The purrrfect thread. Because nobody's purrrfect, unless they're a cat.

[daeman]

...
«Φύσει ων αριστοκρατικός αποστρέφεται ο γάτος την υπερβολικήν οικειότητα, την αδιακρισίαν και ιδίως πάσαν αξίωσιν περιορισμού της απολύτου αυτού ανεξαρτησίας. Υπεραγαπά μεν τας θωπείας, αλλά μόνον όταν έχη όρεξιν αυτών. Αρέσκεται να πηδά εις τα γόνατά μας, όχι όμως και να συλλαμβάνεται αγροίκως εκ του τραχήλου δια να τοποθετηθή επ' αυτών ως δέμα· προσκαλούμενος ουδέποτε έρχεται αμέσως ή κατ' ευθείαν, αλλά μετά τινα αναβολήν και δι' ελιγμού, ωσεί θέλων ν' αποδείξη ότι προσήλθεν ως φίλος αυθορμήτως και ουχί ως δούλος υπακούσας εις προσταγήν. Πολύ μάλλον και του σκύλου και παντός άλλου ζώου ευχαριστείται να μένη μακράς ώρας εις τον κοιτώνα μας, αναπαυόμενος παρά την εστίαν ή επισκοπών τους διαβάτας εκ του παραθύρου, αλλά θεωρεί προδοσίαν το να μη ανοιχθή εις αυτόν αμέσως η θύρα, άμα επιθυμήσει να εξέλθη. Υπέρ παν όμως άλλο βδελύσσεται τους διακόπτοντας την σειράν των συλλογισμών του όταν ονειροπολή ή τον ύπνον του όταν κοιμάται. Τούτο κάλλιστα εγνώριζεν ο προφήτης Μωάμεθ, όστις σπεύδων ημέραν τινά να μεταβή εις την εσπερινήν προσευχήν επροτίμησε να κόψη δια ψαλίδος την άκραν του ενδύματός του, παρά να ταράξη την ανάπαυσιν του επ' αυτού αποκοιμηθέντος ευνοουμένου του γάτου.»

Εμμανουήλ Ροΐδης, από το κείμενο «Iστορία μιας γάτας».

 

[Earion]

Φαντάζομαι δεν γράφουμε μόνο ύμνους στις γάτες σ' αυτό το νηματάκι, ε;

Tibbles the killer
How cats have led to the decline in other species
by JEREMY MYNOTT

Peter P. Marra and Chris Santella
CAT WARS
The devastating consequences of a cuddly killer
212pp. Princeton University Press. £18.95
(US $24.95). ISBN: 978-0-691-16741-1
​

In 1894, a new lighthouse keeper took up his post on Stephens Island, an otherwise uninhabited wilderness of crags and dense vegetation off mainland New Zealand. He brought with him one companion, a cat, with the disarming name of Tibbles. The keeper, David Lyall, was a keen amateur naturalist and took great interest in the prey Tibbles regularly brought home, as cats do, which included specimens of a strange flightless songbird, hitherto unknown to science. Lyall sent skins of various specimens to prominent ornithologists of the day, and the birds came to be recognized as a new species, which was named the Stephens Island Wren, with the congratulatory scientific name Xenicus lyalli (“Lyall’s stranger”)—Tibbles, however, had arrived on the island already pregnant, and she and her offspring exterminated the wren, which had no natural predators, and in just over a year they thus rendered extinct an endemic species that had evolved over many millennia to adapt to that particular habitat.

This island story is a familiar one now. A study in 2011 of the impact of cats on endangered vertebrate species on some 120 islands around the world concluded that cats had significantly contributed to the decline or extinction of 123 species of birds (including songbirds, parrots and penguins), twenty-five reptiles and twenty-seven mammals (including even a lemur and a bat). But the carnage inflicted by this predatory species is not restricted to islands, which, it can be argued, are a special case. It is estimated that there are as many as 100 million feral (unowned or semi-owned) cats in the USA that kill up to 4 billion birds a year, and in this campaigning study Peter Marra and Chris Santella argue that it is now time to recognize the threat free-ranging cats pose for biodiversity. They advocate radical solutions, including licensing and other restrictions on domestic cats as well as the large-scale culling of feral populations—proposals, they note, that are not likely to make them many friends among cat-owners.

