rogne
¥
Είναι και "αναρχοφιλελεύθερος", ανάλογα ποιον εννοούμε.
ΥΓ. Δρ., ευχαριστώ για το #11!
Spread the knowledge! :)
Αν ψήφιζαν σήμερα - η εξέλιξη:
Attachments
-
τοδ.JPG
Έτσι είναι, δυστυχώς.
SBE
¥
E, ναι. Ο Ρήγκαν μπορεί να έκανε βλακείες αλλά υπήρχε μια εικόνα σοβαροτητας ή αν προτιμάτε, σοβαροφάνειας. Ομοίως, ο Μπους ο νεότερος μπορεί να είχε φήμη ότι ήταν ηλίθιος αλλά ακολουθούσε τους στοιχειώδεις κανόνες. Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε. Δε νομίζω ότι οι ΗΠΑ είχαν ποτέ τόσο κοντά στην προεδρική καρέκλα περιπτώσεις σαν τον Τραμπ. Φυσικά τρελλοι υπήρχαν πάντα και παντού, αλλά δεν είχαν τόση απήχηση.
Κατά τη γνώμη μου, περισσότερο κι από την απουσία ευφυΐας, το πρόβλημα με τον Τραμπ είναι το αρρωστημένα εύθραυστο και εύφλεκτο θυμικό του. Ακόμα και ο Μπους μπορούσε να πει "C students, you can be president." Ο Τραμπ αδυνατεί. Δεν υπάρχει χιούμορ ή αυτοσαρκασμός, έστω και σκηνοθετημένος. Μόνο από τη χλεύη και το μίσος αντλεί γέλιο. Τόσο χρήμα, τόση δύναμη, και όμως, τόση ανασφάλεια...
SBE
¥
Ακριβώς Lefki. Οι άλλοι μπορεί να ήταν ανίκανοι, μπορεί να ήταν αυταρχικοί, μπορεί να ήταν χαζοί, αλλά το επίπεδο καφρίλας του Τραμπ δεν νομίζω να το έφταναν.
Από την άλλη ο μέσος Αμερικανός, όπως τον βλέπουμε από εδώ, συχνά μοιάζει να είναι ένας μικρός Τραμπ. Δηλαδή ο Τραμπ δεν είναι ουρανοκατέβατος. Θυμάμαι το κλασσικό παλιότερα που όποιον μεσήλικο Αμερικανό τουρίστα κι αν συναντούσες κι έπιανες κουβέντα σε φλόμωνε σε βλακείες του τύπου οι φτωχοί είναι φτωχοί γιατί είναι τεμπέληδες, οι μαύροι είναι φτωχοί γιατί είναι μαύροι, οι Μεξικάνοι είναι βιαστές και θα μας κατακτήσουν κλπ κλπ κλπ. Απλά μάλλον τότε αυτά λέγονταν αλλά δεν έβγαιναν παραέξω. Υπήρχε ανοχή σε τέτοιες ιδέες (χώρα της ελεύθερης έκφρασης είναι άλλωστε), αλλά υπήρχε και μια πλειοψηφία που όλα αυτά τα αντιμετώπιζε με τη σοβαρότητα που τους άξιζαν (μηδενική). Τώρα πια, είτε λόγω του ίντερνετ, είτε λόγω των ΜΜΕ, είτε λόγω της γενικότερης δυσαρέσκειας, φτάσαμε να τα λέει αυτά κάποιος από το μικρόφωνο και να του δίνουν σημασία. Και να πού φτάσαμε.
ΥΓ Και βέβαια αυτά δε συμβαίνουν μόνο στις ΗΠΑ, απλά η κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Π.χ. η μητέρα μου ήταν οπαδός του Τρυντώ. Του Πιέρ, όχι του Τζάστιν. Ο οποίος ήταν γνωστός διανοούμενος που κάποια στιγμή ασχολήθηκε με την πολιτική. Οι οπαδοί του (σαν τη μητέρα μου) θαύμαζαν τόσο τη μόρφωσή του και το βάθος της σκέψης του όσο και τις πολιτικές του ικανότητες. FFW μια-δυο γενιές, κι ο τωρινός πρωθυπουργός του Καναδά έχει γίνει media celebrity για τις ικανότητες του στη γιόγκα, για τις πολιτικά ορθές δηλώσεις του κλπ. Διανόηση και πολιτική σκέψη δεν έχει δείξει ακόμα. Αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.
