Τι θα κάνει η Ευρώπη τους μετανάστες της

[drsiebenmal]

Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται και για μάχη μυστικών υπηρεσιών και για μάχη δημοσίων εικόνων σε πολλά και διάφορα επίπεδα. Μάλλον είναι απολύτως συμπτωματικό, αλλά οι επιθέσεις στο Παρίσι εξαφάνισαν π.χ.από τις οθόνες των τηλεοράσεων τις αμερικανικές θριαμβολογίες για την πιθανότατα επιτυχημένη επίθεση εναντίον του νταεσιστή {έτσι θα τους λέμε, λοιπόν;} μεγαλοεκτελεστή «Τζιχάντι Τζον».

 

[drsiebenmal]

Λέσβος - Οι βοηθοί των ναυαγών, πρόσφατο ντοκιμαντέρ της γερμανικής τηλεόρασης (διαθέσιμο έως 12/11/2016)

 

[SBE]

Σχετικά με την παρουσία των διαβατηρίων: βρέθηκαν δύο διαβατήρια, απ’ όσα βλέπω, το ένα, αιγυπτιακό, ανήκε σε τραυματία της επίθεσης, ο οποίος το είχε επάνω του και προφανώς στον πανικό το έχασε. Τον βρήκαν, είναι αυθεντικό, ο άνθρωπος δεν θεωρείται ύποπτος. Το άλλο ακόμα, απ’ όσο βλέπω, δεν έχει εξακριβωθεί 100% αν ανήκε σε κάποιον βομβιστή και το νεότερο είναι ότι στη Σερβία κρατείται πρόσφυγας κάτοχος διαβατηρίου με τα ίδια ακριβώς στοιχεία, εκτός από τη φωτογραφία (Ξύπνησαν οι υπάλληλοι στη Σερβία). Που σημαίνει ότι μάλλον το διαβατήριο αυτό κυκλοφορεί σε πολλά αντίτυπα και ο καθένας βάζει τη φωτογραφία που θέλει. Και, υποθέτοντας ότι και ο κρατούμενος στη Σερβία πέρασε από Ελλάδα, δεν καταγράφονται ηλεκτρονικά οι πρόσφυγες; Πόσες φορές πρέπει να περάσει διαβατήριο με τα ίδια στοιχεία μέχρι να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά;

ΥΓ Δόκτορα, αυτός που το έλεγε ήταν μάλλον από τους Σύρους που εργάζονταν στη Σ. Αραβία και ήθελε να πάει Ευρώπη ή από τους Σύρους που έμεναν σε στρατόπεοδα προσφύγων στην Τουρκία. Και στις δύο περιπτώσεις οι αιτήσεις και η επεξεργασία τους θα μπορούσε να γίνει στις πρεσβείες των χωρών αυτών ή, στη δεύτερη περίπτωση, με την αποστολή υπαλλήλων της κάθε πρεσβείας στα στρατόπεδα. Τρόποι υπάρχουν.

YΓ2 Ως προς τις πιθανότητες να υπήρχαν πρόσφατοι πρόσφυγες μεταξύ των τρομοκρατών, τις θεωρώ λίγες γιατί, για να οργανωθεί μια τέτοια επιχείρηση, χρειάζεται καλή γνώση της πόλης, που σημαίνει ότι χρειάζονται κυρίως ντόπιοι, οπότε μόνο βοηθητικα, τελευταία στιγμή μπορεί να προστέθηκε κανένας άρτι αφιχθείς.

 

[drsiebenmal]

Μερικά γενικά περί διαβατηρίων (πρόταγκον)

 

[drsiebenmal]

Κιβώτιο 98: γιατί «αυτό είναι άνθρωπος»
Μαρία Τοπάλη, Καθημερινή

Την Παρασκευή το μεσημέρι, λίγες ώρες πριν την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, παραδώσαμε στη «Γενική Ταχυδρομική» το 97ο κιβώτιο με βοήθεια για τους πρόσφυγες. Από το τέλος Αυγούστου, επιστρέφοντας σιγά-σιγά από τις άδειές μας και καθώς άνοιγαν τα σχολεία, αρχίσαμε να συγκεντρώνουμε στα σπίτια και στον χώρο της δουλειάς μας (εργάζομαι στο ΕΚΚΕ), υλικό βοήθειας για τους πρόσφυγες. Ένα σωρό φίλοι αλλά και συγγενείς και συμμαθητές των παιδιών μας συνέβαλαν και συμβάλλουν στη συλλογή υλικού και χρημάτων για τις αποστολές. Πολύ ενεργά συνέπραξε, για παράδειγμα, το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ. Στην αρχή με τα ΕΛΤΑ και τώρα πλέον μέσω της «Γενικής Ταχυδρομικής», που αναλαμβάνει δωρεάν την αποστολή, επικοινωνώντας μέσα από το πολύτιμο για αυτή τη δουλειά facebook, παρακολουθούμε, όσο το επιτρέπει ο χρόνος, τις ανάγκες των οργανώσεων στη Λέσβο, στο Κιλκίς/Ειδομένη, στη Χίο, στην Κω και προσπαθούμε να ανταποκριθούμε. Στην πορεία, μάλιστα, ο Σύλλογος των Εργαζομένων του ΕΚΚΕ αποφάσισε να υποστηρίξει οικονομικά την προσπάθεια. Αφιερώνοντας λίγα λεπτά τη μέρα ή κάθε 2-3 μέρες ή άπαξ της εβδομάδας αρκετοί συνάδελφοι εγκαταστήσαμε μιαν αδιάλειπτη αλυσίδα αποστολής υλικού.