Marra and Santella outline the long history of domestication that has made the cat so popular a species. The domestic cat, Felis catus, seems on the genetic evidence to have evolved from an ancient Near Eastern wildcat, Felis silvestris lybica; and archaeological remains confirm that it was in the Fertile Crescent, the cradle of civilization some 10,000 years ago, where cats first lived in close association with humans. Conditions there favoured early experiments in agriculture, and the storage of grain and other produce will have attracted granivorous rodents and birds, which in turn provided a ready food supply for a strain of cats sufficiently tolerant of human proximity. So began the relationship of commensalism (“sharing the same table”), which offered humans the benefits of efficient pest control and cuddly pets, and enabled cats to spread to every corner of the globe and become, along with rats, one of the most successful invasive (that is, non-native) species on earth.

The emotional bond cat-owners feel with their pets seems to depend in part on a recognition of their wild origins. In contrast to dogs, whose relationship with humans has at least as long a lineage, cats are perceived as more independent—playful companions but sometimes secretive and private, even aloof; loners who live on their own terms. For an increasingly urban population they perhaps satisfy the need to connect with animals and are a link of a kind with the natural world. But we know that they are at heart still hunters, who kill for pleasure as well as for food, and this creates some emotional dilemmas.

In the UK, cats kill upwards of 50 million birds a year, typically garden species like blue tits, blackbirds, robins and house sparrows. Most British cats are owned and many of their owners will also be bird lovers. In response to demands for better cat controls, from David Attenborough among others, the RSPB (which will have many cat owners among its million members) felt obliged to issue a reassuring statement to the effect that the impact of cat predation on bird populations in Britain is largely “compensatory” rather than “additive”—that most of the birds killed would have died anyway from disease or starvation and that cat predation is therefore not in itself causing population declines. The authors cite research that challenges this conclusion as unduly complacent. Their case is strongest, however, as it relates to other countries like the USA, New Zealand and Australia, where there are huge populations of wholly feral cats that have an undeniable impact on wildlife populations. Well-meaning measures to contain these feral cats by humane means like trapping and neutering have proved inadequate in the face of the enormous, and constantly replenished, numbers involved.

Peter Marra and Chris Santella base their case in the end on an appeal to the scientific evidence, which they set out as calmly as they can, expecting, however, that they will encounter the sorts of denials and resistance that Rachel Carson faced over her revelations about DDT and that still persist in some quarters over childhood vaccinations, smoking and climate change. What they fear most, however, is the inaction of ordinary, decent people who have just not grasped how quickly the tapestry of the world’s ecology is unravelling before our eyes, in this as in other ways. Will we in future see museums displaying, alongside the Stephens Island Wren, an extinct piping plover, roseate tern, Florida scrub jay and Hawaiian crow? It may not seem plausible. But nor did the fate of the passenger pigeon.

TLS April 14, 2017

 

[SBE]

Πάνω στην ώρα αυτό, μόλις ήμουνα σε μια γειτόνισσά μου που έχει γάτο ράτσας έξι μήνων, κλεισμένο στο διαμέρισμα όλη μέρα (να βγει έξω ούτε λόγος, είναι σε ψηλό όροφο). Αυτό λοιπόν ήρθε κοντά μου να με ερευνήσει και τώρα έχω γεμίσει γατότριχες και πάω για μπάνιο, γιατί όλες οι άλλες λύσεις δεν δούλεψαν κι έχω πεθάνει στη φαγούρα και θέλω να σκοτώσω όλες τις γάτες.

