Πρότεινα το εχθροφίλος σαν πιο διάφανο απ' αυτά που ξεκινούν με το φιλ—. Και δεν ανέβασα τον τόνο για να διατηρήσουν οι λέξεις την αυτοτέλειά τους, περίπου σαν σε παραθετικό σύνθετο (φίλος-εχθρός, εχθρός-φίλος), με την πεποίθηση ότι ο εχθρόφιλος για όποιον δεν γνωρίζει την αντιστοιχία, αυτομάτως ερμηνεύεται σαν όλα τα σύνθετα σε —φίλος, π.χ. ζωόφιλος, νεκρόφιλος, μουσικόφιλος, αγγλόφιλος, άρα εχθρόφιλος = φίλος του εχθρού.
Υπάρχει ένας κανόνας για τα λόγια ονόματα σύνθετα σε -ος με όνομα, που όμως δεν νομίζω ότι μας φωτίζει σ' αυτή την περίπτωση, όπου η μοναδική δική μου σκοπιμότητα για το μη ανέβασμα του τόνου ήταν να αποφευχθεί η παρεξήγηση. Ήθελα να είναι κάτι σαν το Αγγλογάλλοι.
Δυστυχώς δεν έχουν κάνει όλες αυτές τις σκέψεις αυτοί που έφτιαξαν τους εχθρόφιλους, ανέβασαν τον τόνο σχεδόν παβλοφικά και έτσι βρίσκω στο διαδίκτυο:
...Μισοί εμείς, μισοί οι εχθρόφιλοι.
...Ο ΑΠΑΙΣΙΟΣ και ο ΑΙΣΙΟΣ δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι σε κάθε επίπεδο εχθρόφιλοι συγκρούονται με κριτές εσάς τους επισκέπτες.
...Σε μια ακόμη ταπεινωτική ήττα για τη χώρα μας με απόφαση και κυρίαρχη ευθύνη των εχθρόφιλων Αμερικάνων.
Οπότε εγώ θα κάτσω στα αβγά μου και θα περιμένω να ακούσω κι άλλες απόψεις.