skam
New member
Πριν από λίγο καυγάδιζα με ένα άσπονδο φίλο για την έννοια των φωτογραφικών διατάξεων και κατά πόσο αυτός ο χαρακτηρισμός αρμόζει στην περίπτωση του νόμου από τον οποίο αναμένεται να επωφεληθεί ο Σάβας Ξηρός.
Ο φίλος υποστήριζε ότι το γεγονός πως η ρύθμιση αφορά δύο μόνο περιπτώσεις φυλακισμένων σήμερα, (τρεις κατά τον υπουργό, αλλά ο ένας πάει...), καθιστά την διάταξη φωτογραφική.
Μια και είμαι κομμάτι δυσλεκτικός και δεν τα πάω καλά με τις συζητήσεις, και αφού ηρέμησα και μου κατέβηκε η πίεση, πήγα να βρω τι ονομάζουμε "φωτογραφικές διατάξεις" για να δω αν εγώ δεν καταλαβαίνω την έννοια ή ο φίλος. Και ψάχνοντας τον ορισμό έπεσα πάνω στον Σαραντάκο... https://sarantakos.wordpress.com/2015/04/17/photo/ Συμφωνώ με την προσέγγισή του, αλλά θα ήθελα να την διαμορφώσω λιγάκι και αν γίνεται να ακούσω και άλλες απόψεις.
-----
Αρχικά να αντιγράψω από εκεί τους λεξικολογικούς ορισμούς της έκφρασης:
Σύμφωνα με το λεξικό ΛΚΝ, φωτογραφική είναι η διάταξη «που προσδιορίζει σε τέτοιο βαθμό τα προσόντα που απαιτούνται (συνήθ. για την κατάληψη μιας θέσης), ώστε να ταιριάζουν σε ένα κυρίως άτομο». Το νεότερο Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας ορίζει ως φωτογραφική τη διάταξη «που αφορά ορισμένο πρόσωπο χωρίς να αναφέρεται σε αυτό ονομαστικά».
Οι ορισμοί νομίζω ότι σιωπηλά αποδέχονται ένα πολύ βασικό γεγονός.
Δηλαδή ότι το πρώτο και πρώτιστο, που πρέπει να εξετάσει κανείς για να χαρακτηριστεί μια διάταξη φωτογραφική δεν είναι ο αριθμός που επωφελείται από αυτή, αλλά αν η διάταξη - νόμος είναι "παράλογος".
Αν αντίθετα είναι συμβατή με την γενικότερη φιλοσοφία του νομοθέτη, (ή κόμματος που κυβερνά), τότε ακόμα και αν επωφελείται από αυτή ένα και μόνο άτομο, η διάταξη περιγράφει εξ αντικειμένου την θέση του νομοθέτη και όχι το άτομο.
Η ύπαρξη του ατόμου, ή των ατόμων, αποτελεί φυσικά την αφορμή για να κινηθεί ο νομοθέτης, μια και η σπανιότητα ενός φαινομένου που θεραπεύει μια διάταξη, δεν καθιστά αναγκαίο το ενδιαφέρον του νομοθέτη, άρα και την ρύθμιση, όσο δεν υπάρχει κάποιος αποδέκτης.
Όμως αν ο νομοθέτης νομοθετεί ενάντια στην γενικότερη συλλογιστική του, προφανώς και έχουμε φωτογραφική διάταξη, ακόμα και αν επωφελείται ένας αξιοσημείωτος αριθμός ατόμων.
Έτσι αν ένας δικτάτορας νομοθετήσει το αυτόματο διαζύγιο, πάρει διαζύγιο στα γρήγορα και ακυρώσει μετά τον νόμο, έχουμε φωτογραφική διάταξη, μια και δεν συντάσσεται με την γενικότερη λογική του (κάτι τέτοιο λέγεται ότι έκανε ο Παπαδόπουλος, αλλά δεν ψάχνω τώρα αν πρόκειται για μύθευμα, σαν παράδειγμα στέκει.).
Το ότι η διάταξη μπορεί να αφορά συγκεκριμένες θέσεις ή να ισχύει για ορισμένο χρονικό διάστημα, χωρίς να δικαιολογείται το γεγονός του περιορισμού από αποχρώντες λόγους, ασφαλώς είναι μια σοβαρή ένδειξη ότι η διάταξη αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι μια πολιτική θέση.
Ειδικά στην περίπτωση του Ξηρού, δεν έχουμε μια διάταξη που περιορίζεται σε συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, μια και στο κοντινό μέλλον μπορεί να έχουμε άλλους 10-20 με αναπηρία πάνω από 80%, αλλά και επί πλέον η διάταξη μένει ισχύουσα στο μέλλον. Και φυσικά συντάσσεται πλήρως με την γενικότερη λογική του σύριζα και γενικότερα του κοινωνικού φιλελευθερισμού, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια και διασφαλίζει όπως λέει και ο Σ.: ότι άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και που είναι βαρύτατα ανάπηροι, θα εκτίουν την ποινή τους σε ένα καταλληλότερο περιβάλλον. Και αυτό είναι το σημαντικότερο, που καθιστά την διάταξη - νόμο, μη φωτογραφική.
Μένει το ερώτημα, αν υπήρχε λόγος να προκριθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο άλλων, μια και αφορούσε στην παρούσα φάση μόνο τρία άτομα. Κατά μια έννοια το γεγονός ότι ο ένας ήδη μας άφησε χρόνους, απαντά στο ερώτημα.
Όμως γενικότερα η σημασία που δόθηκε στο νομοθέτημα είναι υπερβολική ως προς την φύση του ίδιου του νόμου. Μια διάταξη μέσα σε ένα νομοσχέδιο, που αν δεν αφορούσε και τον Ξηρό θα πέρναγε χωρίς να ασχοληθεί κανείς.
