Κι εγώ το ίδιο, κι έσπευσα να μάθω πώς το κατάφερε.
Το σπορ της αναζήτησης απαντήσεων για ζητήματα σύνταξης σε εγχειρίδια το έχω εγκαταλείψει προ πολλού, γιατί είναι μάταιο και άλλωστε σπανίως θα συναντήσεις σύμπτωση απόψεων στα επίμαχα. Το μόνο σημαντικό είναι η λογική δόμηση της περιόδου, με τις ιεραρχήσεις της, τους κυματισμούς της και τα νάζια της. Συντάσσω σημαίνει τάσσω μαζί, δηλαδή δημιουργώ λογικές συνάψεις των σπαραγμάτων έναρθρου λόγου ώστε να αποτελέσουν μια οργανική ολότητα. Η χρήση επιβάλλει το αποδεκτό και η λογική είναι ικανή να ξεδιαλύνει τις σκοτεινές πλευρές του, να επιτελέσει χρέη ανατόμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η χρήση μάς λέει ότι οι επιρρηματικοί προσδιορισμοί μπορούν να εισαχθούν με πάμπολλους τρόπους. Η οποιαδήποτε περιοριστική απαρίθμηση ισχύει μόνο μέχρις ότου εμφανιστεί κάτι που δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα. Η λογική μάς λέει ότι δεν έχει σημασία το πώς εισάγονται αλλά η σχέση τους με την πρόταση στην οποία εντάσσονται. Ο επιρρηματικός προσδιορισμός θα κριθεί από τη λειτουργική συνάφειά του με την πρόταση, όχι από τη σημαδούρα που τον ανακοινώνει.
