η οποία χάθηκε και αυτή ... όπως χάθηκες και εσύ.

[colurosa]

Μπορούμε να πούμε:
η οποία χάθηκε ... όπως χάθηκες και εσύ.


Μπορούμε, όμως, να πούμε;
η οποία χάθηκε και αυτή ... όπως χάθηκες και εσύ.

 

[Alexandra]

Προτιμώ το πρώτο.

 

[colurosa]

Προτιμώ το πρώτο.

Τον 2 θα το χρησιμοποιούσα για να δώσω έμφαση. Έαν είναι σωστός.

 

[nickel]

Φτάνει η έμφαση του πρώτου. Οι δύο εμφάσεις του δεύτερου είναι σαν δυο κακομαθημένα παιδάκια που μαλώνουν, δείχνοντας το ένα το άλλο: «Όχι, εσύ το έσπασες». «Όχι, εσύ το έσπασες».

 

[nickel]

Επίσης, θα έγραφα «κι εσύ».

 

[colurosa]

Επίσης, θα έγραφα «κι εσύ».

Σας ευχαριστώ!

 

[Earion]

Κι εγώ δεν θα φυλάκιζα το όμως σε αμφίκλειστα κόμματα.

Έχω μεγάλη αλλεργία, πια, στα αχρείαστα, στραβοβαλμένα κόμματα. Βρε παιδιά, το «τώρα» και το «πια» τα ’χετε κάνει παντού αμφίκλειστα κι αυτά σαν το «, όμως,», το «, λοιπόν,», το «, αλλά,», το «, άρα,» κλπ. Σύνδεσμοι είναι (όχι το πια και το τώρα, βέβαια) και δεν χρειάζονται παντού μηχανικά το κόμμα και στα δύο άκρα! Γαμώτο κέρατο, μου, τι, διάολο, κάνετε; Με το κόμμα πληρώνεστε;

 

[colurosa]

Κι εγώ δεν θα φυλάκιζα το όμως σε αμφίκλειστα κόμματα.

Earion, όποιο λάθος εντοπίζεις επισήμανέ το μου.

 

[Themis†]

Earion, όποιο λάθος εντοπίζεις επισήμανέ το μου.

Colurosa, προσπάθησε να αποδεσμευτείς κάπως από τη λογική σωστό/λάθος. Η γλώσσα δεν μπαίνει, ευτυχώς, σε σιδερόφρακτα καλούπια. Δεν υπάρχουν μόνο το "σωστό" και το "λάθος", υπάρχει και η αχανής γκρίζα ζώνη της προσωπικής ευθύνης και προτίμησης του γράφοντος. Εκεί τα ζητήματα φεύγουν από την τυπική λογική και απαντούν στο κρίσιμο ερώτημα: εξυπηρετείται το νόημα, διευκολύνεται ο αναγνώστης να καταλάβει αυτό που θέλουμε να πούμε; Επομένως, trust the Force ιδίοις εξόδοις. Κανείς κανόνας δεν σε σώζει από τη δική σου ευθύνη. Για παράδειγμα, σε σχέση με τα κόμματα σκέψου καλά αυτό που είπε ο Δαεμάνος:
Σύνδεσμοι είναι (όχι το πια και το τώρα, βέβαια) και δεν χρειάζονται παντού μηχανικά το κόμμα και στα δύο άκρα! Γαμώτο κέρατο, μου, τι, διάολο, κάνετε; Με το κόμμα πληρώνεστε;