Ο φίλος υποστήριζε ότι το γεγονός πως η ρύθμιση αφορά δύο μόνο περιπτώσεις φυλακισμένων σήμερα, (τρεις κατά τον υπουργό, αλλά ο ένας πάει...), καθιστά την διάταξη φωτογραφική.
Μια και είμαι κομμάτι δυσλεκτικός και δεν τα πάω καλά με τις συζητήσεις, και αφού ηρέμησα και μου κατέβηκε η πίεση, πήγα να βρω τι ονομάζουμε "φωτογραφικές διατάξεις" για να δω αν εγώ δεν καταλαβαίνω την έννοια ή ο φίλος. Και ψάχνοντας τον ορισμό έπεσα πάνω στον Σαραντάκο... https://sarantakos.wordpress.com/2015/04/17/photo/ Συμφωνώ με την προσέγγισή του, αλλά θα ήθελα να την διαμορφώσω λιγάκι και αν γίνεται να ακούσω και άλλες απόψεις.
-----
Αρχικά να αντιγράψω από εκεί τους λεξικολογικούς ορισμούς της έκφρασης:
Σύμφωνα με το λεξικό ΛΚΝ, φωτογραφική είναι η διάταξη «που προσδιορίζει σε τέτοιο βαθμό τα προσόντα που απαιτούνται (συνήθ. για την κατάληψη μιας θέσης), ώστε να ταιριάζουν σε ένα κυρίως άτομο». Το νεότερο Χρηστικό Λεξικό της Ακαδημίας ορίζει ως φωτογραφική τη διάταξη «που αφορά ορισμένο πρόσωπο χωρίς να αναφέρεται σε αυτό ονομαστικά».
Οι ορισμοί νομίζω ότι σιωπηλά αποδέχονται ένα πολύ βασικό γεγονός.
Δηλαδή ότι το πρώτο και πρώτιστο, που πρέπει να εξετάσει κανείς για να χαρακτηριστεί μια διάταξη φωτογραφική δεν είναι ο αριθμός που επωφελείται από αυτή, αλλά αν η διάταξη - νόμος είναι "παράλογος".
Αν αντίθετα είναι συμβατή με την γενικότερη φιλοσοφία του νομοθέτη, (ή κόμματος που κυβερνά), τότε ακόμα και αν επωφελείται από αυτή ένα και μόνο άτομο, η διάταξη περιγράφει εξ αντικειμένου την θέση του νομοθέτη και όχι το άτομο.
Η ύπαρξη του ατόμου, ή των ατόμων, αποτελεί φυσικά την αφορμή για να κινηθεί ο νομοθέτης, μια και η σπανιότητα ενός φαινομένου που θεραπεύει μια διάταξη, δεν καθιστά αναγκαίο το ενδιαφέρον του νομοθέτη, άρα και την ρύθμιση, όσο δεν υπάρχει κάποιος αποδέκτης.
Όμως αν ο νομοθέτης νομοθετεί ενάντια στην γενικότερη συλλογιστική του, προφανώς και έχουμε φωτογραφική διάταξη, ακόμα και αν επωφελείται ένας αξιοσημείωτος αριθμός ατόμων.
Έτσι αν ένας δικτάτορας νομοθετήσει το αυτόματο διαζύγιο, πάρει διαζύγιο στα γρήγορα και ακυρώσει μετά τον νόμο, έχουμε φωτογραφική διάταξη, μια και δεν συντάσσεται με την γενικότερη λογική του (κάτι τέτοιο λέγεται ότι έκανε ο Παπαδόπουλος, αλλά δεν ψάχνω τώρα αν πρόκειται για μύθευμα, σαν παράδειγμα στέκει.).
Το ότι η διάταξη μπορεί να αφορά συγκεκριμένες θέσεις ή να ισχύει για ορισμένο χρονικό διάστημα, χωρίς να δικαιολογείται το γεγονός του περιορισμού από αποχρώντες λόγους, ασφαλώς είναι μια σοβαρή ένδειξη ότι η διάταξη αφορά συγκεκριμένα πρόσωπα και όχι μια πολιτική θέση.
Ειδικά στην περίπτωση του Ξηρού, δεν έχουμε μια διάταξη που περιορίζεται σε συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, μια και στο κοντινό μέλλον μπορεί να έχουμε άλλους 10-20 με αναπηρία πάνω από 80%, αλλά και επί πλέον η διάταξη μένει ισχύουσα στο μέλλον. Και φυσικά συντάσσεται πλήρως με την γενικότερη λογική του σύριζα και γενικότερα του κοινωνικού φιλελευθερισμού, περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μια και διασφαλίζει όπως λέει και ο Σ.: ότι άτομα που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν και που είναι βαρύτατα ανάπηροι, θα εκτίουν την ποινή τους σε ένα καταλληλότερο περιβάλλον. Και αυτό είναι το σημαντικότερο, που καθιστά την διάταξη - νόμο, μη φωτογραφική.
Μένει το ερώτημα, αν υπήρχε λόγος να προκριθεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο άλλων, μια και αφορούσε στην παρούσα φάση μόνο τρία άτομα. Κατά μια έννοια το γεγονός ότι ο ένας ήδη μας άφησε χρόνους, απαντά στο ερώτημα.
Όμως γενικότερα η σημασία που δόθηκε στο νομοθέτημα είναι υπερβολική ως προς την φύση του ίδιου του νόμου. Μια διάταξη μέσα σε ένα νομοσχέδιο, που αν δεν αφορούσε και τον Ξηρό θα πέρναγε χωρίς να ασχοληθεί κανείς.