 

[Earion]

Το πρώτο «μισώ τις γάτες» ποστ!

 

[Themis†]

Προσοχή όμως, γιατί δείτε τι γράφει εδώ:

Συνελθούσα εκτάκτως, η Επιτροπή Αντιγατονικών Ενεργειών διαπιστώνει με οδύνη την έξαρση της συκοφαντικής προπαγάνδας κατά της θεαρέστου γαλής και αποφασίζει να κληθούν προς εξέταση οι χρήστες Εαρίων και SBE και να τους ζητηθεί απαρεγκλίτως δήλωση γαλοφροσύνης και αποκηρύξεως της κυνοφιλίας, και δη μετά βδελυγμίας, σε περίπτωση δε μη συμμορφώσεως να τους επιβληθεί ποινή υποχρεωτικής συγκατοικήσεως με ικανό πλήθος γαλιδέων.

Ο αντιμιαουλισμός δεν θα περάσει!

(υπογραφή)
Νιάου Μιαρ, Πρόεδρος

 

[SBE]

Η απάντηση της SBE: φωτό του γάτου της γειτόνισσας.

 

[dharvatis]

Αυτό το έχουμε ανεβάσει εδώ;

 

[Earion]

Πώς επιβιώνουν οι γάτες πηδώντας από ψηλά;

Ένας καθηγητής Φυσικής προσπαθεί να απαντήσει με τα μαθηματικά στο πώς οι γάτες καταφέρνουν να προσγειώνονται πηδώντας από μεγάλα ύψη χωρίς να παθαίνουν ούτε μία γρατζουνιά.
(Protagon 6.9.2017)


Υ.Γ. Το παρόν μετράει σαν δήλωση γατοφροσύνης;

... να τους ζητηθεί απαρεγκλίτως δήλωση γαλοφροσύνης
Ο αντιμιαουλισμός δεν θα περάσει!

 

[Duke_of_Waltham]

Ψήφισμα της Επιτροπής Αντιγατονικών Ενεργειών

:lol:

 

[Earion]

"Are you now or have you ever been a member of the Anti-Cat Political Party"? :twit:

 

[Duke_of_Waltham]

"Are you now or have you ever been a member of the Anti-Cat Political Party"? :twit:

God, this is like the McGarfield hearings all over again...

 

[daeman]

...
«γαταραμένος: ιδιοκτήτης ενός μικρόσωμου αλλά καταστροφικού κατοικίδιου αιλουροειδούς, ο οποίος είναι καταδικασμένος να υπομένει τα προβλήματα που αυτό του δημιουργεί, για όσο καιρό ο ίδιος επιμένει να συντηρεί την ψευδαίσθηση ότι το χαριτωμένο πλάσμα που ταΐζει και ποτίζει τον αγαπά και νοιάζεται για οτιδήποτε άλλο πέρα από την ολοκληρωτική του εξόντωση.
(αδημοσίευτο και -γαληθοφανές- λήμμα)»

https://www.facebook.com/1320186554...186554658693/1693284480682230/?type=3&theater

 

[Themis†]

Το έχουμε βάλει αυτό το γαταριστούργημα;
http://www.koutipandoras.gr/article/antidraseis-mias-gatas-poy-blepei-oriler-binteo

 

[nickel]

Τα καλοκαίρια των ετών 1975-1981, κάθε Σάββατο βράδυ, το BBC είχε αφιέρωμα με δύο ταινίες τρόμου, όπου είχα την ευκαιρία να δω δεκάδες καλές (και μερικές μέτριες και κακές) ταινίες τρόμου, από Φάντασμα της όπερας του βωβού και όλη την παραγωγή των Hammer Studios μέχρι τα πιο πρόσφατα με ζόμπι. Συγκατοικούσαμε τότε με μια φίλη η οποία παρακολουθούσε αυτές τις ταινίες περίπου σαν τη γάτα του βίντεο και φροντίζαμε να είναι πάντα στην παρέα. Μόνο έτσι άξιζε να μένεις μέσα τα Σάββατα.