Από την άλλη ο μέσος Αμερικανός, όπως τον βλέπουμε από εδώ, συχνά μοιάζει να είναι ένας μικρός Τραμπ. Δηλαδή ο Τραμπ δεν είναι ουρανοκατέβατος. Θυμάμαι το κλασσικό παλιότερα που όποιον μεσήλικο Αμερικανό τουρίστα κι αν συναντούσες κι έπιανες κουβέντα σε φλόμωνε σε βλακείες του τύπου οι φτωχοί είναι φτωχοί γιατί είναι τεμπέληδες, οι μαύροι είναι φτωχοί γιατί είναι μαύροι, οι Μεξικάνοι είναι βιαστές και θα μας κατακτήσουν κλπ κλπ κλπ. Απλά μάλλον τότε αυτά λέγονταν αλλά δεν έβγαιναν παραέξω. Υπήρχε ανοχή σε τέτοιες ιδέες (χώρα της ελεύθερης έκφρασης είναι άλλωστε), αλλά υπήρχε και μια πλειοψηφία που όλα αυτά τα αντιμετώπιζε με τη σοβαρότητα που τους άξιζαν (μηδενική). Τώρα πια, είτε λόγω του ίντερνετ, είτε λόγω των ΜΜΕ, είτε λόγω της γενικότερης δυσαρέσκειας, φτάσαμε να τα λέει αυτά κάποιος από το μικρόφωνο και να του δίνουν σημασία. Και να πού φτάσαμε.
ΥΓ Και βέβαια αυτά δε συμβαίνουν μόνο στις ΗΠΑ, απλά η κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητές της. Π.χ. η μητέρα μου ήταν οπαδός του Τρυντώ. Του Πιέρ, όχι του Τζάστιν. Ο οποίος ήταν γνωστός διανοούμενος που κάποια στιγμή ασχολήθηκε με την πολιτική. Οι οπαδοί του (σαν τη μητέρα μου) θαύμαζαν τόσο τη μόρφωσή του και το βάθος της σκέψης του όσο και τις πολιτικές του ικανότητες. FFW μια-δυο γενιές, κι ο τωρινός πρωθυπουργός του Καναδά έχει γίνει media celebrity για τις ικανότητες του στη γιόγκα, για τις πολιτικά ορθές δηλώσεις του κλπ. Διανόηση και πολιτική σκέψη δεν έχει δείξει ακόμα. Αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη.
Ακριβώς. Χθες μόλις διάβαζα ένα άρθρο που έδειχνε περίτρανα πως αδυνατεί να μην απαντήσει σε κάποιον όταν αυτός του ασκεί κριτική και μάλιστα όχι μόνο δεν σταματάει, αλλά χρησιμοποιεί κάθε δυνατή προσβολή.
Ή, όπως είπε και ο Ασίμοφ που τον έχω και στην υπογραφή μου,
The strain of anti-intellectualism has been a constant thread winding its way through our political and cultural life, nurtured by the false notion that democracy means that "my ignorance is just as good as your knowledge".
Last edited:
Και για να μην παραδεχτεί το ατόπημα της μιας προσβολής, καταφεύγει σε ακόμη μεγαλύτερη προσβολή:
http://www.rollingstone.com/tv/news/stephen-colbert-calls-trump-d-bag-on-revived-werd-w432215
Δεν έκλασε και να ντραπεί, μόν' έκλασε και γέλασε.
Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι. Και μας φέραν έναν μούσκαρο, μια κότα που βρουχάται σαν τον ταύρο για να μη βλέπουμε τα κερατιάτικά του.
Και λίγα λες. Εδώ μιλάμε για περίπτωση "my ignorance is better than your knowledge." Αν δεν είσαι μαζί του, είσαι "liberal elite." Δαιμονοποίηση της γνώσης, θεοποίηση της άγνοιας. Ειλικρινά, δε βλέπω να γίνεται να κατέβει κι άλλο ο πήχης. Πόσο πια;
Gilgamesh
Member
Πράγματι, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό πως η αντιπολιτευτική ρητορική των Δημοκρατικών απέναντι σ' έναν σαχλαμάρα περιορίζεται σε έναν λυσσασμένο πόλεμο λάσπης.
SBE
¥
Γιλγαμές, ποιό ακριβώς κομμάτι της ομιλίας ήταν λάσπη; Είπε ή δεν είπε ο Τραμπ αυτά για τα οποία σχολιάζεται; Είναι ή δεν είναι αυτός ο τρόπος ομιλίας χαρακτηριστική συγκεκριμένης μερίδας ανδρών, που τους ξέρουνε και τους αποφεύγουνε οι περισσότερες γυναίκες αλλά και πολλοί άντρες που δεν θέλουν να τους περάσει κανείς για τέτοια φρούτα;
Θα μπορούσες να πεις ότι η Μισέλ κάνει το ασήμαντο σπουδαίο, ίσως, που είναι μια στάνταρ αντιπολιτευτική τακτική, αλλά απο κει και πέρα αυτά που λέει σχετικά με τις εμπειρίες των γυναικών στον εργασιακό χώρο είναι 100% αληθινά και αρκεί να ρωτήσεις γυναίκες σαν τη μητέρα μου π.χ. να στα επιβεβαιώσουν (η μητέρα μου ήταν εργαζόμενη, σε αντίθεση με τις μαμάδες των περισσότερων Ελλήνων της ηλικίας μου).
Θα μπορούσες να πεις ότι η Μισέλ κάνει το ασήμαντο σπουδαίο, ίσως, που είναι μια στάνταρ αντιπολιτευτική τακτική, αλλά απο κει και πέρα αυτά που λέει σχετικά με τις εμπειρίες των γυναικών στον εργασιακό χώρο είναι 100% αληθινά και αρκεί να ρωτήσεις γυναίκες σαν τη μητέρα μου π.χ. να στα επιβεβαιώσουν (η μητέρα μου ήταν εργαζόμενη, σε αντίθεση με τις μαμάδες των περισσότερων Ελλήνων της ηλικίας μου).
Gilgamesh
Member
Δεν είναι απλά ότι κάνει το ασήμαντο σπουδαίο, όπως λες. Λασπολογεί. Συγκεκριμένα είπε πως ο Τραμπ «καμάρωσε για σεξουαλική επίθεση (ποιος είναι ο σωστός ελληνικός όρος εδώ;) σε γυναίκες» (bragging about sexually assaulting women), το οποίο είναι ψέμα. Ο Τραμπ μιλάει με τον Μ. Μπους και κάποιους άλλους για το πώς την έπεσε σε μια γυναίκα και το πώς θα 'θελε να την πέσει σε κάποιαν άλλη. Το κάνει χυδαία, όπως κάνουν όλοι οι άνδρες μεταξύ τους σε όλα τα καφενεία του κόσμου.
Ναι, έτσι μιλάνε οι άνδρες μεταξύ τους, όχι συγκεκριμένη μερίδα αλλά όλοι. Και αυτό δεν είναι sexuall assault. Ίσα-ίσα, αυτά λέγονται για τις γυναίκες που τους αρέσουν και θα ήθελαν να έχουν ερωτικές σχέσεις μαζί τους.
Θα μου πεις «αυτός ο τύπος πάει για πρόεδρος, δεν είναι 17άχρονο σχολιαρόπαιδο» και θα σου πω «έχεις δίκαιο, αν και το περιστατικό στο βίντεο έγινε δέκα χρόνια πριν θέσει υποψηφιότητα και όλως τυχαίως βγήκε στην επιφάνεια αυτές τις μέρες...». Σίγουρα θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις πορνόγερο.
Η ειρωνεία πάντως του να κατηγορούν τον αντίπαλο υποψήφιο για
Η Πρώτη Κυρία όμως δε σταματά εκεί, συνεχίζει. Πιάνεται από τα βρομόλογα (τα οποία δεν είναι καν κατά των γυναικών), που τα εξισώνει στην συνέχεια με σεξουαλική κακοποίηση και βία κατά των γυναικών, και απευθύνεται στο θυμικό της συντεχνίας των γυναικών για να ψαρέψει ευσυγκίνητα ψηφαλάκια. Λαϊκίζει ασύστολα, δηλαδή. Κάτι για το οποίο οι Δημοκρατικοί όχι μόνο κατηγορούν τον αντίπαλο υποψήφιο, αλλά είχαν εξισώσει τον Τραμπ με τον λαϊκισμό. Η ειρωνεία ξαναχτυπά.
Υ.Γ. Οι γυναίκες των φτωχών οικογενειών δούλευαν σε όλες τις εποχές, δεν είχαν την πολυτέλεια της επιλογής. Οι μόνες γυναίκες που γνώρισα εγώ στην ζωή μου και δεν ήταν εργαζόμενες ήταν φρεσκοπαντρεμένες με δημοσίους υπαλλήλους στην δεκαετία του '80. Σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα πρωτοπαρατήρησα το φαινόμενο.