Δαι μουσικές (daeman's tunes)

[daeman]

Revelatory Archive of a Giant of Jazz - Library of Congress Acquires Max Roach’s Papers (ΝΥΤ)

Θησαυρός το αρχείο του Μαξ Ρόουτς! Αχ, και να 'μουν από μια μεριά να τα σκαλίζω όλα αυτά, να τα ψαχουλεύω και να βρίσκω και να χάνομαι...

Ενδιαφέρον το παραπάνω! (Ποια τραγουδάει στο 12μετρο; )

Η Sigma Fay —κατά κόσμον Ευτυχία Αθανίτη, αδερφή της Κατιάνας Μπαλανίκα και σύζυγος του Λουκά Σιδερά (Wikipedia, για όσους δεν ξέρουν τον ντράμερ των Aphrodite's Child κι έναν από τους κορυφαίους ντράμερ στην Ελλάδα από τη δεκαετία του '60 και δώθε)— η οποία νωρίτερα εμφανιζόταν μαζί με την αδερφή της και τον Γιώργο Μαρίνο, τον Κώστα Τουρνά και άλλους.

Το 1979 που έγινε εκείνη η ιστορική για τα δεδομένα του ελληνικού ροκ συναυλία στου Ζωγράφου, κυκλοφόρησε το πρώτο της LP ως Sigma Fay, με τίτλο Love's fool και κομμάτια ντίσκο η οποία μεσουρανούσε εκείνη την εποχή, και το 12ιντσο Tonight / Cha cha / Love's fool:

Το 1980 βγήκε το σινγκλ της "Να Λες Σ' Αγαπώ" και το 12ιντσο "Χρόνια πολλά" με τον Σιδερά και τον Μάκη Σαλιάρη, το 1981 το LP Dead Line και το 1983 το μάξι σινγκλ You're The Drug In My Life / Alien Child σε στυλ ιταλοντίσκο, που κυκλοφόρησε στη Γαλλία και την Ιταλία. Αργότερα πέρασε από τους Iron Loko Band και μετά έγινε η φωνή των Diesel που δημιούργησε το 1987 ο Σιδεράς μαζί με τον Δημήτρη Δασκαλοθανάση στο μπάσο και έναν άλλο κορυφαίο, τον κιθαρίστα Γιάννη Δρόλαπα:

Rock Machine - Diesel

Στο Blues Medley παραπάνω, το «δωδεκαμετράκι ποτ πουρί» που έλεγε ο θείος Νώντας, συμμετέχει και ο Παύλος Σιδηρόπουλος που τότε δεν είχε γίνει ακόμα ο μύθος που είναι σήμερα, ήταν όμως ήδη ο Πρίγκιπας, και φαντάζεσαι τον ενθουσιασμό μας που τον ακούγαμε και τον βλέπαμε από τόσο κοντά, δεκαπεντάχρονα ροκάκια που μόλις τότε ξετσούμιζαν, διψασμένα για λάιβ και μάλιστα από ντόπιους μουσικούς, και ιδίως μετά από κείνη τη συναυλία, κυριευμένα από εφηβικά όνειρα να ζήσουν κι αυτά κάποτε μια τέτοια μέρα, όχι μόνο στις κερκίδες σαν θεατές αλλά κι από την άλλη πλευρά, πάνω στη σκηνή. Μερικοί το κατάφεραν, έστω και για λίγο, έστω και περιστασιακά, ενώ κάποιοι από τους θεατές εκείνης της συναυλίας το παλεύουν και το πετυχαίνουν ακόμα και σήμερα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη —πέρα από την όποια μουσική αξία εκείνης της συναυλίας, την έμπρακτη απόδειξη ότι είχαμε κι εμείς στην Ψωροκώσταινα άξιους μουσικούς ικανούς για μια τέτοια συνεργασία και την εφήμερη ελπίδα ότι ίσως να ακολουθούσαν κι άλλες τέτοιες μαζώξεις που θα οδηγούσαν σε κάτι όχι τόσο εφήμερο— αυτό ήταν και το μεγαλύτερο όφελος που προέκυψε από κείνη την ημέρα, το μπόλιασμα νέων παιδιών με την ακαταμάχητη, ανίατη λαχτάρα να γίνουν μουσικοί ή να ασχοληθούν γενικότερα με τη μουσική, έστω και στη δύσκολη και εκ των πραγμάτων περιορισμένη ελληνική ροκ πραγματικότητα.

Στα εφηβικά μας όνειρα βέβαια δεν κυριαρχούσε μόνο αυτή η λαχτάρα· για αρκετό καιρό πρωταγωνιστούσε και η παρουσία και η φωνή της Sigma Fay, κάτι ευνόητο για αγόρια σ' αυτή την ηλικία, στα ντουζένια τους.

