Δαι μουσικές (daeman's tunes)

[Costas]

H θεία απ' τους Σικάγο. :laugh:

Και πράγματι, ήταν και η θεία των παιδιών μαζί!

Για να πω την αλήθεια, το μόνο κομμάτι τους που ήξερα, και που βρίσκεται μέσα στο δίσκο που λινκάρισα, είναι το 25 or 6 to 4. Αλλά γουστάρω χάλκινα, κι έχουν ωραίες γραμμές από δαύτα.

 

[Costas]

Επειδή στο άλμπουμ που έβαλες, daeman, ο ανεβαστής του έχει κόψει το κομμάτι Free Form Guitar ως noise, το βάζω εδώ για λόγους πληρότητας:

 

[Costas]

Ο σπουδαίος Steve Kuhn σε ελεγειακές στιγμές στο Poem for #15 (Spotify).

Του ωραίου αυτού κομματιού ορίστε μια σολιστικά εντυπωσιακή διασκευή στο YouTube από τους Nation of Five:

 

[Costas]

Καλά ακούω τους στίχους του παραπάνω Poem for #15, του Steve Kuhn?

Now and then
I think of when
His teeth were so small and white
He laughed when he heard the sounds
In the distant night

Later on his smile was gone
His lips spoke of silent things
The least he could do
Was more than his life would bring

Oh what a shame
What a terrible shame
To be lost and found
Below the ground
Beneath every child that play

His life was so short
It's hard to believe today

Ειδικά για εκείνο το Was more than his life would bring, δεν είμαι σίγουρος. Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.

 

[Costas]

Νά και μερικά άρθρα και συνεντεύξεις με τον μακαρίτη Charlie Haden, από το allaboutjazz.

 

[Costas]

Σχεδόν εξίσου ωραίος με τον δίσκο Two by 2 του ντουέτου Steve Kuhn - Steve Swallow είναι ο δίσκος του Kuhn με τον μπασίστα Miroslav Vitous και τον ντραμίστα Aldo Romano, με τίτλο Oceans in the Sky, του 1989. Εδώ η ομώνυμη σύνθεση:

 

[daeman]

Καλά ακούω τους στίχους του παραπάνω Poem for #15, του Steve Kuhn?
...
Ειδικά για εκείνο το Was more than his life would bring, δεν είμαι σίγουρος. Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Ακριβώς τα ίδια ακούω κι εγώ, Κώστα (και όχι μόνο εσύ κι εγώ). Για το κομμάτι, παρότι στο allaboutjazz γράφει:

«...and even more melancholic "The Saga of Harrison Crabfeathers" (later to become "Poem for No. 15" on Playground), an oblique reference to the tragic plane crash that took the life of New York Yankees catcher Thurston Munson...»

επειδή μου φάνηκε λίγο παράξενο γιατί, αν δεν κάνω λάθος, πρωτοηχογραφήθηκε με τον τίτλο "The Saga of Harrison Crabfeathers" στο Steve Kuhn Live in New York του 1972, ενώ ο Munson σκοτώθηκε το 1979 —εκτός αν μιλάνε για τη μετονομασία του σε "Poem for No. 15" στο Playground του 1979, οπότε έπρεπε να κλείσουν την παρένθεση στο τέλος και όχι πριν το «an oblique...»—

το έψαξα λίγο παραπάνω και βρήκα συγκεκριμένη αναφορά από έγκυρη πηγή που συνεργαζόταν πολλά χρόνια με τον Κουν (και μάλιστα στο Playground), την ίδια τη Σίλα Τζόρνταν:

Jazzwomen: Conversations with Twenty-one Musicians, Volume 1, Wayne Enstice, Janis Stockhouse

Ευχαριστώ για τη σαββατιάτικη βόλτα με την εξαιρετική μουσική υπόκρουση, Κώστα. :up:

 

[Costas]

Μπράβο για την έρευνα, daeman! Τα λεγόμενα της Sheila Jordan δεν εξηγούν το περιεχόμενο των στίχων, αφού ο πιανίστας αυτός δεν μας λέει πουθενά ότι πέθανε νέος. Και φυσικά δεν δέχομαι την απόφανσή της ότι "What is this story about? It's whatever I want to make it". Είναι σαφές ότι το ποίημα μιλάει για a child who died at an early age, και μάλιστα από αρρώστια, ή εν πάση περιπτώσει όχι ακαριαία σε ατύχημα (Later on his smile was gone his lips spoke of silent things).

