Το παρακάτω σημείωμα είναι αποτέλεσμα έρευνας που έκανα πριν από μερικά χρόνια και υπάρχει σ’ ένα βιβλίο μου. Επειδή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και δεν υπάρχει πλήρης αλλού στο Ίντερνετ, σκέφτηκα να την παραθέσω εδώ. (Πολλά στοιχεία προέρχονται ή έχουν επικυρωθεί από επιζών μέλος της οικογένειας Μέρλιν.) Enjoy!
Στην οδό Μέρλιν (το δρομάκι πάνω από τη λεωφόρο Ακαδημίας, μεταξύ Βασιλίσσης Σοφίας και Κανάρη) βρίσκονταν στην Κατοχή το αρχηγείο και τα κρατητήρια της Γκεστάπο, όπου βασανίστηκαν πολλοί έλληνες αγωνιστές. Εκεί συναντάς σήμερα τον ανάγλυφο έφηβο του Θανάση Απάρτη με τα υπολείμματα της πόρτας του κολαστηρίου της Γκεστάπο, μπρος στη γυάλινη είσοδο μιας ασφαλιστικής εταιρείας.
Ο δρόμος δεν οφείλει το όνομά του στον γνωστό Μέρλιν, τον σοφό σύμβουλο του βασιλιά Αρθούρου των αγγλικών θρύλων. Πήρε τ’ όνομά του από την οικογένεια του άγγλου Τσαρλς Ουίλιαμ Λουί Μέρλιν (1821-96), που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1839 ως γραμματέας του αγγλικού προξενείου και αργότερα ανέλαβε καθήκοντα γενικού διευθυντή της Ιονικής Τράπεζας. Η οικογένεια επέστρεψε αργότερα στην Αγγλία, αλλά έμεινε εδώ ο γιος του ο Τσαρλς Πράιορ (1850-98), και η οδός Μέρλιν χαράχτηκε για να χωρίσει κληρονομικά μερίδια οικοπέδου των Μέρλιν στο Κολωνάκι.
Γιος του Τσαρλς Πράιορ ήταν ο Σίδνεϊ Μέρλιν (1875-1952), ο οποίος πήρε μέρος στην πρώτη Ολυμπιάδα της Αθήνας το 1896 ως μέλος της βρετανικής σκοπευτικής ομάδας. Ξαναπροσπάθησε στους Ολυμπιακούς του 1900 στο Παρίσι και τελικά κατάφερε να πάρει ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλιο στη Μεσολυμπιάδα του 1906 στην Αθήνα (η οποία δεν αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και γι’ αυτό δεν θα βρείτε τον Σίδνεϊ να αναφέρεται στο πάνθεο των ολυμπιονικών).
Ένα άλλο μέλος του ελληνικού κλάδου της οικογένειας, ο υποπλοίαρχος Νίκολας Μέρλιν (1912-41), ήταν ο μοναδικός Έλληνας που έτυχε να ταξιδεύει με το βρετανικό υποβρύχιο Περσεύς όταν αυτό βυθίστηκε έξω από την Κεφαλονιά μετά από πρόσκρουση με νάρκη, το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 1941. Από τους 60 ναυτικούς του πληρώματος, επέζησε μόνο ο 31χρονος Τζον Κέιπς, τον οποίο βρήκαν λιπόθυμο σε ακτή του νησιού την επομένη του ναυαγίου. Ο Κέιπς είχε καταφέρει να αναδυθεί από το υποβρύχιο μετά την έκρηξη, από βάθος 52 μέτρων (!), χρησιμοποιώντας μια απλή συσκευή οξυγόνου Ντέιβις — κατόρθωμα μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Ελάχιστοι τον πίστεψαν τότε. Το 1996 μια ομάδα ελλήνων δυτών εντόπισε το βυθισμένο υποβρύχιο και μέσα σ’ αυτό βρήκαν, όπως τα είχε περιγράψει, τα αντικείμενα που εγκατέλειψε ο Κέιπς λίγο πριν αναδυθεί.
Αλλά ας επιτρέψουμε στους Μέρλιν. Ο Σίδνεϊ είχε σπουδάσει γεωπόνος και, για να βάλει σ’ εφαρμογή αυτά που είχε μάθει, κατέληξε στην Κέρκυρα, όπου η οικογένεια είχε αγοράσει ένα κτήμα από τους Θεοτόκηδες, τη γνωστή ιστορική οικογένεια του νησιού. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε την κόρη του πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη, τη Ζαΐρα (μητέρα του Γεωργίου Ράλλη από τον δεύτερο γάμο της). Όμως ο Σίδνεϊ δεν οφείλει τη δόξα του ούτε σ’ αυτόν το γάμο (που δεν κράτησε πολύ) ούτε στις αθλητικές του επιδόσεις. Στο κτήμα Μέρλιν, στην περιοχή Κάτω Κορακιανά της Κέρκυρας, ο Σίδνεϊ όχι μόνο ανέπτυξε τη γνωστή ποικιλία ομφαλοφόρων πορτοκαλιών Μέρλιν αλλά έφερε από την Ιαπωνία και τα κουμκουάτ, από τα οποία παρασκευάζεται το γνωστό κερκυραϊκό ηδύποτο. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο Σίδνεϊ έκανε διάνα!