Τριβίδι 1: τη συναυλία την οργάνωσε το 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Ζωγράφου (με αρχικό σκοπό να βγάλουν χρήματα για την πενταήμερη τα τελειόφοιτα παιδιά της έκτης τάξης) που συστεγαζόταν στα σχολικά κτήρια στο Τέρμα Ζωγράφου δίπλα στην Πολυτεχνειούπολη με το δικό μας, το 1ο, κι ενώ οι περισσότεροι μαθητές του 1ου πετούσαμε τη σκούφια μας και ζητούσαμε να βοηθήσουμε κι εμείς όπως μπορούσαμε στη διοργάνωση, μερικοί ανεγκέφαλοι αρνήθηκαν επειδή λέει δεν ήθελαν να βοηθήσουν τους «άλλους», τους αντίπαλους στην παραδοσιακή, ανόητη κόντρα μεταξύ των μαθητών συστεγαζόμενων σχολείων. Χαρακτηριστικό της μικροπρέπειας και της μικρομυαλιάς μας, του να ψοφήσει η κατσίκα αφού είναι του γείτονα, ακόμα κι αν πίνω κι εγώ απ' το γάλα.

Τριβίδι 2: στη μεγάλη φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του δίσκου είμαι κι εγώ αλλά δεν διακρίνομαι, κοντός γαρ και κρυμμένος από τους δυο ψηλούς της παλιοπαρέας μου που φαίνονται πιο καθαρά. Επίσης, ενώ η συναυλία ξεκίνησε το απόγευμα πριν νυχτώσει, κάποια στιγμή προς το βραδάκι διαμαρτυρήθηκαν για φασαρία οι περίοικοι (το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στου Ζωγράφου είχε στις δύο πλευρές του πολυκατοικίες· κι ακόμα έτσι είναι, αν δεν κάνω λάθος), ήρθε η Αστυνομία από το κοντινό τμήμα ΛΑ' να επιβάλει την τάξιν και να διαφυλάξει τα χρηστά ήθη, ακολούθησε μια μεγάλη διακοπή και οι σχετικές διαπραγματεύσεις, και η συναυλία τελικά συνεχίστηκε με διακριτική αστυνομική παρουσία. Διακριτική ήταν, δεν μπορώ να πω, κι έχω ακόμα μια αμυδρή εικόνα ένστολων να κουνιούνται συγκρατημένα και κλεφτά στον ρυθμό του Woolly Bully στο τέλος.

Ντισκλέιμερ: Ναι, ο χρόνος όλα τα ωραιοποιεί, τα νιάτα μας όλοι τα θυμόμαστε γλυκά κι ανέφελα, η νοσταλγία κυριαρχεί, η συναυλία ίσως να ήταν καλύτερη μουσικά αν δεν έπαιζαν μόνο διασκευές, ήταν όμως μια από τις λίγες τόσο πετυχημένες συμπράξεις μουσικών που έγιναν εκείνη την περίοδο, παρά τις δυσκολίες στη διοργάνωση και την εκτέλεσή της, κι έχει μείνει σαν σημείο αναφοράς στα μουσικά μας δρώμενα.

---

Διά στόματος του γερόκλυκου πια Πουλικάκου για το Crazy Love στου Ζωγράφου:

«Κάποια μέρα μέσα στον Απρίλιο του 1979 ήρθαν σαν εκπρόσωποι του 2ου Γυμνασίου Ζωγράφου, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος και μου πρότειναν να κάνω μια συναυλία στο τοπικό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, στις 13 Μαΐου. Σκέφτηκα στην αρχή να πάρω 3-4 μουσικούς που είχα συνεργαστεί και πιο παλιά και να πάμε να παίξουμε. Σιγά-σιγά όμως, χωρίς ακριβώς να το καταλάβω και εγώ μαζευτήκαμε δεκαοχτώ άτομα, άλλοι πιο γνωστοί άλλοι πιο άγνωστοι, μερικοί από τους πιο καλούς μουσικούς ροκ στη χώρα μας. Εντέλει μέσα σε μια εβδομάδα πρόβες, βγάλαμε 16 κομμάτια, πράγμα αρκετά δύσκολο.