https://en.wikipedia.org/wiki/Horror_Double_Bills

 

[Marinos]

Δεν ξέρω όμως αν θα είχες δει μια πρώιμη παραγωγή της Χάμμερ, με μουσική του Μίκη:
http://www.dailymotion.com/video/x17wvvl
Shadow of the cat

 

[nickel]

Δεν ξέρω όμως αν θα είχες δει μια πρώιμη παραγωγή της Χάμμερ, με μουσική του Μίκη:
http://www.dailymotion.com/video/x17wvvl
Shadow of the cat

Μα πού πήγες και το ξέθαψες αυτό; Όταν έγραφα «όλη την παραγωγή των Hammer Studios», ήταν μια υπερβολή που σήμαινε «είδα τόσες ταινίες των Hammer Studios που δεν ξέρω αν θα ήθελα να δω άλλες» — σίγουρα όχι χωρίς την παρέα της φίλης μας που έκανε σαν τη γάτα.

Εδώ ανακαλύπτω με φρίκη ότι το αγαπημένο μου είδος ψυχαγωγικού κινηματογράφου, η κωμωδία δράσης, μου φαίνεται άνοστη στην επανάληψη.

 

[daeman]

...
Και, για να σοβαρευτούμε λιγάκι, αντιγράφω την αρχή από "Το βάφτισμα των γάτων"

Το να βαφτίζεις τα γατιά, έχει μια δυσκολία...
Δεν είναι επιπόλαιη κι ανάλαφρη ασχολία
Καθόλου δεν τρελάθηκα, και δεν το λέω αστεία:
Κάθε μια Γάτα, ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ!

T.S. Eliot, Old Possum's Book of Practical Cats
σε απόδοση Παυλίνας Παμπούδη και Γιάννη Ζέρβα, Άγρα 2000

ΤΟ ΒΑΦΤΙΣΜΑ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ

Το να βαφτίζεις τα γατιά, έχει μια δυσκολία…
Δεν είναι επιπόλαιη κι ανάλαφρη ασχολία
Καθόλου δεν τρελάθηκα, και δεν το λέω αστεία:
Κάθε μια Γάτα, ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΡΙΑ!
Ένα, να τη φωνάζουμε στην οικογένειά της
Ας πούμε, Βίκτωρ, Αύγουστος, Τζωρτζίνα, Ιπποκράτης,
Ας πούμε, Μέρλιν, Τζόναθαν, Αλόνζο, Μανταλένα
Καθημερινά ονόματα, καλά, συνηθισμένα.
Να βρείτε ωραιότερα υπάρχουν ευκαιρίες
Ονόματα για τζέντλεμεν και άλλα για κυρίες
Ας πούμε, Πλάτων, Άδμητος, Ηλέκτρα, Ευρυάλη
Μα όλ’ αυτά είναι κοινά, και θα τα έχουν κι άλλοι.
Μια Γάτα, όμως, να ξέρετε, θέλει και το δικό της
Το δεύτερό της όνομα να ’ν’ αποκλειστικό της!
Για να μπορεί αφ’ υψηλού τον κόσμο να κοιτάει
Και την ουρά της πάντοτε ψηλά να την κρατάει.
Πρέπει να είναι όνομα μονάχα για μια Γάτα:
Χουρχούρης, για παράδειγμα, Γλείψος, Χνουδοπατάτα
Κι άλλα πολλά τέτοιας λογής μπορώ να αναφέρω:
Μπομπαλουρίνα, Πιρπιρής, Φρουφρού, Τρελοκαμπέρω.
Πέρα όμως απ’ αυτά τα δυο, υπάρχει κι ένα άλλο
Τ’ όνομα το μοναδικό, το τρίτο, το μεγάλο:
Το όνομα το μυστικό, ΠΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ
Και Γάτα σ’ άνθρωπο μπροστά ποτέ δεν αναφέρει.
Όταν σε διαλογισμό λοιπόν μια Γάτα δείτε
Πάντα ο λόγος είν’ αυτός, και να το θυμηθείτε:
Σ’ απύθμενους συλλογισμούς βρίσκεται βυθισμένη
Για τ’ όνομα το άρρητο
Το αρρητορητονιάρρητο
Το όνομά της το Κρυφό σκέφτεται μαγεμένη.