Κάπως έτσι κύλησαν οι βδομάδες από τον Αύγουστο μέχρι τώρα, μέχρι τη στιγμή που έγινε το μακελειό στο Παρίσι.

Και τώρα; αναρωτιούνται ίσως πολλοί, έχοντας ενημερωθεί στο μεταξύ και για την ταυτοποίηση του τρομοκράτη που πέρασε μέσω της Λέρου με το όνομα Ahmad Almohammad. Άραγε οι εθελοντές στα νησιά να νιώθουν διαφορετικά λίγες ώρες μετά την ταυτοποίηση, την ώρα που αγκαλιάζουν έναν παγωμένο από τη θάλασσα, την ώρα που τον τυλίγουν με κουβέρτα, την ώρα που του προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα ζευγάρι στεγνά παπούτσια; Διασώζουν άραγε έναν υποψήφιο δολοφόνο; Τη γυναίκα του; Το παιδί του;

Θα γυρίσω, για λίγες μόνο φράσεις, τον διακόπτη σε μια προσωπική ιστορία (αυτό δεν είναι πάντοτε καλή ιδέα, μερικές φορές όμως η υπόθεση ανάγεται εκεί, στον στοιχειώδη εαυτό και τις ιστορίες του). Η δική μου κινητοποίηση στο θέμα των προσφύγων έχει βιωματική βάση. Ως μη θρησκευόμενη, είναι το κερί που ανάβω στη μνήμη των προγόνων μου από τη μητρική πλευρά, προσφύγων από τον ορεινό Πόντο. Η ιστορία τους είναι από τις πλέον βίαιες και αιματοβαμμένες: μπορεί κανείς να ισχυριστεί, χωρίς καμία δόση υπερβολής, ότι προέρχομαι από τυπικούς «επιζώντες». Μελετώντας ξανά και ξανά τις ιστορίες τους, συνδυάζοντας ό,τι σώθηκε στα δικά μου αυτιά με τις γραπτές πηγές, πιθανολογώ ότι ανάμεσα στους διασωθέντες από την μακρινή πατρίδα των προγόνων μας υπήρξαν και άνθρωποι σκληρότατοι, ίσως ακόμα και εγκληματίες. Οι πλέον αδίστακτοι είχαν, άλλωστε, ανέκαθεν περισσότερες πιθανότητες από τους άλλους να επιβιώσουν σε ακραίες συνθήκες εξόντωσης (μάχες, πογκρόμ, εξορία, πείνα, βία, τύφο, τάγματα αναγκαστικής εργασίας.) Ανάλογες μαρτυρίες συναντάμε και στις ιστορίες των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης. Μήπως δεν είναι αυτή μια σταθερή υπόνοια που βαραίνει πάνω σε μέρος των Επιζώντων; Ότι υπήρξαν δηλαδή αυτοί οι ίδιοι, δευτερογενώς ίσως αλλά πάντως υπήρξαν, εκδοχές «θυτών» σε βάρος όσων δεν γλίτωσαν; Και δεν μπορούμε, άραγε, να υποθέσουμε ότι κάποιοι από αυτούς συνέχισαν εξίσου σκληρά και βίαια τη ζωή τους στον μετέπειτα βίο τους; Θα έπρεπε ο γιατρός που έσωζε πρόσφυγες από τα -ελληνικά πλέον- στρατόπεδα εξόντωσης των άθλιων συνθηκών στα ανατολικά προάστια της Θεσσαλονίκης ή η νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού να θέτουν στον εαυτό τους παρόμοια ερωτήματα; Θα έπρεπε οι οργανώσεις βοήθειας στους επιζώντες της Σοά να αναρωτηθούν, αντιμέτωποι με τους αποσκελετωμένους του Άουσβιτς, ποιο ρόλο έπαιξε στο στρατόπεδο ο κάθε επιζών και τι σχέδια είχε για το μέλλον;