Ο δρόμος δεν οφείλει το όνομά του στον γνωστό Μέρλιν, τον σοφό σύμβουλο του βασιλιά Αρθούρου των αγγλικών θρύλων. Πήρε τ’ όνομά του από την οικογένεια του άγγλου Τσαρλς Ουίλιαμ Λουί Μέρλιν (1821-96), που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα το 1839 ως γραμματέας του αγγλικού προξενείου και αργότερα ανέλαβε καθήκοντα γενικού διευθυντή της Ιονικής Τράπεζας. Η οικογένεια επέστρεψε αργότερα στην Αγγλία, αλλά έμεινε εδώ ο γιος του ο Τσαρλς Πράιορ (1850-98), και η οδός Μέρλιν χαράχτηκε για να χωρίσει κληρονομικά μερίδια οικοπέδου των Μέρλιν στο Κολωνάκι.
Γιος του Τσαρλς Πράιορ ήταν ο Σίδνεϊ Μέρλιν (1875-1952), ο οποίος πήρε μέρος στην πρώτη Ολυμπιάδα της Αθήνας το 1896 ως μέλος της βρετανικής σκοπευτικής ομάδας. Ξαναπροσπάθησε στους Ολυμπιακούς του 1900 στο Παρίσι και τελικά κατάφερε να πάρει ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλιο στη Μεσολυμπιάδα του 1906 στην Αθήνα (η οποία δεν αναγνωρίστηκε ποτέ επίσημα από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή και γι’ αυτό δεν θα βρείτε τον Σίδνεϊ να αναφέρεται στο πάνθεο των ολυμπιονικών).
Ένα άλλο μέλος του ελληνικού κλάδου της οικογένειας, ο υποπλοίαρχος Νίκολας Μέρλιν (1912-41), ήταν ο μοναδικός Έλληνας που έτυχε να ταξιδεύει με το βρετανικό υποβρύχιο Περσεύς όταν αυτό βυθίστηκε έξω από την Κεφαλονιά μετά από πρόσκρουση με νάρκη, το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 1941. Από τους 60 ναυτικούς του πληρώματος, επέζησε μόνο ο 31χρονος Τζον Κέιπς, τον οποίο βρήκαν λιπόθυμο σε ακτή του νησιού την επομένη του ναυαγίου. Ο Κέιπς είχε καταφέρει να αναδυθεί από το υποβρύχιο μετά την έκρηξη, από βάθος 52 μέτρων (!), χρησιμοποιώντας μια απλή συσκευή οξυγόνου Ντέιβις — κατόρθωμα μοναδικό στα παγκόσμια χρονικά. Ελάχιστοι τον πίστεψαν τότε. Το 1996 μια ομάδα ελλήνων δυτών εντόπισε το βυθισμένο υποβρύχιο και μέσα σ’ αυτό βρήκαν, όπως τα είχε περιγράψει, τα αντικείμενα που εγκατέλειψε ο Κέιπς λίγο πριν αναδυθεί.
Αλλά ας επιτρέψουμε στους Μέρλιν. Ο Σίδνεϊ είχε σπουδάσει γεωπόνος και, για να βάλει σ’ εφαρμογή αυτά που είχε μάθει, κατέληξε στην Κέρκυρα, όπου η οικογένεια είχε αγοράσει ένα κτήμα από τους Θεοτόκηδες, τη γνωστή ιστορική οικογένεια του νησιού. Εκεί γνώρισε και παντρεύτηκε την κόρη του πρωθυπουργού Γεωργίου Θεοτόκη, τη Ζαΐρα (μητέρα του Γεωργίου Ράλλη από τον δεύτερο γάμο της). Όμως ο Σίδνεϊ δεν οφείλει τη δόξα του ούτε σ’ αυτόν το γάμο (που δεν κράτησε πολύ) ούτε στις αθλητικές του επιδόσεις. Στο κτήμα Μέρλιν, στην περιοχή Κάτω Κορακιανά της Κέρκυρας, ο Σίδνεϊ όχι μόνο ανέπτυξε τη γνωστή ποικιλία ομφαλοφόρων πορτοκαλιών Μέρλιν αλλά έφερε από την Ιαπωνία και τα κουμκουάτ, από τα οποία παρασκευάζεται το γνωστό κερκυραϊκό ηδύποτο. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο Σίδνεϊ έκανε διάνα!
