποκρισία και ψέμα στην πολιτική και παρασκήνιο και δεν σκοτίζεται και τόσο με τέτοια ζητήματα. Μου είπε ότι στην αρχή νόμιζε κι αυτός, όπως όλοι οι ξένοι, ότι είναι υποκρισία αυτή η εμμονή στους θεσμούς κλπ κλπ, αλλά με τα χρόνια κατάλαβε ότι για τους περισσότερους δεν ήταν.
Αυτό που ίσως έχει αλλάξει τον 21ο αιώνα είναι το ότι έχει αλλάξει το με τί σοκάρονται οι μέσοι Αμερικανοί. Για παράδειγμα είχα ακούσει στο ραδιόφωνο μια Δημοκρατική εκπρόσωπο η οποία έλεγε τότε για τα ερωτικά σκάνδαλα του Τραμπ ότι σε μια βδομάδα θα ξεχαστούν γιατί ο κόσμος δεν τα θεωρεί σοβαρά ζητήματα πλέον όπως κάποτε (ειδικά μετά το σκάνδαλο Κλίντον), κι ασχολείται με αυτά μόνο για το κουτσομπολιό, και στην πραγματικότητα τον καίνε περισσότερο τα πολιτικά ζητήματα. Ακόμα και στην υπερσυντηρητική Αμερική τα ήθη αλλάζουν σιγά σιγά, φαίνεται. Προφανώς έχουν σημασία και τα πρόσωπα. Δε νομίζω ότι θα πίστευε ο μέσος Αμερικανός εύκολα ότι ο Τραμπ είναι βράχος ηθικής και συζυγικής πίστης.
Όσο για την εξωτερική πολιτική που μας καίει, νομίζω ότι είναι business as usual μέχρι στιγμής.
Από τη μια το φιάσκο με το Ομπάμακερ είναι απόδειξη ότι όσα λάθη και να έχει το σύστημα υγείας, όσο και να το πολέμησαν όταν ψηφίστηκε, τελικά είναι καλύτερο από τις εναλλακτικές λύσεις και ήταν απαραίτητο.
Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα μας έδειξε ότι δεν μπορείς να κάνεις παράλογη αντιπολίτευση και να αντιτίθεσαι σε κάτι που το θέλει κι ο κόσμος και οι ίδιοι σου οι εκπρόσωποι, γιατί αυτό ήταν στην ουσία αυτό που είδαμε: ο μέσος βουλευτής όσο ήξερε ότι θα περάσει ο νόμος παρά την ψήφο του, ψήφιζε κατά και εξασφάλιζε την ησυχία του στις σχέσεις του με το κόμμα. Τώρα που είδε ότι χρειάζεται η ψήφος του την έδωσε, είτε για λόγους συνείδησης είτε γιατί είχε πιέσεις από τους ψηφοφόρους του.
Φταίνε βέβαια γιατί στην προσπάθειά τους να διαφοροποιηθούν από τους Δημοκρατικούς υιοθέτησαν και ενθάρρυναν ακραίες φωνές, αντί να τις βάλουν στη θέση τους όταν πρωτοεμφανίστηκαν, όπως έπρεπε να έχουν κάνει. Μπορεί τώρα να το κάνουν, αν υπάρχει θέληση.
Το αν θα χάσουνε εκατό ή χίλιους γιατρούς από τη Νιγηρία ή το Μαρόκο δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Άλλωστε, οι σχέσεις με την Κούβα έχουν βελτιωθεί. Και αν πιστέψουμε και τα ελληνικά δημοσιεύματα κατά καιρούς, όλοι οι Έλληνες γιατροί θέλουν να μεταναστεύσουν, ορίστε επομένως και μερικές ακόμα εκατοντάδες λευκοί και χριστιανοί πρόθυμοι να φτιάξουν τις βαλίτσες τους.
Το πρόβλημα όμως δεν τελείωσε. Η υγεία ήταν ένα από τα πολλά ζητήματα που υποσχέθηκε να αλλάξει ο Τραμπ και καίει τους πάντες και είναι πολλά τα λεφτά, Άρη. Υπάρχουν άλλα ζητήματα στα οποία υποσχέθηκαν αλλαγές και παρόλο που αφορούν πολύ κόσμο, δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρχει παρόμοια αντίδραση . Θεωρώ εξίσου πιθανά τα δύο σενάρια:
α. να πάρει θάρρος ο επαναστάτης βουλευτής και να συνεχίσει να ψηφίζει κατά συνείδηση (ή όπως επιβάλλουν οι ψηφοφόροι του)
β. να επιστρέψει ο "επαναστάτης" βουλευτής στη θεσούλα του και να μην επιχειρήσει κι άλλη διάσπαση με τη γραμμή του κόμματος
Βέβαια υπάρχει κι η περίπτωση να αλλάξει η γραμμή του κόμματος. Είναι γνωστό ότι πολλοί Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί δεν γουστάρουν Τραμπ γιατί είναι εξωπολιτικός καρνάβαλος και γιατί έχει τοποθετήσει σε καίριες θέσεις μη πολιτικούς, αλλά τον στήριξαν για να βγει το κόμμα με το σκεπτικό ας πάρουμε την καρέκλα και μετά τον ελέγχουμε.
Τώρα, είχα ένα καθηγητή (Άγγλο) που είχε ζήσει ΗΠΑ όλη τη δεκαετία του '90, σαν μεταπτυχιακός φοιτητής και μετά σαν εργαζόμενος και μου έλεγε ότι αυτό που τον είχε εκπλήξει ήταν το ότι στις ΗΠΑ αυτά που λένε για την πολιτική τα εννοούν και τα εφαρμόζουν και τα απαιτούν από τους πολιτικούς τους, ενώ στην Ευρώπη ο κόσμος θεωρεί δεδομένο ότι θα υπάρχει υποκρισία και ψέμα στην πολιτική και παρασκήνιο και δεν σκοτίζεται και τόσο με τέτοια ζητήματα. Μου είπε ότι στην αρχή νόμιζε κι αυτός, όπως όλοι οι ξένοι, ότι είναι υποκρισία αυτή η εμμονή στους θεσμούς κλπ κλπ, αλλά με τα χρόνια κατάλαβε ότι για τους περισσότερους δεν ήταν.
Αυτό που ίσως έχει αλλάξει τον 21ο αιώνα είναι το ότι έχει αλλάξει το με τί σοκάρονται οι μέσοι Αμερικανοί. Για παράδειγμα είχα ακούσει στο ραδιόφωνο μια Δημοκρατική εκπρόσωπο η οποία έλεγε τότε για τα ερωτικά σκάνδαλα του Τραμπ ότι σε μια βδομάδα θα ξεχαστούν γιατί ο κόσμος δεν τα θεωρεί σοβαρά ζητήματα πλέον όπως κάποτε (ειδικά μετά το σκάνδαλο Κλίντον), κι ασχολείται με αυτά μόνο για το κουτσομπολιό, και στην πραγματικότητα τον καίνε περισσότερο τα πολιτικά ζητήματα. Ακόμα και στην υπερσυντηρητική Αμερική τα ήθη αλλάζουν σιγά σιγά, φαίνεται. Προφανώς έχουν σημασία και τα πρόσωπα. Δε νομίζω ότι θα πίστευε ο μέσος Αμερικανός εύκολα ότι ο Τραμπ είναι βράχος ηθικής και συζυγικής πίστης.
Όσο για την εξωτερική πολιτική που μας καίει, νομίζω ότι είναι business as usual μέχρι στιγμής.