Η ιστορία, όπως πάντα, μας δίνει μια εξαιρετική βάση για να σκεφτούμε και να διατυπώσουμε ερωτήματα. Δεν μας δίνει απαντήσεις: αυτές είναι ζήτημα της τωρινής επιλογής μας. Τι επιτάσσει για τον καθένα η επιλογή αυτή είναι ζήτημα ιδεολογίας, ηθικής συγκρότησης, συναισθήματος και ιδιοσυγκρασίας. Είναι, όμως, σε συλλογικό επίπεδο, πρωτίστως ζήτημα πολιτισμού. Το θεμελιώδες ερώτημα το έχει θέσει το βιβλίο του Πρίμο Λέβι: «Εάν αυτό είναι άνθρωπος». Οφείλουμε να αποδεικνύουμε κάθε στιγμή ότι ναι, είναι άνθρωπος. Είμαστε δέσμιοι- του πολιτισμού μας: βοηθάμε τους πρόσφυγες, παντού, με κάθε τρόπο, γιατί αυτή οφείλει να είναι η απάντηση του δυτικού ανθρώπου στη βαρβαρότητα με την οποία έρχεται, μέσω των προσφύγων, αντιμέτωπος: τη βαρβαρότητα του ISIS, από την οποία προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφύγουν, όπως λίγα χρόνια πριν επιχειρούσαν να ξεφύγουν από τους Ταλιμπάν. Η ασφαλής, νόμιμα ελεγχόμενη είσοδός τους στην Ευρώπη γίνεται μάλιστα ακόμη πιο επιτακτική μετά το χτύπημα στο Παρίσι, καθώς καθίσταται φανερό ότι η αναμπουμπούλα δεν επιτρέπει τον καλύτερο δυνατό έλεγχο. Η ταυτοποίηση στις πρόχειρες συνθήκες της Λέρου (και της κάθε Λέρου) δεν μπορεί να συγκριθεί με τους όρους στα πολύ καλύτερα ελεγχόμενα και φυλασσόμενα αεροδρόμια αλλά και τα οργανωμένα συνοριακά φυλάκια. Με τις σκέψεις αυτές, σπεύδω να πακετάρω χαρτί υγείας και νουνού για το πακέτο νούμερο 98 και αθλητικά παπούτσια για το πακέτο νούμερο 99.

 

[SBE]

Μερικά γενικά περί διαβατηρίων (πρόταγκον)

Ενδιαφέρον το άρθρο, αλλά αυτό που λέει για τα καλάσνικοφ στο τέλος μου φαίνεται απίθανο, γιατί αυτά τα όπλα κυκλοφορούν κρυφά σε όλη την Ευρώπη και οποιοσδήποτε μπορεί να αγοράσει, άμα τον ενδιαφέρει κάτι, δεν χρειάζεται να το φέρει από το Ιράκ, π.χ. Και λόγω του εκτεταμένου εμπορίου τους οι σειριακοί αριθμοί θα έχουν μπερδευτεί, όπως μπερδεύονται τα χαρτονομίσματα.

 

[nickel]

Ψύχραιμες κουβέντες από τον Τζον Όλιβερ.

 

[SBE]

Ψύχραιμες για το κυρίως κοινό του.

 

[drsiebenmal]

Guardian photographer of the year 2015: Yannis Behrakis

Από εδώ:

One day I was photographing a raft when I noticed movement in the water. I thought someone had jumped overboard. I focused using a long lens – then saw a fin. A dolphin jumped almost in front of the raft. It was a truly magical moment. It was as if the dolphin was showing the way and welcoming the people

Yannis Behrakis

Amoun, 70, a Palestinian refugee who lived in Aleppo in Syria, rests on a beach after arriving from Turkey on a dinghy with 40 others

I was on a beach in Kos waiting for the rafts to arrive ... then I saw an older lady on the beach with the flicker of a smile on her face. She looked very calm and comfortable. I stayed a few metres away and shot some frames as the morning sun illuminated her face. I decided to approach and offer her a small sweet – a gesture of Greek hospitality. I kneeled before her and held out the sweet, saying good morning in Arabic. She seemed lost, but her gentle face still had a beautiful smile. She reached upwards with her hand and then I realised she was blind. I was overwhelmed by emotion. We exchanged some pleasantries in English and Arabic then she took the sweet, gave me a warm handshake with both hands and thanked me. Her family was watching, some smiling, some with tears of joy running down their faces. This was one of my best mornings of the year.

Yannis Behrakis

 

[nickel]

Τον Μάντι Πατίνκιν τον είχα λατρέψει όταν εγκατέλειψε τον καλοπληρωμένο ρόλο του στη σειρά Criminal Minds επειδή δεν άντεχε την ακραία βία της. Η πρωτοβουλία του στην υπόθεση των προσφύγων αξίζει την προσοχή μας. Ας σημειωθεί ότι η καταγωγή του είναι εβραϊκή.

Ανεβάζω το φιλμάκι του από τη Λέσβο και από τη συνέντευξή του στο Late Show του Κολμπέρ. Με την ευκαιρία, λέει και μερικά για το τελευταίο φετινό επεισόδιο του Homeland, οπότε: Spoiler Warning!

