Bίντατζ είναι, βέβαια. Συνήθως επώνυμα ρούχα/παπούτσια/αξεσουάρ (όχι απαραίτητα πανάκριβες τουαλέτες σχεδιαστών, μπορεί να είναι και Dr Martens που είχαν βγει σε limited edition πριν 20 χρόνια), όχι απαραίτητα φορεμένα και όχι απαραίτητα κλασσικά.
Θα έλεγα ότι διακρίνω (σε ρουχισμό πάντα, αν και ο χαρακτηρισμός βίντατζ δεν περιορίζεται μόνο εκεί):
α) τα βίντατζ που είναι όντως πανάκριβα κομμάτια σχεδιαστών (από 10 χρόνια πριν και βάλε -εικοστός αιώνας πάντως, μετά πάμε σε ρούχα εποχής), των οποίων η αξία συνήθως ανεβαίνει με τα χρόνια και είναι απλησίαστα για τους κοινούς θνητούς (που δεν τους τρέχουν τα φράγκα από τις τσέπες ούτε ζουν με στυλ sex and the city),
β) Τα βίντατζ κομμάτια από δημοφιλείς -και προσιτές οικονομικά- μάρκες,
χαρακτηριστικά για τη εποχή τους, όπως για παράδειγμα ένα ζευγάρι Dr Martens που δεν βγαίνει πια (ή που λέει made in England, σε αντίθεση με τώρα) όπως ανέφερα παραπάνω, ένα '70s φόρεμα από το H&M, ένα καπέλο Stüssy από τα 80s ή κομμάτια που βρήκαμε κάνοντας πλιάτσικο στη ντουλάπα της μαμάς, του μπαμπά, της θείας/θείου που είχε φοβερό στιλ κλπ, αλλά και αρχαιολογικά κομμάτια που είχαμε αγοράσει εμείς πολλάαα χρόνια πριν και ανακαλύψαμε στη δική μας ντουλάπα (γεγονός που, στο 80% των περιπτώσεων, θα μας βυθίσει σε κατάθλιψη είτε γιατί δεν μας κάνουν πια είτε γιατί μας θυμίζουν τα χρόνια που πέρασαν
). Τέτοια λάφυρα συνήθως προκαλούν το θαυμασμό ή τη ζήλεια (αν μας κάνουν ακόμα) του περίγυρού μας και
γ) τα ψευτοβίντατζ, ήτοι τα ρούχα/παπούτσια κλπ που βγάζουν διάφορες μάρκες κάθε σεζόν (το H&M το κάνει συνέχεια) και, επειδή θυμίζουν τις παραπάνω κατηγορίες και εποχές, τα βαφτίζουν οι ίδιες βίντατζ για να πουλήσουν/επειδή είναι μόδα. Τα υφάσματα είναι συνήθως χάλια, η εφαρμογή χειρότερη και γενικά πολύ μικρή σχέση έχουν με τα αυθεντικά βίντατζ.
Και τώρα ας βγάλω το προσωπείο της συντάκτριας μόδας και ας γυρίσω στις μεταφράσεις μου... :/