Μερικά από αυτά τα έπαιζα και παλιά με M.G.C και με τον ”Εξαδάκτυλο”. Άλλα δείχνουν παλιές κατευθύνσεις, άλλα καινούργιες. Εν πάση περιπτώσει, στις 13 Μαΐου δεν προλάβαμε καν να στήσουμε τα όργανα, γιατί “ήρθε βροχή, ήρθε μπόρα”. Αναβάλαμε για τις 20 Μαΐου: αφού είχανε στήσει τα μηχανήματα κι ήμαστε έτοιμοι σχεδόν να αρχίσουμε, ήρθε κι άλλη βροχή. Κατόπιν τούτου σχεδόν διαλύσαμε. Ο Τζιμόπουλος (ντραμς) και ο Βαρδής (μπάσο) που ήταν μέχρι τότε μαζί μας, φύγανε για δουλειά, ο πρώτος στη Χαλκιδική και ο άλλος για Παρίσι. Έτσι επιστρατεύτηκαν στη θέση τους ο Βασίλης Ντάλας (μπάσο) [στδ. που συνίδρυσε τα Μπουρμπούλια] και ο Λουκάς Σιδεράς (ντραμς). Μπάσο έπαιξε σε μερικά κομμάτια ο κιθαρίστας Νίκος Πολίτης γιατί ο Ντάλας δεν προλάβαινε να τα μάθει όλα. Τέλος, για να αντικαταστήσει τον Πολίτη όταν θα έπαιζε μπάσο, προστέθηκε την τελευταία στιγμή και ο Θοδωρής Παπαντίνας στη ρυθμική κιθάρα. Επίσης πάλι την τελευταία στιγμή προστέθηκε ο Μ. Παπαθεοδώρου, για να μην είναι μοναχικό πνευστό ο Λάκης. Ορίσαμε τελική ημερομηνία τις 10 Ιουνίου, γιατί ήταν η μόνη μέρα που ήμασταν όλοι μαζί κάπως ελεύθεροι. Ως εκείνη τη μέρα καταφέραμε να κάνουμε μόνο δυο πρόβες κι αυτές ποτέ όλοι μαζί. Τέλος, μέχρι να έρθει αυτή η μέρα, μερικοί είχαν πιάσει δουλειά στην επαρχία, κι έτσι ήρθε ο Ντάλας από την Ξάνθη, ο Λεωνίδας από το Ηράκλειο κι ο Δήμης από την Χαλκίδα. Δηλαδή...

Παίξαμε 18 άτομα, 16 κομμάτια, για τα οποία ποτέ δεν είχαμε κάνει πρόβα όλοι μαζί. Μερικοί μάλιστα δεν είχαν παίξει ποτέ άλλοτε πριν από εκείνη τη μέρα με μερικούς από τους άλλους. Κι έτσι, στις 10 Ιουνίου, στήσαμε τα μηχανήματα αλλά πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί πάλι από το πρωί ο καιρός ήταν περίεργος και μερικοί απαισιόδοξοι λέγανε πως πάλι θα βρέξει. Τελικά παίξαμε σε ένα κοινό 2.500 ατόμων που μας βοήθησε από τις πρώτες κιόλας στιγμές με την καλή ατμόσφαιρα που δημιούργησε. Αν τα χειροκροτήματα ακούγονται λίγο χλωμά και ξέμακρα είναι γιατί δεν έφταναν μικρόφωνα να έχουμε γυρισμένα προς τον κόσμο.

Δεν βάλαμε “κονσέρβα” στο στούντιο, τα αφήσαμε έτσι. Μοναδική παραφωνία το μπουκάλι που πέταξε κάποιος και που το ακούμε να σπάει στα πόδια των παιδιών που είναι στα φωνητικά, μετά το Till the End of the Day, επισύροντας τη γενική κατακραυγή. Δεν ήταν βέβαια δυνατόν να μπούνε όλα τα κομμάτια στο δίσκο, πάντα με την πολύτιμη βοήθεια του Στ. Γιαννακόπουλου καταφέραμε να βολέψουμε σχεδόν 26′ σε κάθε πλευρά, με κίνδυνο να χάσουμε λίγο από την ποιότητα του ήχου στη χάραξη. Βέβαια τα κομμάτια δεν είναι άψογα, έχουν γίνει και δυο τρεις ψιλοδιορθώσεις στο στούντιο (αυτά εξ άλλου όλοι τα κάνουνε) αλλά είναι ένας δίσκος LIVE.”

Και:

«Είμαστε στο 1979, τα πρωτοσέλιδα γράφουνε με πηχυαίους τίτλους “Στο σκαμνί για φόνο ο Πουλικάκος” και στις αρχές της άνοιξης με πλησιάζουν δύο μαθητές και μου λένε “θέλουμε να κάνουμε μια συναυλία για να βγάλουμε τα έξοδα της εκδρομής. Θα βοηθήσεις;”.

Τότε μόλις είχα αφεθεί ελεύθερος μετά από ένα χρόνο προφυλάκισης και δέχτηκα αμέσως, γιατί γούσταρα και ήταν και μια καλή ευκαιρία να βγάλω λεφτά για να πληρώσω τους δικηγόρους. Βόλευε και τις δύο πλευρές, δηλαδή. Ξεκινάω και φτιάχνω μία Big Band με 18 μουσικούς, από μέλη του παλιού μου συγκροτήματος “Εξαδάκτυλος” μέχρι τη Sigma Fay, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και την Πιέτα – ένα μοντέλο από την Ελβετία, της οποίας μου άρεσαν πολύ τα αγγλικά της γιατί είχαν έντονη γερμανική προφορά.

