Η
είδηση της ημέρας είναι ότι ο Λάκης Λαζόπουλος αποφάσισε να μην είναι στο ευρωψηφοδέλτιο του Σύριζα. Πέρασε κι αυτή η αγωνία.
Εγώ διάβασα χτες
αυτό το άρθρο με κάποια από τα επιχειρήματα της Μαριέτας Γιαννάκου υπέρ της λίστας:
• Δεν θα είμαι υποψήφια στην ευρωλίστα της ΝΔ, γιατί οι συνθήκες που επικρατούν είναι δεν είναι αντίστοιχες με τις προτεραιότητες αυτών των ευρωεκλογών. Στην Ελλάδα δεν ακούγεται τίποτα για την Ευρώπη, το επίπεδο διαλόγου είναι χαμηλό. Κι όλα αυτά με το πρόσχημα της περισσότερης δημοκρατίας.
• Το σύστημα σταυροδοσίας δεν είναι κατάλληλο, όπως μάλιστα εφαρμόζεται στη χώρα μας, με μια περιφέρεια και με 42 υποψηφίους. Κι αυτό στο παρά πέντε των εκλογών. Σε καμιά άλλη χώρα της Ε.Ε., δεν εφαρμόζεται αυτό. Ακόμα και το Βέλγιο, που μπορείς να το γυρίσεις μέσα σε μια μέρα τρεις φορές με αυτοκίνητο, έχει καθιερώσει τρεις περιφέρειες.
• Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, το κόμμα δίνει μια πρόταση με μια λίστα στη σειρά, κάνοντας αξιολόγηση των υποψηφίων. Σε επτά από αυτές, ο πολίτης έχει δικαίωμα να αλλάξει τη θέση στην προτεινόμενη σειρά.
• Οι πολλοί υποψήφιοι ευνοούν τη διάχυση σταυρών και επομένως έχουν προτεραιότητα αυτοί που στηρίζονται από τον κομματικό μηχανισμό. Θα έπρεπε να ισχύσει η μονοσταυρία αντί για τέσσερις σταυρούς και ο χωρισμός της χώρας σε περιφέρειες, μετά από μελέτη βεβαίως, για να έρθει ο υποψήφιος ευρωβουλευτής πιο κοντά στους πολίτες.
• Έχουν τη δυνατότητα και το δικαίωμα οι πρωθυπουργοί να κάνουν σωστές επιλογές για την ευρωλίστα; Αν όχι, τότε πώς επιλέγουν τους πιο άξιους για το υπουργικό συμβούλιο;
• Το πρόβλημα είναι η αξιολόγηση του έργου των ευρωβουλευτών τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν έγινε ποτέ στη ΝΔ.
• Μπαίνουμε σε μια κρίσιμη φάση για το μέλλον της Ευρώπης αλλά και τις τύχες της χώρας μας. Πολλά θέματα θα ανοίξουν, πολλές αποφάσεις θα κρίνουν το μέλλον της Ελλάδας. Το Ευρωκοινοβούλιο σε όλα αυτά θα παίξει αυξημένο ρόλο. Από την άποψη αυτή, είναι εξαιρετικά σημαντικό η ελληνική αντιπροσωπεία να απαρτίζεται από ικανά και έμπειρα στελέχη, που να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις διαβουλεύσεις, τις διαπραγματεύσεις, τους αναγκαίους συμβιβασμούς. Αυτό δεν εξυπηρετείται από μια «πασαρέλα» όπου ο καθένας δηλώνει «είμαι υποψήφιος»...
Έχουν ακουστεί κι άλλα επιχειρήματα. Θα μπορούσε άραγε ο νόμος να αφήνει ανοιχτό το θέμα, στη δικαιοδοσία του κάθε κόμματος; Η Ελιά θα μπορούσε να αφήσει την απόφαση στους ψηφοφόρους (να λέει στο ψηφοδέλτιο «ΒΑΛΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΣΤΑΥΡΟΥΣ»), οι ΑνεξΕλλ να έχουν κλειστή λίστα («ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΑΥΡΟΣ. Η ΣΕΙΡΑ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑ») και το Ποτάμι να λέει «ΣΤΑΥΡΟ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ» — αλλά χωρίς Σταύρο στο ψηφοδέλτιο.