 

[Earion]

Καλοδεχούμενοι πρόσφυγες

του Αρίστου Δοξιάδη

Ο κίνδυνος να μείνουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες εύλογα κυριαρχεί στις ειδήσεις και στη σκέψη των πολιτικών. Σε αντίθεση με τους διερχόμενους, οι εγκλωβισμένοι, αν είναι πολλοί και απελπισμένοι, θα γίνουν σοβαρό πρόβλημα για την κοινωνία που τους δέχεται, καθώς παραμένουν χωρίς να επιδιώκουν χτίσουν μια νέα ζωή, και η κοινωνία δεν επενδύει για να τους ενσωματώσει.

Υπάρχουν όμως και οι πρόσφυγες που δεν είναι εγκλωβισμένοι, ούτε διερχόμενοι. Είναι όσοι αποφασίζουν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα, να βρουν δουλειά και να στείλουν τα παιδιά στο ελληνικό σχολείο. Για αυτούς δεν γίνεται συζήτηση, ίσως επειδή είναι λίγοι, κι ίσως επειδή οι πολιτικοί δεν τολμούν να θίξουν το ζήτημα γιατί φοβούνται τους ψηφοφόρους. Έχουμε όμως αναλάβει την υποχρέωση έναντι των εταίρων στην ΕΕ να δεχτούμε για εγκατάσταση 50.000 πρόσφυγες. Πρέπει να το κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Και ακόμα καλύτερα, να το δούμε ως ευκαιρία.

Πολλοί Ελληνες θα αντιδράσουν στην προοπτική να έρθουν στην περιοχή τους ξένοι φτωχοί, αλλόθρησκοι, με παράξενους τρόπους. Θα φοβηθούν την ξένη γλώσσα μέσα στο σχολείο, το κρυφό τζαμί σε κάποια αποθήκη, ίσως τη ζητιανιά, ίσως και το έγκλημα. Θα πουν ακόμα ότι με ένα εκατομμύριο άνεργους δεν μπορούμε να δώσουμε δουλειά σε ξένους, και με ένα πτωχευμένο κράτος δεν μπορούμε να τους δίνουμε επιδόματα. Κατανοητοί οι φόβοι, αλλά μπορούμε να αποτρέψουμε τους κινδύνους. Κατανοητές και οι οικονομικές ενστάσεις, αλλά είναι λάθεμενες.

Ας αναλογιστούμε την ιστορία μετά το 1990. Είχαμε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία όπου μόλις είχε καταρρεύσει το καθεστώς του Χότζα, και έφταναν στην Ελλάδα χωρίς καθόλου παραστάσεις για τον τρόπο ζωής μιας δυτικής χώρας. Τους φοβηθήκαμε στην αρχή, ενμέρει δικαιολογημένα γιατί αυξήθηκαν τα εγκλήματα. Οι μεγαλύτεροι φόβοι, όμως, οτι θα αλλοιωθούν γειτονιές, θα πάρουν το ψωμί των Ελλήνων, και άλλα τέτοια, δεν επαληθεύτηκαν. Οι Αλβανοί, και οι άλλοι μετανάστες από την ανατολική Ευρώπη, ενσωματώθηκαν γενικώς καλά, και στήριξαν πολύ την οικονομία, όπως τη στήριξαν αργότερα οι Πακιστανοί και Μπανγκλαντεσιανοί. Ο Έλληνας μικροαγρότης δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί τον εαυτό του εργοδότη, πριν έρθουν οι μετανάστες, ούτε θα μπορούσε να καλλιεργήσει τόσες φράουλες, ντομάτες και σταφύλια όσα άρχισαν να παράγονται τότε. Στα σπίτια, οι μετανάστριες φρόντιζαν τους γέρους και τους άρρωστους, όχι μόνο των μεγαλοαστών, όπως πριν το 1990, αλλά και των μικροαστών. Στην οικοδομή, οι Αλβανοί έγιναν περιζήτητοι τεχνίτες.

Σήμερα με τη μεγάλη ανεργία, θα είναι πιο δύσκολο να απασχοληθούν οι νεοφερμένοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι θα εκτοπίσουν Έλληνες από περιζήτητες δουλειές. Ακόμα τώρα, υπάρχουν ανάγκες που δεν θέλουν να τις καλύψουν οι ντόπιοι, ενώ παράλληλα μερικοί Σύροι πρόσφυγες με μόρφωση και μικροπεριουσίες θα μπορούσαν να προσθέσουν θέσεις εργασίας. Οι μετανάστες συχνά συμπληρώνουν τους γηγενείς, δεν τους εκτοπίζουν, και έχουν θετική συμβολή στο ΑΕΠ.