Τόπος συναυλίας ορίστηκε το ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στου Ζωγράφου. Την Κυριακή 13/5/1979 η συναυλία αναβάλλεται λόγω βροχής και η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και την αμέσως επόμενη Κυριακή. Φτάνουμε στην Κυριακή 10 Ιουνίου και ο καιρός κάνει πάλι τα δικά του. Στο μεταξύ τρεις μουσικοί έχουν φύγει από την μπάντα. Ο ένας για να παίξει κάπου στην Κρήτη, ο άλλος στη Βόρεια Ελλάδα και ο τρίτος στη Χαλκίδα. Λίγες μέρες νωρίτερα στέλνω στους δύο τα εισιτήρια για να ’ρθουν και αυθημερόν παίρνω τον άλλον από Χαλκίδα. Μέχρι τις 5 το απόγευμα δεν είμαστε σίγουροι αν θα γίνει η συναυλία – πάλι μιλάνε για καταιγίδα. Τελικά, τα στήνουμε όλα μέσα σε μια ώρα. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς, σαν όλη η Αθήνα να είχε δώσει ραντεβού. Την επομένη οι εφημερίδες έγραφαν “Το Γούντστοκ της Ελλάδας”, βλακωδώς βέβαια, αλλά ως ένα βαθμό εξέφραζε την κατάσταση εκείνης της βραδιάς. Η ατμόσφαιρα ήταν περίεργη, αλλά προς το καλό. Την ίδια χρονιά ένα μουσικό περιοδικό της εποχής έγραψε “Η Συναυλία της Χρονιάς”. Μάλιστα είχε κινηματογραφηθεί κιόλας από τον Πανουσόπουλο και την Μπέτυ Λιβανού, οι οποίοι τράβαγαν στιγμιότυπα με video. Υπήρχαν και ωραία απρόοπτα. Στο τραγούδι “Σουπερμάρκετ” πετάξαμε στον αέρα νωπά κοτόπουλα. Αλάλαζε το πλήθος. Μετά τη συναυλία διαλέγω μερικά τραγούδια, πλησιάζω τον Μάτσα και του λέω “να βγάλουμε ένα δίσκο”. Και έτσι βγαίνει ο δίσκος “Μήτσος & Σία Live - Crazy Love στου Ζωγράφου”».
http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/334/ζωγράφου-άνω-ιλίσια-γουδή-η-πρωτεύουσα-των-φοιτητών

Η σύνθεση της μπάντας: Νίκος Πολίτης, Βασίλης Ντάλας, Λεωνίδας Αλαχαδάμης, Λουκάς Σιδεράς, Σταύρος Λογαρίδης, Άσπη Πολίτη, Άγγελος Μαστοράκης, Λάκης Διακογιάννης, Μάκης Παπαθεοδώρου, Δήμης Παπαχρήστου, Τεντ Παπαντίνας, Δημήτρης Πολύτιμος, Ράντι Μακίνον Άντριου κ.ά.

Η λίστα των κομματιών:
1. Gimme Shelter / 2. Till The End Of The Day / 3. Little Queenie / 4. Christian Life / 5. Στο σουπερμάρκετ / 6. Jean Genie (Σταύρος Λογαρίδης) / 7. Piece Of My Heart (Sigma Fay ή Ευτυχία Αθανίτη) / 8. Σκόνη, πέτρες, λάσπη / 9. Purple Haze / 10. Good Times, Bad Times / 11. Crazy Love / 12. Woman To Woman / 13. Jesus Is Just Alright / 14. Blues Medley (α) Last Night (β) Stormy Monday (Ευτυχία Αθανίτη) (γ) The Day You Left Me (Παύλος Σιδηρόπουλος) / 15. Υπάρχω / 16. Chameleon / 17. Wooly Bully

Κι άλλο ένα από τότε, το εκτός προγράμματος Chameleon του Χέρμπι Χάνκοκ, κυρίως για τις φωτογραφίες που περιέχει το βίντεο:

 

[Costas]

Πω πω! Κι άλλα τέτοια άρθρα! :up:

 

[Costas]

Είδα και το ντοκιμαντέρ για τον Pete Seeger που είχε ποστάρει ο nickel. Σπουδαίος άνθρωπος!

 

[daeman]

...
Where have all the flowers gone? - Pete Seeger

Where have all the flowers gone
Long time passing
Where have all the flowers gone
Long time ago
Where have all the flowers gone
The girls have picked them every one
When will you ever learn?
Oh, when will you ever learn?

Where have all the young girls gone
Long time passing
Where have all the young girls gone
Long time ago
Where have all the young girls gone
They've taken husbands every one
When will you ever learn?
Oh, when will you ever learn?

Where have all the young men gone
Long time passing
Where have all the young men gone,
Long time ago
Where have all the young men gone
They're all in uniform
When will we ever learn?
Oh, when will we ever learn?

Where have all the soldiers gone
Long time passing
Where have all the soldiers gone
Long time ago
Where have all the soldiers gone
Gone to graveyards every one
When will they ever learn?
When will they ever learn?

Where have all the graveyards gone
Long time passing
Where have all the graveyards gone
Long time ago
Where have all the graveyards gone
Covered with flowers every one
When will we ever learn?
When will we ever learn?

