Σου βγάζει το μητρικό ένστικτο ο Γιάννης, όπως βέβαια και το πατρικό σε άλλους.
Θα το παίξω τώρα ειδήμων αθλητικός αναλυτής, ζητώ κατανόηση. Κατ' αρχάς, η Βραζιλία πρόπερσι α) δεν τα πήγε και τόσο χάλια, στα ημιτελικά του Μουντιάλ έφτασε, και β) δεν είχε και τίποτα παιχταράδες, δύο είχε που ξεχώριζαν σαν ηγέτες (τον Νεϊμάρ και τον Τιάγκο Σίλβα), έλειπαν και οι δύο στον ημιτελικό, κι έτσι ήρθε η συντριβή (για να το απλουστεύσω κάπως). Ισχύει βέβαια γενικά αυτό που γράφεις για την ομαδική λειτουργία, στο μπάσκετ ωστόσο οι προσωπικότητες βγαίνουν στο προσκήνιο ακόμα πιο έντονα, από τη φύση του παιχνιδιού. Και στην περίπτωση του Γιάννη δεν ήμουν ακριβής: αν είναι καλά το παιδί, δεν θα λέμε στο εγγύς μέλλον ότι θα είναι ανάμεσα στους 5-10 καλύτερους του κόσμου, θα συζητάμε στα σοβαρά αν είναι ο καλύτερος ή, στη χειρότερη, ο δεύτερος καλύτερος. Ο προπονητής του στην Αμερική, πρώην μεγάλος πλεϊμέικερ και σπουδαίο μπασκετικό μυαλό, υποστηρίζει ότι έχει τη στόφα του Τζόρνταν ή του Λεμπρόν. Και καμιά εθνική ομάδα δεν θα επιτρεπόταν να αποτύχει έχοντας τον Τζόρνταν ή τον Λεμπρόν (στην περίπτωση του οποίου, βέβαια, οι ΗΠΑ απέτυχαν δις, όταν ο Λεμπρόν ήταν 20-22 χρονών, και μετά ποτέ ξανά, με ή χωρίς τον Λεμπρόν...).
Ολοκληρώνω με θράσος, προτείνοντας συνταγή επιτυχίας σε ομοσπονδιακούς προπονητές: με τον Γιάννη μέσα, βρίσκεις 2-3 καλούς αμυντικούς ψηλούς (δηλ. τίποτα το ιδιαίτερο από ταλέντο) και φροντίζεις γύρω-γύρω οι κοντοί, ό,τι άλλο κι αν είναι, να μπορούν να σουτάρουν, να απειλούν από την περιφέρεια, για να μην κλείνουν οι άμυνες πάνω στον Γιάννη. Το κάνεις αυτό και αρχίζεις να μετράς μετάλλια!
:clap:
