Κοψίδια και τσιμπολογήματα
- Thread starter nickel
- Start date
Καλημέρα. Από πότε οι 42χρονες χρειάζονται δεύτερο ηλικιακό προσδιορισμό; Στο κάτω κάτω, η ελληνική μάς δίνει αμέσως και το φύλο. Αν εξαιρέσουμε το πεντάχρονο παιδάκι, που δεν ξέρουμε αν είναι αγοράκι ή κοριτσάκι, λέξεις όπως δωδεκάχρονη, 25χρονος, 37χρονη, 87χρονος δεν χρειάζονται και την υποκειμενική προσέγγιση του συντάκτη της είδησης. Μπορώ εύκολα να φανταστώ 70χρονους που θα πάθουν πλήρη κατάρρευση αν κάποια είδηση γι' αυτούς τους αναφέρει με το χαρακτηρισμό «ο 70χρονος γέροντας». Τι στο καλό, δεν τους μαθαίνουν τίποτα στις δημοσιογραφικές σχολές;
Γέροντας δεν συνηθίζεται. Ηλικιωμένος λένε συνήθως. Υπέργηρος ίσως αν είναι 90+. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί είναι μια δημοσιογραφική αρρώστια, ομολογουμένως, αν και δεν θα έλεγα ότι ακούγεται γελοίος ο χαρακτηρισμός "νέος άντρας" για έναν σαραντάρη, με προσδόκιμο τα 80 και δεδομένου ότι το σύνορο νεαρός-άντρας είναι κάπου στα 28*. Πάντως μεσήλικας ο σαραντάρης δεν είναι (ακόμα και το ΛΚΝ λέει: άνθρωπος πενήντα ως εξήντα χρονών περίπου). Εδώ υπάρχει ένα θέμα σχετικά με την κοινωνική θεώρηση της ηλικίας και των επιθέτων που την προσδιορίζουν και την βιολογική της θεώρηση. Για παράδειγμα βιολογικά ενήλικοι γίνονται οι άνθρωποι με το πέρασμα στην εφηβεία, δηλαδή μεταξύ των ηλικιών 10-13. Η σωματική ολοκλήρωση βέβαια διαρκεί πολύ περισσότερο*, αλλά η σεξουαλική ωρίμανση συμβαίνει κατά την διάρκεια αυτών των ετών. Εννοείται ότι και το όριο των 18 ετών για ενηλικίωση είναι παντελώς αυθαίρετο, είναι ένα 100% κοινωνικό κατασκεύασμα. Κατά τα άλλα, ανάλογα με την κουλτούρα κάθε λαού, μπορεί ο 30άρης να είναι ήδη παππούς (δηλαδή να έχει εγγόνια), μπορεί και να μην έχει καν παιδιά.
* ο εγκέφαλος φτάνει σε πλήρη ανάπτυξη κατά τα 25, ίσως κι αργότερα, το ίδιο και η πλήρης τριχοφυΐα καθώς και τα οστά. Μάλιστα ειδικά για τον εγκέφαλο η επιστήμη σήμερα λέει ότι πριν τα 25 δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα τα κρίσιμα στάδια που αφορούν την λήψη αποφάσεων.
* ο εγκέφαλος φτάνει σε πλήρη ανάπτυξη κατά τα 25, ίσως κι αργότερα, το ίδιο και η πλήρης τριχοφυΐα καθώς και τα οστά. Μάλιστα ειδικά για τον εγκέφαλο η επιστήμη σήμερα λέει ότι πριν τα 25 δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα τα κρίσιμα στάδια που αφορούν την λήψη αποφάσεων.
Πριν φτάσουμε στο ηλικιακό, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι μόνο τύποις θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε «Τύπο» φυλλάδες σαν την espresso. Και ότι έχει παντού φυλλάδες που μόνο για τον απόπατο κάνουν. Pulp
«Δημοσιογραφικές σχολές»; :lol: Σε καλό σου, Νίκελ, που μ' έκανες και γέλασα.
My Melancholy Blues (News of the World) - Queen
I'm causing a mild sensation
With this new occupation
I'm permanently glued
To this extraordinary mood
So now move over
And let me take over
With my melancholy blues
Η χλεύη των συριζαίων φίλων για τους διαδηλωτές τού «Μένουμε Ευρώπη» μού δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλουν να ανοίξει το «κλειστό» επάγγελμα του διαδηλωτή.
Ελαφρά διασκευασμένο από το σημερινό άρθρο της Πέπης Ραγκούση στα Νέα (23/6/2015):
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5251276/gia-ta-panhgyria/
Ελαφρά διασκευασμένο από το σημερινό άρθρο της Πέπης Ραγκούση στα Νέα (23/6/2015):
http://www.tanea.gr/opinions/all-opinions/article/5251276/gia-ta-panhgyria/
Για να θυμόμαστε και κάτι διασκεδαστικό από αυτές τις μαύρες ώρες. Κάποιο ξένο μέσο πίστεψε την τρολιά του Ν. Ζαχαριάδη για τις φιλανδέζικες σημαίες.