T.S. Eliot, Το εγχειρίδιο Πρακτικής Γατικής του Γερο-Πόσουμ, μτφ. Παυλίνα Παμπούδη, Γιάννης Ζέρβας, εκδ. Άγρα, 2005
http://www.greek-language.gr/digita...ucation/chronology/iframe.html?cid=105&id=483

---

"Naming cats

All cats, we know, have several names. T. S. Eliot came nowhere near to exhausting the list, though. A perfectly ordinary cat is likely to be given different names for when:

a) you tread on it

b) it's the only animal apparently able to help you in your enquiries as to the mysterious damp patch on the carpet and the distressing pungency around the place

c) your offspring is giving it a third degree cuddle

d) it climbed up the loft ladder Because it Was There and then, for some reason, decided to skulk right at the back of all the old boxes, carpets, derelict Barbie houses, etc, and won't be coaxed out, and then when you finally drag it out by the scruff of its neck it scratches your arm in a friendly way and takes a beautiful leap which drops it through the open hatchway and onto the stepladder, which then falls over, leaving you poised above a deep stairwell on a winter's afternoon while the rest of the family are out.

It's an interesting fact that fewer than 17% of Real cats end their lives with the same name they started with. Much family effort goes into selecting one at the start (“She looks like a Winifred to me”), and then as the years roll by it suddenly finds itself being called Meepo or Ratbag.

Which brings us to the most important consideration in the naming of cats: never give a cat a name you wouldn't mind shouting out in a strained, worried voice around midnight while banging a tin bowl with a spoon. Stick to something short.

That being said, most common names for Real Cats are quite long and on the lines of Yaargeroffoutofityarbarstard, Mumthere'ssomethingORRIBLEunderthebed, and Wellyoushouldn'tofbinstandingthere. Real Cats don't have names like Vincent Mountjoy Froufrou Poundstretcher IV, at least for long.

The chosen name should also be selected for maximum carrying power across a busy kitchen when, e.g. a bag full of prime steak starts moving stealthily towards the edge of the table. You need a word with a cutting edge. Zut! is pretty good.

The Egyptians had a catheaded goddess called Bast. Now you know why."

Terry Pratchett, The Unadulterated Cat

 

[Earion]

Επιστημονικό συνέδριο: Animalia : ο άνθρωπος και τα άλλα ζώα (9 και 10 Νοεμβρίου, Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Πρόγραμμα : https://www.zoosos.gr/wp-content/uploads/2017/10/ProgrammaSynedrioPanteioAnimalia.pdf

 

[nickel]

Δυστυχώς, έχουμε αφήσει πολλή επικαιρότητα να περάσει ανεκμετάλλευτη.

http://www.kathimerini.gr/960973/sketch/epikairothta/politikh/skitso-toy-dhmhtrh-xantzopoyloy-250418

Άλλες εκφράσεις προς αξιοποίηση:

σαν βρεγμένη φρεγάτα (πώς αλλιώς; )
ούτε φρεγάτα ούτε ζημιά (καλά θα ’ταν)
παίζω με κάποιον όπως η φρεγάτα με το Κον-τίκι

Εσείς, φρεγατάκια, έχετε καμιά ιδέα;

 

[Duke_of_Waltham]

«Η περιέργεια βούλιαξε τη φρεγάτα»;