Όσο για το κοινωνικό κράτος, δεν έχει νόημα να φοβόμαστε οτι θα απομυζούν τα επιδόματα ανεργίας ή συναφή, γιατί τέτοια επιδόματα έχουμε ελάχιστα. Αντίθετα δαπανούμε πολλά για συντάξεις. Οι πρόσφυγες μόνο θετική συμβολή θα έχουν στο συνταξιοδοτικό, αφού θα εργαστούν για δεκαετίες πριν αρχίσουν να εισπράττουν.

Θα έπρεπε λοιπόν να είναι καλοδεχούμενοι 50.000 άνθρωποι από τη Συρία και το Ιράκ. Υπάρχει όμως ένας πραγματικός κίνδυνος: να στοιβαχτούν σε λίγες συνοικίες, μέσα σε άθλιες συνθήκες, αλλάζοντας βίαια τη γειτονιά, όπως έγινε στον Άγιο Παντελεήμονα. Για να μη συμβεί αυτό, ας εφαρμόσουμε μια πρόταση του οργανισμού “Αλληλεγγύη-Solidarity Now”, που ασχολείται ιδιαίτερα με τους πρόσφυγες.

Να διασπαρεί το σύνολο στους 325 δήμους, δηλαδή 150 άτομα ή 30 οικογένειες σε ένα δήμο μεσαίου μεγέθους. Η κυβέρνηση, οι δήμοι και οι εθελοντικές οργανώσεις να συνεργαστούν για:

1. Να εντοπίσουν διαθέσιμες κατοικίες και να επιδοτήσουν το ενοίκιό τους από το σχετικό κονδύλι της Ε.Ε.
2. Να εκδόσουν έγκαιρα άδειες εργασίας.
3. Να προσφέρουν μαθήματα γλώσσας και επαγγελματικής κατάρτισης από εθελοντές.
4. Να παράσχουν μια μικρή χρηματική βοήθεια για 6-12 μήνες.
5. Να παρακινήσουν κάποιους από την τοπική κοινωνία να γίνουν ο σύνδεσμος ή σύμβουλος της κάθε οικογένειας: π.χ. μια γυναίκα που θα συνδέει τη μητέρα με τις τοπικές υπηρεσίες, ένας ντόπιος μαθητής που θα στηρίζει το μικρό παιδί στο σχολείο, ένας δάσκαλος ή μια κοινωνική λειτουργός που θα παρακολουθεί γενικά τις ανάγκες τους.

Αν οι αριθμοί σε κάθε τόπο είναι μικροί, το σχέδιο είναι εφικτό, χωρίς μεγάλες οργανωτικές δυσκολίες. Σε όλη τη χώρα υπάρχουν Έλληνες που θα θελήσουν να βοηθήσουν τους ξένους να ξαναρχίσουν τη ζωή τους. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν κι αυτοί που θα αντιδράσουν, είτε από φόβο, είτε από ρατσισμό, είτε για πολιτική εκμετάλλευση.

Εδώ χρειάζεται η πολιτική με την πιο καλή της έννοια. Για να κινητοποιήσει τους πολίτες, να παρακινήσει τους δημάρχους, να προστατέψει τους εθελοντές, να απομονώσει τους μισαλλόδοξους. Ελπίζω η κυβέρνηση και οι αρχηγοί των κομμάτων να μη φοβηθούν. Ελπίζω και η Εκκλησία να θυμηθεί τη φάτνη της Βηθλεέμ.

https://aristosd.wordpress.com/2015/12/25/καλοδεχούμενοι-πρόσφυγες/

 

[SBE]

Βγάζοντας απ'έξω τη λίστα με τις ιδέες, όλο το υπόλοιπο είναι γενικότητες και φραστικές κοινοτυπίες. Δεν το περίμενα από τον συγκεκριμένο. Και κυρίως δεν περίμενα να συγκρίνει την Ελλάδα της δεκαετίας του '90, που εξελισσόταν και ανέβαινε το βιοτικό επίπεδο ραγδαία, με την Ελλάδα του 2015.
Και ασχετοσύνη. Π.χ. ο Έλληνας αγρότης ήταν πάντα εργοδότης. Εμείς εργάτες παίρναμε να μαζεύουν τις ελιές και το 1985, και πριν δυο βδομάδες που τις μαζέψαμε τελευταία φορά. Με είκοσι ελιές. Αυτοί που είχαν 500, 1000, 10000 ελιές πώς νομίζει ότι τις μάζευαν; Μόνοι τους;
Επίσης, πολύ θα ήθελα να δω στοιχεία για τη συμβολή της μαύρης εργασίας στο συνταξιοδοτικό. Γιατί όσα χρόνια θυμάμαι που μαζεύουμε ελιές, δεν έχω δει ποτέ να αλλάζει χέρια καμιά απόδειξη. Ούτε είδα ποτέ να κόβουν απόδειξη οι ελαιοχρωματιστές, οι καθαρίστριες, οι αποκλειστικές κι οι υδραυλικοί που έχω συναντήσει.