Αν και ένα από τα τιτιβίσματα που μου άρεσε πολύ έλεγε:
Αλέξη, για κάνε έναν υπολογισμό. Πόσα πιάνει η εκκλησιαστική περιουσία;
Αν και ένα από τα τιτιβίσματα που μου άρεσε πολύ έλεγε:
Αλέξη, για κάνε έναν υπολογισμό. Πόσα πιάνει η εκκλησιαστική περιουσία;
Τιτίβισμα ανταποκριτή που ξενυχτά μαζί με τους αξιωματούχους της Ε.Ε. και ένας Θεός ξέρει πόσους Έλληνες:
Me: How are the talks going?
EU source: "Shitty."
Me: "Getting more shitty or less?"
Source: "Pretty steady level of shittiness."
https://twitter.com/EdConwaySky/status/620367769591263232
Me: How are the talks going?
EU source: "Shitty."
Me: "Getting more shitty or less?"
Source: "Pretty steady level of shittiness."
https://twitter.com/EdConwaySky/status/620367769591263232
Στο Σινέ-Ελλάς είδαμε «Το μεγάλο φαγοπότι» του Ανδρέα Παπανδρέου και του θιάσου του· ακολούθησε La grande illusion που σκηνοθέτησαν οι κκ. Καραμανλής και Σημίτης· απολαύσαμε τους Dumb and Dumber με τους κκ. Γ. Παπανδρέου και Α. Σαμαρά σε πρωταγωνιστικούς ρόλους· σήμερα παίζεται The talented Mr. Ripley. Δεν ξέρουμε ακόμα το αν τελικά θα κατέβει την τελευταία στιγμή από τα προσεχώς ο «Τιτανικός» και θα αντικατασταθεί από κάποια εγχώρια παραγωγή – «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», «Η κάλπικη λίρα», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» – ή από το «Έγκλημα και τιμωρία» σε κάποια από τις πολυάριθμες εκδοχές του.
Άγγελος Χανιώτης. Ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας
Άγγελος Χανιώτης. Ο ταλαντούχος κύριος Τσίπρας
...
Stanley Kubrick on Mortality, the Fear of Flying, and the Purpose of Existence: 1968 Playboy Interview
by Maria Popova
A-yin the darkness there must come out the light...
Stanley Kubrick on Mortality, the Fear of Flying, and the Purpose of Existence: 1968 Playboy Interview
by Maria Popova
Besides being one of the finest filmmakers of all time and mastermind of the greatest movie never made, Stanley Kubrick (July 26, 1928 – March 7, 1999) was also a keen observer of culture with ceaseless curiosity about the human condition, dancing between the hopeless and the heartening. From Stanley Kubrick: Interviews (public library) comes this layered meditation on purpose, mortality, and, as Carl Jung once put it, the art of “kindl[ing] a light in the darkness of mere being,” from a 1968 Playboy interview by Eric Nordern:
Playboy: Thanks to those special effects, 2001 is undoubtedly the most graphic depiction of space flight in the history of films — and yet you have admitted that you yourself refuse to fly, even in a commercial jet liner. Why?
Kubrick: I suppose it comes down to a rather awesome awareness of mortality. Our ability, unlike the other animals, to conceptualize our own end creates tremendous psychic strains within us; whether we like to admit it or not, in each man’s chest a tiny ferret of fear at this ultimate knowledge gnaws away at his ego and his sense of purpose. We’re fortunate, in a way, that our body, and the fulfillment of its needs and functions, plays such an imperative role in our lives; this physical shell creates a buffer between us and the mind-paralyzing realization that only a few years of existence separate birth from death. If man really sat back and thought about his impending termination, and his terrifying insignificance and aloneness in the cosmos, he would surely go mad, or succumb to a numbing sense of futility. Why, he might ask himself, should he bother to write a great symphony, or strive to make a living, or even to love another, when he is no more than a momentary microbe on a dust mote whirling through the unimaginable immensity of space?
Those of us who are forced by their own sensibilities to view their lives in this perspective — who recognize that there is no purpose they can comprehend and that amidst a countless myriad of stars their existence goes unknown and unchronicled — can fall prey all too easily to the ultimate anomie….But even for those who lack the sensitivity to more than vaguely comprehend their transience and their triviality, this inchoate awareness robs life of meaning and purpose; it’s why ‘the mass of men lead lives of quiet desperation,’ why so many of us find our lives as absent of meaning as our deaths.
The world’s religions, for all their parochialism, did supply a kind of consolation for this great ache; but as clergymen now pronounce the death of God and, to quote Arnold again, ‘the sea of faith’ recedes around the world with a ‘melancholy, long, withdrawing roar,’ man has no crutch left on which to lean—and no hope, however irrational, to give purpose to his existence. This shattering recognition of our mortality is at the root of far more mental illness than I suspect even psychiatrists are aware.
