Είπα ότι η περί τρολ συζήτηση είναι άγονη, αλλά με βάζετε στον πειρασμό, μια και δίνετε την έμφαση στην ντετεκτιβίστικη διάσταση, να κοιτάξω την altera pars. Ή, στα πρότυπα των καλών ντετέκτιβ, να κοιτάξω το «Cui bono» — ποιος ωφελείται;
Τι σημαίνει τρολ σ’ αυτή την περίπτωση και τι κέρδισε ο lalitor ως τρολ — αν είναι τρολ; Το ότι μας έβαλε στον κόπο να γράψουμε για ένα γλωσσικό θέμα που φάνηκε να μας ενδιαφέρει;
Αλλά και στα διάφορα επιχειρήματα που διάβασα μπορεί να υπάρξει αντίλογος:
1. Μπορεί κάποιος που χειρίζεται καλά τη γλώσσα και επιδεικνύει πλούσιο λεξιλόγιο, να νιώθει ταυτόχρονα ότι έχει κενά στο λεξιλόγιό του που θα ήθελε να τα γεμίσει. Εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς. (Και μην πεταχτείτε να πείτε ότι σας τρολάρω κι εγώ!)
2. Θαυμάσια μπορεί κάποιος να πιάσει να συμπληρώσει τα κενά του διαβάζοντας σχολικά βιβλία. Εγώ, που απέχω και αρκετά από τα σχολικά χρόνια, μετά χαράς θα το έκανα, να θυμηθώ τα χιλιάδες που έχω ξεχάσει ή που ποτέ δεν κάλυψα ικανοποιητικά τότε που έπρεπε, να δω και πού βρίσκεται σήμερα η γνώση και πώς μεταδίδεται στα παιδιά. Έχω, π.χ., κρατήσει ένα (πρόσφατο αλλά, νομίζω, καταργημένο) σχολικό βιβλίο για τον πολιτισμό που θα ήθελα να διαβάσω.
3. Όταν κάποιος ρωτά πώς θα συμπληρώσει τα κενά στο λεξιλόγιό του, δεν του αρκεί η προφανής απάντηση «με το διάβασμα». Ακολουθούν αμέσως οι ερωτήσεις: Και τι να διαβάσω; Και πώς να συγκρατήσω καλύτερα αυτή τη φορά αυτά που θα διαβάσω; Και άλλα πολλά.
Βλέπετε λοιπόν ότι, αν θέλουμε να συνεχίσουμε αυτή την άγονη συζήτηση, δεν μας χρειάζεται τρολ — μπορούμε κάλλιστα να αυτοτρολαριστούμε μόνοι μας. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι κι αυτή η εμμονή πια, να αποδειχτεί ότι οπωσδήποτε είναι τρολ ο ερωτών. Τι θέλετε να καταφέρετε με αυτό; Να μας πείσετε ότι κακώς πέσαμε θύματά του και απαντήσαμε σοβαρά στις ερωτήσεις του;