“I had been reading a long novel —”And Quiet Flows the Don”— about the Don River in Russia and the Cossacks who lived along it in the 19th century. It describes the Cossack soldiers galloping off to join the Czar’s army, singing as they go. Three lines from a song are quoted in the book: ‘Where are the flowers? The girls plucked them / Where are the girls? They’re all married / Where are the men? They’re all in the army.’ I never got around to looking up the song, but I wrote down those three lines.

“Later, in an airplane, I was dozing, and it occurred to me that the line ‘long time passing’ —which I had also written in a notebook— would sing well. Then I thought, ‘When will we ever learn.’ Suddenly, within 20 minutes, I had a song. There were just three verses. I Scotch-taped the song to a microphone and sang it at Oberlin College. This was in 1955.

“One of the students there had a summer job as a camp counselor. He took the song to the camp and sang it to the kids. It was very short. He gave it rhythm, which I hadn’t done. The kids played around with it, singing ‘Where have all the counselors gone? / Open curfew, everyone.’

“The counselor added two actual verses: ‘Where have all the soldiers gone? / Gone to graveyards every one / Where have all the graveyards gone? / Covered with flowers every one.’ Joe Hickerson is his name, and I give him 20 percent of the royalties.”

~ Pete Seeger

---

Πιτ Σίγκερ / Pete Seeger (1919-27/1/2014)
http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231290667
http://en.wikipedia.org/wiki/Pete_Seeger
...

Let the Midnight Special
Shine her light on him
Oh, let the Midnight Special
Shine her ever lovin' light on him

The Weavers

John and Alan Lomax, in their book, Best Loved American Folk Songs, told a credible story identifying the Midnight Special as a train from Houston shining its light into a cell in the Sugar Land Prison. They also describe Ledbetter's version as "the Negro jailbird's ballad to match Hard Times Poor Boy. Like so many American folk songs, its hero is not a man but a train." The light of the train is seen as the light of salvation, the train which could take them away from the prison walls. It is highly reminiscent of the imagery of such gospel songs as Let the Light from your Lighthouse Shine on Me.
http://en.wikipedia.org/wiki/Midnight_Special_(song)#History

One of the most important things which Woody taught me and a lot of others is that you could make a combination between the best of the old and the new; it didn't have to be either one or the other, you can mix them up.

This machine surrounds hate and forces it to surrender.

---

Είδα και το ντοκιμαντέρ για τον Pete Seeger που είχε ποστάρει ο nickel. Σπουδαίος άνθρωπος!

Η τελευταία του ηχογράφηση, το 2012:

Forever Young - Pete Seeger with the Rivertown Kids (Chimes of Freedom - Amnesty International)

May you grow up to be righteous
May you grow up to be true
May you always know the truth
And see the lights surrounding you
May you always be courageous
Stand upright and be strong
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young

May your hands always be busy
May your feet always be swift
May you have a strong foundation
When the winds of changes shift
May your heart always be joyful
May your song always be sung
May you stay forever young
Forever young, forever young
May you stay forever young

You're never too old to change the world...


The story behind "Forever Young" by Pete Seeger

Spoiler

 

[Earion]

Να βάλουμε κι αυτό, Δαεμάνε, που έχει πολλή ψυχή;

 

[daeman]

...
Εαρίωνα, ξέρεις ότι έχεις το ελεύθερο σ' αυτό το νήμα, ανεπίσημα καιρό τώρα, πλέον και επίσημα δια του παρόντος ;):

Πολύ ωραία η εκτέλεση του Μπόμπι Ντάριν —κι ευχαριστώ, δεν την είχα ξανακούσει— ωστόσο σ' αυτό το παραδοσιακό τραγούδι, όσοι το είπαν κατά καιρούς (και είναι αμέτρητοι) είναι δύσκολο να συναγωνιστούν σε ψυχή τον Λεντ Mπέλι (δύο λέξεις, όπως το έγραφε ο ίδιος), η ηχογράφηση του οποίου το έκανε ευρύτερα γνωστό.

Βλέπεις, οι στίχοι του αναφέρονται στην ελπίδα του φυλακισμένου να λάμψει πάνω του ο προβολέας του Midnight Special, του τρένου που περνούσε κοντά στις φυλακές Σούγκαρ Λαντ στο Τέξας όπως ερχόταν από το Χιούστον, αφού ένας θρύλος εκείνης της εποχής κι εκείνης της φυλακής έλεγε ότι αν πέσει πάνω σου το φως του, σύντομα θα ελευθερωθείς. Και την πρώτη φορά που το ηχογράφησε για τον Τζον και τον Άλαν Λόμαξ το 1934 (χωρίς αυτούς τους δυο, η μουσική που ακούμε σήμερα ίσως να ήταν εντελώς διαφορετική), ήταν και ο ίδιος φυλακισμένος στην Ανγκόλα της Λουιζιάνας, στη «Φάρμα» όπως την έλεγαν, καταδικασμένος με συνοπτικές διαδικασίες για απόπειρα φόνου, καθώς τον κατηγόρησαν ότι σ' έναν καβγά πήγε να μαχαιρώσει έναν λευκό. Βιωματική λοιπόν η ελπίδα του, και ανάλογη η ψυχή που έβαλε σ' εκείνη την πρώτη ηχογράφηση.