 

[rogne]

Επίσης, πολύ θα ήθελα να δω στοιχεία για τη συμβολή της μαύρης εργασίας στο συνταξιοδοτικό. Γιατί όσα χρόνια θυμάμαι που μαζεύουμε ελιές, δεν έχω δει ποτέ να αλλάζει χέρια καμιά απόδειξη. Ούτε είδα ποτέ να κόβουν απόδειξη οι ελαιοχρωματιστές, οι καθαρίστριες, οι αποκλειστικές κι οι υδραυλικοί που έχω συναντήσει.

Μαύρη εργασία και ανασφάλιστη εργασία δεν είναι το ίδιο πράγμα. Προφανώς σχετίζονται (έως και πολύ), είναι ωστόσο νοητό ένας μετανάστης εργάτης γης που πληρώνεται μαύρα να πληρώνει κανονικά ασφαλιστικές εισφορές, όπως είναι νοητό (ίσως ακόμα περισσότερο) και για έναν ελαιοχρωματιστή, υδραυλικό κλπ. Δεν λέω ότι έτσι συνέβη όντως στο πρόσφατο παρελθόν, δεν έχω στοιχεία, λέω απλώς ότι το ένα δεν αποκλείει επί της αρχής το άλλο.

 

[SBE]

Εννοείς ότι ο ελευθερος επαγγελματίας π.χ. ελαιοχρωματιστης, που δεν κόβει αποδέιξεις παροχής υπηρεσιών, μπορεί να πληρώνει κανονικά ασφαλιστικές εισφορές (με έσοδα που τα δικαιολογεί πώς; ).
Ή ότι ο εργοδότης που προσλαμβάνει στη ζούλα εργάτες και δεν υπάρχει πουθενά κανένα χαρτί που να αποδεικνύει ότι τους έχει προσλάβει, θα πληρώνει εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ για τους εργάτες αυτούς;

Είσαι αισιόδοξος.

 

[rogne]

Εννοείς ότι ο ελευθερος επαγγελματίας π.χ. ελαιοχρωματιστης, που δεν κόβει αποδέιξεις παροχής υπηρεσιών, μπορεί να πληρώνει κανονικά ασφαλιστικές εισφορές (με έσοδα που τα δικαιολογεί πώς; ).
Ή ότι ο εργοδότης που προσλαμβάνει στη ζούλα εργάτες και δεν υπάρχει πουθενά κανένα χαρτί που να αποδεικνύει ότι τους έχει προσλάβει, θα πληρώνει εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ για τους εργάτες αυτούς;

Είσαι αισιόδοξος.

Ναι για το πρώτο, όχι για το δεύτερο (κάποιου είδους αυτασφάλιση θα κάνουν και οι εργάτες, αν κάνουν). Δεν νομίζω ότι ποτέ ο ΟΑΕΕ π.χ. νοιάστηκε για την προέλευση των εισφορών που πλήρωναν οι ασφαλισμένοι του.

 

[Earion]

Και ασχετοσύνη. Π.χ. ο Έλληνας αγρότης ήταν πάντα εργοδότης. Εμείς εργάτες παίρναμε να μαζεύουν τις ελιές και το 1985, και πριν δυο βδομάδες που τις μαζέψαμε τελευταία φορά. Με είκοσι ελιές. Αυτοί που είχαν 500, 1000, 10000 ελιές πώς νομίζει ότι τις μάζευαν; Μόνοι τους;