Υπάρχει και η περίπτωση η σύνθεση να μην είχε λόγια στην αρχή, και το ποίημα να προστέθηκε αργότερα, μετά το θάνατο του πιάστη (έτσι τον ξαναείπε η ΤζΜ του Σάλιντζερ μετά το παραπλανητικό "Ο φύλακας").

Ανταποδίδω τις ευχαριστίες, daeman, εκτός των άλλων και για τη φιλοξενία!

 

[daeman]

... μετά το θάνατο του πιάστη (έτσι τον ξαναείπε η ΤζΜ του Σάλιντζερ μετά το παραπλανητικό "Ο φύλακας"). ...

Πώς ο "Φύλακας στη σίκαλη" έγινε "Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης"

 

[Costas]

Σεβαστές οι απόψεις, αλλά εγώ με τον παλιό τίτλο φανταζόμουν έναν φύλακα του χωραφιού. Γι' αυτό τον ονόμασα παραπλανητικό. Ο πιάστης έχει το καλό ότι σε αφήνει με την απορία, δεν ξέρεις τι να υποθέσεις, ενώ ο φύλακας μου δημιουργεί μια παρανόηση από το πρώτο λεπτό. Αυτά.

 

[daeman]

...
Queen Bee (Kulanjan) - Taj Mahal & Toumani Diabaté

Με την αγγελική φωνή της Ramata Diakité που δυστυχώς, τώρα των αγγέλω τραγουδεί.


Kulanjan (the master hunter)

Mississippi-Mali Blues

Μάλι, και πάλι και πάλι.


Κι εκεί το Catfish Blues, μεταφερμένο από τον αμερικάνικο Νότο στο Μπαμάκο του Μάλι.

 

[Costas]

Χτες κουβέντιαζα με μια υπερεβδομηντάρα Γαλλίδα φίλη μου και, σε μια στιγμή ανάπαυλας, άρχισα ασυναίσθητα να σφυρίζω μια τζαζ μελωδία. Μου λέει: "τι σφυρίζεις; το Speak Low?" Της λέω: "γιατί;" Μου λέει: "το τραγουδάγαμε συνεχώς στην παρέα μας" --Α, είχε γαλλικά λόγια; --Όχι, στα ξένα, είχαμε τόση αγάπη για την τζαζ όλοι μας... --Αχ, πόσο θα 'θελα να 'χα μια τέτοια παρέα....

Speak Low when you speak love, λοιπόν (Kurt Weill/Ogden Nash [after Shakespeare], 1943), στη διασκευή που μου έλαχε να αγαπήσω, με το ουρανοδρόμο σαξόφωνο του John Coltrane:

 

[Costas]

Με το Spotify μπορεί κανείς ν' ακούσει πολλές μα πολλές εκτελέσεις του ίδιου τραγουδιού. Για το Speak Low, λοιπόν, μου άρεσαν προς το παρόν οι εξής: Sophie Milman (πρέπει να την ερευνήσω αυτήν!), Roy Hargrove (θαυμάσιος, γεμάτος ήχος στην τρομπέτα), Ray Coniff (έχει βάλει και χορωδία), Boz Scaggs, Bill Evans (πρωτότυπα εισαγωγικά ακόρντα), Diane Reeves, Barbra Streisand, James Moody (χοντρό βελούδο ο ήχος του σαξοφώνου του), Masha Qrella (βαλσάκι), Fred Hersch (πολύ ενδιαφέρων τζαζοπιανίστας με κλασικές διαθλάσεις, δεν ξέρω αν έχω δίκιο που μου φέρνει αποήχους του Art Tatum). Όσο για την Eartha Kitt, είναι όντως αυτή; έτσι τραγουδάει; σαν Γερμανίδα σε μεσοπολεμικό καμπαρέ; Την γνωρίζω μόνο κατ' όνομα. A suivre...

