Η υπερβολή μπορεί να είναι η μαία της κατανόησης, αλλά μπορεί να γίνει και αιτία να απομονώσω αυτή τη συζήτηση, επειδή και έχει ξαναγίνει και παραμένει αντιπαραγωγική και η υπερβολή έφτασε σε όρια που δεν ανεχόμαστε όλοι. Γιατί, Helle, εσύ μπορεί να τα παίρνεις με τον Σόιμπλε, εμείς όμως δεν τα παίρνουμε από τον Σόιμπλε (δεν τα δίνει και εύκολα, άλλωστε), οπότε απλώς χάνουμε το χρόνο μας να λέμε τα ίδια και τα ίδια.
Δεν θέλουμε να υποστηρίξουμε τον Σόιμπλε ή την πολιτική του για την Ευρώπη. Αυτή είναι μια διαφορετική συζήτηση και δεν είναι εύκολη. Ωστόσο —θα το πω για χιλιοστή φορά— κάποιοι ενδιαφερόμαστε τι θα κάνουμε εμείς, οι Έλληνες, εδώ μέσα, στην Ελλάδα, για να φτιάξουμε τα δικά μας στραβά, που είναι πάμπολλα, και δεν κερδίζουμε τίποτα από το να ανακαλύπτουμε εχθρούς έξω.
Επίσης, στη διαπραγμάτευσή μας καταφέραμε να τους έχουμε όλους απέναντι. Όλους. Επομένως, προς τι η στοχοποίηση ενός; Είναι ή δεν είναι αποπροσανατολισμός της συζήτησης;
Λίγες χώρες μπορώ να σκεφτώ που κατάφεραν να φτάσουν τόσο κοντά στο ανέκδοτο «—Παράφρων οδηγός τρέχει αντίθετα στο ρεύμα. —Μόνο ένας;» Μη γίνεσαι μέρος του ανέκδοτου.