Απαντώ συγκεκριμένα σε αυτό, μολονότι εντελώς δευτερεύον και χωρίς σημασία για τις κεντρικές ιδέες του σημειώματος. Στην Ελλάδα (και πολύ περισσότερο στην Παλιά Ελλάδα) ο αγροτικός κλήρος είναι μικρός και πολυδιασπασμένος (ανέκαθεν ήταν έτσι, από τη Νεολιθική Εποχή, η οικολογία το επιβάλλει). Μόνο στις μεγάλες πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας υπάρχουν μεγάλοι κλήροι. Η πλειονότητα των αγροτικών εργασιών γινόταν, μέχρι να έρθουν οι Αλβανοί, από τα μέλη της οικογένειας του αγρότη, τους συγγενείς και φίλους, και (στις λίγες μεγάλες περιστάσεις μες στο χρόνο που απαιτείται, δηλαδή θέρο, τρύγο, και μάζεμα της ελιάς) από νοικιασμένα χέρια που ουσιαστικά ήταν ολόκληρο το χωριό που εναλλασσόταν μια στου ενός χωριανού και μια στου άλλου. Οι ίδιοι που πρόσφεραν προς ενοικίαση τη δουλειά τους σήμερα δέχονταν αύριο τη δουλειά των άλλων. (Για να είμαι ακριβής υπήρχε και η περίπτωση των φτωχών χωριών του ορεινού χώρου που σχημάτιζαν περιοδεύουσες ομάδες εργατών οι οποίες κατέβαιναν στα χαμηλά για να να προσφέρουν δουλειά. Έτσι πολλά χωριά της Γορτυνίας κατέβαιναν στον κάμπο της Ηλείας ή της Πάτρας). Αυτά όμως δεν αλλάζουν την ουσία, ο αγρότης δεν ήταν εργοδότης με την έννοια που ήταν ο εργοστασιάρχης. Δεν ήταν αυτή η θέση του, για να το πω μεγαλόστομα, «στα μέσα παραγωγής». Και ακόμα περισσότερο δεν ίσχυε αυτό για απόμακρους («απουσιάζοντες», absentee) ιδιοκτήτες γης, όπως είναι, απ' ό,τι καταλαβαίνω, η οικογένειά σου (και η δική μου). Στις μεγάλες εκτάσεις σε Θεσσαλία και Μακεδονία, όπου θυμίζω ότι μέχρι τη δεκαετία του '20 κυριαρχούσαν τα τσιφλίκια, όντως δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις για εξαρτημένη αγροτική εργασία, αλλά αμφιβάλλω αν δόθηκε τέτοιος χαρακτήρας στις αγροτικές οικονομικές σχέσεις γενικά. Με λίγα λόγια, ο συγγραφέας σωστά ισχυρίζεται ό,τι ισχυρίζεται. Η έλευση των Αλβανών (και των Βουλγάρων, και των Πακιστανών, των Μπαγκλαντεσιανών και όποιων άλλων) άλλαξε ουσιαστικά τις οικονομικές σχέσεις. Ο Έλληνας πλέον δεν αναλαμβάνει χειρωνακτικές αγροτικές εργασίες ούτε στη γεωργία ούτε στην κτηνοτροφία. Την αφήνει στους μετανάστες. Μόνο με φτηνά και εναλλασόμενα μεταναστευτικά χέρια (όπως στην παλιά καλή εποχή, στα εργοστάσια του 19ου αιώνα) μπορεί να στηθεί μια επιχείρηση καλλιέργειας φράουλας τύπου Μανωλάδας.

 

[Hellegennes]

Βγάζοντας απ'έξω τη λίστα με τις ιδέες, όλο το υπόλοιπο είναι γενικότητες και φραστικές κοινοτυπίες. Δεν το περίμενα από τον συγκεκριμένο. Και κυρίως δεν περίμενα να συγκρίνει την Ελλάδα της δεκαετίας του '90, που εξελισσόταν και ανέβαινε το βιοτικό επίπεδο ραγδαία, με την Ελλάδα του 2015.
Και ασχετοσύνη. Π.χ. ο Έλληνας αγρότης ήταν πάντα εργοδότης. Εμείς εργάτες παίρναμε να μαζεύουν τις ελιές και το 1985, και πριν δυο βδομάδες που τις μαζέψαμε τελευταία φορά. Με είκοσι ελιές. Αυτοί που είχαν 500, 1000, 10000 ελιές πώς νομίζει ότι τις μάζευαν; Μόνοι τους;

Τι να σου πω, εμείς που έχουμε 300 ελιές, μόνοι μας τις μαζέψαμε φέτος. Άλλες χρονιές βάζαμε μόνο εργάτες ή πηγαίναμε μαζί με τους εργάτες, αλλά μόνο γιατί δεν μπορούσαμε να ταιριάξουμε τις υποχρεώσεις μας ώστε να πηγαίνουμε όλοι μαζί. Αυτοί που έχουν 10.000 ελιές προφανώς είναι μεσαίοι προς μεγάλοι εργοδότες, γιατί 10.000 ελιές, συστηματικά καλλιεργημένες, δίνουν περίπου 40 τόνους λάδι, το οποίο είναι περίπου 100.000-150.000 ευρώ σε τωρινές τιμές χοντρικής. Αυτοί που έχουν 1000 ελιές, αν είναι αγρότες, μια χαρά τις μαζεύουν μόνοι τους. 20 ελιές τις μαζεύουν 2 άτομα σε 8 ώρες, παρεμπιπτόντως.

 

[Hellegennes]

Εννοείς ότι ο ελευθερος επαγγελματίας π.χ. ελαιοχρωματιστης, που δεν κόβει αποδέιξεις παροχής υπηρεσιών, μπορεί να πληρώνει κανονικά ασφαλιστικές εισφορές (με έσοδα που τα δικαιολογεί πώς; ).
Ή ότι ο εργοδότης που προσλαμβάνει στη ζούλα εργάτες και δεν υπάρχει πουθενά κανένα χαρτί που να αποδεικνύει ότι τους έχει προσλάβει, θα πληρώνει εργοδοτικές εισφορές στο ΙΚΑ για τους εργάτες αυτούς;

Είσαι αισιόδοξος.