 

[nickel]

Όσο για την Eartha Kitt, είναι όντως αυτή; έτσι τραγουδάει; σαν Γερμανίδα σε μεσοπολεμικό καμπαρέ;

Ακριβέστατη περιγραφή.

Θα ακούσω κι εγώ τη λίστα σου με τις πολλές εκτελέσεις — μια συνήθεια που είχα ξεκινήσει σε δυσκολότερες (προϊντερνετικές) μέρες, με το Summertime. Αλλά πάρε μια νεαρά Έρθα Κιτ: C'est Si Bon.

 

[daeman]

... Όσο για την Eartha Kitt, είναι όντως αυτή; έτσι τραγουδάει; σαν Γερμανίδα σε μεσοπολεμικό καμπαρέ; ...

Mack the Knife - Eartha Kitt

Just An Old Fashioned Girl,

albeit a roaring Catwoman at night:

I want to be evil,

Santa, baby.


Eartha Kitt Single Discography (1952-1972)

 

[Costas]

Καλέ τι ντερέκι ήταν αυτός ο Rudolf Forster!

Συνέχεια και τέλος με το Speak Low (γιατί με βαρέθηκα κι εγώ ο ίδιος...): Carmen McRae (καθαρά πράματα), Cal Tjader (προφ. Τσέιντερ) (βιμπράφωνο-φλάουτο σε μπόσα νόβα), Bossa Nova Messengers, Brian Bromberg (ωραίο σόλο μπάσο), Red Callender (τούμπα-φλάουτο [η θεωρία των δύο άκρων!]), Booker Ervin, και κυρίως υπάρχει μια γλυκύτατη ερμηνεία από τον ίδιο τον Kurt Weill (ακούγεται καλύτερα στο Kurt Weill / Ira Gershwin), με όλα τα γερμανικά r...:)

 

[Costas]

Πού να το βάλω; ας το βάλω εδώ:
Όταν ο Χατζιδάκις «συνάντησε» τον Χρήστου (bookpress.gr)
Μια γλαφυρή μαρτυρία για το θαυμασμό του Μάνου Χατζιδάκι προς τον συνθέτη Γιάννη Χρήστου*. Του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου

 

[daeman]

...
Του παραπονεμάτου (Ξύπνα, διαμάντι και ρουμπί) - Χαΐνηδες

Παραδοσιακό, Διασκευή και τραγούδι: Μιχάλης Σταυρακάκης

Ξύπνα, διαμάντι και ρουμπί
κι ανθέ του μαλαμάτου
που 'χω δυο λόγια να σου πω
του παραπονεμάτου

Τα χείλη μου εδίκασα
για σένα και δε λένε
τα μάτια δεν εμπόρεσα
να στέσω να μην κλαίνε


Κι εκεί από τον Ψαρογιώργη, μα άλλο διαμάντι και ρουμπί, που ξυπνά κι ανεντρανίζει.

 

[daeman]

...
Βαρύς πολυθεανός αμανές - Χαΐνηδες

Στίχοι - μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης (2η μαντινάδα παραδοσιακή)
Τραγούδι: Μαρία Κώτη

Κάθε ζωή σταλαγματιά απ' του Θεού το δάκρυ
όπως το άστρο που γλιστρά στου σκοταδιού την άκρη

Του φεγγαριού τα μυστικά κανένας δε γνωρίζει
γιατί η νύχτα το ξυπνά κι η μέρα το κοιμίζει


Ψαρογιώργης & Χαΐνηδες

 

[daeman]

...
Zurna Preserve (a la kurda) - Brooklyn Funk Essentials

Need

The day before Adidi