Well, you wake up in the morning, hear the ding dong ring
you go a marching to the table, you see the same old thing
Baby, all I wanna tell ya, I'm like a pork in the pan
and if you say a thing about it, you're in trouble with the man

Let the midnight special shine a light on me
Let the midnight special shine it's ever lovin' light on me
Yes, let the midnight special shine a light on me
Let the midnight special shine it's ever lovin' light on me

If you ever go to Houston, then you better walk alright
You better not stagger and you better not fight
'Cause sheriff Benson will arrest you, he'll carry you on down
and if the jury finds you guilty, you're penitentiary bound

So let the midnight special shine a light on me
Let the midnight special shine it's ever lovin' light on me

A yonder comes Miss Rosey, how I wonder did you know
Well I know about her apron, and the dress she wore
Umbrella on her shoulder, piece of paper in her hand
She goes a walkin' to the captain, says I'm losin' my man

So let the midnight special shine it's light on me
Let the midnight special shine it's ever lovin' light on me

Μετά από λίγους μήνες, αφού είχε εκτίσει ήδη το ελάχιστο της ποινής του, ο Λεντ Μπέλι αποφυλακίστηκε λόγω καλής διαγωγής, παρότι για αρκετό καιρό, τόσο ο ίδιος όσο και οι Λόμαξ (ο πατέρας Τζον και ο γιος του ο Άλαν) πίστευαν ότι η απελευθέρωσή του οφειλόταν στο σχετικό αίτημα που είχαν απευθύνει προς τον κυβερνήτη της Λουιζιάνας, γραμμένο στην πίσω πλευρά ενός δίσκου με το «Good Night, Irene», το σήμα κατατεθέν αυτού του θρύλου.


Από την άλλη —κι επειδή χωρίς τις γυναίκες, όλοι οι άντρες ξέψυχοι θα ήταν— ψυχή σαν της Οντέτας είναι πάλι δύσκολο να βρεθεί, είτε στα νιάτα της:

είτε στα τελευταία της:

This great light of hers, let it shine...

 

[Earion]

Ευχαριστώ, Δαεμάνε :up:

Να θυμίσουμε ότι η Οντέτ έχει έρθει στην Αθήνα, το καλοκαίρι του 2000, κι έχει τραγουδήσει στο Λυκαβηττό.

 

[daeman]

...
Marquee Moon - Television

Marquee Moon - Television

Επειδή απόψε είμαι στο CBGB.

 

[daeman]

...
Bye Bye Baby (Montage Fatal) - Psycho

Prisoner

Killing Games

Τα Χρονικά της Ελληνικής Ποπ και Ροκ: Psycho

Οι Psycho είναι ακόμη ένα συγκρότημα που δημιουργήθηκε εκείνα τα "ανήσυχα" χρόνια των αρχών της δεκαετίας του '80. Ιθύνων νους υπήρξε ο Στέφανος Κοτάτης ο οποίος ήταν υπεύθυνος για τις συνθέσεις, το τραγούδι και τα ντραμς. Η Δώρα Αντωνιάδη, με τα ιδιαίτερα φωνητικά της, έδινε στους Psycho το κάτι παραπάνω και το διαφορετικό από τα άλλα γκρουπ της εποχής, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που συνδύαζε το ροκ, την όπερα και την jazz. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι συνθέσεις εκείνης της εποχής των Psycho ήταν πολύ κοντά στον Klaus Nomi, κάτι στο οποίο συνέτεινε και η ερμηνεία της Αντωνιάδη.

H πρώτη τους κυκλοφορία ήταν το 1982, ένα single (WEA ‎– 24 9841-7) που περιείχε μια υπέροχη διασκευή του Psycho Killer των Talking Heads και το Prisoner (σύνθεση του συγκροτήματος). Το single έκανε επιτυχία και το δικό τους Psycho Killer ακουγόταν εκείνη την εποχή περισσότερο από το πρωτότυπο. Στο τέλος της ίδιας χρονιάς κυκλοφόρησε και η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους με τίτλο Montage Fatal (WEA 229 24 0014-1) σε ενορχήστρωση Σταμάτη Σπανουδάκη, ο οποίος έπαιζε και όλα τα μουσικά όργανα (ακουστική κιθάρα, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, ηλεκτρικό πιάνο, μπουζούκι, μαντολίνο, vocoder, obx-a, korg lambda, korg delta, auto harp).

Πέντε χρόνια αργότερα (1987) και ενώ η Αντωνιάδη είχε ήδη χαθεί νωρίς (σε τροχαίο) προστέθηκαν στο γκρουπ ο Αντρέας Balzar (πλήκτρα) και η Μαρίνα Δημητρίου (τραγούδι, στίχοι) και κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο "40 days" (FM Records -FM 0050). To 40 days δεν έτυχε της ανταπόκρισης από το κοινό. Λίγο μετά οι Psycho εξαφανίστηκαν από τα μουσικά δρώμενα της χώρας.

