Αυτά τα δυο ρήματα προκαλούν περισσότερη σύγχυση απ' όση θα περίμενε κανείς, σε διάφορες γλώσσες. Είναι βέβαια θέμα οπτικής γωνίας, αλλά τελικά είναι θέμα συνηθειών που έχουν διαμορφωθεί κατά τη χρήση της γλώσσας (δηλαδή ποια οπτική γωνία έχει καθιερωθεί να χρησιμοποιείται σε κάθε περίπτωση). Δεν αποφασίζει ο ομιλητής ποια οπτική γωνία θα επιλέξει - οι προηγούμενοι χρήστες της γλώσσας έχουν αποφασίσει για εκείνον.
Για παράδειγμα: είμαστε σπίτι μας, ετοιμαζόμαστε επισκεφθούμε σπίτι φίλων, τους τηλεφωνούμε και τους λέμε "Ερχόμαστε!" Ακούγεται λογικό; Ναι, έτσι δεν είναι; Δεν θα λέγατε ποτέ "Πηγαίνουμε!" στη συγκεκριμένη περίπτωση, έτσι δεν είναι; Θα ακουγόταν αλλόκοτο (πού πηγαίνουμε, στο καφενείο; κάπου αλλού; όχι, δεν πηγαίνουμε, ερχόμαστε - σε εσάς).
Όμως στα Ισπανικά θα πούμε "Πηγαίνουμε!" (vamos), σε καμία περίπτωση δεν θα λέγαμε ότι ερχόμαστε (venimos), θα ακουγόταν τελείως αλλόκοτο: πού ερχόμαστε, εδώ; Αφού είμαστε ήδη εδώ!
Δηλαδή, στα Ελληνικά στη συγκεκριμένη περίπτωση παίρνουμε ως σημείο αναφοράς τον προορισμό, ενώ στα Ισπανικά την αφετηρία. Κι επειδή σε κάθε μετακίνηση υπάρχουν εκ των πραγμάτων αυτά τα δύο σημεία αναφοράς, εξαρτάται πώς η γλώσσα έχει διαμορφωθεί πάνω στη χρήση. Και δεν είναι το ένα πιο σωστό από το άλλο, διότι ο Έλληνας θα σου πει "Ε βέβαια, αφού προς τα εκεί θα παω, σε εκείνους μιλάω, τι θες να τους πω;" ενώ ο Ισπανός θα σου πει "Ε βέβαια, αφού από εδώ ξεκινάω, από εδώ θα φύγω και εκεί θα πάω, τι θες να τους πω;".
