Και νικήτρια η Πορτογαλία, πρώτη σε ψήφους τόσο από τις επιτροπές όσο και απ' το κοινό. Προσωπικά το χάρηκα, και ήταν η πρώτη φορά εδώ και (πολλά) χρόνια που κέρδισε μία από τις προτιμήσεις μου.
(Ερώτηση: αδελφή τού τραγουδιστή δεν είναι η Κλαιρ Νταίηνς, έτσι;)
Από χαρούμενα τραγούδια, πάντως, το λευκορωσικό ήταν το πρώτο που με έκανε να χαμογελάσω και με έβαλε κάπως στη διάθεση για τον διαγωνισμό (και δεν ήταν και στ' αγγλικά, νομίζω). Και τι να πω για τα γιόντελ τής Ρουμανίας!
Το βελγικό ήταν από τα αγαπημένα μου (όπως και αρκετές χρονιές, αρχίζω να προσέχω), και πήγε καλά. Μου άρεσε και το ουγγρικό, όπως και το αζέρικο. Και να αναφέρω τη Βρετανία, που επιτέλους πήρε μια πιο αξιοπρεπή θέση από συνήθως, και είχε καλή συμμετοχή (για τα δεδομένα τής γενικής ομοιογένειας που αναφέρεις).
Το ελληνικό τραγούδι, που πρωτοάκουσα απόψε, θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες ότι ήταν αξιοπρεπές, ειδικά σε σχέση με άλλες χρονιές. "Pleasant and a little forgettable", όπως το περιέγραψα σε κάποιον. Το κυπριακό, πάλι, με άφησε αδιάφορο.
Ενδιαφέρον το πώς εξελίσσεται το σύστημα με τις κριτικές επιτροπές: ενώ δημιουργεί αγωνία στην τελική ανακοίνωση, ως πείραμα εναντίον των πολιτικών ψήφων φαίνεται να απέτυχε. (Εμάς μας γιουχάρανε κιόλας, και μόνον εμάς νομίζω.) Επίσης, το Ισραήλ φαίνεται πως θα βιώσει το δικό του «μαύρο τής ΕΡΤ»...