Οι Φιλελεύθεροι: πάντα στις συμμαχίες ο μικρότερος καταποντίζεται, ειδικά αν όπως στην τωρινή περίπτωση, υποχωρεί σε κάθε τρέλλα του μεγάλου. Στην περίπτωση των Φιλελεύθερων αυτή η τρέλλα ήταν τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια το 2010, με το καλημέρα που μπήκαν στην κυβέρνηση. Εκεί έχασαν τους παραδοσιακούς οπαδούς τους και όλους αυτούς που τους ψήφισαν σαν εναλλακτική λύση. Και μετά από αυτό έλεγαν ναι σε όλα, απομακρυνόμενοι όλο και περισσότερο από τις αρχές του κόμματός τους.
Οι Σκωτσέζοι: μα φυσικά και δεν έχει λυθεί το ζήτημα της ανεξαρτησίας. Οι ψηφοφόροι βέβαια ανταποκρίθηκαν και στην εξαιρετική προεκλογική εμφάνιση της Στέρτζιον, που ήταν πολύ καλύτερη από τους υποψήφιους των μεγάλων κομμάτων (κι άμα είχαν υποψήφιους σε όλη τη χώρα μπορεί να είχαν κι άλλες έδρες). Δε νομίζω να έχουμε δημοψήφισμα σύντομα πάλι, απλά η Σκωτία θα ανεξαρτητοποιηθεί ακόμα περισσότερο στην πράξη, μένοντας στην ένωση τυπικά. Αρχίζω να σκέφτομαι τη μετακόμιση βόρεια, γιατί φαίνονται πιο νορμάλ άνθρωποι από τους νότιους, αλλά δεν μου αρέσει το κλίμα ρε γαμώτο...
UKIP και λοιποί: νομίζω ότι το UKIP τέρμα, αυτό ήτανε. Μπορεί να πήραν 13% στη χώρα, αλλά το σύστημα κλπ κλπ. Μπορεί να εμφανιστούν άλλα κόμματα διαμαρτυρίας, βέβαια. Αλλά είναι τόσο μεγάλο το εμπόδιο του εκλογικού συστήματος που στο τέλος η επιρροή τους είναι ελάχιστη.
Δημοψήφισμα για την ΕΕ: προσωπικά θα ήθελα να γίνει, για να λήξει οριστικά το ζήτημα. Πιστεύω ότι αν γίνει θα αποφασιστεί η παραμονή στην ΕΕ, ίσως οριακά, και θα αναγκαστούν τα μεγάλα κόμματα να αλλάξουν πολιτική, γι'αυτό άλλωστε το αποφεύγουν.
Τώρα, για το μέλλον: ο Κάμερον έχει πει ότι δεν θα πάει για τρίτη πενταετία, που σημαίνει ότι ίσως αλλάξει το σενάριο του εσωτερικού πραξικοπήματος που διώχνει τον πρωθυπουργό στην τρίτη θητεία (βλ. Θάτσερ, Μπλαιρ).
Πιο κοντά: θα δούμε μεγαλύτερες αλλαγές στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια. Τα αναμενόμενα δηλαδή.
Για την εξωτερική πολιτική, αν οι αμερικανοί εκλέξουν πρόεδρο κάποιον που θα συνεχίσει τη στάση του Ομπάμα (που ήταν ψυχρή προς το ΗΒ), μάλλον θα δούμε να συνεχίζεται η στροφή προς την Ευρώπη (όχι απαραίτητα προς την ΕΕ). Θα συνεχιστούν οι ευρωσκεπτικιστικές γκρίνιες κλπ, καμιά αλλαγή εκεί.
Σε γενικές γραμμές, ύστερα από μια εικοσαετία και βάλε στο ΗΒ εγώ πλέον αισθάνομαι αηδιασμένη από τη χώρα. Είναι λίγο αστείο το ότι αυτό συμβαίνει την εποχή που πολλοί γνωστοί και φίλοι με θεωρούν τυχερή που ζω σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, που μου έχει δώσει τόσες δυνατότητες κλπ κλπ. Όμως, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες της ηλικίας μου που έχουμε τόσο καιρό εδώ, έχουν πλέον μαζευτεί πολλά που δείχνουν ότι δεν είναι όλα ρόδινα στη χώρα και δεν σώζονται γιατί δεν έχω πλέον την υπεραισιοδοξία που είχα όταν ήμουνα είκοσι χρονών. Οπότε δεν πιστεύω σε βελτιώσεις. Η μόνη περίοδος που είδα πραγματικά βελτίωση στη ζωή μου και στη ζωή των γύρω μου στο ΗΒ, ήταν την περίοδο αμέσως πριν την οικονομική κρίση. Και ξέρουμε πώς κατάληξε.