Δεν είναι το ίδιο πράγμα. Π.χ. μεγάλο μέρος της πώλησης ελαιολάδου είναι μαύρο, όμως πωλείται από αγρότες ασφαλισμένους στον ΟΓΑ. Όσον αφορά τους ΕΕ, προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν υδραυλικό ή ηλεκτρολόγο, κτλ, που να μην είναι ασφαλισμένος, άσχετα αν κόβουν αποδείξεις ή όχι. Τώρα τι δικαιολογούν και πώς δεν έχει καμμιά σημασία. Η εφορία δεν σου ζητάει τα ρέστα για το ότι είσαι ασφαλισμένος αλλά δεν φαίνεται να έχεις έσοδα. Τα πρώτα δυο χρόνια που ήμουν ασφαλισμένος στον ΟΑΕΕ ήμουν στην Αγγλία και δήλωνα -και είχα- μηδενικό εισόδημα.

 

[Palavra]

Για τα της μαύρης εργασίας έχεις δίκιο, φυσικά, αλλά:

Εννοείς ότι ο ελευθερος επαγγελματίας π.χ. ελαιοχρωματιστης, που δεν κόβει αποδέιξεις παροχής υπηρεσιών, μπορεί να πληρώνει κανονικά ασφαλιστικές εισφορές (με έσοδα που τα δικαιολογεί πώς; ).

Πιστεύεις δηλαδή ότι το ελληνικό κράτος κάνει διασταύρωση στοιχείων στους ελεύθερους επαγγελματίες (ή σε οποιονδήποτε επαγγελματία, εδώ που τα λέμε); Αισιόδοξη σε βρίσκω

 

[SBE]

OK, προφανώς έχετε δίκιο με τα ασφαλιστικά. Ας πάμε τώρα σε μια είδηση που όσο τη διάβαζα αηδίαζα (μετά είπα να το ρίξω στο χιούμορ και σκέφτηκα το ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα). Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην Κολονία, λοιπόν, και...
A 'new dimension' of sexual assault in Cologne
Για όσους βαριούνται να διαβάσουν, περιληπτικά: την παραμονή της Πρωτοχρονιάς έξω από τον σταθμό της Κολονίας, γύρω στους 1000 νεαροί (18-25) βορειοαφρικανικής και αραβικής καταγωγής, επιτέθηκαν σε περαστικές και τις λήστεψαν ή τις παρενόχλησαν σεξουαλικά. Έγιναν μέχρι τώρα περίπου 90 καταγγελίες για παρενόχληση και μία για βιασμό. Το πιο πάνω, καθώς και αυτό από τη Γκάρντιαν, περιγράφουν πώς γινόταν η δουλειά.
Τα άρθρα λένε ότι η αστυνομία λέει ότι δεν πιστεύουν ότι οι δράστες ήταν άρτι αφιχθέντες πρόσφυγες, αλλά αυτό δεν έχει σημασία σε τελική ανάλυση. Αντιθέτως, είναι χειρότερα, γιατί δείχνει ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη προθυμία για σεβασμό στις αξίες και τον τρόπο ζωής της Ευρώπης από άτομα που έχουν ήδη κάποιον καιρό σε αυτή. Οι δράστες ήταν άτομα που θεωρούν ότι κάθε γυναίκα που κυκλοφορεί ελεύθερα σε δημόσιο χώρο τα θέλει και τα παθαίνει και της αξίζει να την χουφτώνουν οι περαστικοί*.
Το ότι η αστυνομία δεν αντέδρασε επαρκώς προφανώς οφείλεται στο ότι μάλλον δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ούτε κι εγώ θα το πίστευα αν δεν ήμουνα Ελληνίδα και συνεπώς γνώστρια του ανατολίτικου μισογυνισμού.

Οπότε το ερώτημα είναι: μπορείς να αλλάξεις τα μυαλά ενός σεξουαλικά καταπιεσμένου εικοσάρη σαν τους πιο πάνω; Λογικά γίνεται, ή τουλάχιστον γίνεται να τον πείσεις ότι θα γνωρίσει της φυλακής τα σίδερα αν δεν προσποιηθεί ότι έχει αλλάξει μυαλά (με καταπίεση δηλαδή, κι όχι με ελεύθερη βούληση και με θαυμασμό στο ευρωπαϊκό μοντέλο ζωής). Γίνεται να πείσεις χίλιους νεαρούς, που συμπεριφέρονται σαν αγέλη;


* Έχοντας υπάρξει δεκατριάχρονο στην Ελλάδα, ξέρω ότι υπάρχουν και Έλληνες που θεωρούν ότι είναι στόχος για το μακρύ τους το χέρι όλα τα κορίτσια στην αρχή της εφηβείας (που συνήθως δεν μιλάνε γιατί ντρέπονται), αλλά ελπίζω να έχουμε προοδεύσει λίγο από αυτό το μοντέλο από την εποχή που ήμουνα εγώ μικρή.

ΥΓ Περισσότερα για το τί συμβαίνει όταν η αστυνομία προσπαθεί να είναι πολιτικά ορθή σε αυτό εδώ.