Hints and Tips

Στο "Prisoner" έπαιζε πλήκτρα ο Gary Wright των Spooky Tooth.

Η Δώρα Αντωνιάδη (πράλαβε και) κυκλοφόρησε δυο maxi singles (στυλ Italo Disco) ως Αnno Domini. To Singing in the night (1985) και το Can you hear (1986).

Για την διασκευή του Psycho Killer είχε ειπωθεί ότι είχε ενθουσιάσει ακόμα και τον ίδιο τον David Byrne.

To άλμπουμ "Montage Fatal" επανακυκλοφόρησε σε CD από την WEA ‎(WEA 24 9841-7)

Πηγή: http://giusurum.blogspot.gr/2012/07/psycho.html

---

Stefanos Kotatis youtube channel

 

[daeman]

...
Επειδή θυμήθηκα σήμερα τον Αλέξη Ασλάνη και τη μοναξιά του:

Και φυσικά, τον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου. «Οι ποιητές είναι πουλιά που πετούν.»

 

[daeman]

...
Κι άλλο ασλάνι, λεόντειο:

Η Νεκρανάσταση του Αλή - Χειμερινοί Κολυμβητές

 

[daeman]

...
Little By Little (1964) - Rolling Stones

 

[daeman]

...
Little By Little (1966) - Dusty Springfield

 

[daeman]

...
Little by little (1971) - Junior Wells & Buddy Guy

B.B. King & Lowell Fulson (1993)

 

[daeman]

...
Sweet Child of Mine (New Orleans Style) - Postmodern Jukebox ft. Miche Braden

When I was a kid, I was more interested in the music from my grandparents' generation than that of my own. I decided that I wanted to learn to play older genres of music, such as ragtime, jazz, and blues, and spent countless hours listening to old LPs and trying to mimic the sounds that I heard on the piano. Eventually, I became a professional pianist and moved to New York City.
I struggled for a few years to find work, and learned that (surprisingly!) ragtime piano wasn't as popular as it once was. I wasn't about to give up, though; instead, I decided to experiment with taking songs from a more current era- the pop hits of today- and putting them into a time machine to find out how they would sound if they were recorded in the 20's, 30's, 40's, and 50's. I posted these experiments to YouTube, and suddenly found that people really enjoyed my ideas. I decided that I wanted to use my channel to imagine an alternate universe where the songs of today were actually written half a century ago, during the early years of the record industry.
Postmodern Jukebox is the name of my alternate universe, and so far, my videos have re-imagined Lorde as sung by a 7 ft clown, Miley Cyrus as 50's doo wop hit, Macklemore as 30's swing, Swedish House Mafia as 1920's hot jazz, and Nickelback as Motown (really!). Making these videos is just a ton of fun for me- not only I get to collaborate with so many talented musicians, but I also get to meet really awesome fans that inspire me to create new things.

~ Scott Bradlee

Postmodern Jukebox on FB

Scott Bradlee & Postmodern Jukebox

---

Fever Variations - Karen Marie sings Peggy Lee's "Fever" in 12 different styles :up:

"Fever" - Peggy Lee
"Smooth Fever" - Michael Jackson
"Fever in Paris" - Kanye West
"Bieber Fever" - Justin Bieber
"Remix to Fever" - R. Kelly
"Where Have You Been (All My Fever?)" - Rihanna
"Tainted Fever" - Soft Cell
"Fever (Burning in the Dead of Night) - Beatles
"Carmen's Fever" - Bizet
"Fever (Real Good) - Salt n Pepa
"Get Up, Fever" - Bob Marley
"Sweet Dreams (Are Made of Fever) - Eurythmics
"Fever (Reprise)" - Peggy Lee

 

[Costas]

Ένας ωραίος δίσκος του 2010 από το οκτέτο του Dave Holland: Pathways. (Spotify)

 

[Costas]

Ωραίος John Cage για πιάνο. (Spotify)

 

[daeman]

...
Επειδή θυμήθηκα εκεί το Love You till Tuesday:

Love You till Tuesday was a promotional film designed to showcase the talents of David Bowie, made in 1969. The film was the latest attempt by his manager, Kenneth Pitt, to bring Bowie to a wider audience. Pitt had undertaken the film after a suggestion by Günther Schneider, producer of German TV show '4-3-2-1 Musik Für Junge Leute' for the ZDF network.

Production
Pitt hired his friend Malcolm J Thomson to direct the half-hour film, which showcased seven of Bowie's songs (four from his debut album, plus new compositions "When I'm Five" and "Ching-a-Ling". It would also include a mimepiece, "The Mask". Before shooting started on 26 January 1969, Bowie added another new song to the planned film - "Space Oddity". His girlfriend at the time, Hermione Farthingale, and his friend John Hutchinson also performed in the movie. Bowie himself wore a wig throughout the shoot, having cut his hair to army regulation length to audition for the film of 'The Virgin Soldiers'. German language versions of three songs, and the narration for the mime sequence, were also recorded. Filming was finished by 7 February 1969.