Playboy: If life is so purposeless, do you feel it’s worth living?
Kubrick: The very meaninglessness of life forces man to create his own meaning. Children, of course, begin life with an untarnished sense of wonder, a capacity to experience total joy at something as simple as the greenness of a leaf; but as they grow older, the awareness of death and decay begins to impinge on their consciousness and subtly erode their joie de vivre, their idealism — and their assumption of immortality. As a child matures, he sees death and pain everywhere about him, and begins to lose faith in the ultimate goodness of man. But, if he’s reasonably strong — and lucky — he can emerge from this twilight of the soul into a rebirth of life’s elan. Both because of and in spite of his awareness of the meaninglessness of life, he can forge a fresh sense of purpose and affirmation. He may not recapture the same pure sense of wonder he was born with, but he can shape something far more enduring and sustaining. The most terrifying fact about the universe is not that it is hostile but that it is indifferent; but if we can come to terms with this indifference and accept the challenges of life within the boundaries of death — however mutable man may be able to make them — our existence as a species can have genuine meaning and fulfillment. However vast the darkness, we must supply our own light.
Kubrick: I suppose it comes down to a rather awesome awareness of mortality. Our ability, unlike the other animals, to conceptualize our own end creates tremendous psychic strains within us; whether we like to admit it or not, in each man’s chest a tiny ferret of fear at this ultimate knowledge gnaws away at his ego and his sense of purpose. We’re fortunate, in a way, that our body, and the fulfillment of its needs and functions, plays such an imperative role in our lives; this physical shell creates a buffer between us and the mind-paralyzing realization that only a few years of existence separate birth from death. If man really sat back and thought about his impending termination, and his terrifying insignificance and aloneness in the cosmos, he would surely go mad, or succumb to a numbing sense of futility. Why, he might ask himself, should he bother to write a great symphony, or strive to make a living, or even to love another, when he is no more than a momentary microbe on a dust mote whirling through the unimaginable immensity of space?
Those of us who are forced by their own sensibilities to view their lives in this perspective — who recognize that there is no purpose they can comprehend and that amidst a countless myriad of stars their existence goes unknown and unchronicled — can fall prey all too easily to the ultimate anomie….But even for those who lack the sensitivity to more than vaguely comprehend their transience and their triviality, this inchoate awareness robs life of meaning and purpose; it’s why ‘the mass of men lead lives of quiet desperation,’ why so many of us find our lives as absent of meaning as our deaths.
The world’s religions, for all their parochialism, did supply a kind of consolation for this great ache; but as clergymen now pronounce the death of God and, to quote Arnold again, ‘the sea of faith’ recedes around the world with a ‘melancholy, long, withdrawing roar,’ man has no crutch left on which to lean—and no hope, however irrational, to give purpose to his existence. This shattering recognition of our mortality is at the root of far more mental illness than I suspect even psychiatrists are aware.
Playboy: If life is so purposeless, do you feel it’s worth living?
Kubrick: The very meaninglessness of life forces man to create his own meaning. Children, of course, begin life with an untarnished sense of wonder, a capacity to experience total joy at something as simple as the greenness of a leaf; but as they grow older, the awareness of death and decay begins to impinge on their consciousness and subtly erode their joie de vivre, their idealism — and their assumption of immortality. As a child matures, he sees death and pain everywhere about him, and begins to lose faith in the ultimate goodness of man. But, if he’s reasonably strong — and lucky — he can emerge from this twilight of the soul into a rebirth of life’s elan. Both because of and in spite of his awareness of the meaninglessness of life, he can forge a fresh sense of purpose and affirmation. He may not recapture the same pure sense of wonder he was born with, but he can shape something far more enduring and sustaining. The most terrifying fact about the universe is not that it is hostile but that it is indifferent; but if we can come to terms with this indifference and accept the challenges of life within the boundaries of death — however mutable man may be able to make them — our existence as a species can have genuine meaning and fulfillment. However vast the darkness, we must supply our own light.
Προσωρινή διακοπή της εξόρυξης χρυσού στη Χαλκιδική με απόφαση Σκουρλέτη
Την προσωρινή διακοπή των εργασιών εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής ανακοίνωσε ο Π. Σκουρλέτης, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό
http://www.thetoc.gr/koinwnia/artic...sis-xrusou-sti-xalkidiki-me-apofasi-skourleti
Ο Σκουρ-λέτης έγινε Σκουρ-νο-λέτης.
Την προσωρινή διακοπή των εργασιών εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής ανακοίνωσε ο Π. Σκουρλέτης, μετά τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό
http://www.thetoc.gr/koinwnia/artic...sis-xrusou-sti-xalkidiki-me-apofasi-skourleti
Ο Σκουρ-λέτης έγινε Σκουρ-νο-λέτης.
rogne
¥
Σαν να ταιριάζει καλύτερα το "τροτσκιστής" απ' το "νεοφιλελεύθερος"... :inno: