Hm. My first thought is that in this scene, Kazantzakis makes an alussion to the Odyssey, where Penelope's suitors dined and feasted at the expense of Ulysses, who returned unexpectedly and punished them. But let's wait and hear what others have to say :)
χελιδονίζω 1. τερετίζω σαν χελιδόνι, φλυαρώ ακατάπαυστα 2. τραγουδώ το τραγούδι τού χελιδονισμού από πόρτα σε πόρτα («εἶδος δὲ τι τοῡ ἀγείρειν χελιδονίζειν οἱ Ῥόδιοι καλοῡσιν», Αθήν.).
χελιδόνισμα
το, Ν [χελιδονίζω] παλαιότατο χαρακτηριστικό έθιμο τής 1ης Μαρτίου, κατά το οποίο το πρωί τής ημέρας αυτής παιδιά επισκέπτονται τα σπίτια κατά ομάδες κρατώντας ένα ξύλινο ομοίωμα χελιδονιού, στολισμένο με άνθη και χλωρά κλαδιά, και τραγουδούν τον ερχομό τής άνοιξης και την επιστροφή τών χελιδονιών, έθιμο που είναι συνέχεια τού γνωστού με την ονομασία χελιδονισμός* αρχαίου εθίμου.
Έτσι νομίζω. Το σφύριγμα. Όπως σφυρίζει το δοξάρι, και συγκεκριμένα η χορδή του τόξου (και του Οδυσσέα που με σαϊτέματα ξεπάστρεψε τους μνηστήρες, εκτός από του Κυρίου) και η σαΐτα —και το φραγγέλιο πάνω από τα κεφάλια. Που ηχητικά δεν απέχει και πολύ από το τιτίβισμα του χελιδονιού και την αρχική σημασία του χελιδονίζω.
Αυτό το δοξάρι δεν κάνει ζιγκ-ζαγκ, τουλάχιστον όχι τόσο γοργό· των εγχόρδων τα δοξάρια κάνουν.
«... είδες τους καλόγερους; Όλοι καλοθρεμμένοι· αν κατέβαινε πάλι ο Χριστός στη γης και τύχαινε να περάσει από το Βατοπέδι, πώς θα χελιδόνιζε το φραγγέλιο απάνω από τις κεφαλές τους! Πάμε να φύγουμε.»
Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Γιατί ηθικό και νόμιμο, στην πράξη, δεν έχουν καμία σχέση.