The film was considerably more costly than Pitt had anticipated, and he clashed with Thomson, who wanted to make the "Space Oddity" segment (featuring Bowie playing both 'Ground Control' and 'Major Tom', with the latter becoming seduced by space maidens) considerably more risqué. The film failed to interest any buyers, however, and Schneider had left ZDF. Pitt shelved the results, and would continue to be Bowie's manager until 1971.

In 1984, with Bowie's global fame at an apex, the growing success of home video led Pitt to contact Polygram, who released the film in May of that year. Deram issued a 'soundtrack' compilation in the same month. The film was re-released on DVD in 2005.

Love you till Tuesday - David Bowie

Sell me a coat

When I'm five

Rubber Band

The Mask (A Mime)

Let me sleep beside you

 

[daeman]

...
Ching-a-Ling (with Hermione Farthingale & John Hutchinson)

Space Oddity


When I live my dream

David Bowie is (part 6): 'You've Really Made The Grade'

At the end of 1967, David Bowie, frustrated with his lack of commercial success, left Deram and went off to learn to dance and act. He studied dance and mime with Lindsay Kemp who had his own 'Pierrot' show. Eventually they produced their own show with some of Bowie's music. In 1968 Kemp and Bowie were hired for a BBC drama The Pistol Shot.



Bowie then started a year-long relationship with another dancer, Hermione Farthingale. After the drama job finished they formed a multimedia trio called Turquoise. Eventually this would include guitarist John Hutchinson and be re-named Feathers (Farthingale would later be immortalised on Bowie's second album in the song 'Letter to Hermione').

The group appeared in a promotional film to boost Bowie's flagging career called 'Love You Till Tuesday' (which you can watch here). His manager intended it to be a CV that he could use to show to producers. The film showcases Bowie's songs, singing and mime. Bowie moved in with Farthingale and it was there that he wrote a new song for the film that would change his life and career forever. It was called 'Space Oddity'. At the end of the filming Hermione broke up with Bowie saying it had been an intense year. She also wanted to return to dancing full-time. Bowie was heartbroken but carried on regardless. It was the end of a short-lived experiment with cabaret.


From left to right: Hermione Farthingale, DB, Tony Visconti, John Hutchinson

The first track to appear on the promo film is the titled track: 'Love You Till Tuesday'. Next up is 'Sell Me A Coat' from David Bowie's eponymous debut album. Track three is a charming story about what it is like to be four years old, 'When I'm Five'. Clearly the babysitting had given Bowie ideas for several songs. Track four is 'Rubber Band'. The next track, 'The Mask' demonstrates Bowie's new skill at mime. 'Let Me Sleep Beside You' is a wonderful song which Bowie claimed to have written much earlier. He told a BBC radio presenter in 1969 that he had written it it 1965 but never recorded it as his mother thought it was dirty. Track seven is 'Ching-A-Ling'. Remarkably and unexpectedly from such a light pop song, the counter-melody to Farthingale's 'Ching-A-Ling' chorus, sung by Bowie and Hutchinson (first heard at 0:29 on this version) is precisely the same tune as turned up on Bowie's next album but one, 'The Man Who Sold the World' on the much darker and heavier song 'Saviour Machine' played by first the lead guitar and then the synthesiser. The penultimate track is the original version of 'Space Oddity'. Written in his then-girlfriend Hermione Farthingale's attic flat, it was apparently inspired by the gift of a Stylophone from Marc Bolan. Those two notes one semi-tone apart form the haunting back-drop for the claustrophobia of the song. The final track is 'When I Live My Dream' from the 'David Bowie' album.

Once again, nothing came of the new approach. With the caberet idea abandoned, Bowie fell in with the 'underground movement' (what you could also call hippies) in 1969. He moved in with Mary Finnigan and together they helped to organise the Beckenham Arts Lab. Bowie started talking about 'collectivism' and playing acoustic folk music. Around this time Bowie re-recorded 'Space Oddity', this time with acoustic guitars and the stylophone (although some of the original brass remained). 'Space Oddity' was released the week before the Apollo 11 moon landing and was used on the BBC coverage. The single entered the bottom of the charts and then dropped out destined to be another flop. On 16 August Bowie played the Beckenham Free Festival (which was immortalised in his 'Memory of a Free Festival') five days after his father's funeral. Then he went back in the studio to record another album. In the last week of September with the record company's entire sales, marketing and promotion teams working on the single, 'Space Oddity' jumped up the charts to 25, eventually reaching number 5.

 

[Costas]

Ωραίος δίσκος με χορωδιακά κομμάτια του Luigi Nono. Πολύ ωραίο το τελευταίο, Das atmende Klarsein. (Spotify)