Συγγνώμη βρε Ελλη μου λες δεν υπάρχει επίσημη λέξη για το βερνίκι νυχιών στην ελληνική γλώσσα.
Πρώτον, δεν ξέρω τί σημαίνει επίσημη λέξη, δεύτερον αν κατάλαβα καλά μάλλον εννοείς το βερνίκι νυχιών.
Σημαίνει ότι δεν υπάρχει «καθαρόαιμη» εκδοχή της γλώσσας, μία κοινή καθομιλουμένη. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω. Δεν υπάρχει μία κύρια εκδοχή, υπάρχουν αρκετές τοπικές.
Βερνίκι νυχιών είναι δύο λέξεις. Η λέξη μανόν είναι τοπικός ιδιωματισμός, το ίδιο και η λέξη όζα. Δεν υπάρχει κοινή λέξη. Υπάρχει ένας μεγάλος όγκος λέξεων και εκφράσεων που είναι κοινός, έχουμε κατά βάση κοινή γραμματική και συντακτικό, αλλά όλα αυτά σε πολύ γενικές γραμμές. Δεν υπάρχει κανονική κοινή γραμματική και κοινό συντακτικό όπως υφίσταται στα αγγλικά (δεν εκφέρω άποψη για άλλες γλώσσες). Τεχνητά ή όχι, στα αγγλικά υπάρχει μια «ορθή» εκδοχή για τα πάντα, από προφορά ως ορθογραφία, συντακτικό και γραμματική και από εκεί και πέρα υπάρχουν τοπικές παραλλαγές που μπορεί να μοιάζουν και τελείως ξένες με την «ορθή» εκδοχή. Στα ελληνικά δεν συμβαίνει τέτοιο πράγμα στον ίδιο βαθμό.
Τώρα, σχετικά με το άλλο... νομοτελειακά, δεν γίνεται κάποιος ξένος από μόνος του να μάθει εκφράσεις και προφορές από πολλές διαλέκτους ταυτόχρονα, οπότε το πρόβλημα που λες δεν μπορεί να υφίσταται. Είναι πιθανόν να εκτεθεί σε περιορισμένο αριθμό ιδιωματισμών από διάφορα μέρη, διαβάζοντας ή ακούγοντας φυσικούς ομιλητές, αλλά μέχρι εκεί. Δεν είναι ιδιαίτερα πιθανόν να χρειαστεί να επισημάνεις σε κάποιον ότι μιλάει ανάμεικτα ρουμελιώτικα με κρητικά και χαλκιδικιώτικα.
Όταν διδάσκεις ελληνικά σε ξένους, θα διδάξεις την κοινή νεοελληνική. Όταν φτάσεις σε λέξεις και εκφράσεις που διαφέρουν από τόπο σε τόπο και δεν υπάρχει κοινός όρος στην κοινή νεοελληνική, θα διδάξεις ό,τι σού κατέβει. Ναι, αυτό ακριβώς. Έχει δικαίωμα ο κάθε ομιλητής να επιλέξει την δική του εκδοχή της γλώσσας κι άλλωστε αυτό κάνουμε όλοι μας. Μέρος της αργκό προκύπτει έτσι, όπως και ατάκες, ανέκδοτα κι ένας πακτωλός πολιτισμικών στοιχείων, που άλλα είναι ασήμαντα και περαστικά και άλλα πιο σημαντικά και μόνιμα. Υπάρχει ανταλλαγή γλωσσικών στοιχείων ανάμεσα στις διάφορες εκδοχές της ΚΝΕ κι αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι.
Από εκεί και πέρα, αν ακούσεις κάποιον να αναμειγνύει ιδιωματισμούς από διάφορα μέρη,
εφόσον δεν έχουν κοινό όρο στην ΚΝΕ, καλά θα κάνεις να τον αφήσεις να ανακατέψει ό,τι θέλει χωρίς να τον επιπλήττεις ότι κάνει λάθος. Κι ακόμη κι αν υπάρχει κοινός όρος στην ΚΝΕ, θα του το επισημάνεις, δεν θα του πεις ότι κάνει λάθος και δεν υπάρχει αυτό που λέει, λες και το κατέβασε από την κούτρα του. Όπως μετά το Παρά Πέντε όλοι άρχισαν να πετάνε νjι και λjι αντί νι και λι. Τι θα πεις στον ξένο που θα το μιμηθεί; Ότι είναι λάθος να μιλάει έτσι αν κατά τα άλλα μιλάει με την στάνταρ αστική προφορά της ΚΝΕ; Όχι. Θα του εξηγήσεις το φαινόμενο, θα του εξηγήσεις από πού προέκυψε η μόδα, ποια ντοπιολαλιά μιμείται και αν θέλει ας το χρησιμοποιεί όπου και όποτε θέλει. Γιατί να του πεις «είναι λάθος»; Με ποιο επιστημονικό, ορθολογικό κριτήριο είναι λάθος;
Αν κάποιος πει «θαλα' χαλάγαμε τη νύφε'ς τη φιλέτα», που είναι γλωσσικός αχταρμάς, πράγματι, απαγορεύεται να το πει; Λέει κάτι λάθος; Θα καταλάβεις λιγότερα απ' ό,τι αν σου τα πει όλα στην ίδια διάλεκτο που έτσι κι αλλιώς δεν γνωρίζεις; Δεν θα έλεγα ποτέ σε κάποιον ότι αυτό που λέει είναι λάθος, απλά θα τον ρωτούσα αν καταλάβαινε ότι αναμειγνύει γλωσσικά στοιχεία από διάφορες διαλέκτους και γιατί το κάνει. Αν δεν ήξερε ότι το κάνει, θα του έδινα περισσότερες πληροφορίες. Αν το έκανε συνειδητά, με γεια του με χαρά του. Όλα αυτά στην ελληνική γλώσσα ανήκουν.
